Μοιράζονται ρόλοι για να εγκλωβιστεί η εργατική τάξη σε προτάσεις διαχείρισης, που οδηγούν στην ίδια, σωτήρια για τη μεγαλοεργοδοσία και καταστροφική για το λαό, στρατηγική. Αυτό έγινε σαφές στη χτεσινή σύσκεψη, με τη συμμετοχή συνδικαλιστών από τις Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα, που διοργάνωσε η ΓΣΕΕ, ενόψει της νέας απεργιακής κινητοποίησης κατά τη συζήτηση των μέτρων στη Βουλή.

Ομως, αντί για προβληματισμό και συγκεκριμένα μέτρα που θα πάρουν τα συνδικάτα για το πώς θα οργανωθεί η εργατική τάξη, πώς στον αγώνα θα μπούνε περισσότεροι εργαζόμενοι, η σύσκεψη εξελίχθηκε σε μια σκιαμαχία μεταξύ ομάδων της πλειοψηφίας για το ποια πρόταση διαχείρισης θα υπερισχύσει.

Στον αντίποδα αυτής της κατάστασης, μπροστά στην ανάγκη να οργανωθεί αποφασιστικά η νέα απεργία, ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ υπογράμμισε το περιεχόμενο που πρέπει να έχει ο αγώνας των εργαζομένων, τόνισε την ανάγκη να αναδειχθεί ο πραγματικός αντίπαλος των εργατών και η πλατιά δουλειά που πρέπει να γίνει μέσα στους χώρους εργασίας, ώστε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να βγούνε στο προσκήνιο.

Στη χτεσινή σύσκεψη εμφανίστηκαν, από τη μια, η γνωστή πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που ενώ προκηρύσσει απεργιακές κινητοποιήσεις συμμετέχει στον «κοινωνικό διάλογο», μέσω του οποίου προωθείται η παραπέρα ευελιξία στην αγορά εργασίας και, από την άλλη, έγινε σαφές ότι μορφοποιείται μια νέα ομάδα από στελέχη Ομοσπονδιών - κυρίως της ΠΑΣΚΕ - μαζί με την «Αυτόνομη Παρέμβαση», που χωρίς να θέτει το παραμικρό ζήτημα για τη στρατηγική της ΓΣΕΕ, πλειοδοτώντας σε κορόνες αγωνιστικότητας επιχειρεί να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Δεν έλειψαν μάλιστα και εκείνοι που έθεσαν ζήτημα και για πολιτική απεργία και πως οι κινητοποιήσεις πρέπει να γίνουν με αίτημα την ανατροπή της κυβέρνησης.

Ομως, βασικό χαρακτηριστικό της σύσκεψης ήταν το γεγονός ότι για 4 περίπου ώρες η αντιπαράθεση μεταξύ των δύο ομάδων ήταν μόνο για τις μορφές του αγώνα: Εικοσιτετράωρη απεργία ή απεργία διαρκείας! «Δυναμικοί αγώνες», όπως έλεγαν ορισμένοι, με επαναλαμβανόμενες απεργίες ή κινητοποιήσεις που θα αντιλαμβάνονται την κατάσταση του ιδιωτικού τομέα, αντέτειναν οι άλλοι (εδώ δεν κρίνουμε σκόπιμο να επαναλάβουμε τα κοσμητικά επίθετα που αντάλλαξαν μεταξύ τους ορισμένοι συνδικαλιστές της μιας και της άλλης πλευράς).

Ομως, όλη αυτή η διένεξη άφησε σκόπιμα στο απυρόβλητο το περιεχόμενο του αγώνα, την κατεύθυνση και τη στρατηγική. Γιατί και οι δύο, ενώ υψώνουν τους τόνους, στην πραγματικότητα δεν έχουν την παραμικρή διαφωνία μεταξύ τους. Υπηρέτησαν και υπηρετούν την ίδια στρατηγική. Γι' αυτό δεν είναι τυχαίο ότι σ' εκείνους που χτες πλειοδοτούσαν σε «αγωνιστικότητα» ανήκουν και πολλοί από αυτούς που υπέγραψαν στους κλάδους μείωση των αποδοχών, που αποδέχτηκαν και συνεχίζουν να αποδέχονται την απελευθέρωση της ενέργειας και των υποδομών, που δέχτηκαν τις μειώσεις μισθών στις ΔΕΚΟ, που για χρόνια δε μίλησαν, αντίθετα στήριξαν την ευελιξία στην αγορά εργασίας και από αυτή την πολιτική ούτε σήμερα έχουν αποκοπεί, που και στις 26 Σεπτέμβρη υπονόμευσαν άμεσα ή έμμεσα τη γενική απεργία. Οπως συνεχίζουν να αποδέχονται και να θεωρούν μονόδρομο συνολικά τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ό,τι απορρέει από αυτή, τη στρατηγική που στηρίζει τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Το να διαφωνείς όμως στα λόγια για τις συνέπειες χωρίς να αντιτίθεσαι στην αιτία που τις γεννάει είναι όχι απλά εμπαιγμός στις πλάτες των εργαζομένων, αλλά υπονόμευση των αγώνων που απαιτούνται σήμερα για να μπει φρένο στην αντεργατική λαίλαπα.

Στην αντίπερα όχθη, πέρα από αυτές τις σκιαμαχίες και την απόχη που στήνεται για να αποπροσανατολιστούν οι εργαζόμενοι, ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ, Θοδωρής Κούτρας, υπογράμμισε τη σημασία που έχει σήμερα η αποκάλυψη του ταξικού χαρακτήρα των μέτρων, ότι αυτά εκπορεύονται από την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του κεφαλαίου γιατί, όπως είπε, «...όσο στηρίζεται η πολιτική της ΕΕ τόσο τα πράγματα θα δυσκολεύουν για τους εργάτες». «Να δείξουμε - τόνισε ο συνδικαλιστής - τον πραγματικό εχθρό, τις στρατηγικές του κεφαλαίου, το χαρακτήρα της κρίσης που είναι κρίση υπερσυσσώρευσης. Οτι σήμερα υπάρχουν κεφάλαια που περιμένουν στην άκρη και όταν μας πάνε στον "πάτο" τότε θα επενδυθούν...». Γι' αυτό μπροστά στην απεργία - συνέχισε ο συνδικαλιστής του ΠΑΜΕ - είναι κρίσιμο ζήτημα τα συνδικάτα, μέσα από συνελεύσεις, συσκέψεις, να βάλουν σε κίνηση τους εργαζόμενους, οι ίδιοι οι εργάτες να αποφασίζουν, να συμμετέχουν, να βγούνε στο προσκήνιο, να κλιμακώσουν την πάλη τους και με τους αγώνες τους να επιβάλουν λύσεις προς όφελός τους.

Το ζήτημα της υπογραφής εκ νέου Εθνικής Σύμβασης που θα αποκαθιστά δήθεν τους κατώτερους μισθούς και θα περιλαμβάνει θεσμικές ρυθμίσεις που είχαν διατυπωθεί στην κοινή επιστολή των «κοινωνικών εταίρων» προς τον τότε πρωθυπουργό Λ. Παπαδήμο, ως αποτέλεσμα του «κοινωνικού διαλόγου» επαναφέρει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Χτες, με επιστολή της προς τους προέδρους του ΣΕΒ, της ΓΣΕΒΕΕ και της ΕΣΕΕ τους ζητά συνάντηση για να συζητήσουν και να διαπραγματευθούν τη νέα συμφωνία.

Η πρωτοβουλία αυτή, το περιεχόμενό της, αλλά και η στιγμή που εκδηλώνεται, αποτελεί κίνηση που υπονομεύει τους αγώνες αντί να ενισχύει την αποφασιστικότητα των εργαζομένων για σύγκρουση με την κυβέρνηση και το κεφάλαιο. Και αυτό γιατί λίγες μέρες πριν την κατάθεση των νέων μέτρων και την απεργία που ήδη έχει αποφασιστεί, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ εμφανίζει τον ΣΕΒ ως συνομιλητή με τον οποίο συζητά την προστασία των εργαζομένων. Επιπλέον, ακόμα και αν μια τέτοια συμφωνία ήταν εφικτή, δεν έχει το παραμικρό αντίκρυσμα, αφού θα πρόκειται για επαναφορά της ΕΓΣΣΕ σε ένα χαρτί χωρίς αξία, μιας και η προηγούμενη κυβέρνηση με την Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου περιέκοψε τον κατώτερο μισθό και άρα επαναφορά μπορεί να γίνει μόνο με τη δύναμη των εργατικών αγώνων.

Οσο για τις θεσμικές ρυθμίσεις, σημειώνεται ότι με τη συμφωνία αυτή που είχε επιτευχθεί τον περασμένο Φεβρουάριο η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ αποδεχόταν τη βασική αξίωση του ΣΕΒ, αλλά και των ηγεσιών της ΓΣΕΒΕΕ και της ΕΣΕΕ για μείωση του «μη μισθολογικού κόστους» απαιτούσαν από κοινού τη «μείωση των ασφαλιστικών εισφορών» και αναζητούσαν «λύσεις στα κυρίαρχα θέματα της ανταγωνιστικότητας»! Και με αυτόν τον τρόπο, έριχνε νερό στο μύλο της κυβέρνησης και της τρόικας να προχωρήσουν σε ανατροπές που επιβλήθηκαν με το δεύτερο μνημόνιο.