ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Περί διαφθοράς...

Με αφορμή τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα από τον επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, οργίασαν και πάλι τα αστικά Μέσα Ενημέρωσης για τη διαφθορά, την κακοδιαχείριση, τα «φακελάκια» και όλα όσα κατά καιρούς προβάλλουν για να πείσουν το λαό ότι η κρίση οφείλεται κυρίως σε τέτοια φαινόμενα. Θυμίζουμε ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που έχουν κυβερνήσει τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες, πριν από τις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις πρόβαλλαν την καταπολέμηση της διαφθοράς, σήκωναν τη σημαία της διαφάνειας (σ.σ. όπως ακριβώς έκανε και ο Γ. Παπανδρέου πριν τις εκλογές του 2009 και το κόμμα του ήρθε πρώτο). Θυμίζουμε επίσης ότι κόμματα όπως η ΔΗΜΑΡ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η Χρυσή Αυγή με τους Ανεξάρητους Ελληνες έχουν ρίξει πολύ νερό στο μύλο της υπόθεσης «διαφθορά». Επιπλέον, στο επίκεντρο των συνθημάτων των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα ήταν και πάλι το συγκεκριμένο ζήτημα.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι φαινόμενα διαφθοράς, εξαγοράς, χρηματισμού υπάρχουν και μάλιστα σε μεγάλη έκταση στην καπιταλιστική κοινωνία. Ομως, αυτά τα φαινόμενα ευδοκιμούν ακριβώς γιατί είναι στη φύση του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι φαινόμενα σύμφυτα με τη λειτουργία του αστικού κράτους. Οι μίζες και οι προμήθειες είναι μία εκδήλωση της σαπίλας του συστήματος. Γεννιούνται από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό ανάμεσα στα μονοπώλια για να πάρουν καλύτερη θέση στη μεταξύ τους σφαγή, με στόχο να παίρνουν δουλειές, να αυξάνουν τα κέρδη τους και να καταδικάζουν στην ανέχεια τους λαούς. Η ίδια η διάρθρωση και η δομή του αστικού κράτους δίνει τη δυνατότητα σε διάφορους να λυμαίνονται τα χρήματα των εργαζομένων και των λαϊκών οικογενειών και να εμφανίζονται με αμύθητα πλούτη.

Ομως, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν σε τέτοια έκταση αυτά τα φαινόμενα, ακόμα κι αν το αστικό κράτος λειτουργούσε χωρίς μίζες και προμήθειες, μήπως θα άλλαζε η ουσία του προβλήματος; Μήπως δεν θα θησαύριζαν τα μονοπώλια από την εκμετάλλευση των εργαζομένων, μήπως δεν θα έπιναν το αίμα των λαών τα αφεντικά; Μήπως δεν θα πλήρωνε χρυσάφι η εργατική οικογένεια στα νοσοκομεία για να έχει την υγειά της; 'Η μήπως θα εξαφανίζονταν τα χαράτσια και οι φόροι που πνίγουν τα νοικοκυριά; Και βέβαια υπάρχει και η άλλη πλευρά. Το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα σε συνθήκες κρίσης δείχνει πως θέλει να περιορίσει αυτά τα φαινόμενα και τα παρουσιάζει ως την αιτία του κακού. Ομως, ακόμα και μέσα από αυτή τη διαδικασία ποιους στοχοποιούν; Η υπόθεση με τους τυφλούς - μαϊμού (σ.σ. υπαρκτό ζήτημα) τι αποτέλεσμα είχε; Να το χρησιμοποιούν σαν πρόσχημα, σαν μέσο για να ανοίξουν ζήτημα συνολικών περικοπών των συντάξεων.

Η πληγή λοιπόν είναι άλλη. Δεν είναι κάτι μεταφυσικό η διαφθορά. Ούτε την έχει κανείς στο αίμα του. Βρίσκεται στο DNA του ίδιου του καπιταλισμού που έτσι λειτουργεί και τέτοιες συνειδήσεις διεφθαρμένες φτιάχνει. Για να μπει ένα οριστικό τέλος σε τέτοια φαινόμενα, πρέπει να ανατραπεί αυτό το σύστημα. Μια εργατική λαϊκή εξουσία, που θα έχει στα χέρια της τον πλούτο, τα εργοστάσια, τα βαπόρια, είναι η μόνη που μπορεί να καταπολεμήσει στη ρίζα του το κακό. Για να πάψει να υπάρχει διαφθορά, πρέπει να μην υπάρχουν οι αιτίες που τη γεννούν.

Εμπαιγμός διαρκείας

Γρηγοριάδης Κώστας

«Ας σημειωθεί ότι ο κ. Βενιζέλος, καίτοι δημοσίως κάλεσε τον κ. Σαμαρά να προσπαθήσει τουλάχιστον να αποφύγει "προδήλως άδικα μέτρα" σε μισθούς και συντάξεις, off camera είπε στους δημοσιογράφους ότι τούτο δεν είναι δυνατόν λόγω του τεράστιου ποσού που αποφασίστηκε να εξοικονομηθεί». Την πραγματικότητα καταγράφει το παραπάνω απόσπασμα από σχετικό ρεπορτάζ της «Καθημερινής», καταδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι ο συνειδητός εμπαιγμός και η παραπλάνηση του λαού εκ μέρους του προέδρου του ΠΑΣΟΚ αποτελεί «στρατηγική επιλογή» και λόγο ύπαρξης για το κόμμα του. Πράγματι, ο Ευ. Βενιζέλος σήκωσε τρομερό κουρνιαχτό τις τελευταίες βδομάδες με το σχέδιο δέκα σημείων για την επαναδιαπραγμάτευση του δημοσιονομικού προγράμματος ώστε να εφαρμοστούν (όλα) τα βάρβαρα μέτρα σε δύο δόσεις και σε τέσσερα χρόνια, ενώ γνώριζε πολύ καλά ότι στο τέλος «θα αναγκαζόταν να συμβιβαστεί», ακριβώς γιατί γνώριζε τις θέσεις των δανειστών και εταίρων. Ωστόσο το έκανε ακριβώς για να ρίξει στάχτη στα μάτια του λαού και να παρατείνει την ανοχή του στην τρικομματική συγκυβέρνηση, την οποία στηρίζει σταθερά, γιατί όπως είπε «δεν υπάρχει πραγματικά άλλη καλύτερη λύση για τη χώρα». Το ίδιο άθλιο θέατρο συνεχίζει να παίζει και μετά τη συμφωνία των τριών πολιτικών αρχηγών στην τελευταία σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου να προχωρήσει η περικοπή των δαπανών ύψους 11,5 δισ. «ως προϋπόθεση για την περαιτέρω διαπραγμάτευση». Μετά τη σύσκεψη δε δίστασε να βάλει αμέσως τη μάσκα του υπέρμαχου της εφαρμογής των μέτρων με δίκαιο τάχα τρόπο, δηλώνοντας ότι επιδιώκει «στο πακέτο των 11,5 δισ. ευρώ να μην περιλαμβάνονται μέτρα άδικα, μέτρα προδήλως οριζόντια ή μέτρα δημοσιονομικώς ατελέσφορα». Κανέναν όμως δεν μπορεί να ξεγελάσει.

Αποδέσμευση από την ΕΕ...

«Το τίμημα του ευρώ δεν μπορεί να είναι απεριόριστο», αποφαίνεται ο διευθυντής του «Βήματος» Α. Καρακούσης σε χτεσινό άρθρο στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας με τον παραπάνω τίτλο. Ο αρθρογράφος δεν κρύβει την απογοήτευσή του από τη μέχρι τώρα διαχείριση της κρίσης από τις ισχυρές κυβερνήσεις και τα όργανα της ΕΕ, επισημαίνοντας μάλιστα ότι «η ευρωπαϊκή ηγεσία είναι σχεδόν έτοιμη να θυσιάσει τους λαούς, παρά να θίξει τα ιερά και τα όσια του διεθνούς οικονομικού συστήματος, το οποίο ωστόσο από την τραπεζική κρίση του 2008 και εντεύθεν κατέστη μη υπερασπίσιμο». Φτάνει μάλιστα στο σημείο να υποστηρίξει ότι μπροστά στο εγχώριο αστικό πολιτικό σύστημα μπαίνει δίλημμα που αφορά την ίδια την παραμονή στο ευρώ. Γράφει συγκεκριμένα: «Και το ερώτημα που τίθεται για την ελληνική πολιτική είναι αν θα παρακολουθήσει τη γραμμή των δεσμευμένων ευρωπαϊκών αρχών ή θα θέσει ένα όριο στην κατακρήμνιση της χώρας, στην βύθιση της οικονομίας και στην κοινωνική αποδιάρθρωση... Το τίμημα παραμονής στο ευρώ δεν μπορεί να είναι απεριόριστο, γιατί απλούστατα δεν θα είναι ανεκτό από την κοινωνία, από τους πολίτες, από την ίδια την χώρα εντέλει». Και καταλήγει: «Τι να το κάνεις το ευρώ, αν έχεις μια χώρα νεκρή, μια κοινωνία τελειωμένη και ένα λαό χωρίς ελπίδα; Από ένα σημείο και πέρα είναι ζήτημα ύπαρξης και αξιοπρέπειας».

... με απόφαση του λαού

Είναι προφανές ότι ο αρθρογράφος πασχίζει να δείξει ότι υπάρχει μερίδα των αστών που σκέφτονται και τα βάσανα του λαού, αν και μέχρι τώρα και αυτός και η εφημερίδα του υπεραμύνονταν της παραμονής στο ευρώ. Ταυτόχρονα φαίνεται ότι υπερασπίζεται μια άλλη μορφή διαχείρισης, αυτήν που ζητά τόνωση της ζήτησης και που την προβάλλει επίσης μερίδα των αστών. Ακόμη η συγκεκριμένη άποψη απηχεί σκέψεις και επιδιώξεις ορισμένων οικονομικών και επιχειρηματικών κύκλων, που στην πραγματικότητα ποτέ δεν έπαψαν να φλερτάρουν με την ιδέα της εξόδου από το ευρώ, επειδή έτσι εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντά τους. Ο αρθογράφος, η εφημερίδα του και οι αστοί που έχουν τις ίδιες σκέψεις, καθόλου δε σκέφτονται φιλολαϊκά. Για τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους νοιάζονται και το εμφανίζουν με δήθεν φιλολαϊκό προπαγανδιστικό λόγο. Βεβαίως, το ζητούμενο για το λαό δεν είναι να βγει από το ευρώ και να παραμείνει κάτω από τον ίδιο ζυγό, δηλαδή την πολιτική και οικονομική εξουσία των μονοπωλίων, και απλά να έχει άλλα αφεντικά. Το ζήτημα είναι να δημιουργηθούν οι πολιτικές προϋποθέσεις ώστε η αποδέσμευση από την ΕΕ και όχι μόνο από το ευρώ και η μονομερής διαγραφή του χρέους να είναι δική του επιλογή, ώστε να πάρει την υπόθεση στα χέρια του.