ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Εργοστάσια ανοιχτά στην εκμετάλλευση

Με αφορμή τις εξελίξεις στη «Χαλυβουργία» η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι θέλει ανοιχτά τα εργοστάσια. Αυτό είναι η μόνιμη αξίωση και των βιομηχάνων. Το τι εννοούν με τα «ανοιχτά εργοστάσια» το είχαμε δει με τα ΜΑΤ που είχαν παρατάξει στα εργοστάσια του Βόλου και του Βελεστίνου για να μη γίνει η απεργία που είχε κηρύξει για συμπαράσταση στους απεργούς του Ασπροπύργου το Συνδικάτο Μετάλλου Μαγνησίας, το βίωσαν στις πλάτες τους και οι απεργοί του Ασπροπύργου όπου τα ΜΑΤ επίσης επιδίωξαν διά ροπάλου να διακόψουν την απεργία. «Ανοιχτά εργοστάσια» για τους βιομήχανους και την κυβέρνησή τους σημαίνει ανοιχτά στην εκμετάλλευση, κλειστά στα εργατικά δικαιώματα. Να θυμίσουμε τις εκατοντάδες επιχειρήσεις που με απόφαση των ίδιων των βιομηχάνων και κρατική επιδότηση έκλεισαν στην Ελλάδα για να μεταφερθούν σε χώρες των Βαλκανίων ψάχνοντας για εργάτες χωρίς δικαιώματα;

Για να κρατήσουν ανοιχτά στην εκμετάλλευση τα εργοστάσια εκτός απ' το μαστίγιο χρησιμοποιούν και το καρότο του διαλόγου. Για ποιο διάλογο όμως μιλάνε; Τα δεδομένα είναι συγκεκριμένα: Οι βιομήχανοι προσπαθούν να ξεπεράσουν την κρίση τσακίζοντας εργάτες. Ο Μάνεσης ξεχνά τα υπερκέρδη που συσσώρευσε τα προηγούμενα χρόνια από τη δουλειά των εργατών και αξιώνει στον καιρό της κρίσης να πληρώσουν τη ζημιά οι εργάτες με απολύσεις και 500 ευρώ μισθό. Με το καρότο του διαλόγου ζητάνε να κάνουν πίσω οι απεργοί. Από τι να κάνουν πίσω; Οταν ούτε άνεργος δε ζει με 500 ευρώ.

Η κυβέρνηση με τα ΜΑΤ στέλνει μήνυμα στους μεγαλοεπιχειρηματίες ότι με το μαστίγιο είναι αποφασισμένη να δημιουργήσει όλες εκείνες τις συνθήκες που θα μπορούν να υπερεκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους. Γιατί τσακίζει τους αγώνες, επομένως τους εξασφαλίζει περιβάλλον χωρίς εργατικές διεκδικήσεις. Λογαριάζει βεβαίως χωρίς τον ξενοδόχο, τους ίδιους τους εργάτες. Γιατί μπορούν να το αποτρέψουν, έχουν την ανεξάντλητη δύναμη να το κάνουν, αν αγωνίζονται όλοι για έναν και ένας για όλους.

Το τι εννοεί η κυβέρνηση και ο Μάνεσης με τη φιλολογία για τα ανοιχτά εργοστάσια το μαρτυρούν οι κοντά 150 απολυμένοι που παλεύουν για το δικαίωμά τους στη δουλειά. Αυτοί που παλεύουν πράγματι για ανοιχτά εργοστάσια είναι οι ίδιοι οι εργάτες. Αυτοί παλεύουν για το δικαίωμα στη δουλειά και γι' αυτό απεργούν. Η απεργία είναι μέσο πίεσης για να εξασφαλιστεί η δουλειά με δικαιώματα, να μπει φρένο στην εκμετάλλευση. Αυτό αποφάσισαν για μια ακόμα φορά και το προηγούμενο Σάββατο οι απεργοί χαλυβουργοί, παρά το ξύλο, την τρομοκρατία, τις απειλές.

Ο Μάνεσης εξαρχής λειτούργησε σαν λαγός των υπολοίπων βιομηχάνων. Τον στήριξαν και τον στηρίζουν για να εξασφαλίσουν ένα αποφασιστικό χτύπημα - παράδειγμα υποταγής για όλο το εργατικό κίνημα. Κι όμως δεν τα κατάφεραν ούτε με τα ΜΑΤ καθώς χωρίς εργάτες γρανάζι δε γυρνά... Η απεργία στη «Χαλυβουργία» είναι υπόθεση όλης της εργατικής τάξης ακριβώς γιατί στο πρόσωπο των χαλυβουργών επιχειρείται ένα συντριπτικό χτύπημα σ' όλη την εργατική τάξη. Η ταξική ενότητα που εκφράστηκε πολύπλευρα όλους αυτούς τους μήνες για την υπεράσπιση των απεργών χαλυβουργών είναι το ισχυρότερο μήνυμα που εκπέμπεται και μετά το χτύπημα της απεργίας από τα ΜΑΤ και τη λάσπη που δέχονται οι απεργοί από τα αστικά μέσα ενημέρωσης και τα κυβερνητικά στελέχη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Καπιταλισμός σάπιος μέχρι το μεδούλι

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ποσά συνολικού ύψους 13 τρισ. στερλινών (21 τρισ. δολάρια), όσο δηλαδή το ΑΕΠ των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας μαζί, έχουν καταφέρει να κρύψουν σε «μυστικούς» φορολογικούς παραδείσους, όπως η Ελβετία και τα νησιά Καϊμάν, οι μεγιστάνες του πλανήτη. Αυτό αποκαλύπτει η βρετανική εφημερίδα «Ομπζέρβερ», επικαλούμενη μελέτη του οργανισμού Tax Justice Network, που χρησιμοποίησε στοιχεία από το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) - αποκαλούμενη και «διεθνής των τραπεζών» - και τις εθνικές κυβερνήσεις. Αν κάτι καταδεικνύει η έρευνα, είναι πως αυτά τα 13 τρισ. στερλίνες - που μπορεί να είναι και 20 τρισ. στερλίνες ή 32 τρισ. δολάρια - δεν τοποθετήθηκαν στους λεγόμενους «φορολογικούς παραδείσους» ούτε μυστικά ούτε παράνομα. Αντίθετα όλα έχουν γίνει καθόλα νόμιμα και μάλιστα από τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αποκαλύπτοντας την υποκρισία του πολιτικού προσωπικού και των κυβερνήσεων της πλουτοκρατίας που εμφανίζονται την ίδια στιγμή υπέρμαχοι της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα τέλη του 2010, οι 50 μεγαλύτερες ιδιωτικές τράπεζες του κόσμου διαχειρίζονταν για λογαριασμό ιδιωτών πελατών τουλάχιστον 12,1 τρισ. δολάρια σε «φορολογικούς παραδείσους», έναντι ...μόλις 5,4 τρισ. δολαρίων το 2005. Οι τρεις τράπεζες που διαχειρίζονταν το μεγαλύτερο μέρος αυτών των «εξωχώριων» περιουσιακών στοιχείων για λογαριασμό των κροίσων του πλανήτη είναι η Credit Suisse,η UBS και η Goldman Sachs. Περιττό να σημειώσουμε ότι αυτά τα αμύθητα ποσά προέρχονται από την άγρια ληστεία που γίνεται σε βάρος των λαών από τα μονοπώλια. Τέτοια είναι και τα 600 δισ. ευρώ που έχουν βγάλει από τη χώρα μας τα προηγούμενα χρόνια οι επιχειρηματικοί όμιλοι και έχουν σε τράπεζες της Ελβετίας και σε άλλους «παραδείσους». Δεν είναι η πρώτη φορά που δημοσιοποιούνται τέτοια στοιχεία, τα οποία αποτυπώνουν μάλλον λειψά την πραγματικότητα. Το συμπέρασμα όμως είναι το ίδιο. Το κεφάλαιο δεν ελέγχεται και δεν χαλιναγωγείται, ο σάπιος και παρασιτικός καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, αλλά ανατρέπεται.

Τσακίζουν τις ανάγκες των σχολείων

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο Σεπτέμβρης έρχεται, είναι πολύ κοντά. Κι αυτοί που μετρούν ευρώ το ευρώ σήμερα μήπως και καταφέρουν να καλύψουν καμιά υποχρέωση, θα κληθούν να εξοπλίσουν τα παιδιά τους για να πάνε στο σχολείο. Ακόμη κι αν τα «βρουν» με τα παιδιά για τις φόρμες, τις τσάντες, τα άλλα σχολικά είδη, (τετράδια, στιλό κ.λπ.), οι γονείς θα έρθουν αντιμέτωποι με δραστικά μειωμένους τους δασκάλους και τους καθηγητές. Ενα από τα μέτρα των δραστικών περικοπών των 11,5 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τη μελέτη του Κέντρου Πολιτικών και οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ) υπάρχει πρόταση για μείωση κατά 90% των αναπληρωτών και ωρομισθίων. Σοβαρές θα είναι οι απαιτήσεις που θα προκύψουν για πετρέλαιο, καθαριότητα και λειτουργικά έξοδα, διογκωμένες από τη συνεχιζόμενη ύφεση και την αδυναμία των δήμων να αντεπεξέλθουν, αφού περικόπτεται δραστικά το χρήμα για τις ανάγκες των σχολικών επιτροπών, ενώ το πετρέλαιο θέρμανσης πήρε μεγάλη αύξηση λόγω εξίσωσης του ειδικού φόρου κατανάλωσης με το πετρέλαιο κίνησης. Και οι περικοπές γίνονται για να πληρωθούν οι τραπεζίτες, οι δανειστές, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση σε όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Οι υποχρεώσεις των λαϊκών οικογενειών δεν σταματούν και η κάλυψή τους θα είναι όλο και πιο δύσκολη ακόμη και για τους εργαζόμενους, πολύ περισσότερο για τους άνεργους. Που η δραστική μείωση ή και παντελής απώλεια εισοδήματος, συμπληρώνεται από τη φοροληστεία. Με ποιο δικαίωμα εξαθλιώνει η κυβέρνηση τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα; Με ποιο δικαίωμα τους στερεί τη δυνατότητα να αντεπεξέλθουν στη ζωή, στις αυξημένες ανάγκες των παιδιών; Μήπως τους έχει εξασφαλίσει μόρφωση, υγεία, ασφάλιση; Οι εργαζόμενοι πρέπει να το συνειδητοποιήσουν. Αυτή η πολιτική είναι αναγκαία για τα κέρδη του κεφαλαίου. Δεκάρα δε δίνουν για τις λαϊκές ανάγκες. Εδώ και τώρα λοιπόν αλλαγή ρότας από τους εργαζόμενους. Να διεκδικήσουν όσα δικαιούνται. Να αγωνιστούν για το σήμερα και το αύριο.

Παπαγεωργίου Βασίλης

... και ψέματα

Με αυτόν τον εκβιασμό επιχειρούν να δηλητηριάσουν το μυαλό των εργαζομένων, και γι' αυτό πολεμούν με λύσσα τον αγώνα των χαλυβουργών. Γι' αυτό ο αγώνας για να μη γίνεις δούλος βαφτίζεται εκβιασμός και κλείσιμο των εργοστασίων. Γι' αυτό οι μισθοί των 400 ευρώ και το τσάκισμα της ζωής των εργαζομένων βαφτίζεται υγιής επιχειρηματικότητα και αναγκαίος ρεαλισμός.

Μήπως να θυμηθούμε τις εκατοντάδες απολύσεις και τα λουκέτα στον Ομιλο «Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία» (ΕΝΚΛΩ); Ο εργοδότης της ΕΝΚΛΩ το 2004 τσέπωσε 23 εκατομμύρια ευρώ από την κυβέρνηση, δήθεν για να σώσει την «Τρικολάν» και τη στιγμή που εισέπραττε το χρήμα έβαζε το λουκέτο στο εργοστάσιο. Λίγο νωρίτερα είχε εισπράξει δισεκατομμύρια δραχμές για να επεκταθεί στα Βαλκάνια, αλλά επιχειρήσεις στα Βαλκάνια δε λειτουργούν. Στο όνομα της εξυγίανσης και της διάσωσης των θέσεων εργασίας έκλεισε τα «Κλωστήρια Β'», έκλεισε την «ΟΤΤΟ Εβρος», έκλεισε τα κλωστήρια στη Θεσσαλονίκη, κ.λπ. Επαιρνε, με λίγα λόγια, κρατικό χρήμα και ταυτόχρονα έκανε μαζικές απολύσεις, έκλεινε εργοστάσια και οι εργάτες έχαναν τη δουλειά τους.

Και ο κατάλογος των «λουκέτων» δεν έχει τελειωμό. Τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις τα έκλειναν και τα κλείνουν οι ιδιοκτήτες τους, γιατί αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η «ανάπτυξη» των κερδών τους, με αποτέλεσμα κλάδοι να φυτοζωούν (ναυπηγεία, κλωστοϋφαντουργία, κ.λπ.), εργάτες να πετιούνται μαζικά στο δρόμο και οι ανάγκες του λαού να μην ικανοποιούνται. Αλήθεια, τι έχουν να πουν με τις 800 επιχειρήσεις που έκλεισαν στη Βόρια Ελλάδα, πήγαν στη Βουλγαρία και δημιούργησαν 100.000 θέσεις εργασίας; Γι' αυτούς που απολύθηκαν στην Ελλάδα με τη μεταφορά των επιχειρήσεων στη Βουλγαρία πού πήγε το δικαίωμά τους στην εργασία; Το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι στην Ελλάδα, πού είναι το δικαίωμά τους για δουλειά; Ας αφήσουν τα σάπια. Δε νοιάζονται για το «δικαίωμα στην εργασία» αλλά για το δικαίωμα του καπιταλιστή να ξεζουμίζει εργάτες και να κερδοφορεί.

Δουλεύουν με τρομοκρατία...

Εννέα ολόκληρους μήνες η εργοδοσία δε μπορεί να κάμψει το αγωνιστικό φρόνημα των χαλυβουργών. Τρομοκρατήθηκε από το «τσουνάμι» συμπαράστασης και αλληλεγγύης που ξεσήκωσε ο αγώνας τους. Επιχείρησε με την αδιαλλαξία, τον εκβιασμό, τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, τις προβοκάτσιες να σπάσει την απεργία. Από κοντά και η κυβέρνηση που η μέχρι πρότινος «αδιαφορία» της μετατράπηκε χτες σε ωμή βία και καταστολή για να χτυπηθεί ο αγώνας των χαλυβουργών. Παράλληλα, το τελευταίο διάστημα με αφορμή τον εκβιασμό του Μάνεση ότι θα βάλει «λουκέτο» στο εργοστάσιο, τα «παπαγαλάκια» προπαγανδιστές του συστήματος, ανέσυραν το διαχρονικό «βαρύ προπαγανδιστικό πυροβολικό» τους: οι αγώνες των εργατών για μισθούς και δικαιώματα κλείνουν τα εργοστάσια.

Το τρομοκρατικό σκηνικό με στόχο τη συνείδηση του εργάτη στήθηκε: «μη μιλάς, μη διεκδικείς, κάνε υποχωρήσεις γιατί μόνο έτσι μπορεί να σωθεί η επιχείρηση που δουλεύεις». «Δεν έχει σημασία αν θα δουλεύεις ήλιο με ήλιο για ένα κομμάτι ψωμί αρκεί να δουλεύεις». «Στις σημερινές δύσκολες συνθήκες πρέπει να προστατευθεί το δικαίωμα στην εργασία και ο "παραγωγικός ιστός" της χώρας».