Και είναι ακριβώς αυτοί οι μελλοντικοί αγώνες που θα κρίνουν την τύχη του αντεργατικού νομοσχεδίου, που θα «αποφασίσουν» τελικά το εργασιακό καθεστώς που θα επικρατήσει στους χώρους δουλιάς και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Δικαιώματα και κατακτήσεις που οι απεργοί με αυταπάρνηση τα υπεράσπισαν μπροστά στις πύλες των εργοστασίων και στα εργοτάξια, βροντοφώναξαν στις μεγάλες συγκεντρώσεις της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και δεκάδων επαρχιακών πόλεων. Τα διεκδίκησαν ανυποχώρητα, όπως στην Πάτρα, που η κυβέρνηση τους έριξε καταπάνω τους τα ΜΑΤ, με τα γκλομπς και τα δακρυγόνα τους.

Μπορεί η κυβέρνηση να κώφευσε στη φωνή των απεργών, να αγνόησε επιδεικτικά τα αιτήματά τους και με τους συσχετισμούς που διαθέτει στη Βουλή και στηριζόμενη στον υπονομευτικό ρόλο των πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ να προχωρήσει στην ψήφιση του νομοσχεδίου. Ομως για τους εργαζόμενους η υπόθεση του αντεργατικού νομοσχεδίου δεν «έκλεισε». Το αντεργατικό τερατούργημα μπορεί να περάσει από τη Βουλή, αλλά δε θα περάσει τις πύλες των εργοστασίων και των επιχειρήσεων.

Με το συλλαλητήριο αυτό - όπως σημειώνει και η Γραμματεία του ΠΑΜΕ - το «ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, σε όλους τους νομούς της χώρας, θα δώσει και νέα απάντηση στην κυβέρνηση, στο κεφάλαιο και στην Ευρωπαϊκή Ενωση». Στον αγώνα αυτό καλεί τη φτωχή αγροτιά και τους επαγγελματοβιοτέχνες, τη νεολαία και τους συνταξιούχους, για να δώσουν όλη μαζί τη μάχη κατά του νέου κρατικού προϋπολογισμού, να αποκαλύψουν την αντιλαϊκή και αντικοινωνική ουσία του.

Ο αγώνας αυτός πάει παράλληλα με τη μάχη για τα εργασιακά, αφού ο προϋπολογισμός του 2001 είναι ακόμα ένα αντιλαϊκό εργαλείο, μέσω του οποίου οι κυβερνώντες προχωρούν σε νέα ανακατανομή των εισοδημάτων σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της χώρας. Επιπρόσθετα, ο προϋπολογισμός αποτελεί τα διαπιστευτήρια της κυβέρνησης προς τις πολυεθνικές και την ΕΕ στις «μεταΟΝΕ» συνθήκες, συνθήκες που απαιτούν όχι μόνο τη διατηρησιμότητα, αλλά και τη διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στις διάφορες κοινωνικές ομάδες.

Για τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους άλλους εργαζόμενους πρόκειται για προϋπολογισμό λιτότητας. Οι εισοδηματικές αναπροσαρμογές, που προβλέπονται από το περιεχόμενό του, κινούνται για το 2001 στο 2,2% για τους δημόσιους υπαλλήλους, ενώ απροσδιόριστο μέχρι στιγμής είναι το αντίστοιχο ποσοστό για τους συνταξιούχους.

Παράλληλα, είναι ένας προϋπολογισμός που αυξάνει τη φορολεηλασία όλων εκείνων που αποτελούν τα μόνιμα υποζύγια των κρατικών εσόδων, δηλαδή μισθωτών και συνταξιούχων. Οι φόροι που θα καταβάλλουν θα αυξηθούν με τετραπλάσιο ρυθμό από τον εκτιμώμενο πληθωρισμό. Σε εφιαλτικά χαμηλά επίπεδα κινούνται και οι δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα, ενώ μικρότερες θα είναι ουσιαστικά οι χρηματοδοτήσεις προς τα διάφορα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων.

Σφυροκόπησαν οι βουλευτές του ΚΚΕ το αντεργατικό τερατούργημα κατά τη διάρκεια της συζήτησής του στη Βουλή, τη βδομάδα που πέρασε, ζητώντας την απόσυρσή του και επικεντρώνοντας την κριτική τους επί της ουσίας των διατάξεων. Οπως υπογράμμισαν χαρακτηριστικά, «δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο αντεργατικό νομοσχέδιο που αφαιρεί το ένα ή άλλο δικαίωμα των εργαζομένων και παρέχει προνόμια στο κεφάλαιο. Πρόκειται για τερατούργημα που χτυπάει κατάκαρδα το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, την ιστορική κατάκτηση της εργατικής τάξης, το οκτάωρο και το επτάωρο, επιβάλλοντας την ελαστικότητα του ωραρίου εργασίας, τη λεγόμενη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, σύμφωνα με τις ανάγκες των καπιταλιστών για την αύξηση των υπερκερδών τους».

