Τα στοιχεία λένε ότι η αμερικανική οικονομία ανακάμπτει. Τα ίδια στοιχεία λένε ότι αυξάνονται και οι παραγκουπόλεις γύρω από τα αμερικανικά αστικά κέντρα. Γι' αυτούς δεν υπάρχει χώρος ούτε για να σταθούν στο αστικό κέντρο.

Η εξαθλίωση δεν κάνει διακρίσεις σε καμία χώρα. Οι 150 χιλιάδες αφρικάνερς στην εξαθλίωση και οι 400 χιλιάδες αφρικάνερς που ζουν σε παραγκουπόλεις -στη ραγδαία αναπτυσσόμενη νοτιοαφρικανική οικονομία- δε σώθηκαν από το λευκό τους χρώμα. Η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν κάνει διάκριση στα θύματά της.

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους δε θα σωθεί από τις «επενδύσεις» το σύνολο των εργαζομένων στη χώρα μας, όπου τα στοιχεία δηλώνουν απογείωση της φτηνά αμειβόμενης εργασίας. Ισα - ίσα οι επενδύσεις έρχονται για να αξιοποιήσουν τη φτηνή εργασία. Σ' ορισμένες περιπτώσεις, όπως στην «Κόσκο», και για να επιβάλουν αυτά τα μεροκάματα. Οπως σημείωσε το ΚΚΕ «οι συμφωνίες της κυβέρνησης έχουν αποκλειστικό στόχο τη διασφάλιση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, τόσο των εγχώριων όσο και των ξένων. Αυτοί θα κερδίσουν από την παραπέρα ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, των αεροδρομίων και των σιδηροδρόμων, καθώς και από τις συμφωνίες ναυπήγησης των πλοίων των Ελλήνων εφοπλιστών στην Κίνα. Αυτές οι συμφωνίες δε λύνουν το οξυμένο πρόβλημα της ανεργίας, ενώ ανοίγουν το δρόμο για νέα επίθεση σε εργασιακά δικαιώματα και πανάκριβες υπηρεσίες για το λαό. Οι ελάχιστες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν θα αμείβονται με μισθούς πείνας και θα είναι σταγόνα στον ωκεανό του 1,5 εκατομμυρίoυ ανέργων».

Οι κοινές διαπιστώσεις της WSJ και του προέδρου του ΣΕΒ (που όλο και πιο συχνά μιλά σαν Τσίπρας -εκτός κι αν συμβαίνει το αντίθετο), εκφράζουν απλά τη διαφορετική οπτική μερίδας του κεφαλαίου που έχει χτυπηθεί από την κρίση -η παραγωγή χτυπιέται πρώτ' απ' όλα από την κρίση- και βιάζεται να βγει από την κρίση, αναζητώντας άλλο μείγμα αστικής πολιτικής, δηλαδή τόνωση της ζήτησης και τα συμφέροντά του συγκρούονται με το κυρίαρχο μείγμα πολιτικής. Μια οπτική που δείχνει τη διέξοδο σ' αυτό που ονομάζουν πολιτική τόνωσης των επενδύσεων, δηλαδή θέλουν κρατική χρηματοδότηση για επενδύσεις, γιατί αυτοί, λένε, δημιουργούν θέσεις εργασίας, αλλαγή φορολογικής πολιτικής, με συνέχιση βεβαίως της έντασης της εκμετάλλευσης, αλλά και με τη συναίνεση των θυμάτων - εργαζομένων.

Αυτό που σε κάθε περίπτωση παραμένει αδιατάρακτο είναι η κυριαρχία των μονοπωλίων. Είτε αφορά άμεσα στην παραγωγή είτε σε τομείς όπως η Υγεία. Οπου ένα λάθος όνομα, όπως αυτό της γυναίκας που δεν την λένε Ατζελίνα Τζολί, αλλά Ρούνι Λίμαρι, μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο, καθώς την πατέντα για τη γιατρειά την κατέχει μια εταιρεία που διαλέγει ποιους θα σώσει και ποιους όχι. Αυτό που καθορίζει τις εξελίξεις είναι η ανάγκη του κεφαλαίου να είναι κερδοφόρο. Αυτή η ανάγκη πρέπει να φύγει από τη μέση, για να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες.

