Eurokinissi

Πριν είκοσι μέρες στη Ρόδο χάθηκαν τέσσερις άνθρωποι, πόλεις μετατράπηκαν σε λίμνες, καταστράφηκαν ολοσχερώς δεκάδες σπίτια. Επίσης πλημμύρισαν η Κάλυμνος και η Ψέριμος με εξίσου μεγάλες καταστροφές. Νωρίτερα είχαν πνιγεί ζώνες της Αττικής όπως το Καματερό. Αυτή τη βδομάδα καταγράφηκαν μεγάλες ζημιές από πλημμύρες στην Πελοπόννησο και ειδικά στο Αργος, όπου πνίγηκε κιόλας μια γυναίκα, εγκλωβισμένη από τα ορμητικά νερά στο σπίτι της. Προβλήματα σημειώθηκαν και στην Κρήτη, σε Ηράκλειο και Χανιά.

Ολα αυτά δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία», ούτε οφείλονται αποκλειστικά στα «ακραία» καιρικά φαινόμενα. Στο Αργος υπερχείλισαν για άλλη μια φορά οι δύο ξεροπόταμοι που διέρχονται την πόλη, Ξηριάς και Πάνιτσα. Οπως καταγγέλλεται, οι χείμαρροι δεν είχαν καθαριστεί, αφού δήμος και περιφέρεια δε διαθέτουν το απαραίτητο προσωπικό για τα μηχανήματα. Επιπλέον, σε πολλά σημεία του Ξηριά υπάρχουν αυθαίρετες κατασκευές που μειώνουν σημαντικά την κοίτη του, εντοπίζονται ακόμα και μάντρες που εμποδίζουν τη φυσιολογική ροή του νερού.

Στην Κρήτη, όπως επισήμανε η Επιτροπή Κατασκευών της ΠΑΣΕΒΕ Ηρακλείου: «Ολα αφήνονται στην τύχη τους. Ούτε σχεδιασμός, ούτε υποδομές, ούτε πρόβλεψη. Τα διάφορα έργα (κυρίως δρόμοι και πεζοδρόμια) που γίνονται στο Ηράκλειο τις τελευταίες δεκαετίες, δεν αποτελούν εργαλεία αντιμετώπισης έκτακτων καιρικών φαινόμενων. Ο Δήμος Ηρακλείου, πιστός ως τοπική διοίκηση στη λογική της διαχείρισης της κατάστασης ως υφίσταται, δεν έχει κάνει τίποτα ουσιαστικό για να φτιαχτούν αντιπλημμυρικά έργα, κατασκευές που θα θωρακίζουν την πόλη και θα εξασφαλίζουν την προστασία των κατοίκων από κινδύνους λόγω έντονων και επικίνδυνων έκτακτων φυσικών φαινομένων».

Ο πραγματικός χαρακτήρας της καπιταλιστικής ανάπτυξης αναδείχτηκε και στη Ρόδο, πολυδιαφημισμένο «πρότυπο» τουριστικής επιτυχίας, όπου σημειώνονται τεράστιες ελλείψεις σε έργα αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής προστασίας και άλλων υποδομών που συνδέονται με τη ζωή και ασφάλεια του λαού, μεγάλες ελλείψεις στην Πυροσβεστική Υπηρεσία (σε νησί με 125.000 κατοίκους), ενώ προηγούμενα διαλύθηκε η εταιρεία προστασίας φυσικών καταστροφών, την οποία απάρτιζαν 65 εργαζόμενοι (ανήκε στην πρώην ΤΕΔΚ). Οπως καταγγέλλουν κάτοικοι, δεν είχαν καθαριστεί τα ρέματα, στο νησί δεν υπάρχουν ούτε καν στοιχειώδη αντιπλημμυρικά έργα, και όσα «πασαλείμματα» έγιναν δε λειτούργησαν. Μ' αυτά και μ' άλλα, οι πληγείσες περιοχές δεν ήταν πρώτη φορά που πλημμύριζαν.

