«Οι δημόσιες παρεμβάσεις του δημιουργούν πρόβλημα στο ΙΚΑ». Αυτός είναι ο λόγος που χτες στις 7.30 το πρωί, παύτηκε τηλεφωνικά ο διευθυντής του Β` ΙΚΑ Αγίας Τριάδας Θεσσαλονίκης και ταμίας του Ιατρικού Συλλόγου, Γιάννης Ζαχάρωφ.

Το «αδίκημα» για το οποίο διώκεται ο συνδικαλιστής γιατρός δεν είναι άλλο από το δικαίωμά του να εκφράζει τις απόψεις του και τις παρατηρήσεις μέσα από άρθρα και δηλώσεις στα ΜΜΕ για τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες καλούνται οι γιατροί του ΙΚΑ να επιτελέσουν το έργο τους, καθώς και η κριτική του στη «μεταρρύθμιση» που προωθεί η κυβέρνηση στο χώρο της υγείας.

Το γεγονός ότι «αποκάλυψε» πως το ΙΚΑ στο οποίο υπηρετεί διαθέτει 28 γιατρούς και 3 νοσηλεύτριες (οι δύο υπό συνταξιοδότηση) για την παροχή ιατρικής φροντίδας σε 75.000 ασφαλισμένους, ενόχλησε τους προϊσταμένους του και εδώ και ένα μήνα του ζήτησαν να υποβάλει την παραίτησή του, διότι η συμπεριφορά του δημιουργεί πρόβλημα στο ΙΚΑ. Ο Γ. Ζαχάρωφ όμως, που από το 1984 υπηρετεί στο ΙΚΑ ως γιατρός και εδώ και 38 μήνες ως διευθυντής, αρνήθηκε να το πράξει. Ετσι χτες το πρωί με τηλεφώνημα της γραμματέα της προϊσταμένης της Ιατρικής Αντίληψης του ΙΚΑ, ενημερώθηκε πως από 1η Δεκέμβρη παύει να είναι διευθυντής και πλέον θα εκτελεί χρέη ελεγκτή.

Στο πλευρό του διωκόμενου γιατρού τάσσονται οι συνάδελφοί του γιατροί και νοσηλευτές του Β` ΙΚΑ, ενώ αργά χτες το βράδυ αναμενόταν να συζητηθεί το θέμα και στο ΔΣ του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης.

Η σημερινή χρονολογία - 30 του Νοέμβρη - είναι η μέρα που πριν από 57 χρόνια, τα αποβράσματα της ελληνικής κοινωνίας, που τους φόρεσαν την τιμημένη στολή του τσολιά, οι «Γερμανοτσολιάδες» ή «τάγματα αλητείας και ντροπής» όπως επονομάζονταν, οπλισμένα με ιταλικές αραβίδες, έκαναν την πρώτη τους μαζική μαχητική εμφάνιση στην Αθήνα.

Χιλιάδες απ' αυτούς, μεταφερμένοι με γερμανικά καμιόνια, κύκλωσαν, με εφ' όπλου λόγχη, τα στρατιωτικά νοσοκομεία που στέγαζαν για αποθεραπεία τους ήρωες τραυματίες και ανάπηρους του αλβανικού και μακεδονικού μετώπου. Αυτούς που με τα ξεπερασμένα τεχνολογικά πολεμικά μέσα του δικτατορικού καθεστώτος, αλλά με τη φλόγα της καρδιάς τους, κατεξεφτέλισαν τις ορδές του Μουσολίνι και προξένησαν το θαυμασμό των Γερμανών ηγητόρων για τον ηρωισμό τους στα οχυρά του Ρούπελ, παρουσιάζοντάς τους όπλα αφού οι υπερασπιστές τους είχαν εξαντλήσει τα πυρομαχικά τους. Αυτούς που μέσα στη σκλαβιά, οργανωμένοι μέσα στο ΕΑΜ, μαζί με τον υπόλοιπο λαό της Αθήνας και του Πειραιά, συνέχισαν τον αγώνα τους μέσα στις συνθήκες της τριπλής κατοχής για την επιβίωση των ίδιων και του ελληνικού λαού.

