«Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι,
Σας καλωσορίζουμε στο 40ό Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή"
Τιμάμε φέτος τα 40 Φεστιβάλ μας. Μια πολύχρονη, μαχητική, ελπιδοφόρα πορεία που το καταξίωσε ως το μεγαλύτερο πολιτικό - πολιτιστικό γεγονός στη χώρα!
Το σύνθημα του φετινού φεστιβάλ θα μπορούσε να είναι το σύνθημα όλων των φεστιβάλ μας: "Για να φτιάξουμε έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων..."
Στο μπόι των ανθρώπων και των αναγκών τους.
Στο ψηλό μπόι της εργατικής τάξης, των ιδανικών μας, των αξιών της πιο πρωτοπόρας τάξης της κοινωνίας, στο μπόι των ονείρων που έγιναν πράξη και θα ξαναγίνουν.
40 Φεστιβάλ και επιμένουμε.
Η κόκκινη πολιτεία του Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή", φτιάχνεται και λειτουργεί με την εθελοντική σχεδιασμένη δουλειά και προσφορά, το μεράκι, την έμπνευση, την ανιδιοτέλεια και τον ενθουσιασμό των χιλιάδων μελών και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.
40 Φεστιβάλ και συνεχίζουμε.
Οι "επίσημοι προσκεκλημένοι" του Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή" ήταν και είναι οι νέοι εργάτες, άνεργοι, οι σπουδαστές των επαγγελματικών σχολών, οι μαθητές και οι φοιτητές, τα παιδιά της εργατικής τάξης.
Επιμένουμε και Συνεχίζουμε...
για να φτιάξουμε το δικό μας μέλλον, το σοσιαλιστικό αύριο, χωρίς κρίσεις, πολέμους, εκμετάλλευση!»
Αμέσως μετά, διαβάζεται μήνυμα με αφορμή τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα,
«Σαν σήμερα, πριν από ένα χρόνο ο αντιφασίστας μουσικός Παύλος Φύσσας έπεφτε νεκρός στο Κερατσίνι από χέρι χρυσαυγίτη. Είχε προηγηθεί η δολοφονική επίθεση χρυσαυγιτών σε πρωτοπόρους κομμουνιστές εργάτες στο Πέραμα, επιθέσεις σε μετανάστες και Ελληνες εργάτες! Η σημερινή, πρώτη μέρα του Φεστιβάλ είναι αφιερωμένη στα θύματα, στον αγώνα ενάντια στο φασισμό και στο σύστημα που τον γεννά!
ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ!
ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ!
Στη μνήμη του Παύλου, καλούμε όλους τους επισκέπτες του Φεστιβάλ ΤΩΡΑ να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή».
Στην κεντρική σκηνή όλοι όρθιοι. Σε όλους τους χώρους του Φεστιβάλ μια παύση. Ησυχία...
Η ενός λεπτού σιγή τελειώνει και αμέσως μετά ακούγεται το τραγούδι του Φώντα Λάδη «Το φασισμό βαθιά κατάλαβε τον δε θα πεθάνει μόνος τσάκισέ τον»...
Η φωτογραφία δίπλα του μαρτυρά πως το αντιαεροπορικό υπήρξε μέρος της κορυφαίας στιγμής της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, που έγραψαν οι μαχητές και οι μαχήτριες του ΔΣΕ στα 1946 - 1949.
Μάρτυρες της ίδιας εποποιίας αποτελούν τα αντιαρματικά, το τμήμα από πυροβόλο, το αυτοσχέδιο βλήμα νάρκης, ο πυροκροτητής, τα βλήματα όλμων, οι κάλυκες πυροβόλων και αντιαεροπορικών αλλά και το θραύσμα από βόμβα ναπάλμ, τις βόμβες που χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά ενάντια στο ΔΣΕ, που επίσης βρίσκονται στο χώρο.
Στιγμές από την προετοιμασία για τη μάχη, την εκπαίδευση των μαχητών και των μαχητριών, την ανάπαυλα και την ξεκούρασή τους, αποτυπώνουν οι φωτογραφίες του Απόστολου Μουσούρη, που συμπληρώνουν την έκθεση για το ΔΣΕ. Ο Απόστολος Μουσούρης πήρε μέρος ως κινηματογραφιστής στις μάχες του Γράμμου (1948, 1949) και Βίτσι (1949), αποτυπώνοντας εικόνες ανεκτίμητης αξίας. Το αρχείο του, σε πρωτότυπα φωτογραφικά φιλμ, το δώρισε η οικογένειά του στο ΚΚΕ, αφιερώνοντάς το σε όλους τους αφανείς ήρωες που αγωνίστηκαν για έναν καλύτερο κόσμο και ειδικότερα στους πολιτικούς πρόσφυγες των σοσιαλιστικών χωρών και τα παιδιά τους.
Ξένες αντιπροσωπείες επισκέφθηκαν την έκθεση από νωρίς το απόγευμα της πρώτης μέρας, ξεναγήθηκαν στο χώρο και έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Μικροί, αλλά και μεγάλοι στέκονται με δέος μπροστά στον «ελαφρύ» οπλισμό του ΔΣΕ και τις φωτογραφίες του Απ. Μουσούρη και με προσοχή ακούν τους συντρόφους που βρίσκονται εκεί να τους εξηγούν τις λεπτομέρειες της έκθεσης.
Θυμίζουμε ότι στην έκδοση διατηρείται η λογική των «ενοτήτων» της εφημερίδας και παρουσιάζονται πρωτοσέλιδα με κατατοπιστικές λεζάντες.
Ο Παντελής Θαλασσινός με τραγούδια «Αστρανάμματα», κάλεσε της «Νύχτας τα κύματα», μας «κέρασε» ένα «κρυμμένο αχ», συντρόφευσε τον «Αγιο Ερωτα», τον «Πόνο άπονο», τα «Σμυρναίικα τραγούδια», τα «Καράβια χιώτικα», τραγούδια από τις τελευταίες του δισκογραφικές δουλειές «10 τραγούδια της Ελπίδας» και «Ανοιχτή ακρόαση», κ.ά. Συναντήθηκε με παραδοσιακά αποστάγματα ψυχής και μας θύμισε αυτό που έλεγε ο Καβάφης: «Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως, που κάμνουνε - για λίγο - να μη νιώθεται η πληγή».