Η κυβέρνηση, σημείωσαν, νομοθετεί για λογαριασμό των βιομηχάνων και των άλλων τμημάτων της ολιγαρχίας του πλούτου, κάνοντας πράξη τις κατευθύνσεις της ΕΕ, της «Λευκής Βίβλου», των πολυεθνικών, που πέρασαν από τη Βουλή το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΣΥΝ.

Οι βουλευτές του ΚΚΕ τόνισαν χαρακτηριστικά: Τη στιγμή που η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας δίνει τη δυνατότητα για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, για τη γενικευμένη εφαρμογή του 7ωρου και του 35ωρου τη βδομάδα, του 6ωρου για τα βαρέα και ανθυγιεινά, η κυβέρνηση επιχειρεί να γυρίσει την εργατική τάξη στον εργασιακό μεσαίωνα, καταργώντας το 8ωρο, δίνοντας στους εργοδότες τη δυνατότητα να διαχειρίζονται 138 ώρες εργασίας, να τις κατανέμουν σύμφωνα με τις επιδιώξεις τους και να αυξάνουν τον ημερήσιο χρόνο εργασίας μέχρι την εξόντωση των εργαζομένων, χωρίς να πληρώνουν υπερωριακή αμοιβή.

Η εφαρμογή αυτών των αντεργατικών μέτρων, είπαν, θα αυξήσει τη στρατιά των απασχολήσιμων, των μισοανέργων και των ανέργων, γιατί εκτός των άλλων με την ελαστικότητα του ωραρίου και τη διευθέτηση οι βιομήχανοι θα καλύπτουν μεγάλο μέρος των παραγωγικών αναγκών με την αύξηση του εργάσιμου χρόνου, με την αξιοποίηση των 138 ωρών της διευθέτησης και τις υπερωρίες, με την εντατικοποίηση της δουλιάς.

Τόνισαν, δε, ότι η ανεργία είναι γέννημα του καπιταλισμού και αυτό το ξέρουν καλά τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ και κάθε διαχειριστής του συστήματος. Ο καθένας διαπιστώνει ότι οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται, οι υποσχέσεις και οι δημαγωγικές μεγαλοστομίες επαναλαμβάνονται αλλά το πρόβλημα οξύνεται και καταδικάζει χιλιάδες εργαζόμενους στην εξαθλίωση. Οσο θα υπάρχει η εξουσία των μονοπωλίων και βασικό κίνητρο της οικονομίας θα είναι τα κέρδη τους, η ανεργία θα «δαγκώνει». Οσο θα εκτείνεται ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός θα αυξάνεται και η στρατιά των ανέργων. Οσο η νέα τεχνολογία υπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και μπαίνει στην υπηρεσία των κερδών της, τόσο θα πετάγονται οι εργαζόμενοι στο δρόμο.

Ο υπουργός Εργασίας, διαστρέφοντας πλήρως την πραγματικότητα, ισχυρίστηκε ότι τα μέτρα του νομοσχεδίου δεν έχουν καμία σχέση με κατάργηση του οκταώρου, δε συνεπάγονται σε καμία περίπτωση αύξηση του χρόνου εργασίας και δεν επιδεινώνουν, ούτε απορυθμίζουν οποιαδήποτε προσωπική ισορροπία του εργαζομένου!!!

Από την πλευρά της η ΝΔ άσκησε κριτική στο νομοσχέδιο από την πλευρά της προώθησης περισσότερο νεοφιλελεύθερων συνταγών. Είναι χαρακτηριστικό ότι μίλησε γενικά και αόριστα για αποσπασματικότητα και αναποτελεσματικότητα, αλλά δεν είπε εάν διαφωνεί με την κατάργηση του ορίου απολύσεων 2% ή εάν είναι ενάντια στην ευελιξία και την απελευθέρωση της αγοράς. Επίσης, δε διαφώνησε με τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών και της φορολογίας ούτε με τη μερική απασχόληση. Απλώς όλα τα παραπάνω τα θεωρεί άτολμα και αναποτελεσματικά. Αντιφατική και η στάση του ΣΥΝ, που από τη μία καταψήφισε το νομοσχέδιο αλλά με τη στάση του στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπου βάζει πλάτες για τους «κοινωνικούς διαλόγους», διευκολύνει τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Επίσης, η ευρωπαϊκή του πολιτική, του «ναι» στο Μάαστριχτ, δημιουργεί στους εργαζόμενους μια εικόνα θετικών κατευθύνσεων της ΕΕ.

Οσο δε για τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που ψέλλισαν κάποιες διαφοροποιήσεις, αυτές ήταν για να μην έχουν προσωπικό κόστος στους ψηφοφόρους τους αφού ούτε ένας δεν είπε ότι θα καταψηφίσει το νομοσχέδιο.