Καυγαδίζουν για το «πάπλωμα», την ώρα που μοιράζονται το ίδιο «κρεβάτι». Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να ερμηνευτεί η άρνηση της ΔΗΜΑΡ να στηρίξει την «πρωτοβουλία των 58» για τη δημιουργία ενιαίου πολιτικού φορέα της κεντροαριστεράς. Αλλά και η στάση που κρατά ο ΣΥΡΙΖΑ, που διαπερνιέται απ' την αρχική του τοποθέτηση περί «υλικών κατεδαφίσεως» με τα οποία «δεν χτίζεται τίποτα καινούργιο».
Σε εκείνη τη συνέντευξη, ο Αλ. Τσίπρας επιβεβαίωσε ότι είναι σημαντικότερα όσα ενώνουν τα κόμματα της αστικής διαχείρισης απ' όσα τα χωρίζουν. Αφησε ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, ακόμα και με τους Ανεξάρτητους Ελληνες ή με νέα σχήματα που θα προκύψουν μέσα απ' τις διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, ευχόμενος να καταστεί δυνατή η συνεργασία με «δυνάμεις της ευρύτερης σοσιαλδημοκρατίας, του κέντρου, πατριωτικές δυνάμεις, ακόμη και με τη λαϊκή δεξιά».
Ενα μήνα μετά, τον Οκτώβρη του 2012, ο Αλ. Τσίπρας, σε συνέντευξή του, στο «Βήμα» καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι, επειδή «πολλές από τις προτάσεις μας τις ασπάζονται σημαντικοί Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες», κρύβοντας φυσικά ότι τις ασπάζονται επειδή είναι προτάσεις διαχείρισης της εξουσίας των μονοπωλίων, τα οποία με αφοσίωση υπηρέτησε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στο σύνολό της. Σήμερα, μάλιστα, η γερμανική σοσιαλδημοκρατία παζαρεύει τους όρους με τους οποίους θα προσφέρει ξανά τις υπηρεσίες της, από κοινού με την Α. Μέρκελ. Στον καθρέφτη της ευρωενωσιακής σοσιαλδημοκρατίας ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει τον εαυτό του, γι' αυτό και συμπλήρωνε στα παραπάνω ο Αλ. Τσίπρας: «Η γερμανική Σοσιαλδημοκρατία πρέπει πάντως να συνειδητοποιήσει ότι ο συνομιλητής της στην Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ένα κόμμα που βρίσκεται σε πλήρη διάλυση το ΠΑΣΟΚ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ».
«Λεφτά τέλος στους αγρότες - φαντάσματα», «λεφτά τέλος στους ανάπηρους - μαϊμού», «συντάξεις τέλος σ' όσους είναι κάτω των 65 χρόνων», «λεφτά τέλος στους υψηλόμισθους». Κάθε μέρα η κυβέρνηση παρουσιάζει κι έναν εχθρό, τον οποίο όλοι μαζί οι άλλοι καλούμαστε να πολεμήσουμε. Είναι, όμως, τόσο πολλοί πλέον οι εχθροί που αδυνατούμε να εστιάσουμε. Ολο και κάποιος έχει απομείνει στον περίγυρο της οικογένειας με μισθό που ξεπερνά τα 1.500 ευρώ, όλο και κάποια αναπηρική σύνταξη θα υπάρχει στην πολυκατοικία, κι εκείνος ο γείτονας πού βρίσκει χρήματα και τρώει κάθε μέρα σουβλάκια; Ολο και κάποια αγροτική επιδότηση θα παίρνει από το χωράφι με τις ελιές που έχει στο χωριό. Κι αυτοί οι κοτσονάτοι συνταξιούχοι που το 'χουν ρίξει στον «κοινωνικό τουρισμό» να δεις που βγήκαν στη σύνταξη πριν τα 65. Πολλοί μαζεύονται. Μήπως να το πάρουμε ανάποδα; Αντί να κυνηγάμε ο ένας τον άλλον, να κυνηγήσουμε εκείνους μόνο που επειδή έχουν την εξουσία, οικονομική και πολιτική, δεν φορολογούνται, δεν πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές, τσακίζουν τους μισθούς κι από πάνω παριστάνουν τους δικαστές για το πόπολο «που 'μαθε να ζει με δανεικά»; Μήπως είναι ήδη ώρα για το πόπολο να 'χει τη δική του εξουσία για να 'χει και τη δική του οικονομία;
Αντιγράφουμε στοιχεία από ανάλυση της Κριστίνα Λάρσον για λογαριασμό του οικονομικού πρακτορείου «Μπλούμπεργκ»: Μελέτη του McKinsey Global Institute αναφέρεται στο οικονομικό μέλλον των κυρίαρχων παγκόσμιων επιχειρήσεων. Σήμερα υπάρχουν περίπου 8.000 εταιρείες σε όλο τον κόσμο με ετήσια έσοδα άνω του 1 δισ. δολαρίων. Αυτές οι εταιρείες δημιουργούν συνολικά παγκόσμια έσοδα που αντιστοιχούν στο 90% του παγκόσμιου ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, ήτοι 57 τρισεκατομμύρια δολάρια. Τρεις στις τέσσερις από αυτές τις εταιρείες βρίσκονται σήμερα σε ανεπτυγμένες χώρες. Οι μισές έχουν την έδρα τους στις ΗΠΑ, στον Καναδά και τη Δυτική Ευρώπη, που από κοινού αντιπροσωπεύουν το 11% του παγκόσμιου πληθυσμού. Στο μεταξύ, μόνο το 2% των μεγάλων παγκόσμιων εταιρειών έχουν τη βάση τους στη Νότια Ασία, όπου ζει το 23% του παγκόσμιου πληθυσμού. Η μελέτη του McKinsey αναφέρει ότι βρισκόμαστε ήδη μπροστά σε μια μετακίνηση δύναμης σταδιακά προς τα ανατολικά και τα νότια. Προβλέπει ότι έως το 2025 άλλες 7.000 επιχειρήσεις θα εμφανίσουν ετήσια έσοδα άνω του 1 δισ. δολαρίων και ότι επτά στις δέκα από αυτές τις αναδυόμενες επιχειρήσεις θα έχουν τα κεντρικά τους γραφεία στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Η μελέτη κάνει ειδική αναφορά στον κινεζικό κολοσσό τηλεπικοινωνιών «Huawei», τη βραζιλιάνικη κατασκευάστρια αεροσκαφών «Embraer» και τον ινδικό βιομηχανικό όμιλο «Aditya Birla Group» ως παραδείγματα αναδυόμενων τιτάνων.
Τι μας λέει με άλλα λόγια η μελέτη; Οτι το κεφάλαιο επιδιώκει να αποκτά «εθνική βάση - αναφορά» εκεί όπου εξασφαλίζονται συνθήκες για άντληση μεγαλύτερου ποσοστού κέρδους, κατά κύριο λόγο εκεί όπου έχουν διαμορφωθεί ή διαμορφώνονται συνθήκες για μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργατών. Αυτή η τάση αντανακλάται στις πολιτικές των κυβερνήσεων που φροντίζουν να εξασφαλίζουν κερδοφόρες για τις επιχειρήσεις συνθήκες. Οσο περισσότερο ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών φουντώνει, τόσο περισσότερο οι εθνικές πολιτικές θα προσπαθούν να αντιστοιχιστούν σ' αυτόν τον ανταγωνισμό. Αυτός ο γόρδιος δεσμός που γίνεται όλο και πιο σφιχτή θηλιά για την εργατική τάξη, ιστορικά έχει μόνο έναν τρόπο να λυθεί: Το κόψιμο με το μαχαίρι. Που σημαίνει οικονομική και πολιτική εξουσία στα χέρια αυτών που παράγουν.