Για θεομηνία μιλούσαν: Νοέμβρη 1996 όταν πλημμύρες έπληξαν την Ξάνθη αφήνοντας πίσω τρεις νεκρούς και τρομερές καταστροφές. Γενάρη 1997 στη μεγάλη πλημμύρα της Κορίνθου με τεράστιες ζημιές στις υποδομές. Φλεβάρη 1997 μπρος στους πλημμυροπαθείς αγρότες Φθιώτιδας, Φωκίδας, Ευρυτανίας και Βοιωτίας. Για θεομηνία μιλούσαν Φλεβάρη 1998 στη Μυτιλήνη όταν παρασύρθηκαν στο θάνατο τρεις άνθρωποι και προκλήθηκαν τεράστιες καταστροφές. Τα ίδια έλεγαν Νοέμβρη 2000 όταν βροχές και καταιγίδες έπληξαν τη Δυτική Αττική, με θλιβερό απολογισμό μια νεκρή γυναίκα που καταπλακώθηκε από βράχο στην Εθνική Οδό Αθηνών - Κορίνθου και 150 πλημμυρισμένα σπίτια. Τα ίδια, Οκτώβρη 2003 στις πλημμύρες της Αρτας, με έναν νεκρό και επίσης ανυπολόγιστες καταστροφές. Οκτώβρη 2010 στην Ικαρία, με έναν νεκρό και μεγάλες ζημιές. Φλεβάρη 2012 στην Ηλεία, με μια νεκρή κ.ο.κ.

Κι αν όντως εκδηλώνονται ακραία καιρικά φαινόμενα, οι ίδιοι ακριβώς είναι που π.χ. κάθε χρόνο, αγκαζέ με ΜΚΟ, στην περιλάλητη «παγκόσμια μέρα του περιβάλλοντος» χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την καταστροφή του, τις διαβόητες κλιματικές αλλαγές, αλλά δεν πράττουν τα αναγκαία για το λαό και το βιος του.

Εχουν άλλες προτεραιότητες. Εγνοια τους να εξασφαλιστούν τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου. Εκεί κατευθύνουν χρηματοδοτήσεις υποδομών και έργων. Διόλου τυχαία, στο πλαίσιο του «success story» της Ρόδου, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και ο Peter Long, διευθύνων σύμβουλος του γερμανικού τουριστικού κολοσσού TUI, (λίγες βδομάδες πριν, μέσα Οκτώβρη) σε συνάντησή τους συνεννοούνταν για άνοιγμα νέων ξενοδοχείων και επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου. Η πολυεθνική με ανακοίνωσή της όριζε και τι υποδομές χρειάζονται για να θησαυρίζουν παραπέρα τα μονοπώλια: «(...) βελτίωση των υποδομών, όπως είναι τα αεροδρόμια, τα λιμάνια καθώς και το οδικό δίκτυο (...)».

Ενώ και το νέο εργοστάσιο της ΔΕΗ στη νότια Ρόδο που έταξε η κυβέρνηση στους κατοίκους, περισσότερο απαντά στην αγωνία μεγαλοξενοδόχων να μη συμβεί στη Ρόδο το μπλακ-άουτ που έγινε στη Σαντορίνη κατακαλόκαιρο, εν μέσω τουριστικής σεζόν. Οχι να έχει ο λαός της Ρόδου ακατάπαυστα φτηνό ρεύμα.

Στο λεκανοπέδιο Αττικής, η ΕΥΔΑΠ, εδώ και χρόνια, έχει μετρήσει ότι τα μπαζωμένα ρέματα απλώνονται σε μήκος τουλάχιστον 550 χιλιομέτρων. Αλλά το μητρώο χειμάρρων και ρεμάτων όπου να αποτυπώνεται η κατάσταση μέσα από παλαιότερες αεροφωτογραφίες μένει στα χαρτιά. Υπολογίζεται πως στο Λεκανοπέδιο το χτίσιμο όλων των εκτάσεων, για τις οποίες έχει αναγνωριστεί δικαίωμα οικοδόμησης, αντιστοιχεί σε πόλη 15 εκατομμυρίων ανθρώπων, χωρίς φυσικά τα αντίστοιχα αναγκαία αντιπλημμυρικά.

Σε κάθε περίπτωση, η αναζήτηση των αιτιών κάθε πλημμύρας ακουμπά: Στις επεκτάσεις των σχεδίων πόλης που έγιναν χωρίς εξασφάλιση αναγκαίων έργων υποδομής. Στις νομιμοποιήσεις καταπατήσεων και την κάλυψη ρεμάτων για να γίνουν σπίτια ή λεωφόροι. Στο παράλληλο χτύπημα των δασών με εξαιρέσεις από τις αναδασώσεις καμένων εκτάσεων.

Ολα τα παραπάνω ήταν και είναι γνωστά. Σε ανύποπτη εποχή, όταν έρεε ποτάμι το χρήμα για έργα του «2004», το ΚΚΕ παρουσίασε μεγάλη μελέτη για τα αντιπλημμυρικά. Στη σχετική συνέντευξη Τύπου κατήγγειλε ότι «παραβιάζεται συνεχώς βάναυσα η φύση, με την ανεξέλεγκτη και χωρίς κανέναν προγραμματισμό δόμηση, με τις καταπατήσεις και τα μπαζώματα ρεμάτων, αλλά και με τις πολλές και καταστροφικότατες πυρκαγιές (ως αποτέλεσμα της αντιδασικής πολιτικής) που αποψιλώνουν ραγδαία τα δάση της χώρας μας δίνοντας "έδαφος" στην ανεξέλεγκτη ροή του νερού».

Ακριβώς ένα χρόνο πριν, Νοέμβρη 2012, σε ημερίδα της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας και του Συνδικάτου Αθήνας, με θέμα «Αντιμετώπιση της ανεργίας και της αναδουλειάς στον κλάδο των κατασκευών - Η πρότασή μας για την ανάπτυξη του κλάδου», στην κεντρική εισήγηση μπήκε συνολικά το θέμα των υποδομών και μέτρων προστασίας του λαού από κάθε είδους φυσικές καταστροφές:

«Περιοχές πλημμυρίζουν λόγω έλλειψης αντιπλημμυρικών έργων. Εκατοντάδες χιλιάδες δημόσια κτίρια, αλλά και κατοικίες που κατασκευάστηκαν πριν το 1982, είναι ευάλωτα σε ένα νέο σεισμό, δεδομένου ότι οι σεισμοί του '81 και του '99 ήδη τα έχουν καταπονήσει (...) Μετά το σεισμό του 1999, 429 σχολικές μονάδες στην Αττική, από τις 2.463, ποσοστό 17,4%, που ελέγχθηκαν κρίθηκαν ακατάλληλες για χρήση. Ωστόσο, μόνο ένα μικρό ποσοστό, μερικές δεκάδες, έχει αποκατασταθεί, ενισχυθεί ή αντικατασταθεί. Το 50% των σχολικών κτιρίων πανελλαδικά είναι 30-50 χρόνων, δηλαδή, πριν το νέο οικοδομικό κανονισμό του 1982, και χρειάζονται άμεσα κατασκευαστικές βελτιώσεις, ενισχύσεις, αντικατάσταση με νέα σύγχρονα σχολεία (...) Μόνο το 30% των σχολικών κτιρίων έχουν επαρκή μόνωση, το υπόλοιπο 70% όταν βρέχει έξω, βρέχει και μέσα (...) το 80% των 4 εκατομμυρίων κτιρίων της χώρας έχουν κτισθεί πριν το 1985, δηλαδή πριν τεθεί σε εφαρμογή ο σύγχρονος αντισεισμικός κανονισμός και επομένως χρειάζονται έλεγχο και ενισχύσεις».

Υπάρχει, δηλαδή, αντικείμενο να δουλέψει ο εργατόκοσμος. Οι κυβερνώντες καμώνονται ότι δεν το βλέπουν, γιατί δεν είναι προτεραιότητά τους τέτοια έργα, πολύ περισσότερο κεντρικά σχεδιασμένα.

Και σε αυτό το ζήτημα, διέξοδο ολοκληρωμένη, με βάση τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, μπορεί να δώσει μόνο η οικονομία που σχεδιάζεται και εφαρμόζεται με προτεραιότητα τις λαϊκές ανάγκες. Με σύσταση ενιαίου δημόσιου κατασκευαστικού φορέα, που θα κατέχει το σύνολο των μέσων παραγωγής, θα κατανέμει σχεδιασμένα την κρατική χρηματοδότηση και θα αναλαμβάνει τον προγραμματισμό και την υλοποίηση των έργων σύμφωνα με τις επείγουσες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, την ιεράρχηση κατασκευής μεγάλων έργων ανάπτυξης της λαϊκής οικονομίας.

Οι προτάσεις του ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να γίνουν υπόθεση λαϊκής πάλης. Ταυτόχρονα, όμως, απαιτούν κεντρικό σχεδιασμό από μια εξουσία που θα ασκεί πολιτική για το λαό και όχι τα μονοπώλια. Τη λαϊκή εξουσία, που να οικοδομεί λαϊκή οικονομία.