«Η λέξη "σύγκλιση", αγαπημένη λέξη του γιάπικου εκσυγχρονισμού της δεκαετίας του 1990 και του 2000, ξεχάστηκε και η πραγματικότητα της φτώχειας και της όξυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων επισκίασε κάθε κρατική πολιτική».

Ποιος τα λέει αυτά; Ο πρόεδρος ενός κόμματος για το οποίο η «σύγκλιση» ήταν ένα απ' τα βασικά προπαγανδιστικά του συνθήματα, με το οποίο σκόρπιζε με τη σέσουλα αυταπάτες στο λαό ότι θα τρώει με χρυσά κουτάλια στο πλαίσιο της ΕΕ. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας.

Και δεν τα έλεγε μόνο τότε. Μέχρι και πριν από λίγους μήνες ο Αλ. Τσίπρας, όπου βρισκόταν και όπου στεκόταν, διερρήγνυε τα ιμάτιά του, επειδή - όπως έλεγε - η Ελλάδα, λόγω των μνημονίων, έφτασε να μοιάζει περισσότερο με χώρα της Αφρικής παρά με ευρωπαϊκή χώρα. Διαπίστωνε, δηλαδή, απόκλιση της Ελλάδας απ' το ευρωπαϊκό «κεκτημένο», που το άφηνε έτσι θολό για να μην πει ότι το μόνο κεκτημένο της ΕΕ είναι η βαρβαρότητα στην οποία καταδικάζει τους λαούς της.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει την αναξιοπιστία του, ότι είναι φορέας που ο λαός δεν μπορεί να του έχει καμία απολύτως εμπιστοσύνη. Κάθε φορά έκανε τη βρώμικη δουλειά και μετά φρόντιζε να χώσει τις βρωμιές του κάτω απ' το χαλί για να μην του κρεμάσει κουδούνια ο λαός. Ψήφισε το Μάαστριχτ και σήμερα παριστάνει τον ανήξερο. Πανηγύριζε για την ΟΝΕ και σήμερα δηλώνει υποκριτικά, αναλόγως του ακροατηρίου βεβαίως, «το ευρώ δεν είναι φετίχ», αν και είναι «φετίχ» η αστική εξουσία που ορέγεται να διαχειριστεί.

Υπερασπίστηκε όσο λίγοι τον ευρωμονόδρομο για να πείσει το λαό ότι έξω απ' την ΕΕ καραδοκεί το χάος, ότι δεν μπορεί να σταθεί δίχως τη λυκοσυμμαχία. Του έκρυψε συνειδητά ότι η ένταξη σ' αυτήν αποτέλεσε στρατηγική επιλογή της ντόπιας αστικής τάξης, απ' την οποία προσδοκούσε οφέλη, μεταξύ άλλων και βοήθεια στο τσάκισμα του λαού και των δικαιωμάτων του.

Κι επειδή αρέσει πολύ στον ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνει «δικαιωμένος», παρότι σε τίποτα δε δικαιώθηκε, να και κάτι που μπορεί να το πει και να ισχύει. Ναι, δικαιώθηκε, εντός της ΕΕ η «σύγκλιση» έρχεται, κοντεύει όπου να 'ναι. Είναι όμως προς τα κάτω. Με τους λαούς όλων των χωρών της ΕΕ, ανεξαιρέτως, να εξωθούνται βίαια στη φτώχεια και την ανεργία.

Στο δρόμο της άμεσης εκποίησης βαδίζει και η ακίνητη περιουσία του ΟΣΕ, παράλληλα με τις προσπάθειες ιδιωτικοποίησης του μεταφορικού τμήματος του Οργανισμού. Εξαιτίας της κατάργησης δρομολογίων τρένων, για δεκάδες κτίρια σε ολόκληρη τη χώρα - πολλά από αυτά εντός του ιστού των μεγάλων πόλεων - που χρησίμευαν ως σιδηροδρομικοί σταθμοί οι οποίοι πλέον ερημώνουν, η συγκυβέρνηση έχει κρεμάσει «πωλητήριο» ή καλύτερα... «αξιοποιητήριο». Ηδη υπάρχουν ορισμένα σχέδια για κάποια από αυτά, τα οποία προβλέπουν την κατασκευή εμπορικών κέντρων, χώρων διασκέδασης, αναψυχής και άλλων δραστηριοτήτων, μέσω της αξιοποίησης κοινοτικών κονδυλίων και παράδοσή τους στους υποψήφιους επενδυτές τζάμπα ή σχεδόν τζάμπα, ελλείψει παροχής κρατικού χρήματος.

Να σημειώσουμε ότι η τεράστια ακίνητη περιουσία του ΟΣΕ πέρασε υπό την κυριότητα του Δημοσίου ως αντάλλαγμα για την ανάληψη των «χρεών» του Οργανισμού από τον κρατικό προϋπολογισμό. Συνολικά υπολογίζεται ότι η ΓΑΙΑΟΣΕ, η εταιρεία διαχείρισης της ακίνητης περιουσίας, διαθέτει στο χαρτοφυλάκιό της οικόπεδα συνολικής έκτασης 100.000 στρεμμάτων και περισσότερα από 4.500 κτίρια με συνολικό εμβαδόν περί τα 540.000 τ.μ.

Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι με την καταβαράθρωση των τιμών των ακινήτων τα τελευταία 3,5 χρόνια - συνέπεια του λεγόμενου «αποπληθωρισμού» της εσωτερικής αγοράς που προβλέπουν τα μνημόνια - ακίνητη περιουσία με ιδιαίτερη αξία, καθώς σημαντικό της μέρος βρίσκεται σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, θα παραχωρηθεί στους καπιταλιστές, στην πραγματικότητα δίχως τίμημα, για να ξεπεράσουν τις... δύσκολες τούτες μέρες.

Την στιγμή μάλιστα που όλη αυτή η ακίνητη περιουσία - όπως άλλωστε και το σύνολο της δημόσιας περιουσίας - θα μπορούσε να αξιοποιηθεί πραγματικά για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών σε δωρεάν στέγαση, άθληση, αναψυχή. Μόνο που απαραίτητη προϋπόθεση για να επιτευχθεί αυτό αποτελεί η κατάκτηση του πλούτου που έχει παραχθεί και συνεχίζει να παράγεται σε τούτη τη χώρα, η κατάκτηση της ίδιας της χώρας εντέλει, από την εργατική τάξη και τα άλλα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα.