ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οργάνωση ενιαίας πάλης

Η απόφαση του Σωματείου Εργαζομένων «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο να πάρει συγκεκριμένα μέτρα και πρωτοβουλίες με στόχο την οργάνωση συντονισμένης πάλης όλων των εργαζομένων της εταιρείας, μετά τις αξιώσεις του Μάνεση να προχωρήσει σε μειώσεις μισθών 25% στα δύο εργοστάσια σε Βελεστίνο και Βόλο, αναδεικνύει πόσο σημαντική είναι η συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας της ενιαίας οργάνωσης της πάλης των εργαζομένων ενός κλάδου ολόκληρου. Δεν είναι απλά ζήτημα μιας «τυπικής» έκφρασης αλληλεγγύης στους εργαζόμενους ενός χώρου δουλειάς που χτυπιέται από τους καπιταλιστές, αλλά συνδέεται με την αναγκαιότητα να γίνουν συγκεκριμένα, πρακτικά, κοινά αγωνιστικά βήματα των εργαζομένων όλου του κλάδου. Εκεί εντάσσεται, για παράδειγμα, και η πανελλαδική σύσκεψη όλων των συνδικάτων του κλάδου στην οποία καλούν οι χαλυβουργοί, για οργάνωση κοινού αγώνα απέναντι στη συντονισμένη επίθεση της εργοδοσίας.

Οι χαλυβουργοί αξιοποιούν την αγωνιστική τους πείρα, μετά τον εννιάμηνο απεργιακό τους αγώνα, σε κατεύθυνση συνολικής οργάνωσης του αγώνα του κλάδου. Η συγκεκριμένη πρακτική των χαλυβουργών είναι ένα παράδειγμα που μπορεί να γενικευτεί. Ανοίγει το δρόμο του «όλοι για έναν και ένας για όλους», την προοπτική της ταξικής ενότητας δράσης. Με δεδομένο ότι η επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης θα συνεχιστεί σε βάθος χρόνου και, μάλιστα, πρόκειται να αποκτήσει ακόμη πιο άγρια χαρακτηριστικά, κανένας χώρος δουλειάς, ακόμη και κλάδος ολόκληρος, δε θα μπορέσει να αντιμετωπίσει αυτή την επίθεση μόνος του. Τέτοιες πρωτοβουλίες των πρωτοβάθμιων σωματείων και συνδικάτων είναι σημαντικός παράγοντας μέσω του οποίου η εργατική τάξη έχει τη δυνατότητα να βάλει ένα ακόμη όπλο στη φαρέτρα της μάχης για την υπεράσπιση της ζωής της.

Αυτός ο τρόπος δουλειάς βοηθάει τους εργαζόμενους να ανταλλάσσουν πείρα, να συναποφασίζουν ενέργειες και δράσεις, μορφές πάλης ενάντια στις επιδιώξεις της εργοδοσίας και στη δράση των μηχανισμών της, των κυβερνήσεων, του αστικού κράτους. Εχουν τη δυνατότητα να βγάλουν σπουδαία διδάγματα από τον αγώνα τους και από τον αγώνα άλλων εργαζομένων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η δράση «δένεται» με τα ιδιαίτερα προβλήματα του κάθε κλάδου και του κάθε χώρου δουλειάς, διαμορφώνοντας ένα ιδιαίτερο αγωνιστικό πρόγραμμα, ενταγμένο, πάντα, σε ένα συνολικό πλαίσιο πάλης που θα δίνει την προοπτική. Με αυτόν τον τρόπο, η αλληλεγγύη, η οργάνωση και ο αγώνας ενάντια στην αντιλαϊκή και βάρβαρη πολιτική αποτελούν ένα ενιαίο πλαίσιο.

Ενα τελευταίο ζήτημα είναι αυτό της επαγρύπνησης και της αλληλοενημέρωσης. Καθόλου τυχαία, οι χαλυβουργοί του Ασπροπύργου καλούν τους συναδέλφους τους σε ετοιμότητα, αφού μέσα από την πείρα τους γνωρίζουν πως η εργοδοσία δε θα σταματήσει μόνο στα σχέδια που έχει για τα εργοστάσια σε Βόλο και Βελεστίνο, αλλά θα συνεχίσει με τελικό στόχο να περάσει γενικότερα αντεργατικά σχέδια, πέρα από τη μείωση μισθών κατά 25% που προσπαθεί να επιβάλει στους εργάτες στα εργοστάσια της Μαγνησίας. Αλλωστε, αυτό το γεγονός αποκαλύπτει πως η «ταξική ειρήνη» ή η «ταξική συνεργασία» καθόλου δε σημαίνει ότι η εργοδοσία δε θα καταργεί δικαιώματα επειδή έχει υπάκουους εργάτες. Αυτό είχε γίνει με τα εργοστάσια της Μαγνησίας στη διάρκεια της απεργίας των εργατών του Ασπροπύργου, το επικαλέστηκαν ως επιχείρημα οι εκεί εργάτες για να μην αποδεχτούν τη μείωση, αλλά ο εργοδότης τους κάνει άγρια επίθεση. Ο συντονισμός σωματείων συμβάλλει στην ταξική ενότητα δράσης.

Κώστας ΤΡΑΚΟΣΑΣ

Αδιάκοπη παραπλάνηση

Παπαγεωργίου Βασίλης

Για γέλια και για κλάματα είναι η φαρσοκωμωδία που ανεβάζει κάθε τρεις και λίγο η ΔΗΜΑΡ. Κάθε δηλαδή που οι προβολείς της δημοσιότητας φωτίζουν ένα απ' τα πολλά αντιλαϊκά μέτρα που η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει σκέφτεται ή έχει αποφασίσει να «σπρώξει», η κοινοβουλευτική ομάδα καταθέτει και μια Ερώτηση στη Βουλή παριστάνοντας τη διαμαρτυρόμενη... Αυτή τη φορά σειρά είχε το ζήτημα του αναγκαστικού πλειστηριασμού κύριας ή μοναδικής κατοικίας για χρέη προς το Δημόσιο, με τους βουλευτές της να ζητούν απ' τον αρμόδιο υπουργό παράταση της απαγόρευσης πλειστηριασμών τουλάχιστον μέχρι το τέλος του 2014.

Ο φαρισαϊσμός βγάζει μάτι. Στηρίζουν μια πολιτική που στερεί απ' τους ανθρώπους του μόχθου κάθε δυνατότητα να ικανοποιήσουν οποιαδήποτε βασική τους ανάγκη, και τέτοια είναι η λαϊκή στέγη, και την ίδια στιγμή διαμαρτύρονται για τις συνέπειές της. Ζητούν παράταση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών, δεν λένε όμως τι θα γίνει μετά το 2014, οπότε και - αν τους επιτραπεί να συνεχίσουν αυτή την πολιτική - ο λαός θα βρίσκεται σε ακόμη χειρότερη θέση απ' ό,τι σήμερα, άρα και πάλι δεν θα έχει εξασφαλισμένο «κεραμίδι» πάνω απ' το κεφάλι του, μεταξύ των πολλών άλλων που δεν θα έχει. Αλλωστε, τα μέτρα ήρθαν για να μείνουν και να εξασφαλίσουν στους κεφαλαιοκράτες τρελά κέρδη όταν δρασκελίσουν την κρίση και περάσουν στη φάση της ανάκαμψης. Δεν είναι προσωρινά, αλλά μόνιμα ως την ανατροπή τους απ' τον ίδιο το λαό.

Αν ο καημός τους είχε έστω ένα ίχνος ειλικρίνειας, πέραν του ότι δεν θα στήριζαν την πολιτική που σπρώχνει το λαό στην ανέχεια, θα διεκδικούσαν την ικανοποίηση των στοιχειωδών αναγκών του λαού, μεταξύ των οποίων είναι η στέγαση. Θα διεκδικούσαν διαγραφή χρεών και όχι διαιώνιση της ομηρίας της καταχρεωμένης εργατικής λαϊκής οικογένειας απ' τις τράπεζες.

Το «ξεπερασμένο παραγωγικό πρότυπο»...

«Η πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπίσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα, η κοινωνία και οι θεσμοί της είναι η αποφασιστική αντιμετώπιση ενός ξεπερασμένου, αναχρονιστικού και διεφθαρμένου παραγωγικού προτύπου, το οποίο αναπαράγει τα ελλείμματα και καταπνίγει τις υγιείς επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, που δημιουργούν πλούτο και θέσεις εργασίας». Τα παραπάνω αναφέρει η ΗΜΕΡΗΣΙΑ, στο προχτεσινό της κύριο άρθρο, περιγράφοντας, κατ' αυτόν τον τρόπο, μια σημαντική αλήθεια για την άρχουσα τάξη της χώρας: Οτι η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και των επιχειρήσεων σχετίζεται με την κατάργηση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων που είχε αποσπάσει η εργατική τάξη όλα τα προηγούμενα χρόνια, αυτό εννοούν «ξεπέρασμα ενός παραγωγικού προτύπου». Η εφημερίδα συμβάλλει τα μέγιστα στους εκβιασμούς για αποδοχή των μέτρων στο όνομα της εκταμίευσης της νέας δόσης, τονίζοντας ότι η συμφωνία με την τρόικα «περιλαμβάνει πολύ επώδυνα μέτρα, αλλά δυστυχώς είναι προϋπόθεση για να εκταμιευθεί η δόση». Στην πράξη, αυτό που ζητάει η ΗΜΕΡΗΣΙΑ είναι κάτι πολύ απλό: να μην υπάρξει καμιά υποχώρηση από τα βάρβαρα μέτρα σε βάρος του λαού.

