Κοσμοπλημμύρα χτες στο πανελλαδικό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, με τη συμμετοχή άνω των 1.000 σωματείων και φορέων του κινήματος
«Οχι σου λέω, δεν είμαι ένας ακόμα αριθμός. Εχω όνομα, καρδιά, ψυχή και λογισμό. Οχι, δεν είμαι πέντε τυχαία νούμερα που μπήκαν στη σειρά. Είμαι άνθρωπος και γι' αυτό κρυώνω, πεινάω και νυστάζω. Θυμώνω, παλεύω κι οργίζομαι. Οχι σου λέω, δεν είμαι αριθμός», ακούγεται η αφήγηση ενός ανέργου, ειπωμένη στη συγκέντρωση από τον Τάκη Βαμβακίδη.
Συνεχίζει: «Δεν δίνω πια δεκάρα για τα νούμερα και τις στατιστικές. Ούτε και είμαι ένα ακόμα νούμερο στα τόσα. Και να φοβάσαι από δω και μπρος γιατί σιγά σιγά αρχίζω να θυμάμαι ποιος είμαι... Και η στιγμή που θα με ξαναδείς όρθιο απέναντί σου είναι μια ανάσα πια κοντά. Οχι δεν είμαι αριθμός, ούτε εγώ, ούτε και κανένας από μας. Δεν είμαι και δεν πρόκειται ποτέ να γίνω. Και το μόνο που με νοιάζει πια είναι να μείνω άνθρωπος. Και να σε νικήσω. Και να το ξέρεις, θα το κάνω. Καιρός ν' αρχίσεις να χάνεις τον ύπνο σου. Εγώ τελειώνω τον δικό μου...».
PLATANIAS APOSTOLIS |
«Νιώθουμε ιδιαίτερη τιμή να παίρνουμε μέρος σε αυτήν την ξεχωριστή μέρα δράσης που οργανώθηκε και προετοιμάστηκε από εκατοντάδες οργανώσεις που απάντησαν με ενθουσιασμό στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ», λέει και τα λόγια του πνίγονται στο χειροκρότημα.
Θερμή υποδοχή συναντά από τον κόσμο και η αναγγελία της αντιπροσωπείας του ΚΚ Τουρκίας, που παραβρίσκεται στο συλλαλητήριο με επικεφαλής τον Κεμάλ Οκουγιάν.
Η αφήγηση ενός ακόμα ανέργου, από τα χείλη του Μιχάλη Γιαννακάκη, συγκλονίζει: «Είμαι ο Παναγιώτης. Είμαι άνεργος, 36 χρονών, με ένα παιδί 26 μηνών (...) Παίρνω το παιδί και πάω στην εφορία. Ηρθα να σας παραδώσω το παιδί μου. Του πήρατε το γάλα του και το φαΐ του. Πάρτε και το ίδιο να το ταΐσετε. Με κοιτούν παράξενα (...) Εγώ έχω το δίκιο, κι αυτοί το άδικο. Η απόγνωση γίνεται θυμός. Ο θυμός γίνεται οργή και νιώθω τα χέρια μου να σφίγγονται γροθιές. Ετσι μία γροθιά πρέπει να γίνουμε όλοι!».
Eurokinissi |
Μια ακόμα αφήγηση, αυτή τη φορά μιας γυναίκας ανέργου, από την Κατερίνα Κουτροκόη: «Η ζωή που κάνω, η ζωή της οικογένειάς μου είδε πριν λίγες μέρες το φως της δημοσιότητας (...) Πριν από έναν μήνα ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που μέναμε μας έδιωξε γιατί είχαν μαζευτεί πολλοί απλήρωτοι λογαριασμοί. Τώρα πια ζούμε στο αυτοκίνητο. Εχουμε μετατρέψει τα καθίσματα σε κρεβάτια (...) Αυτή είναι η ζωή με τα 300 και 400 ευρώ. Αυτή είναι η ζωή του "ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος". Υπνος στο αυτοκίνητο, διάβασμα στο παρμπρίζ για τα παιδιά, φαγητό από συσσίτιο, με τραπέζι το καπό του αυτοκινήτου (...) Ψίχουλα στο στόμα, αλυσίδες στα πόδια. Ως εδώ!».
«Για ένα κομμάτι ψωμί», είναι το επόμενο τραγούδι και στο βήμα ανεβαίνει ο πρόεδρος του Σωματείου των «Τσιμέντων Χαλκίδας», Ηλίας Κούκουρας: «Χαιρετίζουμε τη μεγαλειώδη συγκέντρωση. Είμαστε κι εμείς εδώ για να ενώσουμε τη φωνή μας με τους χιλιάδες εργαζόμενους και άνεργους», λέει ανάμεσα σε άλλα.
Eurokinissi |
«Η μέρα εκείνη δε θα αργήσει», τραγουδάνε η Ερση Φτούλη και ο Κώστας Σταυρόπουλος για να ακολουθήσει ο χαιρετισμός του Θανάση Καλαμπαλίκη, μέλους της Πανελλαδικής Γραμματείας της ΠΑΣΕΒΕ. «Μπορούμε να γίνουμε περισσότεροι σε κάθε πόλη της Ελλάδας. Να δυναμώσει η κοινή πάλη με τους εργάτες, τους υπαλλήλους, τους ανέργους γιατί κοινή είναι η αφετηρία των προβλημάτων μας», σημειώνει ανάμεσα σε άλλα.
Ο λόγος τώρα στον Ζαράφ, έναν 16χρονο μετανάστη. Μιλάει με τα χείλη του Αντώνη Γουγή και τα λόγια του συγκλονίζουν: «Είμαι από το Αφγανιστάν. Ο πατέρας μου σκοτώθηκε και εγώ δεν ήθελα άλλο να πολεμήσω (...) Περπάτησα πάρα πολύ, με κρύψανε σε φορτηγά, μπήκα σε βάρκα και έφθασα κάποτε σ' αυτή τη χώρα (...) Είμαι πολύ καιρό εδώ, δεν ξέρω πόσο, μαζί με πολλούς ανθρώπους από διάφορες χώρες. Δεν ξέρω κανένα και φοβάμαι πολύ. Δεν ξέρω γιατί είμαι φυλακισμένος, αφού δεν πείραξα ποτέ κανένα (...) Πριν από μέρες άκουσα πως δύο αστυνομικοί έσωσαν δύο σκυλάκια που ήταν κλεισμένα μέσα σ΄ ένα αυτοκίνητο και έκανε πολλή ζέστη. Ενας καλός δικαστής δίκασε αμέσως για βασανισμό τα αφεντικά τους, που ξέχασαν τα σκυλάκια με τόση ζέστη μέσα στο αυτοκίνητο και κινδύνεψαν να πεθάνουν. Χάρηκα για τα σκυλάκια γιατί και εγώ τ' αγαπώ πολύ. Μέσα σ' αυτό το κοντέινερ που είμαι, όμως, κάνει την ίδια ζέστη και νομίζω πως με έχουν ξεχάσει. Σας παρακαλώ, πείτε με και μένα σκύλο. Μπορεί να έλθουν αυτοί οι αστυνομικοί για να με σώσουν και να με πάνε σε γιατρό. Σας παρακαλώ, αφού δεν με θεωρήσατε ποτέ άνθρωπο, θεωρείστε με σκύλο. Κύριε δικαστή είμαι ένα βασανισμένο σκυλί. Βοηθήστε με...».
Eurokinissi |
Η Μαρία, με το στόμα της Αλεξίας Γαβρίλη αφηγείται τη δική της ιστορία: «Είμαι εργαζόμενη σε μία κερδοφόρα εταιρία τηλεπικοινωνιών. Πληρώνομαι καλά. Δουλεύω πολλές ώρες, αλλά έχω συνηθίσει. Είμαι 30 χρόνων. Εχω αρχίσει να σκέφτομαι να κάνω οικογένεια. Προχθές ξεφυλλίζοντας μία εφημερίδα διάβασα την είδηση: "Η facebook και η google στηρίζουν οικονομικά εργαζόμενές τους για να αποκτήσουν παιδί αργότερα, σε μεγαλύτερη και πιο "δύσκολη" ηλικία (...) Τρομάζω. Είχα ακούσει για εργατικά ατυχήματα που σκοτώνονται εργάτες. Μα να σκοτώνεται προκαταβολικά και η επόμενη γενιά. Να εμποδίζονται γυναίκες να γίνονται μητέρες για να μη χάσουν τη δουλειά τους!
