Η κυρία Πόπη σηκώνεται κάθε μέρα στις 5 τα ξημερώματα για να προλάβει να κάνει τις δουλιές του σπιτιού της. Πλύσιμο, καθαριότητα, λάτρα, μαγείρεμα, φροντίδα των τριών κοριτσιών και του συζύγου πριν αυτός φύγει για το δικό του εργασιακό γολγοθά, όπως μας τον περιέγραψε. Αμέσως μετά ξεκινά και η ίδια να πάει στα προγραμματισμένα ημερήσια ραντεβού στα σπίτια που έχει. Επειτα από ένα εξαντλητικό ωράριο 4 ωρών περίπου, πηγαίνει στο σχολείο όπου φέτος για πρώτη φορά κατάφερε να πιάσει δεύτερη δουλιά για να συμπληρώσει το πενιχρό οικογενειακό εισόδημα.

«Περισσότερο όμως αυτό που με έκαιγε, παιδί μου - μου είπε - ήταν η ασφάλεια. Να κολλήσω λίγα ένσημα, όχι ότι πιστεύω ότι θα πάρω σύνταξη ποτέ, φρόντισε να ξεκαθαρίσει, αλλά να μη μου τύχει τίποτε και πάω σαν το σκυλί στ' αμπέλι. Εχω λίγα ένσημα από μια προηγούμενη δουλιά. Σε μια άλλη που κράταγα ένα παιδάκι, ενώ μου είχαν υποσχεθεί να μου κολλάνε ένσημα, με γελάσανε και στο θέμα των ενσήμων και μου έδωσαν και λιγότερα χρήματα από αυτά που έπρεπε. Πού να βρεις το δίκιο σου;

«Μετά τη λήξη και του δεύτερου ωραρίου - συνέχισε την περιγραφή αλλά και χωρίς να σταματήσει την εργασία ούτε λεπτό, η κυρία Πόπη - πηγαίνω στο σπίτι αργά το απόγευμα, βλέπω εάν έχουν φάει τα κορίτσια και ο άνδρας μου, ή αν το σπίτι έχει κάποια άλλη εκκρεμότητα και φεύγω και πάλι για κάποιο ραντεβού σε σπίτι. Κατάκοπη γυρίζω το βράδυ, συνήθως δεν έχω διάθεση και πέφτω για ύπνο. Τις περισσότερες φορές δεν κοιμάμαι καλά λόγω των αφόρητων πόνων σε πόδια, χέρια, μέση από την υπερκόπωση ενώ και οι πονοκέφαλοι είναι συνηθισμένο φαινόμενο».

«Εχεις τρεις δουλιές, που προσεγγίζουν το μισθό μιας κακοπληρωμένης εργασίας, της είπα, και πρόσθεσα: Κυρία Πόπη αποτελείς υπόδειγμα του αμερικανικού εργασιακού μοντέλου, με άλλα λόγια είσαι απασχολήσιμη και ασφαλίσιμη, με βάση και τα λόγια του πρωθυπουργού και του τελευταίου εργασιακού νόμου».

Η γυναίκα με κοίταξε με απορία. «Για να το λες εσύ παιδάκι μου που ξέρεις γράμματα, έτσι θα είναι. Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι εάν συνεχίσω να δουλεύω έτσι, δε θα προλάβω να δω τα κορίτσια μου νύφες. Και μια και το έφερε η κουβέντα. Η πρώτη μου εργάζεται και αυτή με σύμβαση έργου η οποία λήγει τώρα το Δεκέμβρη. Αντε να ξαναβρεί δουλιά. Και μετά σου λέει πτυχίο και γνώσεις. Αυτή και πτυχίο και γνώσεις έχει, αλλά πρέπει να φιλήσω ξανά κατουρημένες ποδιές για να δουλέψει έστω και για λίγους μήνες. Για γάμο ούτε κουβέντα, με τέτοια ανεργία και αβεβαιότητα, μού ξεκαθάρισε η θυγατέρα μου.

Η δεύτερη κόρη μου πέρασε Λογιστικά σε επαρχιακή πόλη, αλλά πού λεφτά για να πάει. Περιμένουμε τώρα μετά τις γιορτές για να δούμε τι θα απογίνει. Η τρίτη, τώρα ετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις, χωρίς φροντιστήρια, χωρίς τίποτε και με την γκρίνια της φτώχειας μέσα στο σπίτι».

«Τουλάχιστον εσύ είσαι καλά από υγεία, κυρία Πόπη;», ρώτησα. «Ασε παιδί μου μη μου τα θυμίζεις. Μετά το νέο έτος πρέπει να μπω στην κλινική για επέμβαση. Δε με απασχολεί τι έχω, αν είναι και σε ποιο βαθμό σοβαρό το πρόβλημά μου. Αυτό που μ' ενδιαφέρει είναι να πληρώσω λίγα χρήματα - αν και δεν το πιστεύω - γιατί θα λείψουν από την οικογένεια. Κυρίως όμως, και το είπα στο γιατρό, είναι να μείνω όπως και να είναι μόνο δυο μέρες για ανάρρωση και μετά να πάω για δουλιά».

«Πρόσεχε γιατρέ, τι θα κάνεις δεν ξέρω, τα χέρια μου με νοιάζει να πιάνουν αμέσως, καθώς έχω απλώσει πολύ τραχανά, δηλαδή έχω μεγάλες υποχρεώσεις», ήταν η μεταξύ τους στιχομυθία όπως μας τη μετέφερε η κυρία Πόπη. «Δεν ξέρω γράμματα, συνέχισε, αλλά ένα ξέρω να πω. Παλιά ήταν καλύτερα. Υπήρχε ωράριο, μισθός, ασφάλιση, δικαιώματα. Τώρα τίποτε. Ούτε τα δικαιώματά μας δε γνωρίζουμε, μάς είπε».

«Ετσι είναι, κυρία Πόπη», αντιγύρισα. Στη νέα Οικονομία, Νέα Εποχή που διατείνεται ο πρωθυπουργός, δε χωράνε λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις. Χωράνε μόνο τα κέρδη και η ευημερία των λίγων και εκλεχτών της εκάστοτε κυβέρνησης.

Την επίθεση και τις δικαστικές αγωγές που έκαναν οι ναυτιλιακές εταιρίες ΑΝΕΘ και ΝΕΚ, της πορθμειακής γραμμής Καβάλας - Θάσου, σε βάρος των απεργών ναυτεργατών που αγωνίζονται ενάντια στους αντεργατικούς και αντιναυτεργατικούς σχεδιασμούς, ενάντια στην υποβάθμιση της ακτοπλοΐας, καταγγέλλει με ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ.

Στην ανακοίνωση του το ΠΑΜΕ τονίζει: «Ο αγώνας των ναυτεργατών, είναι αγώνας όχι μόνο για την περιφρούρηση των δικαιωμάτων τους, όχι μόνο για να έχουν το δικαίωμα να αγωνίζονται, αλλά κύρια είναι αγώνας για ποιοτικά ανώτερη, οικονομικά προσιτή και ασφαλή ακτοπλοΐα για το επιβατικό κοινό».

Υπογραμμίζει επίσης ότι ένας τέτοιος αγώνας θα πρέπει να βρει τη στήριξη και την αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων. Στην προοπτική αυτή, το ΠΑΜΕ καλεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, τα ταξικά σωματεία και όλους τους εργαζόμενους να εκφράσουν την αμέριστη στήριξη σ' αυτόν τον ναυτεργατικό αγώνα.