Το ΔΣ του Συλλόγου Φοιτητών του Τμήματος Ιατρικής Πάτρας αποφάσισε τη μετονομασία του αμφιθεάτρου ΑΙ1 της Ιατρικής σε αμφιθέατρο «Πέτρος Κόκκαλης». Στο πλαίσιο της μετονομασίας σήμερα Τετάρτη, στις 12 το μεσημέρι, θα τοποθετηθεί τιμητική πλακέτα στο αμφιθέατρο με το όνομα του μεγάλου λαϊκού αγωνιστή γιατρού.

Το ΔΣ του Συλλόγου απευθύνεται στους φοιτητές, καλώντας τους μαζικά στην εκδήλωση μετονομασίας του αμφιθεάτρου και τονίζει: «Ο Πέτρος Κόκκαλης, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, αγωνίστηκε με συνέπεια και με πάθος για το δίκιο του λαού. Για μας, τους νεότερους, το παράδειγμά του, η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία του, το έργο και η ζωή του, είναι μια λαμπρή παρακαταθήκη, που δείχνει και σήμερα το δρόμο στους επιστήμονες, για επιστήμη στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών».

«Μελετάμε και διδασκόμαστε από τη ζωή, το έργο και τη στάση του, πρότυπο ήθους και αξίας, λαμπρό παράδειγμα για όλους τους νέους επιστήμονες», τονίζει το ΔΣ του Συλλόγου για τον Πέτρο Κόκκαλη και αναφέρει αναλυτικά το βιογραφικό του.

«Ο Π. Κόκκαλης ξεκίνησε τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας και τις συνέχισε στο εξωτερικό. Πήρε το πτυχίο του και λίγο αργότερα το διδακτορικό του τίτλο από το Πανεπιστήμιο της Βέρνης. Μέχρι το 1928 άσκησε το ιατρικό του λειτούργημα ως βοηθός του διάσημου Γερμανού Καθηγητή Ferdinand Sauerbruch στο Μόναχο.

Το 1928 επέστρεψε στην Ελλάδα. Τον επόμενο χρόνο, ο διαπρεπής ήδη επιστήμονας έγινε υφηγητής της Χειρουργικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Το 1930 έγινε Διευθυντής της Κλινικής Αθηνών και μέχρι το 1935 διηύθυνε το νοσοκομείο "Ελπίς". Το 1935 απέκτησε τον τίτλο του Καθηγητή της Ιατρικής και ανέλαβε τη Διεύθυνση της Γ' Χειρουργικής Κλινικής του Νοσοκομείου "Ευαγγελισμός" και τη Χειρουργική Κλινική του Αρεταίειου Νοσοκομείου της Αθήνας.

Στα 1940, ο Πέτρος Κόκκαλης μετά από αίτησή του εντάχθηκε στο ιατρικό Σώμα του Ελληνικού Στρατού και τοποθετήθηκε στα Χειρουργεία του Τμήματος Στρατιάς Ηπείρου. Από τη θέση αυτή, πήρε μέρος στον Ελληνο-ιταλικό πόλεμο και συνδέθηκε για πρώτη φορά με τη μεγάλη ιστορία του λαού μας. Στα 1942, η αντίθεσή του στη φασιστική και ναζιστική κατοχή της χώρας και στο καθεστώς που οι κατακτητές - σε συνεργασία με μεγάλο τμήμα της άρχουσας τάξης - είχαν επιβάλει, προκάλεσε την απομάκρυνσή του από όλες τις επιφανείς θέσεις που είχε καταλάβει. Εξακολούθησε να ασκεί ιδιωτικά την Ιατρική και ταυτόχρονα στράφηκε προς το κίνημα της Εθνικής Αντίστασης.

Στις αρχές του 1944 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Πολύ γρήγορα βρέθηκε στο βουνό, στην Ελεύθερη Ελλάδα, μέλος της ΠΕΕΑ έως την Απελευθέρωση. Δεν ήταν εύκολη η θέση του, δέχθηκε πιέσεις, διωγμούς, το 1946 ήδη ήταν στιγματισμένος και απολυμένος από όλες τις σημαντικές θέσεις που είχε καταλάβει στο παρελθόν. Εξαιτίας προβλημάτων που ήδη είχαν εκδηλωθεί στην υγεία του, έφυγε για το εξωτερικό το 1947, στη Γαλλία. Από εκεί μόλις αποκαταστάθηκαν τα προβλήματα γύρισε πίσω στη μαχόμενη Ελλάδα, στον ΔΣΕ, στο χειρουργείο ταυτόχρονα αλλά και στην προσωρινή δημοκρατική κυβέρνηση από την ίδρυσή της κιόλας το Δεκέμβριο του 1947.

Αποτέλεσε τον πρωτοπόρο στην οργάνωση της υγειονομικής περίθαλψης στον ΔΣΕ και ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά στελέχη, όντας υπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Παιδείας στην κυβέρνηση του Βουνού.

Ηταν ο πρωτεργάτης σε αυτό που έμεινε στον επιστημονικό κόσμο ως το "παράδοξο του Γράμμου". Από τις περιπτώσεις καταγμάτων κρανίου που χειρουργήθηκαν στις μάχες Γράμμου - Βίτσι βγήκε το στατιστικό στοιχείο πως η θνησιμότητα έφτασε μόνο στο 10% όταν η θνησιμότητα στον πόλεμο του 1914 - 1918 ήταν 80% και στον πόλεμο του 1939 - 1944 από στατιστικές Γερμανών - Αγγλων έφτανε στο 25% - 45%! Αυτό από τους χειρουργούς χαρακτηρίστηκε "το θαύμα και τα παράδοξα του Γράμμου - Βίτσι".

Το 1954, όντας στην πολιτική προσφυγιά, του έγινε πρόταση από τον υπουργό Επιστημών της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας να εργαστεί μόνιμα στο Βερολίνο. Από το Μάη του 1955 εργάστηκε ως διευθυντής του Ινστιτούτου Πειραματικής Χειρουργικής της Καρδιάς και των Αγγείων στην Ακαδημία Επιστημών του Βερολίνου, η οποία τον εξέλεξε παμψηφεί μέλος της το 1959. Το 1957 έγινε καθηγητής στην έδρα της Χειρουργικής του Πανεπιστημίου "Χούμπολντ". Ταυτόχρονα, από το 1957 έως το 1962, διατέλεσε πρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής Πολιτικών Προσφύγων Ελλάδος (ΚΕΠΠΕ).

Για την επιστημονική του δράση, αργότερα, η κυβέρνηση της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας τού απένειμε το παράσημο "Λάβαρο της Εργασίας", μια από τις πλέον τιμητικές διακρίσεις της χώρας.

Η ζωή και το έργο του δείχνουν και σήμερα το δρόμο στους νέους γιατρούς.

Επιστήμη στην υπηρεσία των αναγκών του λαού», τονίζει ο Σύλλογος Φοιτητών Ιατρικής Πάτρας.