Ο υπουργός Περιβάλλοντος, Γ. Τσιρώνης, δήλωσε σε ραδιοφωνικό σταθμό πριν από λίγες μέρες, σε σχέση με την πυρκαγιά σε εταιρεία ανακύκλωσης στον Ασπρόπυργο και το τοξικό νέφος που έπνιξε την Αθήνα, το εξής: «Για να σβήσει η φωτιά χρειάζεται επιχωμάτωση, όμως ο εργολάβος που έχει το χώμα και τα μηχανήματα είναι απλήρωτος, του χρωστάει η Περιφέρεια λεφτά από προηγούμενη φορά»!
Τα παραπάνω τα αναφέρουμε ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της «καθημερινότητας», όπως συνηθίζουν να λένε τα τηλεοπτικά κανάλια των αστικών ΜΜΕ. Θα μπορούσαμε να καταγράψουμε εκατοντάδες τέτοια ή μικρότερα. Τι φανερώνει αυτό το παράδειγμα;
Από την πλευρά των αστικών ΜΜΕ αυτά που προβάλλονται είναι η ανικανότητα του κράτους, η σύγχυση αρμοδιοτήτων ανάμεσα στην Περιφέρεια και την κυβέρνηση, το πού μας οδηγεί η έλλειψη χρηματοδότησης και γι' αυτό πρέπει να κλείσει γρήγορα η συμφωνία, ο πόλεμος ευθυνών ανάμεσα στην κυβέρνηση και την Περιφέρεια κ.ά.
Ομως, η ουσία βρίσκεται αλλού και αυτή βεβαίως παραμένει καλά κρυμμένη.
Σε συνθήκες που, όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία, κινδυνεύει η υγεία όλου του πληθυσμού του Λεκανοπεδίου Αττικής, όταν όλες οι μελέτες δείχνουν ότι θα είναι απρόβλεπτες και μακροχρόνιες οι επιπτώσεις στην υγεία του λαού της Αττικής από αυτό το προμελετημένο ατύχημα - έγκλημα, η κυβέρνηση και η Περιφέρεια δηλώνουν αδύναμες να προχωρήσουν σε άμεσα μέτρα κατάσβεσης της φωτιάς πολύ απλά γιατί κάποιος εργολάβος ή εργολάβοι ζητάνε χρήματα για να δώσουν μηχανήματα και χώμα που είναι απαραίτητα για την κατάσβεσή της!
Η ουσία αυτού του εξοργιστικού γεγονότος είναι ότι το καπιταλιστικό κέρδος, εκτός από αιτία πρόκλησης της πυρκαγιάς που δηλητηριάζει το Λεκανοπέδιο είναι και αιτία που εμποδίζει την άμεση κατάσβεσή της. Μηχανήματα και χώμα θα δίνονταν μόνο αν πληρωνόταν ο εργολάβος, δεν πάει να καίγεται το πελεκούδι, αλλιώς δεν γίνεται. Και υπάρχει ολόκληρο νομικό και θεσμικό πλαίσιο που προστατεύει τον εργολάβο για αυτή του τη στάση, γιατί, όπως είναι γνωστό, όλο το νομικό και θεσμικό πλαίσιο στη σημερινή κοινωνία, στο σημερινό καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, της σημερινής εξουσίας υπάρχει για να προστατεύει το δικαίωμα του εργολάβου και του κάθε εργολάβου στο κέρδος, την ιδιοκτησία του στις μπουλντόζες αλλά και στο χώμα. Και το προστατεύει τόσο καλά, που ακόμα και μια κυβέρνηση δεν μπορεί να αποφασίσει σε αντίθεση με αυτό, να πάρει ας πούμε το λογικό και αυτονόητο μέτρο της επίταξης! Εφόσον βεβαίως αναφερόμαστε σε μια κυβέρνηση που θεωρεί απαράβατο αυτό το θεσμικό πλαίσιο, που υπηρετεί με την πολιτική της τους στόχους της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Εφόσον μιλάμε για μια κυβέρνηση που είναι δηλαδή (ανεξάρτητα από τους επιθετικούς προσδιορισμούς: αριστερή, αντιμνημονιακή κ.λπ.) αντικειμενικά όργανο της εξουσίας των μονοπωλίων, των εργολάβων, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών κ.ά. Είναι σαν να προσπαθούν τα πόδια να κλοτσήσουν το κεφάλι!
