Οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου στη συνάντηση ΕΕ - Αφρικής

Ωστόσο, η απόσταση ανάμεσα στον κεντρικό τίτλο της συνόδου και τα τελικά αποτελέσματα ήταν μεγαλύτερη από εκείνη που χωρίζει τις δύο ηπείρους. Κυρίως γιατί βασική επιδίωξη των συνέδρων και των κυβερνητικών αξιωματούχων αμφοτέρων ηπείρων,(εκπροσώπων των αστικών τάξεων των χωρών τους), δεν ήταν, βέβαια, η βελτίωση της ζωής των εκατομμυρίων Αφρικανών πολιτών, αλλά η προλείανση του εδάφους για το κλείσιμο συμφωνιών για νέες μπίζνες προς όφελος των καπιταλιστών αμφοτέρων πλευρών. Ενίοτε και μέσω της κλιμάκωσης στρατιωτικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων της ΕΕ, όπως αυτή που δρομολογείται στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία μέσω της ευρω-ενωσιακής αποστολής EUFOR RCA, με τα «κλασικά» προσχήματα της «προστασίας των αμάχων» και της «ειρήνης».

Μιας «ειρήνης» που θέλει εδώ και δεκαετίες να παραμένει αυτή η πρώην γαλλική αποικία μία από τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη, καθώς ο μικρός (αριθμητικά) λαός της (των περίπου 4,5 εκατομμυρίων ανθρώπων) παλεύει να επιβιώσει σε μία χώρα, δίνοντας μάχη ενάντια στην πείνα και τη φτώχεια. Ενώ η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία φημίζεται για τον τεράστιο και ανεκμετάλλευτο (προς το παρόν...) ορυκτό πλούτο σε διαμάντια, ουράνιο, χρυσό, χαλκό, πετρέλαια, φυσικό αέριο αλλά και φυσικό πλούτο, όπως εκτενείς γόνιμες καλλιεργήσιμες εκτάσεις και τεράστια δάση που εκμεταλλεύονται πολυεθνικά συμφέροντα.

Αυτό εξηγεί γιατί ουσιαστικά η μία από τις δύο μέρες της συνόδου αφιερώθηκε ουσιαστικά στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και στην ανάπτυξη των περίπου 1.000 Ευρωπαίων στρατιωτών που αρχικά είχε αποφασιστεί να βρίσκονταν εκεί από τα τέλη Φλεβάρη, πράγμα που τελικά δεν έγινε λόγω της απροθυμίας πολλών χωρών της ΕΕ να συνδράμουν με στρατιώτες και επιμελητειακή βοήθεια. Με ευθύνη βέβαια της συγκυβέρνησης και διεκδικώντας μερτικό για λογαριασμό της ελληνικής αστικής τάξης, η Ελλάδα παρείχε ως επιχειρησιακό εκπαιδευτικό κέντρο το στρατηγείο στη Λάρισα.

Η αποστολή EUFOR RCA μπήκε σε ισχύ τις παραμονές της Διάσκεψης (1η Απρίλη). Ομως, ως σήμερα παραμένει άγνωστο ποιες χώρες θα συμβάλουν με στρατεύματα, μολονότι οι ηγεσίες Γαλλίας και Γερμανίας αυτοπροβλήθηκαν σαν η «ατμομηχανή» όχι μόνον της ΕΕ αλλά και της ευρω-ενωσιακής ιμπεριαλιστικής αποστολής, που θα αναπτυχθεί στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία για να προστεθεί σε εκείνες των 2.000 Γάλλων στρατιωτών (που πραγματοποιούν επέμβαση από τις 5 Δεκέμβρη του περασμένου χρόνου) και στους περίπου 6.000 στρατιώτες της Αφρικανικής Ενωσης που υποτίθεται πως παραμένουν εκεί για να προστατεύσουν τάχα τον άμαχο πληθυσμό. Το κονδύλι της πρώτης φάσης για την προετοιμασία της EUFOR RCA που θα έχει διοικητή το Γάλλο στρατηγό Φιλίπ Ποντίς, για το πρώτο εξάμηνο ορίστηκε σε τουλάχιστον 26.000.000 ευρώ.

Το άλλο μισό της ευρω-αφρικανικής διάσκεψης αφιερώθηκε κατά τα άλλα σε δήθεν «οδικούς χάρτες» για την αντιμετώπιση της «παράνομης» μετανάστευσης και της «κινητικότητας» των αφρικανικών πληθυσμών προς τη «Γηραιά Ηπειρο», αλλά και σε μεγαλόστομες εξαγγελίες περί βελτίωσης των υποδομών αφρικανικών χωρών σε Ενέργεια, υπηρεσίες, εκβιομηχάνιση και «ευημερία». Χαρακτηριστικό στοιχείο αυτών των «επενδύσεων»; Η «επιδότηση» της επιχειρηματικής δραστηριοποίησης του ευρωενωσιακού μεγάλου κεφαλαίου στην Αφρική με λεφτά των ευρωπαϊκών λαών.

Από την άλλη, δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως στον τελικό «κοινό οδικό χάρτη» της 10σέλιδης κοινής ανακοίνωσης τέθηκαν επί τάπητος σχεδόν τα πάντα: Ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες, «καταπολέμηση» διακίνησης ανθρώπων και ζώων, πάταξη του λαθρεμπορίου ναρκωτικών και των κυκλωμάτων οργανωμένου εγκλήματος, εξασφάλιση των συμφερόντων του ναυτιλιακού κεφαλαίου και της ναυσιπλοΐας έναντι της πειρατείας σε Ανατολική και Δυτική Αφρική, «πράσινη» ανάπτυξη, αλλά και προώθηση ευρωπαϊκής ετήσιας χρηματοδότησης αφρικανικών χωρών με 100 δισ. δολάρια ετησίως από το 2014 - 2020 για διάφορα «αναπτυξιακά» έργα.

Στην τελική ανακοίνωση των 63 σημείων επισημαίνεται ακόμη η προώθηση στρατηγικών καπιταλιστικής ολοκλήρωσης στην Αφρική, ως βασικός μοχλός μετατροπής της αφρικανικής ηπείρου «σε παίχτη - κλειδί παγκοσμίως», με εφαλτήριο την «αποδεδειγμένη αύξηση των επενδύσεων και τη διεύρυνση της αφρικανικής μεσαίας τάξης». Μιας τάξης που γεννά προσδοκίες ακόμη μεγαλύτερου ανοίγματος των αφρικανικών αγορών σε περισσότερα ευρωπαϊκά προϊόντα και υπηρεσίες, δεδομένου και του αφρικανικού πολυπληθούς και νεαρής ηλικίας εργατικού δυναμικού που προβλέπεται να είναι το μεγαλύτερο ως το 2050 σε σχέση με τους αντίστοιχους νεαρούς πληθυσμούς όλων των άλλων ηπείρων.

Oι έντονες γεωπολιτικές αντιθέσεις ΗΠΑ - Ισραήλ στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου (Συρία, Ιράν), σε συνδυασμό με ένα εμφανέστατο ενδιαφέρον των Αμερικανών στην Ασία και τον Ειρηνικό φάνηκε να οδηγούν προς το τέλος της βδομάδας σε αδιέξοδο τη λεγόμενη μεσολαβητική προσπάθεια του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Τζον Κέρι. Η εξέλιξη, που σημειώνεται περίπου ένα μήνα πριν την καταληκτική ημερομηνία της 29ης τρέχοντος μηνός που είχε εξαρχής τεθεί ως όριο για την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης, με στόχο την υπογραφή μιας ισραηλινο-παλαιστινιακής «ειρηνευτικής» συμφωνίας, δρομολογήθηκε ιδιαίτερα μετά από την άρνηση των Ισραηλινών αξιωματούχων να επιτρέψουν την τέταρτη φάση της υποσχεθείσας αποφυλάκισης δεκάδων Παλαιστίνιων πολιτικών κρατουμένων από τις ισραηλινές φυλακές το προπερασμένο Σάββατο, 29 Μάρτη.

