Με ένα ανιστόρητο και δηλητηριώδες κείμενο, ο Τ. Θεοδωρόπουλος στα ΝΕΑ χύνει χολή για το ΚΚΕ. Κατηγορώντας το για το γεγονός ότι υπερασπίζεται το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, για να πείσει τους αναγνώστες του ότι το ΚΚΕ είναι εκτός τόπου και χρόνου, φτάνει στο διά ταύτα και γράφει: «Το ΚΚΕ, μεταφράζοντας την εκλογική του ήττα, διαπιστώνει απλώς ότι "το συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα εκφράζει τάση ανάσχεσης του όποιου ταξικού ριζοσπαστισμού αναπτύχθηκε στη διάρκεια της κρίσης". Γιατί το ΚΚΕ ξέρει πως, όπως η Ιστορία πέφτει έξω, έτσι μπορεί να πέσει έξω κι ο λαός της (...) Το μόνο σίγουρο είναι ότι, όσο κι αν έχασε σε ποσοστά, ο λόγος του και η νοοτροπία του εξακολουθούν να ηγεμονεύουν την ελληνική Αριστερά. Κι επειδή δεν είχε ποτέ και καμιά ιδιαίτερη καούρα για τον κοινοβουλευτισμό, ξέρει ότι μπορεί να περιμένει. Αρκεί να μένει πιστό στην Ιστορία που κατέχει και να διορθώνει τα λάθη της (...) Γιατί ποτέ δεν ξεπέρασε το 10% που του έδωσαν ο Στάλιν με τον Τσόρτσιλ στη Γιάλτα και όποτε πήγε να το ξεπεράσει επανόρθωσε. Με μία διαφορά: οι δύο ηγέτες πρόβλεψαν το ανώτατο όριο συμμετοχής του στα κοινά, αφήνοντας το κατώτατο να το κρίνει η συνέχεια».

Αλήθεια, τι νόημα έχει να ασχολείται ο δημοσιολόγος με ένα ΚΚΕ που κατά τον ίδιο αποτελεί αμελητέα ποσότητα, αφού το ποσοστό συμμετοχής του στα κοινά δεν μπορεί να ξεπεράσει το 10%; Μάλλον κάπως αλλιώς έχουν τα πράγματα και άλλο είναι το ζόρι του. Διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβεις. Το γεγονός ότι το ΚΚΕ έχει στρατηγική ρήξης με τον καπιταλισμό, παραμένοντας το μόνο κόμμα με τέτοια γραμμή, είναι αυτό που τρομάζει τον Θεοδωρόπουλο και την τάξη για την οποία γράφει. Ξέρει επίσης καλά ότι το ΚΚΕ πέρασε από χίλια μύρια κύματα, σε συνθήκες νομιμότητας και παρανομίας, κατάφερε όμως να σταθεί όρθιο και κυρίως προσηλωμένο στο στρατηγικό του στόχο. Το σύστημα δεν κατάφερε να το βάλει στο χέρι, παρά το γεγονός ότι κατά καιρούς έχει ξαμολύσει συκοφάντες και προπαγανδιστές πολύ ικανότερους και από τον Θεοδωρόπουλο. Αυτό είναι το πρόβλημά τους. Ξέρουν τους δεσμούς του ΚΚΕ με το λαό και τη δύναμη της στρατηγικής του, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που ο καπιταλισμός είναι πληγωμένο θηρίο. Οπως ξέρουν ότι η εκλογική επιρροή του ΚΚΕ δεν ταυτίζεται με την απήχηση της πολιτικής του στο λαό, την ικανότητά του να συσπειρώνει και να κινητοποιεί σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Οσο αντιΚΚΕ μελάνι κι αν χύσουν, τζάμπα θα τους πάει. Και η Ιστορία, στην οποία σήμερα βγάζουν επιδεικτικά τη γλώσσα, είναι βέβαιο ότι θα το επιβεβαιώσει.