(...) Μέχρι τώρα, κάθε φορά που έρχονταν συνάδελφοι συνδικαλιστές για να μας ενημερώσουν και να μας καλέσουν σε αγώνες αυτό τους έλεγα. Πληρώνομαι καλά. Ακολουθούσε πάντα ο ίδιος διάλογος. Αυτό σημαίνει πως βγάζουν από εσένα πολύ περισσότερα. Σε εκμεταλλεύονται έτσι κι αλλιώς. Δεν καταλάβαινα. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν καταλαβαίνω πολύ καλά πως λειτουργεί όλος αυτός ο μηχανισμός της εκμετάλλευσης- όπως λένε. Καταλαβαίνω όμως πολύ καλά πως είναι καθαρό έγκλημα να σκοτώνεις τα παιδιά πριν γεννηθούν. Και απευθύνομαι σε όλες τις γυναίκες καταρχήν. Ξεσηκωθείτε!!! Κι όσο για μένα. Δεν ανήκω πια σε αυτούς παίρνουν, αλλά σε αυτούς που μοιράζουν τις προκηρύξεις».
Η συνέχεια ανήκει στην ορχήστρα, με την «Μπαλάντα του Κυρ Μέντιου» από τον Μανώλη Ανδρουλιδάκη. Τον χαιρετισμό της νέας γενιάς μεταφέρει στο συλλαλητήριο ο Γιάννης Κονταργύρης μέλος της πανελλαδικής γραμματείας του ΜΑΣ. Και μετά, μια ακόμα αφήγηση, ειπωμένη από την Ελένη Γερασιμίδου: «Είμαι ένας από εσάς. Εχω χιλιάδες ονόματα. Θα μπορούσα να είμαι ο καθένας από εσάς που διαδηλώνουμε σήμερα εδώ. Και θέλω να στείλουμε ένα μήνυμα σε όσους δεν είναι σήμερα εδώ. Σε όσους δεν αποφάσισαν ακόμα να σηκώσουν κεφάλι. Σε σένα λοιπόν που θα δεις μερικά δευτερόλεπτα από το συλλαλητήριο μας στις ειδήσεις - αν δείξουν κάτι λέω:
Σκέψου: Πώς, ποιοι και με πόσους τρόπους πασχίζουν να σε κρατούν ακίνητο, αμίλητο κι αγέλαστο... Τι κάθεσαι λοιπόν; Ακύρωσέ τους τα σχέδια. Καταδίκασέ τους! Σκέψου: Τι κέρδισες παραδομένος στις αυταπάτες που σου μοστράρουν αφειδώς; Πόσα έχασες "τρώγοντας" τα παραμύθια τους ότι τάχα το ποτάμι γυρνά πίσω; (...) Τι περιμένεις λοιπόν; Μην καθυστερείς άλλο περιμένοντας σωτήρες στη Δευτέρα Παρουσία. Μόνος σου θα σωθείς, ενώνοντας εδώ και τώρα τη φωνή και τη γροθιά σου με τους ομοίους σου».
Το πανελλαδικό συλλαλητήριο, ενέκρινε δυο ψηφίσματα, ανταποδίδοντας τη διεθνιστική αλληλεγγύη που εισέπραξαν οι διαδηλωτές από δεκάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις του εξωτερικού. Το πρώτο ψήφισμα αφορά τους 18 εργάτες που αγνοούνται κάτω από τόνους χώμα και νερό, μετά το νέο εργοδοτικό έγκλημα που έγινε σε ορυχείο της επαρχίας Καραμάν της Τουρκίας. «Από το βήμα του Πανελλαδικού Συλλαλητηρίου του ΠΑΜΕ στέλνουμε την ταξική μας αλληλεγγύη στην εργατική τάξη της Τουρκίας και δεσμευόμαστε ότι θα είμαστε δίπλα τους στον κοινό μας αγώνα ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία και την ταξική εκμετάλλευση», σημειώνεται ανάμεσα σε άλλα. Το δεύτερο ψήφισμα καλεί «όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, όλες τις οργανώσεις του λαϊκού κινήματος με ψηφίσματα, ανακοινώσεις, μηνύματα αλληλεγγύης και με άλλες πρωτοβουλίες να εκφράσουν μαζικά την καταδίκη τους στην άδικη και βάρβαρη φυλάκιση των 5 Κουβανών Πατριωτών. Να δυναμώσουμε το κίνημα αλληλεγγύης για την αποφυλάκιση τους».