Γρηγοριάδης Κώστας

Χτες σε δήλωσή του για την εγκληματικότητα ανέφερε: «Το πολιτικό κατεστημένο εκφράζεται τώρα διά του κ. Χρυσοχοΐδη. Αλλη μια φορά, προεκλογικά, θυμήθηκαν την απομόνωση και την απομάκρυνση των λαθρομεταναστών. Το θέμα δεν είναι να φύγουν προεκλογικά. Το θέμα είναι να αποφασίσουμε να τους διώξουμε από την Ελλάδα. Φτάνει πλέον η εγκληματικότητα. Φτάνουν οι βιασμοί. Φτάνουν οι φόνοι. Φτάνουν οι ληστείες. Ας το πάρουν απόφαση. Τα προεκλογικά πυροτεχνήματα δεν πιάνουν πλέον στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Πρέπει να τους διώξουμε. Εξω από το Δουβλίνο ΙΙ, για να καθαρίσουμε την Ελλάδα»...

Δηλαδή, το έγκλημα «γεννήθηκε» στην Ελλάδα από τη στιγμή που πέρασαν τα σύνορά της οι μετανάστες! Δεν υπήρχε πριν και δεν θα υπάρχει αν με κάποιο τρόπο διωχτούν! Αυτό ισχυρίζεται ο Γ. Καρατζαφέρης. Αλίμονο αν στις λαϊκές συνειδήσεις πιάσουν τόπο τα κηρύγματα μίσους και ρατσισμού του ΛΑ.Ο.Σ. και άλλων δυνάμεων της ίδιας συνομοταξίας.

Τους μετανάστες κάποιοι τους έδιωξαν από την πατρίδα τους και τους εξανάγκασαν να αναζητήσουν αλλού καταφύγιο. Κάποιοι επίσης σπρώχνουν ορισμένους απ' αυτούς στην εγκληματικότητα. Αυτοί τους οποίους υπηρετεί ο ΛΑ.Ο.Σ., οι άρπαγες του πλούτου των λαών, που δεν διστάζουν, για να τον βάλουν στο χέρι, να τους αιματοκυλίσουν. Το έγκλημα είναι φαινόμενο που ευδοκιμεί στο σύστημα που υπηρετεί ο ΛΑ.Ο.Σ. και που δεν πρόκειται στα πλαίσιά του να σταματήσει να υπάρχει, και φυσικά δεν έχει «χρώμα», ούτε «εθνικότητα».

Οι εργάτες, όποιας καταγωγής, όποιας θρησκείας και όποιου χρώματος, έχουν κοινά συμφέροντα και κοινό αντίπαλο που μόνο ενωμένοι μπορούν να αντιπαλέψουν και να νικήσουν. Είναι η εξουσία των μονοπωλίων, είναι τα παράσιτα που κλέβουν το προϊόν του μόχθου τους, είναι οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι. Οι εργαζόμενοι οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι το πογκρόμ που οραματίζεται ο Γ. Καρατζαφέρης δεν αφορά μόνο στους μετανάστες εργάτες. Το φίδι της πιο μαύρης αντίδρασης αργά ή γρήγορα θα χτυπήσει την πόρτα όλων. Εκτός αν του λιώσουν το κεφάλι όσο είναι νωρίς.

«Ετσι όπως είναι συντεταγμένη η Ελλάδα δεν υπάρχει πάτος για τους μισθούς». Η φράση αυτή, ειπώθηκε από τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ξενοδόχων κατά τη διάρκεια της πρόσφατης παρέμβασης του συνδικάτου της Αθήνας και πλήθος εργαζομένων στα γραφεία των ξενοδόχων, σε μια προσπάθεια να εμφανιστεί υπέρμαχος της ...τάξης που πρέπει να μπει ώστε - δήθεν - να αποφευχθεί η άτακτη μείωση των μισθών.

Η αλήθεια βέβαια είναι πως οι ξενοδόχοι δε νοιάζονται καθόλου για να έχουν καλούς τους μισθούς οι εργαζόμενοι, το αντίθετο μάλιστα. Καταφεύγουν δε σε άμεση ή έμμεση τρομοκρατία, προκειμένου να εκβιαστούν οι εργαζόμενοι και να δεχτούν ως μοναδική «διέξοδο» τη συμφωνία με τους εργοδότες με απώλειες μεν, μικρότερες δε. Δηλαδή, οι ξενοδόχοι δίνουν τη «δυνατότητα» στους εργαζόμενους να επιλέξουν τον «αργό θάνατο» ή τον «ακαριαίο». Με το «πιστόλι στον κρόταφο» θέλουν να εξασφαλίσουν τη συμφωνία των εργαζομένων στην απώλεια δικαιωμάτων τους, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα την «εργασιακή ειρήνη» ώστε ανεμπόδιστα να αφοσιωθούν στην αύξηση της κερδοφορίας μπροστά και στην έναρξη της υψηλής τουριστικής περιόδου.

Είναι σίγουρο ότι όχι μόνο οι ξενοδόχοι, αλλά γενικά οι μεγαλοεργοδότες, θέλουν να φτάσουν την τιμή της εργατικής δύναμης στον πάτο και ακόμα πιο κάτω, να ενταθεί η εκμετάλλευση.

Απάντηση και φρένο στις επιδιώξεις τους μπορεί να βάλει μόνο το ενιαίο ταξικό μέτωπο των εργαζομένων ενάντια στην πολιτική και κάθε λογική που τους αντιμετωπίζει ως «κόστος», βαρίδι για την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Η λογική του «λιγότερου κακού» είναι άκρως επικίνδυνη και πρέπει άμεσα οι εργαζόμενοι να απεμπλακούν από αυτήν γιατί αποπροσανατολίζει το βηματισμό τους. Τον γυρίζει ολοένα και πιο πίσω και μετρούν κάθε φορά απώλειες. Πρέπει άμεσα να απεμπλακούν από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που όχι μόνο ενισχύουν αυτή τη λογική αλλά προστρέχουν κάθε φορά να ξεπουλήσουν δικαιώματα σύμφωνα με τις απαιτήσεις της εργοδοσίας. Η εργατική τάξη πρέπει επιθετικά να κάνει βήματα μπροστά, βήματα διεκδίκησης και πάλης και στο διάβα της να τσακίζει κάθε εμπόδιο, να ακυρώνει κάθε προσπάθεια να χτυπηθούν τα δικαιώματά της. Αυτός ο δρόμος μπορεί να φρενάρει την επίθεση μπορεί να ακυρώσει τον «αργό θάνατο» της εργατικής τάξης και των δικαιωμάτων της, μπορεί να επιβάλει τη ζωή με αξιοπρέπεια και δικαιώματα.