Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά στο πρόγραμμά του, και το θεωρεί άλλωστε θεμέλιο της «αριστερής» πολιτικής του - εδώ στήριξε όλη του την προπαγάνδα αυταπατών για να χειραγωγεί λαϊκές δυνάμεις -, ότι μπορεί να «ακυρώσει» το μνημόνιο και ταυτόχρονα να «επαναδιαπραγματευτεί» τη δανειακή σύμβαση με την Ευρωπαϊκή Ενωση και την τρόικα. Η δανειακή σύμβαση όμως είναι ενιαία και αδιαίρετη με το μνημόνιο και το PSI, δηλαδή το «κούρεμα» του χρέους. Στη συμφωνία για το δάνειο ενσωματώνονται οι πολιτικές που προβλέπονται στο μνημόνιο. Επομένως ακόμη και αν ακυρώσει το μνημόνιο και αρχίσει η επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, ουσιαστικά θα επαναδιαπραγματευτεί μέτρα που επιβάλλει η συμφωνία, δηλαδή νέα μνημόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτήν την πολιτική λέει ότι θα δημιουργήσει προϋποθέσεις για την ανάπτυξη. Ανάπτυξη καπιταλιστική, εννοείται, των επιχειρηματιών. Αλλωστε έχει δώσει διαπιστευτήρια σ' αυτό όχι μόνο με το γεγονός ότι είναι υπέρμαχος της Ευρωζώνης και της ΕΕ των καπιταλιστών, αλλά και με την προγραμματική του επιδίωξη για ένα υγιές τραπεζικό σύστημα και την υγιή γενικά επιχειρηματικότητα.

Αλλά το πραγματικό πρόβλημα που υπάρχει είναι η καπιταλιστική οικονομική κρίση που βαθαίνει. Επομένως η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται να βγάλει από την κρίση την καπιταλιστική οικονομία και να υπάρξει ανάπτυξη. Δε θα σταθούμε εδώ στο γεγονός ότι καλλιεργεί αυταπάτες πως η έξοδος από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου θα φέρει φιλολαϊκή ανάπτυξη. Αλλά στο γεγονός ότι προβάλλει ψευδώς σαν αιτία της κρίσης το μνημόνιο, που η ακύρωσή του θα ανοίξει το δρόμο στην ανάπτυξη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κρύβει ότι το μνημόνιο, ή μέτρα, σαν αυτά του μνημονίου, που εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και όχι μόνο, εφαρμόζονται ακριβώς για να αντιμετωπίσει το κεφάλαιο την κρίση σε όφελός του. Είναι μέτρα που κάνουν πάμφθηνους τους εργάτες για να αυξάνεται το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά και μέτρα ιδιωτικοποιήσεων, δίνοντάς του τζάμπα τομείς της οικονομίας κρατικής ιδιοκτησίας για να επενδύσουν. Δηλαδή έχουμε καταστροφή εργατικής δύναμης (η κρίση καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις και μέρος του κεφαλαίου), για διέξοδο σε όφελος του κεφαλαίου, όπως επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει μια λαθροχειρία, λέει ψέματα, με το μνημόνιο. Λέει ότι θα ακυρώσει το βασικό εργαλείο των μεγαλοεπιχειρηματιών για έξοδο από την κρίση και άνοιγμα του δρόμου για την ανάπτυξη, όταν την ίδια ώρα μιλά για ανάπτυξη των επιχειρηματικών ομίλων. Και επειδή και τα δύο δε γίνονται, επειδή είναι υπέρμαχος της Ευρωζώνης και της ΕΕ, είναι υπέρμαχος της υγιούς επιχειρηματικότητας, δεν μπορεί να ακυρώσει το μνημόνιο. Δεν μπορεί να εμποδίσει δηλαδή την καταστροφή εργατικής δύναμης.

Ενα ζήτημα είναι αυτό. Το δεύτερο είναι αυτή καθεαυτή η ανάπτυξη που χωρίς χρηματοδότηση δεν μπορεί να γίνει. Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος να χρηματοδοτήσει με κοινοτικό και κρατικό χρήμα τους επιχειρηματικούς ομίλους. Αλλά από πού ως πού και γιατί οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να στηρίζουν μια πολιτική που ενισχύει τους καπιταλιστές; Για διέξοδο από την κρίση υπέρ του κεφαλαίου, άρα ενάντιά τους, αφού δεν μπορεί να εμποδίσει την καταστροφή εργατικής δύναμης που είναι προϋπόθεση για την καπιταλιστική ανάπτυξη;

Υπάρχει όμως άλλος δρόμος. Οι εργαζόμενοι μπορούν να παράγουν χωρίς μεγαλοεπιχειρηματίες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες δεν μπορούν χωρίς εργάτες. Το χρήμα που δίνεται στους μεγαλοεπιχειρηματίες, αν τους αφαιρεθεί η ιδιοκτησία των επιχειρήσεων, αν γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, θα το διαχειρίζονται οι εργαζόμενοι για να αναπτύσσεται η παραγωγή σε όφελός τους, αφού το αποτέλεσμα της δουλειάς τους θα το καρπώνονται οι ίδιοι, όλη η χωρίς μεγαλοεπιχειρηματίες κοινωνία, δε θα τους κλέβουν με το κέρδος. Ετσι και τις ανάγκες τους θα ικανοποιούν και θα αναπτύσσουν συνεχώς την παραγωγή, ολόκληρη την οικονομία, με βάση τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας και όχι αποκλειστικά με βάση τους τομείς που δίνουν γρήγορο και εύκολο κέρδος. Ο ΣΥΡΙΖΑ ποντάρει στην ανάπτυξη, την καπιταλιστική, με βάση τα προγράμματα της ΕΕ που ενισχύουν τους τομείς των οδικών δικτύων, της ενέργειας, των δικτύων μεταφοράς ενέργειας, του νερού, της διαχείρισης απορριμάτων και κάποιων αγροτικών προϊόντων. Είναι τομείς που δε θα δώσουν θέσεις εργασίας. Την ίδια ώρα η Ελλάδα έχει ορυκτό πλούτο, έχει δυνατότητα αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής να καλύψει όλες τις ανάγκες και όχι να εισάγει και βεβαίως να αναπτύσσει βιομηχανία με βάση τα αγροτικά προϊόντα. Εχει επίσης βιομηχανία που μπορεί να παράγει και κεφαλαιουχικά προϊόντα. Εχει ενέργεια. Εχει δυνατότητα ανάπτυξης του τομέα υπηρεσιών σε όφελος του λαού, Υγείας, Πρόνοιας, αναψυχής και διακοπών, λαϊκού τουρισμού κλπ.

Να, λοιπόν, η ταξική διαφορά ανάμεσα στην πολιτική του ΚΚΕ και στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ως προς την ανάπτυξη. Και μόνον έτσι η έξοδος από την κρίση θα είναι φιλολαϊκή, δεν θα ξαναϋπάρξει κρίση. Η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να το αποφασίσουν. Το ΚΚΕ δεν προβάλλει μόνον αυτήν τη διέξοδο αποκομμένη από την ανάγκη πάλης (έχει διαμορφωμένους τέτοιους στόχους) για την άμεση ανακούφιση του λαού, καλώντας τον να διεκδικεί την ικανοποίηση όλων των αναγκών του. Για όλ' αυτά χρειάζεται να είναι δυνατό και εκλογικά, για να 'ναι δυνατό το αντίπαλο δέος στην πολιτική και την εξουσία που τον κρατά στη βαρβαρότητα σήμερα, για να την ανατρέψει αύριο.