Την ώρα που η κυβέρνηση και ο αστικός Τύπος στο σύνολό του πανηγυρίζουν για την ανάκαμψη, ο λαός πρέπει να 'χει καθαρό ότι το βιοτικό του επίπεδο δε θα βελτιωθεί. Οτι ο δρόμος της λαϊκής ευημερίας και εδώ και παντού περνά μέσα από την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ και την ανάπτυξη όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, με επίκεντρο τις λαϊκές ανάγκες και διακυβέρνηση από μια λαϊκή εξουσία.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΠΑΝΣΤΡΑΤΙΑ ΣΤΗ ΜΑΧΗ για την Κοινωνική Ασφάλιση

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Σκληρή γεωπολιτική μάχη σε μεταφορές και ενέργεια

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Σε κρίσιμη καμπή το deal για τη ΔΕΠΑ

ΕΘΝΟΣ: Πολιορκία στη ΔΕΠΑ από τους Ρώσους

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Εισπράχτηκαν 688 εκατ. έναντι 14 δισ.

Η ΕΛΛΑΔΑ: Κεραμίδα 19 φόρων στα ακίνητα

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Τα μυστικά για το ραντεβού με την εφορία

ΤΑ ΝΕΑ: Φακελώνουν τις καταθέσεις

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Συντάξεις, εξαγορά χρόνου από οφειλέτες

Η ΑΥΓΗ: 12 μέτρα για να σωθούν ταμεία και συντάξεις

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Golden boys των 400.000 ευρώ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Οι ευκαιρίες του ΕΣΠΑ για προσλήψεις νέων

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: Στην πυρά το αντιρατσιστικό

«Ολες αυτές οι συμφωνίες (...) μπορεί να έχουν αναπτυξιακό χαρακτήρα αλλά σε όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών. Κάθε τέτοια συμφωνία, κάθε παρόμοια μπίζνα δεν σηματοδοτεί την παραμικρή ανάπτυξη προς όφελος της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων (...) Από την παράδοση του λιμανιού του Πειραιά στην πολυεθνική COSCO οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν κέρδισαν οτιδήποτε, αλλά ως τάξη έχασαν, αφού στο λιμάνι επικράτησαν -και τώρα διεκδικούν εξάπλωση- μισθοί πετσοκομμένοι από εκείνους που ίσχυσαν μέχρι τώρα, εργασιακές σχέσεις πιο ελαστικές και από λάστιχο, συνθήκες εργασίας που προσιδιάζουν σε σύγχρονα γκέτο. Από την αλλαγή του ιδιοκτήτη του αεροδρομίου στα Σπάτα, επίσης, δεν θα έχουμε εμείς κάποιο όφελος, ενώ είναι πολύ πιθανό να χάσουμε κιόλας αν οι καινούργιοι αποφασίσουν ανατιμήσεις στις παρεχόμενες υπηρεσίες. Από την πώληση του ΟΣΕ πάλι δε θα κερδίσει κάτι ο εργαζόμενος. Αντίθετα, η μεταβίβασή του σε ιδιώτες προαπαιτεί απολύσεις, νέες μειώσεις μισθών, ακόμα χειρότερες εργασιακές σχέσεις, αυξήσεις εισιτηρίων, κ.ο.κ.

Η ιδιωτικοποίηση τομέων οικονομίας κρατικής ιδιοκτησίας, η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος διαφόρων επιχειρήσεων, η αλλαγή του ενός επενδυτή από κάποιον άλλον, η κατασκευή έργων υποδομής για να μεταφέρονται τα εμπορεύματα των Γερμανών ή των Κινέζων και των Γάλλων ή των Ρώσων είναι ανάπτυξη αλλά σε όφελος του κεφαλαίου και των κερδών. Ούτε η δημιουργία μερικών χιλιάδων θέσεων εργασίας συμβάλλει στην οποιαδήποτε βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, τώρα που η ανεργία φτάνει το ενάμισι εκατομμύριο. Αυτά όλα είναι κινήσεις στήριξης συγκεκριμένων ομάδων του κεφαλαίου, για να μπορεί να εκμεταλλεύεται ακόμα πιο αποτελεσματικά τους εργαζόμενους και να κερδίζει περισσότερα.

Ρωτάνε: Υπάρχει άλλου είδους ανάπτυξη; Βεβαίως και υπάρχει. Είναι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, εκείνη που ταυτόχρονα παίρνει υπόψη της όλες τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες της χώρας και τις ανάγκες του λαού. Η πολιτική αξιοποιεί όλες τις υπαρκτές δυνατότητες, αφετέρου θέτει ως αποκλειστικό στόχο την ικανοποίηση των αναγκών του λαού. Μόνο που, για να ορίσεις τον τρόπο που θα δουλέψουν τα εργοστάσια και τα μέσα παραγωγής, πρέπει να σου ανήκουν! Πρέπει να κοινωνικοποιηθούν. Μόνο έτσι θα πάψουν να υπηρετούν το κέρδος των καπιταλιστών αλλά θα δουλεύουν για να στηρίζουν το βιοτικό επίπεδο του λαού. Γι' αυτήν την ανάπτυξη αξίζει να παλέψει κανείς» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).