Μπροστά στην άρνηση των Ισραηλινών, οι Αμερικανοί διαπραγματευτές προσπάθησαν να αποτρέψουν τα αναπόφευκτα, ρίχνοντας στο τραπέζι την πρόταση για την απελευθέρωση του Ισραηλινού κατασκόπου Τζόναθαν Πόλαρντ, μετά από περίπου 28 χρόνια φυλάκισής του στις ΗΠΑ. Οπως αποδείχθηκε, ήταν πολύ λίγη, αφού ούτε αυτή στάθηκε αρκετή για να κάμψει τις ισραηλινές αντιστάσεις, προκαλώντας αλυσιδωτά την απόφαση της Παλαιστινιακής Αρχής να προωθήσει στον ΟΗΕ την προσχώρηση της Παλαιστίνης σε 15 διεθνείς οργανισμούς και συμβάσεις των Ηνωμένων Εθνών.

Ετσι, μετά από περίπου εννιά μήνες ατέρμονων συναντήσεων, πιέσεων, προβλημάτων, ακόμη και ύβρεων (από τη μεριά ακροδεξιών υπουργών της κυβέρνησης του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου, όπως ο υπουργός Οικονομικών Ναφτάλι Μπένετ) σε βάρος του Αμερικανού υπουργού, τα πράγματα έδειξαν να επιστρέφουν εκεί από όπου ξεκίνησαν: Στο μπλοκάρισμα μιας «ειρηνευτικής» διαδικασίας, παγιδευμένης εξαρχής, με υπαιτιότητα πρώτα από όλα της ισραηλινής πολιτικής εξουσίας και της αστικής τάξης, που συνεχίζουν το δολοφονικό εμπάργκο και τις αιματηρές επιδρομές στη Λωρίδα της Γάζας,τις κατασκευές και τα σχέδια για την ανέγερση χιλιάδων εβραϊκών εποικισμών σε κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη της Δυτικής Οχθης και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, ακόμη και απειλές για «προσάρτηση» των εδαφών αυτών στο χάρτη του Ισραήλ.

Οι εξελίξεις αυτές έμοιαζαν να φέρνουν στο «αμήν» τον Τζον Κέρι, που, ολοκληρώνοντας μέσα στη βδομάδα ένα φρενήρες διπλωματικό πήγαινε - έλα σε Ευρώπη, Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, έφθασε σχεδόν να παραδεχθεί (προχτές από το Μαρόκο) το «ναυάγιο» της διαπραγμάτευσης. Δήλωσε έτσι πως προτιμά να επιστρέψει στην Ουάσιγκτον, επιρρίπτοντας βεβαίως την ευθύνη στην ηγεσία Παλαιστινίων και Ισραηλινών.

Επειδή, όμως στην πολιτική και στη διπλωματία - όπως και στη ζωή... - σχεδόν τίποτε δεν είναι «οριστικό και αμετάκλητο», διαφάνηκε έστω και στο παρά πέντε η αναθέρμανση της αμερικανικής διπλωματικής προσπάθειας με την αιφνιδιαστική συνάντηση αργά προχτές βράδυ στη Ραμάλα ανάμεσα στον Αμερικανό απεσταλμένο στη Μ. Ανατολή, Μάρτιν Ιντάικ, και τον επικεφαλής των Παλαιστίνιων διαπραγματευτών, Σαέμπ Ερεκάτ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι χωρίς σύγκρουση με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην Ανατολική Μεσόγειο, χωρίς πάλη ενάντια στα μονοπωλιακά συμφέροντα που ανταγωνίζονται στην περιοχή, ο παλαιστινιακός και οι άλλοι λαοί δεν πρόκειται να μπορέσουν να ζήσουν ειρηνικά και να επιλέξουν δρόμο ανάπτυξης που να εξυπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες.