Παπαγεωργίου Βασίλης

Παραθέτουμε το απόσπασμα στο οποίο αναφέρεται: «Το εύρος και η αντοχή της εκλογικής δύναμης του Κόμματος καθορίζεται από το επίπεδο της ταξικής πάλης και αποτελεί δείκτη της. Το επίπεδο της ταξικής πάλης προκύπτει από την αλληλεπίδραση της δράσης του υποκειμενικού παράγοντα με τους αντικειμενικούς, καθοριστικούς παράγοντες που είναι οι εξελίξεις στην καπιταλιστική οικονομία, στην ταξική διάρθρωση κ.α.».

Κατανοούμε ότι η αυτογνωσία είναι σπάνια αρετή. Και δεν τον κατηγορούμε που δεν τη διαθέτει. Επειδή στο άρθρο του επικαλείται τον συμπαθή βοσκό Τραμπάκουλα, θα του συστήναμε να μην... ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη και να μη βαφτίζει τοποθετήσεις του ΚΚΕ που ο ίδιος αδυνατεί να καταλάβει σαν «αφόρητα και για τους πολλούς ακατανόητα κλισέ»... Να μη γενικεύει δηλαδή τη δική του αδυναμία, ενοχοποιώντας άλλους γι' αυτήν.

Εν πάση περιπτώσει το ΚΚΕ δεν περίμενε από τον κ. Λιάκο και άλλους σαν αυτόν, να κατανοήσουν την Απόφαση, ούτε πολύ περισσότερο αν την κατανοήσουν να την παρουσιάσουν αντικειμενικά. Ορισμένοι όμως εξ αυτών εκθέτουν τον εαυτό τους στην προσπάθειά τους να αποδείξουν πόσο πολύ αντιΚΚΕ είναι. Και μάλιστα εκτίθενται σ' αυτούς στους οποίους δίνουν τις εξετάσεις τους. Γιατί αυτοί καταλαβαίνουν ότι κάτι γραπτά σαν το χτεσινό του Λιάκου προκαλούν μάλλον γέλιο και θλίψη για τον αρθρογράφο και όχι αρνητικούς συνειρμούς για το ΚΚΕ.

Δεν υπήρχε περίπτωση να μην ασχοληθεί ο αστικός Τύπος με το αντιιμπεριαλιστικό διήμερο που πραγματοποίησε η ΚΝΕ στον Γράμμο. Ο Ηλ. Μαγκλίνης της «Καθημερινής» ανέλαβε αυτή τη φορά το καθήκον και μάλιστα σύνθετο, αφού εκτός απ' το Γράμμο και το διήμερο της ΚΝΕ, καταπιάνεται με τα συμπεράσματα της ΚΕ του ΚΚΕ για τις εκλογές και με τη στρατηγική του Κόμματος συνολικά. Μ' ένα σμπάρο θέλει πολλά τρυγόνια.

Γράφει χτες, κατ' αρχήν για τον Γράμμο: «...Πάρτε για παράδειγμα τον Γράμμο. Μετά βαΐων και κλάδων η ΚΝΕ οργανώνει εκεί τις κατασκηνώσεις της (...) Εννοείται πως αν απόγονοι οπλιτών ή αξιωματικών και υπαξιωματικών του Εθνικού Στρατού τελούσαν κάποιο μνημόσυνο ή κατασκήνωναν κάπου στον Γράμμο και στο Βίτσι, στον Κλέφτη, στο Τσάρνο και στον Σμόλικα, είναι πολύ πιθανόν το κόμμα του Περισσού, και ενδεχομένως και άλλα κόμματα και κομματίδια της ελληνικής Αριστεράς, να τα βάπτιζαν "γιορτές μίσους" (...) Φυσικά και είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να κατασκηνώνουν και να γιορτάζουν στους τόπους όπου, από στρατιωτικής πλευράς, συνετρίβησαν το 1949 (...) Ισως βρουν την ευκαιρία οι νεολαίοι του κόμματος να προβούν και αυτοί στην απαραίτητη κριτική για την πρόσφατη συντριβή του κόμματος στις διπλές εθνικές εκλογές».

«Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται» λέει μια λαϊκή παροιμία και ο συντάκτης της «Καθημερινής» πασχίζει να το επιβεβαιώσει. Γι' αυτό όσο και αν είναι ατυχής η ταύτιση του αγώνα του ΔΣΕ για τη λαϊκή εξουσία, με τις εκλογές για αστική κυβέρνηση, ξέρει πως το ΚΚΕ δρα με τη στρατηγική του και το εννοεί. Και ξέρει πως ο καπιταλισμός περνά βαθιά κρίση και το φοβάται. Ξέρει πως το αστικό πολιτικό σύστημα έχει αστάθεια γιατί τσακίζει το λαό και το βάθεμα της κρίσης μπορεί να βγάλει λαϊκές δυνάμεις στο προσκήνιο του αγώνα. Και εδώ το ΚΚΕ με τη στρατηγική του φοβούνται γι' αυτό λοιδορούν όπως ο συγκεκριμένος το ΚΚΕ. Ας βρουν τρόπο να ικανοποιήσουν τις λαϊκές ανάγκες. Δεν μπορούν. Αυτό τους βγάζει τη σαπίλα τους και στα γραφτά τους με γελοία δημοσιογραφική γραφή.

Και καταλήγει με τη στρατηγική του ΚΚΕ: «Ενδεχομένως όλα τα παραπάνω να σημαίνουν κάτι για την πλέον μακροχρόνια γενική γραμματέα του ΚΚΕ, την κ. Αλέκα Παπαρήγα. Εξυπακούεται ότι τα πρόσωπα φεύγουν, το Κόμμα όμως μένει. Μπορεί μέχρι "να ωριμάσουν οι συνθήκες" για την επανάσταση να υπάρχει χρόνος περίπου ανάλογος με εκείνον της Δευτέρας Παρουσίας, αλλά δεν είναι δυνατόν, υπό συνθήκες οξύτατης κρίσης, ένα τέτοιο κόμμα να ακολουθεί μια τόσο ελιτίστικη στρατηγική. Οσο κι αν ήθελε να προφυλάξει την επιχείρηση του Περισσού απέχοντας από τυχόν διολισθήσεις σε κυβερνητικούς συνασπισμούς, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η συντριβή ήταν θέμα χρόνου. Δεν πειράζει, όμως. Υπάρχει πάντα η ανυπέρβλητη ομορφιά του Γράμμου...».

Να λοιπόν τι πασχίζουν να πουν. Στο Γράμμο χάσατε. Στις εκλογές χάσατε. 'Η το γυρίζετε στη διαχείριση ή θα χάνετε. Για το λαό το λέει, και όχι για το ΚΚΕ. Ξέρει πως δε μπορούν να το βάλουν στο χέρι. Ξέροντας επίσης πως αυτός είναι ο πραγματικός τους αντίπαλος. Και πίστεψαν ότι μπορούν να τον τσακίσουν. Διαφορετικά δεν εξηγείται γιατί τόση σπατάλη φαιάς ουσίας για ένα κόμμα που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι «συνετρίβη». Από χαιρεκακία; Από διάθεση να το «διορθώσουν» για να κερδίζει; Οχι βέβαια. Η αστική τάξη, όπου αναφέρονται η «Καθημερινή» και οι αρθρογράφοι της, γνωρίζει καλά ότι η έκβαση μιας μάχης δεν κρίνει την έκβαση του πολέμου. Ξέρει ποιος είναι ο αντίπαλος, την ανησυχεί που ό,τι κι αν κάνει δεν μπορεί να ξεμπερδέψει με το ΚΚΕ, ούτε να το αναγκάσει να βάλει νερό στο κρασί του. Δεν φοβάται τις συνθήκες από μόνες τους, τις φοβάται σε συνδυασμό με την ύπαρξη ενός ΚΚΕ με στρατηγική ανατροπής της εξουσίας της. Απεχθάνεται το Γράμμο, τρέμει τα διδάγματά του. Πράγματι κ. Μαγκλίνη υπάρχει πάντα η ανυπέρβλητη ομορφιά του Γράμμου...