Τα 14 στρατιωτικά Νοσοκομεία, με την αυτοδιαχείρισή τους, είχαν μετατραπεί σε ελεύθερες αντιστασιακές εστίες. Ηταν κάστρα - όχι ένοπλα - αλλά οπλισμένα με της καρδιάς των τροφίμων τους, το πύρωμα. Αυτά, η κυβέρνηση Ράλλη, κατ' εντολή των Γερμανών και με την έγκριση των Εγγλέζων, γιατί θα τους ήταν εμπόδιο στην προετοιμαζόμενη στρατιωτική τους επέμβαση το Δεκέμβρη του 1944, βάλθηκε να τα αλώσει ύπουλα. Δυο μέρες, πριν την εισβολή στα νοσοκομεία, συνέλαβε και εκτέλεσε στο Γουδί, την ηγεσία των αναπήρων, Γονατά, Τζαμουράνη, Μελέτη, Σιλιβό. Το εκτελεστικό απόσπασμα ήταν «Ελληνες».

Οι ανάπηροι αιφνιδιάστηκαν, δεν πρόλαβαν να συνειδητοποιήσουν την προδοτική εκτέλεση της ηγεσίας τους. Ετσι εκείνο το πρωινό του Νοέμβρη 1943, τρεις ώρες πριν φέξει, πέντε χιλιάδες Τσολιάδες ουρλιάζοντας χειρότερα και από τους Γερμανούς, όρμησαν μέσα στους θαλάμους που κοιμόνταν οι ανάπηροι και με τους υποκόπανους τούς υποχρέωσαν, χωρίς να ντυθούν, χωρίς να φορέσουν τα ξυλοπόδαρά τους ή να πάρουν τις πατερίτσες τους και τα μπαστούνια τους, να στοιβαχτούν στα καμιόνια και τους σκόρπισαν στις φυλακές Χατζηκώστα, Αβέρωφ, Χαϊδαρίου.

Δεκαπέντε χιλιάδες ήταν περίπου οι νοσηλευόμενοι ήρωες στα νοσοκομεία. Πολλά κτήνη από τους εισβολείς τσολιάδες, τους τραβούσαν τους επιδέσμους για να δουν αν πράγματι σκέπαζαν πληγές! Μόνο απάνθρωπα τέρατα, θηρία της ζούγκλας και ύαινες, αιμοβόρες φυλές, που διψούσαν για αίμα ή για εκδίκηση, ωθούμενοι από ένα απύθμενο μίσος, είναι χαρακτηρισμοί που μπορούν να δώσουν μια αμυδρή εικόνα της βαναυσότητας, της απανθρωπιάς, αυτών που οι μεταπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις τούς έδωσαν και αντιστασιακές τιμητικές συντάξεις!

Το έγκλημα έγινε στις 30 Νοέμβρη 1943. Πολλοί από τους ανάπηρους πέθαναν ή κατά τη μεταφορά τους ή μέσα στις φυλακές γιατί τα μη επουλωμένα τραύματά τους αιμορραγούσαν. Πολλοί στήθηκαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα, όπως στη Ριτσώνα, ή πέθαναν στα στρατόπεδα της Γερμανίας.

Οσοι απέμειναν, δεν ξεχνούν! Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν τίμησε αυτούς τους πρωτοπόρους στις διαδηλώσεις της Αθήνας, για το ψωμί, για τα συσσίτια, για τη ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης, για τη μη επέκταση της βουλγαρικής κατοχής, για τη μη τρομοκρατία.

Αυτοί οι πρωτοπόροι αγωνιστές, μαχητικότατοι, με τις πατερίτσες τους, τα μπαστούνια τους, με τα ξυλοπόδαρά τους, με τα αναπηρικά τους καροτσάκια και τα τραύματά τους να αιμορραγούν ακόμη, οδηγούσαν τις φάλαγγες των εργατών, υπαλλήλων, φοιτητών και ολόκληρου του ελληνικού λαού, ενάντια στις προδοτικές κυβερνήσεις των Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη.

Τιμή και Δόξα τους. Ο λαός τούς ευγνωμονεί, δεν τους ξεχνά και δε συγχωρεί αυτό το τεράστιο αντεθνικό έγκλημα ούτε και τους ηθικούς αυτουργούς.