... και η πραγματικότητα

Εκείνο, όμως, που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που επιχειρεί να κάνει αποδεκτή αυτή την προπαγάνδα απ' το λαό: Πρώτον παρουσιάζει την οικονομική κρίση και τα συνακόλουθα μέτρα ως συνέπεια του «δυσθεώρητου δημόσιου χρέους». Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Πρόκειται για καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής, που συνέπειά της είναι και η διόγκωση του δημόσιου χρέους. Δεύτερον, παρουσιάζει την κύρια επιλογή της αστικής τάξης ως μοναδική επιλογή και για το λαό, τους εργαζόμενους, τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Γι' αυτό και αναφέρει πως τα βάρβαρα μέτρα «δυστυχώς είναι προϋπόθεση για να εκταμιευθεί η δόση». Στην πραγματικότητα, όμως, ο λαός έχει τη δική του επιλογή. Είναι πράγματι αλήθεια ότι πρέπει οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να αγωνιστούν για το «ξεπερασμένο, αναχρονιστικό και διεφθαρμένο παραγωγικό πρότυπο». Μόνο που αυτό το «παραγωγικό πρότυπο» είναι η ίδια η καπιταλιστική ιδιοκτησία που ιδιοποιείται όλον τον πλούτο και αφήνει τον εργαζόμενο λαό στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Εμπαίζουν και εκβιάζουν το λαό...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΟΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΕΡΜΗΝΕΥΣΕΙ κανείς σε αυτή την κυβέρνηση. Μόνον σε ένα ερώτημα η απάντηση είναι πραγματικά δύσκολη: Ποιος από τους τρεις μας κοροϊδεύει περισσότερο!

Μήπως η Νέα Δημοκρατία και ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς που χαρακτηρίζει «τόλμημα» τη νέα επίθεση που ετοιμάζουν εναντίον των εργαζομένων και την επερχόμενη φορολογική και εργασιακή λαίλαπα «διάσωση της χώρας»;

Τον ίδιο που διανοείται να μας μιλάει για «σκληρές διαπραγματεύσεις» και προσπάθειες να περισωθούν δικαιώματα, όταν πριν λίγες μόνο μέρες «διαφήμιζε» τον ελληνικό λαό στο εξωτερικό ως φθηνά εργατικά χέρια χωρίς δικαιώματα;

ΛΕΤE ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΣΟΚ και ο Ευ. Βενιζέλος, που δηλώνει πως ...πέφτει από τα σύννεφα για την πορεία που έχει πάρει η διαπραγμάτευση, την οποία «αλλιώς φαντάζονταν τον Ιούνιο» όπως δηλώνει;

Σαν να μην ήταν ο ίδιος μέλος των κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και υπουργός Οικονομίας στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Σαν να μην έχει εισηγηθεί και ψηφίσει ο ίδιος όλη την αντιλαϊκή νομοθεσία που σήμερα «εμπλουτίζεται» με καινούργια μέτρα.

ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΑΡ τι να πει κανείς; Σε λίγο θα μας διαβεβαιώνουν ότι δεν ξέρουν πώς βρέθηκαν να συμμετέχουν στην κυβέρνηση, ότι τους παρέσυραν και τους έμπλεξαν σε καταστάσεις που ουδέποτε ήθελαν.

Τα μέτρα για τα εργασιακά δεν θα τα ψηφίσουν λένε διότι τα βρίσκουν απαράδεκτα. Βρίσκουν όμως απολύτως παραδεκτή την Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως και την «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας» που είναι η δικαιολογία κάθε παρόμοιας πολιτικής που εφαρμόζεται στον πλανήτη.

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ αυτά πάντως παραμένει δύσκολο να εντοπίσει κανείς τον μεγαλύτερο ψεύτη και υποκριτή. Μάλλον δεν χρειάζεται όμως. Γιατί... μαζί (και με όσους σπέρνουν αυταπάτες για το ρόλο της ΕΕ) έστησαν τη βρωμοδουλειά. Οπότε ας τους καταδικάσει ο λαός χωρίς διακρίσεις.

Γρηγοριάδης Κώστας