Ας σκεφθούμε, λοιπόν, αν μια κυβέρνηση, και μάλιστα «αριστερή», δεν μπορεί να επιτάξει ορισμένα χωματουργικά μηχανήματα και χώμα, για να αντιμετωπίσει μια επικίνδυνη για την υγεία του λαού πυρκαγιά, αν δεν μπορεί να επιβάλει την υπεράσπιση του «κοινού καλού» σε έναν εργολάβο, είναι κατανοητό ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για την υπεράσπιση των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων απέναντι στην εργοδοσία, στο κεφάλαιο, στα μονοπώλια συνολικά. Οχι ότι πιστεύαμε το αντίθετο. Είναι όμως και αυτό ένα αποστομωτικό παράδειγμα στην άποψη που διακινούνταν με σκοπιμότητα και που βεβαίως επιδρούσε και σε εργαζόμενους και φτωχά λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα την προεκλογική περίοδο: «Γιατί το ΚΚΕ να μη στηρίξει μια κυβέρνηση όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, ή μια άλλη αστική κυβέρνηση έστω για 2-3 ζητήματα»; Επιβεβαιώνεται η τοποθέτηση του ΚΚΕ σε αυτό το ερώτημα, ότι η συμμετοχή ή στήριξη του ΚΚΕ σε μια τέτοια κυβέρνηση δεν θα συμφέρει το λαό ούτε άμεσα ούτε προοπτικά, γιατί εκ των πραγμάτων μια τέτοια κυβέρνηση, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, θα βαδίσει συγκεκριμένο αντιλαϊκό δρόμο (με όποιες παραλλαγές του) τόσο στις «μεγάλες» πολιτικές επιλογές, όσο και σε μικρότερες «καθημερινές». Οτι το ΚΚΕ πρέπει να βρίσκεται απέναντι και απ' αυτήν την κυβέρνηση και τις αυταπάτες που καλλιεργεί, συμβάλλοντας στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης, αναδεικνύοντας την ανάγκη ο λαός να παλέψει για τη δική του εξουσία. Η θέση αυτή λοιδορήθηκε με το επιχείρημα πως «το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει»!
Είναι αποστομωτικό για όσους πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση που μπορεί να συγκρουστεί με τα συμφέροντα των λίγων στο έδαφος της οικονομικής κυριαρχίας του κεφαλαίου, στο έδαφος της εξουσίας του, του νομικού και θεσμικού πλαισίου που προστατεύει την κερδοφορία του.
Είναι, επίσης, ένα ακόμα μικρό παράδειγμα που αναδεικνύει το γιατί χρειάζεται μια άλλη εξουσία, μια εξουσία που όχι μόνο θα μπορεί να επιβάλει στον εργολάβο, και σε κάθε εργολάβο, αυτό που απαιτεί το καλό του λαού και των εργαζομένων, αλλά που θα πάρει απ' τα χέρια των εργολάβων, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων την οικονομική δύναμη, την ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής που τους δίνει τη δυνατότητα να ορίζουν τις ζωές όλων μας! Επιβεβαιώνεται, λοιπόν, η ανάγκη της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.
Χ.
Διαπραγμάτευση και διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα
Eurokinissi
Το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων ανάμεσα σε συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και δανειστές, που βρίσκονται σε εξέλιξη, θα φέρει για το λαό νέα δεινά. Δεινά που μεταφράζονται σε διατήρηση όλου του αντιλαϊκού πλαισίου που ισχύει, σε πρόσθετα μέτρα που θα οδηγήσουν σε χειρότερη θέση τις εργατικές οικογένειες και την ίδια στιγμή σε μέτρα και ρυθμίσεις που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου.
Το γαϊτανάκι της δραματοποίησης είναι φανερό ότι εξυπηρετεί συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Ανεξάρτητα από το εάν υπάρχουν - που σαφώς και υπάρχουν - διαφορετικές θέσεις και αντιλήψεις για το περιεχόμενο της συμφωνίας, η προπαγανδιστική μηχανή της κυβέρνησης δουλεύει ασταμάτητα για να εκβιάσει τον ίδιο το λαό, ώστε να αποδεχτεί την επερχόμενη συμφωνία ακόμα και με ανακούφιση. Κι ας καταδικάζει τον ίδιο και τα παιδιά του σε φτώχεια, ανεργία, ακόμα μεγαλύτερη έκπτωση στην ικανοποίηση των αναγκών τους. Τα παραπάνω συμπυκνώνουν και το βασικό συμπέρασμα από την εν εξελίξει διαπραγμάτευση. Και είναι το πιο βασικό γιατί με γνώμονα αυτό πρέπει ο λαός να οργανώσει την πάλη του ενάντια στην αντιλαϊκή συμφωνία, ενάντια στα παλιά και τα νέα μνημόνια που απορρέουν από τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ομως, αξίζει να αναρωτηθούμε: Οσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στις διαπραγματεύσεις, σχετίζονται μόνο με το ποια μέτρα θα παρθούν; Αφορούν μόνο το δημοσιονομικό κενό; Την αύξηση του ΦΠΑ, τον ΕΝΦΙΑ ή την εισφορά αλληλεγγύης, τους μισθούς και τις συντάξεις; Για να είμαστε πιο ακριβείς, είναι μια διαπραγμάτευση που εξετάζει αμιγώς το ποια μέτρα πρέπει να υλοποιηθούν ή και το πώς θα υλοποιηθούν; Εχει άραγε καμία σχέση όλη αυτή η διαπραγμάτευση με διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας, ακόμα και με μελλοντικά σχέδια αστικής διακυβέρνησης;
Ας δούμε ορισμένα στοιχεία που μπορούν να μας διαφωτίσουν σχετικά με αυτό.
-- Στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης βρίσκονται η διευθέτηση του χρέους, το «πακέτο» χρηματοδότησης και το επενδυτικό «πακέτο». Σύμφωνα με πληροφορίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, οι δανειστές αλλά και άλλοι πολιτικοί παράγοντες ζητούν πολιτικές εγγυήσεις σε περίπτωση που κλείσει συμφωνία γι' αυτά τα ζητήματα. Τι μπορεί να σημαίνει πολιτικές εγγυήσεις; Ποια ζητήματα είναι αυτά που χρειάζονται τέτοιες εγγυήσεις για να προχωρήσει η συμφωνία, να δοθούν «πακέτα», να γίνουν επενδύσεις, να υπάρξει απόφαση για το χρέος; Τι ζητήματα σε αυτήν την κατεύθυνση μπορεί να συζητούν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και οι δανειστές;
-- Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το γεγονός πως ο πρωθυπουργός προκάλεσε συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων στη Βουλή, είναι ενταγμένο στην παραπάνω λογική. Να φανούν δηλαδή ποιοι είναι πρόθυμοι να παίξουν ρόλο ώστε να υλοποιηθούν τα αντιλαϊκά μέτρα, ποιοι είναι πρόθυμοι να εγγυηθούν - εκτός από τους κυβερνώντες - ότι θα βάλουν πλάτη σε όσα έρχονται. Κάποιοι μάλιστα μιλούν ανοιχτά για πιθανότητα «κυβέρνησης εθνικής συνεννόησης», ενώ τα σενάρια για «εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης» επανέρχονται στο προσκήνιο. Παροικούντες τις Βρυξέλλες ισχυρίζονται ότι αυτό είναι ένα θέμα που έχει τεθεί ξανά τις τελευταίες μέρες και το συζητά και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Εχει μια σημασία να δούμε κάποιες τοποθετήσεις εκπροσώπων των άλλων αστικών κομμάτων τις τελευταίες μέρες, που ίσως διαφωτίσουν λίγο την κατάσταση. Με την επισήμανση ότι δεν είναι μοναδικές και σίγουρα δεν θα είναι οι τελευταίες... Την Τρίτη 9 Ιούνη, ο Ν. Δένδιας, από τη ΝΔ, με δήλωσή του έθεσε ένα θέμα που καλό θα είναι να το κρατήσουμε για το μέλλον... Είπε: «Επί της αρχής σημαίνει ότι χρειάζεται η χώρα συμφωνία με τους εταίρους στην Ευρωζώνη. Επί της αρχής, λοιπόν, πρέπει να ψηφίσουμε "ναι". Επί του περιεχομένου της συμφωνίας - αυτό που λέμε στη Βουλή "επί των άρθρων" - έχουμε κάθε δικαίωμα να τοποθετηθούμε, να κάνουμε την κριτική μας και να ψηφίσουμε με τον τρόπο που κρίνουμε αναλόγως του περιεχομένου. Εκείνο που δεν μπορούμε να κάνουμε είναι να αντιμετωπίσουμε τρικ του πρωθυπουργού, λ.χ. αν φέρει τη συμφωνία και μας πει ότι αυτό συνιστά και ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση και να την ψηφίσουμε». Ανοίγει έτσι ένα θέμα που αφορά ψήφο εμπιστοσύνης...
Από την άλλη το Ποτάμι, σε ανακοίνωσή του την Παρασκευή 12 Ιούνη, αναφέρει ανάμεσα σε άλλα: «Ο κ. Τσίπρας ή θα κάνει μια τολμηρή κίνηση μπροστά ή θα μείνει στάσιμος και θα παρασυρθεί από το κύμα των εξελίξεων. Τον καλούμε να προχωρήσει στον έντιμο συμβιβασμό. Αν δυσκολεύεται να πάρει μόνος του την απόφαση, να ενημερώσει τους πολιτικούς αρχηγούς και να τους καλέσει να μοιρασθούν την ευθύνη και το πολιτικό κόστος. Οι προσωπικές και κομματικές σκοπιμότητες πρέπει επιτέλους να παραμερισθούν. Από όλους».
Απ' ό,τι φαίνεται η κινητικότητα και οι διεργασίες στα αστικά πολιτικά κόμματα είναι σε εξέλιξη με αφορμή τη διαπραγμάτευση και την επικείμενη αντιλαϊκή συμφωνία. Και αυτό από μόνο του επιβεβαιώνει ότι ο λαός όχι μόνο δεν έχει να περιμένει κάτι καλό αλλά όσα απεργάζονται πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι μέσα και έξω από τη χώρα, θα προκαλέσουν πολλά ακόμα βάσανα στις εργατικές - λαϊκές οικογένειες. Απέναντι λοιπόν σε όλο αυτό το παρασκηνιακό όργιο, που έχει στόχο τα ίδια τα λαϊκά συμφέροντα, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα πρέπει να οργανώσουν το δικό τους αγώνα, ενάντια στη νέα επίθεση.
Feeds
