Στο φουλ δουλεύουν οι μηχανές στο ΣΥΡΙΖΑ, μετά και την ολοκλήρωση των εργασιών του Ιδρυτικού του Συνεδρίου, με στόχο την καλλιέργεια ψεύτικων ελπίδων στο λαό. Η «συνταγή» είναι γνωστή: Ο δρόμος που δείχνει ο ΣΥΡΙΖΑ περνά μέσα από την κάλπη και την ανάδειξή του σε κυβέρνηση. «Τώρα, αύριο ή κάποτε;», αναρωτιέται σε αυτό το μήκος κύματος αρθρογράφος της «Αυγής», ψέγοντας όσους δεν καταλαβαίνουν πως «ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να περιμένει να ωριμάσουν οι επαναστατικές συνθήκες (...) για την ανάληψη των κυβερνητικών ευθυνών». Αυτός που δεν κρατιέται μπροστά στις κυβερνητικές καρέκλες είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει βγει από καιρό στη γύρα με στόχο την εξασφάλιση κυβερνητικών εταίρων και ταυτόχρονα κάνει τα πάντα για να χειραγωγήσει το λαό στην αστική διαχείριση, προβάλλοντας ουτοπίες ότι με την ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων -αυτό υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ- θα λυθούν τα προβλήματα των εργατών, του λαού. Λες και τα κέρδη δε βγαίνουν από την εκμετάλλευση, άρα όσο μεγαλύτερη, δηλαδή όσο περισσότερα τα δεινά των εργαζομένων, τόσο μεγαλύτερα τα κέρδη. 'Η οι καπιταλιστές θα γίνουν ξαφνικά, με κυβέρνηση το ΣΥΡΙΖΑ, φιλεύσπλαχνοι και θα μοιράζουν τα κέρδη τους στο λαό... Οπως ο ίδιος αρθρογράφος σημειώνει, στη «σκληρή δοκιμασία για τη ζητούμενη στις κάλπες εμπιστοσύνη των Ελλήνων πολιτών», η αυτοδυναμία «δεν είναι εύκολη», ενώ «η συνεργασία με το ΚΚΕ» χαρακτηρίζεται «ανέφικτη και κυρίως ανεπαρκής»...

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει σημαία του τη διαχείριση του καπιταλισμού και της κρίσης του. Ομως για τους εργαζόμενους, τους ανέργους, όσους έχουν πάρει ήδη το χαρτί της απόλυσης ή πρόκειται να σταλούν το επόμενο διάστημα στην ανεργία, η σημαία αυτή είναι ξένη προς τα συμφέροντα και τις ανάγκες τους. Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ και των όποιων συνεταίρων του σε κυβερνητικό σχήμα, δεν αντιπροσωπεύει τη λύση στα προβλήματα που καθημερινά τους πνίγουν, αλλά ένα άλλο περιτύλιγμα στην ίδια στρατηγική. Απάντηση στη βαρβαρότητα μπορούν να δώσουν μόνο οι αγώνες που δεν έχουν ορίζοντα την επόμενη εκλογική αναμέτρηση και στόχο την εναλλαγή του κυβερνητικού συνασπισμού αλλά συμβάλλουν στην αναμέτρηση με το σύστημα της εκμετάλλευσης και όσους το υπηρετούν.

Με «φάρο» τις ανάγκες των επιχειρήσεων και σκληρά ταξικά εκπαιδευτικά μοντέλα προωθείται το «νέο» τεχνικό λύκειο. Εμφαση στη μαθητεία, επαναλαμβάνει το υπουργείο Παιδείας, παραπέμποντας σε μοντέλα τύπου οκτώ με δώδεκα ώρες τη βδομάδα στο σχολείο και τις υπόλοιπες σε χώρο εργασίας (π.χ. Γερμανία). Δηλαδή, αυτό το λύκειο είναι τόσο «νέο» στη μεθοδολογία του όσο ο... παραγιός του μάστορα του περασμένου αιώνα και τόσο ανανεωμένο στην ουσία του όσο το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που βλέπει τον δεκαπεντάχρονο σαν εργαλείο κερδοφορίας.

Αυτές είναι οι ανάγκες των παιδιών της φτωχής λαϊκής οικογένειας στα οποία απευθύνεται αποκλειστικά η τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση; Γιατί κανένας γόνος αστικής οικογένειας δε θα στραφεί εκεί. Είναι προορισμός για τη μεγάλη μάζα των παιδιών του λαού, μία ταξική διαλογή από το εκπαιδευτικό σύστημα, μια επιλογή να μείνουν με λιγότερη μόρφωση από όση πρέπει, αντί να τα κρατήσουν σε ένα αναβαθμισμένο σχολείο δημόσιο και δωρεάν που μέχρι τα 18 τους θα τα μορφώνει ολόπλευρα και θα τους δίνει βάσεις για οικοδόμηση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων. Που μετά, θα τους δίνει τη δυνατότητα να επιλέξουν και να φοιτήσουν δωρεάν σε αναβαθμισμένες δημόσιες επαγγελματικές σχολές.

Η εφημερίδα «Καθημερινή» το 'χει σύστημα τα τελευταία χρόνια στο εκπαιδευτικό ρεπορτάζ να «ανακαλύπτει» (ή να δημιουργεί) και στη συνέχεια να υπερπροβάλλει κάποιες θλιβερές μειοψηφίες που καμιά αναφορά δεν έχουν στο κίνημα, προκειμένου να τις καθιερώσει. Τέτοια περίπτωση ήταν το λεγόμενο «κίνημα των ανοιχτών σχολών» στα πανεπιστήμια. Ανάλογο παράδειγμα ήταν το ρεπορτάζ της την επομένη των φοιτητικών εκλογών που ασχολιόταν με τους ελάχιστους φοιτητές στο Σύλλογο Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου που κατήγγειλαν τις εκλογές γιατί ήθελαν να απαγορεύσουν τις παρατάξεις κτλ.

Χτες η εφημερίδα ανακάλυψε και πρόβαλε τον νεοσυσταθέντα «Πανελλήνιο Σύλλογο Εκπαιδευτικών Διορισμένων με γραπτό Διαγωνισμό ΑΣΕΠ» που, όπως συμπεραίνει κανείς από το πνεύμα του ρεπορτάζ, στήθηκε με μια λογική του τύπου «μην απολύσετε εμάς, απολύστε τους άλλους»... Λες και οι εκπαιδευτικοί που για χρόνια δουλεύουν ως αναπληρωτές και προσλαμβάνονται με βάση την προϋπηρεσία τους έχουν διαφορετικά συμφέροντα από αυτούς που μπήκαν στις αίθουσες μέσω ΑΣΕΠ... Κάτι τέτοιες διασπαστικές κινήσεις όμως, οποιαδήποτε κίνηση βάζει εμπόδια στο κίνημα και το πισωγυρίζει, είναι η χαρά της «Καθημερινής», η οποία ακόμα και στην περίπτωση που δεν υπήρχαν θα τις εφηύρε... Στη μεγάλη μάζα των εκπαιδευτικών όμως, αυτά δεν πιάνουν τόπο.