Με τα πιο μελανά χρώματα αποτυπώνεται η ζωή και το μέλλον των νέων ζευγαριών στη Βρετανία. Δεν αναφερόμαστε φυσικά στο βασιλικό ζεύγος, αλλά στα λαϊκά στρώματα που βλέπουν τη ζωή τους να χειροτερεύει και το μέλλον των παιδιών τους προδιαγεγραμμένο. Κι όλα αυτά σε μια χώρα που ...πειραματόζωο δεν τη λες, δεν ...πάσχει από τρόικες, έχει εθνικό νόμισμα, ακόμα και ανάπτυξη, καπιταλιστική βεβαίως.

Ο «Ριζοσπάστης» έχει ήδη περιγράψει την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα των Βρετανών εργαζομένων. Χαρακτηριστικό είναι ότι εμφανίζουν αριθμητικά τους αυτοαπασχολούμενους στα 4,5 εκατομμύρια, αλλά τα 2/3 απ' αυτούς είναι σαν τους εργαζόμενους με μπλοκάκι. Οι συμβάσεις «μηδενικών ωρών» τριπλασιάστηκαν σε ένα μόνο χρόνο και ανέρχονται στα 1,4 εκατομμύρια, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, μπορεί όμως να φτάνουν στην πραγματικότητα τα 5 εκατομμύρια, σύμφωνα με εκτιμήσεις των συνδικάτων.

Ακόμα πιο δύσκολη είναι η κατάσταση για τα νέα ζευγάρια που αποφασίζουν να αποκτήσουν παιδιά.

Το κόστος για το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι από τα υψηλότερα παγκοσμίως. Τα τελευταία δημοσιεύματα, μάλιστα, χαρακτηρίζουν το κόστος που πληρώνουν οι γονείς για τα παιδιά (νηπιαγωγείο, παιδικός σταθμός κ.λπ.) σαν δεύτερο δάνειο. Κι αυτό, γιατί το κόστος είναι μεγαλύτερο από το στεγαστικό που έχουν να πληρώσουν.

Ας δούμε ένα παράδειγμα: Το κόστος στο Λονδίνο έχει ανέβει κατά 19% μέσα σε ένα χρόνο. Ο μέσος όρος για να πάει ένα παιδί μικρότερο των 2 χρόνων στο βρεφονηπιακό σταθμό είναι 14.000 βρετανικές λίρες το χρόνο. Υπενθυμίζουμε ότι ο βασικός μισθός είναι 11.500 το χρόνο και αυτά μεικτά.

Δεν προκαλεί, λοιπόν, έκπληξη ότι μία στις τρεις μητέρες δεν κάνει δεύτερο παιδί λόγω του κόστους. Ούτε ότι το 77% των γονιών θα ήθελαν να δουλεύουν λιγότερο και να περνάνε περισσότερο χρόνο με τα παιδιά τους, αν το κόστος δεν ήταν τόσο απαιτητικό.

«Γυναικεία ισοτιμία» και άλλα σύντομα ανέκδοτα. Είναι πλέον συνηθισμένο οι γυναίκες να αναγκάζονται να σταματήσουν τη δουλειά για κάποια χρόνια και να προσέχουν τα παιδιά στο σπίτι. Βέβαια, παρά το γεγονός ότι μένουν εκτός δουλειάς, τα όρια συνταξιοδότησης είναι ίδια με αυτά των αντρών. Μόνο το 46% των γυναικών καταφέρνει να πάρει ολόκληρη την κρατική σύνταξη, να έχει δηλαδή μαζέψει αρκετές εισφορές από τα χρόνια που δουλεύει. Μάλλον αυτές οι στατιστικές δεν αναφέρονται στο πρότυπο γυναίκας με το ακριβό ταγεράκι, που συνήθως φιγουράρει στα περιοδικά, αλλά όχι και στις λαϊκές συνοικίες.

Η μόνη νομοθεσία που «προστατεύει» τη μητρότητα είναι οι 6 βδομάδες μητρικής άδειας μετά τη γέννα. Από κει και πέρα αρχίζουν ειδικές άδειες με μειωμένες ή καθόλου αποδοχές, ανάλογα με το Ταμείο, τον εργοδότη κ.λπ.

Η σωτήρια βοήθεια από τον παππού και τη γιαγιά είναι πλέον πολυτέλεια λίγων ζευγαριών. Κι αυτό όχι μόνο γιατί υπάρχει τεράστια εργασιακή περιπλάνηση που αναγκάζει τα νέα ζευγάρια να μένουν μακριά από τις οικογένειές τους. Αξίζει, βέβαια, να σημειωθεί ότι αυτή η περιπλάνηση έχει οδηγήσει πολλά ζευγάρια να μένουν χώρια και να βλέπονται, στην καλύτερη περίπτωση, τα σαββατοκύριακα. Ακόμα όμως και αν ένα ζευγάρι ζει κοντά στην οικογένειά του, είναι πιθανό η γιαγιά και ο παππούς ακόμα να δουλεύουν.

Ο αριθμός των ηλικιωμένων (πάνω από 65) που αναγκάζονται να δουλέψουν σημειώνει κάθε χρόνο και νέα ρεκόρ. Στο τέλος του 2013 ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο. Κι αυτό γιατί δεν μπορούν να συντηρηθούν με την παρεχόμενη σύνταξη. Ετσι κι αλλιώς, ηλικία συνταξιοδότησης δεν υπάρχει. Μάλιστα, σωματεία και κυβέρνηση συμφωνούν ότι κάτι τέτοιο περιθωριοποιεί τους ηλικιωμένους και τους στερεί το δικαίωμα να δουλέψουν εάν το επιλέξουν! Υπάρχει η ηλικία που μπορεί ο εργαζόμενος να πάρει την κρατική σύνταξη, και αυτή είναι ενιαία για γυναίκες και άντρες και φτάνει τα 68 χρόνια. Η σύνταξη αυτή μπορεί να φτάσει τις 110 βρετανικές λίρες τη βδομάδα για όσους έχουν μαζέψει εισφορές 30 χρόνων.

Το πρόβλημα της φροντίδας των παιδιών, αλλά και της απουσίας φροντίδας για τους ηλικιωμένους, προβλημάτισε τα επιτελεία του Κόμματος των Εργατικών (στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δείξει πολλές φορές την προτίμησή του) και επεξεργάζονται μια ιδέα δανεισμένη από τη Γερμανία: Δημιουργία κέντρων που να λειτουργούν ταυτόχρονα ως γηροκομείο και παιδική χαρά, όπου εθελοντικά οικογένειες θα πηγαίνουν και θα βοηθούν ηλικιωμένους, ενώ αυτοί θα παρέχουν υπηρεσίες παιδοφύλαξης, ένα είδος «παππούς με ενοίκιο»!

Κι όλα αυτά, ενώ, εν έτει 2014, το 27% των παιδιών στο Λονδίνο, είναι αναγκασμένα να παραλείπουν γεύματα. Υπάρχουν σήμερα στη Βρετανία 3,5 εκατομμύρια παιδιά που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

Οι εργαζόμενοι σε Βρετανία και Ελλάδα δεν έχουν τίποτα παρά δεινά να περιμένουν από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Η εμπειρία και στις δύο χώρες είναι απόδειξη των αδιεξόδων του συστήματος. Η εμπειρία των χωρών όπου οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός, όπου η παιδική μέριμνα ήταν υπόθεση της κοινωνίας είναι ένα δείγμα των δυνατοτήτων που έχει ο σοσιαλισμός να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες.