«Μετά από κόπους και ενέργειες ετών, το όνειρο των ηθοποιών παίρνει σάρκα και οστά». Αυτό ανακοίνωσε σε χτεσινή συνέντευξη Τύπου η πρόεδρος του Σωματείου «Το Σπίτι του Ηθοποιού»,Αννα Φόνσου. Το κτίριο, που θα στεγάσει το «Σπίτι του Ηθοποιού» και τα όνειρά του, αγοράστηκε. Ανήκει σε όλους τους ηθοποιούς που είναι ιδιοκτήτες με συμβολαιογραφική πράξη. Βρίσκεται στην οδό Παναθηναίων 5 και Αλκαμένους, στα Πατήσια, σ' έναν όμορφο και ήσυχο πεζόδρομο, απέναντι από ένα σχολείο. Οπως είπε η Αννα Φόνσου, «η αισιόδοξη και χαρούμενη αίσθηση των νιάτων κοντά στους απόμαχους της θεατρικής τέχνης, αλλά και στους μάχιμους που θα το έχουν στέκι τους. Και στους σπουδαστές των θεατρικών σχολών που είναι τώρα αναγκασμένοι να εργάζονται σε μπαρ για να εξασφαλίσουν το νοίκι τους, παραμελώντας τις σπουδές τους».

Το υπουργείο Συγκοινωνιών δέχτηκε το αίτημα του ΔΣ και θα ονομάσει μια στάση της Λεωφ. Αχαρνών, στάση «Σπίτι του Ηθοποιού». Το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας χορήγησε το «Σπίτι του Ηθοποιού» με 100.000.000 δρχ, ενώ το ΥΠΠΟ ενέκρινε την αίτηση του Σωματείου να μπει στο Τρίτο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Υπάρχουν και αρκετοί χορηγοί, αλλά και ανάγκη μεγαλύτερης οικονομικής στήριξης για την αποπεράτωση, λειτουργία και συντήρηση.

Το 6ώροφο κτίριο, 100 τ.μ. ο κάθε όροφος, μετά τη διαμόρφωσή του θα μπορεί να στεγάσει 30-40 άτομα. Στον ίδιο χώρο θα δημιουργηθεί και ένα καφεστιατόριο.

Σε ό,τι αφορά στο κτίριο που είχε παραχωρηθεί από το Δήμο Αθηναίων δεν έγινε δυνατό να στεγάσει το «Σπίτι του Ηθοποιού». Κι αυτό γιατί είχε παραχωρηθεί με χρησιδάνειο για τέσσερα χρόνια και με την υπόσχεση να παραταθεί χρονικά. Κάτι που δεν έγινε. Το χρησιδάνειο λήγει του χρόνου και η αίτηση παράτασης για 30 τουλάχιστον χρόνια δεν εγκρίθηκε. Με ποια λογική ο δήμαρχος Δ. Αβραμόπουλος διατεινόταν για την απλοχεριά του δεν το καταλαβαίνουμε. Θα έριχνε τόσα εκατομμύρια το Σωματείο για να το επιστρέψει στο Δήμο; Πάντως, επειδή υπάρχει ανάγκη και για άλλους χώρους, όπως δραματική σχολή, θέατρο, κλπ., το «Σπίτι του Ηθοποιού» περιμένει από το δήμο να του παραχωρήσει κάποιο κτίριο και για τις υπόλοιπες ανάγκες του.

Τόλμημα, κόντρα στο ρεύμα της «εσπρέσο», εφήμερης λογοτεχνίας των ημερών μας (της παραλογοτεχνίας δηλαδή), να μεταφράζει κανείς, «παλεύοντας» σχεδόν δέκα χρόνια, λέξη τη λέξη, με μια ξένη και με τη δική μας γλώσσα, ένα μεγάλο δημιούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τέτοιο τόλμημα είναι η μετάφραση του έργου του Χέρμαν Μπροχ «Ο θάνατος του Βιργιλίου» από τον καθηγητή της Θεωρίας της Λογοτεχνικής Μετάφρασης στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και καταξιωμένο μεταφραστή (σαράντα περίπου σπουδαίων λογοτεχνικών έργων) Γιώργο Κεντρωτή. Το έργο του Μπροχ, κυκλοφόρησε στη σειρά πραγματικά διαλεχτών έργων της παγκόσμιας λογοτεχνίας «Orbis Literae» των εκδόσεων «Γκούτενμπεργκ» και παρουσιάστηκε προχτές το βράδυ στο «Γκαίτε», με ενδιαφέρουσες ομιλίες των Αναστάσιου Βιστωνίτη (συγγραφέας), Τίτου Πατρίκιου (ποιητής), Χριστόφορου Χαραλαμπάκη (καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μελετητής όλου του επιστημονικού, δοκιμιακό και μεταφραστικού έργου του Γ. Κεντρωτή), Γιώργου Δαρδανού (εκδότη) και του μεταφραστή.

Ο Α. Βιστωνίτης, μιλώντας για τον τεράστιο μεταφραστικό μόχθο τόνισε ότι «το βιβλίο είναι και δημιούργημα του Γ. Κεντρωτή, καθώς μπόρεσε να αποδώσει όλη τη λάμψη του πρωτοτύπου». Ενός έργου, το οποίο ο ομιλητής κατέταξε στα «κορυφαία, θεμελιακά έργα» της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας στον 20ό αιώνα, θυμίζοντας ότι ο Τζορτζ Στάινερ το χαρακτήρισε «ομόλογο» του «Οδυσσέα» του Τζόις. Ενα μυθιστόρημα «πάμπλουτο σε εικόνες, λυρικό πάθος, ιδέες, σκέψεις, κρίσεις σε μια εποχή που διαλύεται το παν». Μυθιστόρημα, με τη φόρμα «της ροής του ποταμού, μια θύελλας τη νύχτα», το οποίο ο αντιφασίστας Μπροχ έγραψε την εποχή του ναζισμού, αλληγορώντας μέσα από το θάνατο του δημιουργού της «Αινειάδας» και τη ρωμαϊκή βαρβαρότητα για τη βαρβαρότητα του ναζισμού, «για το νόημα της τέχνης και της κρίσιμης απόφασης που πρέπει να πάρει ο δημιουργός απέναντι στην εξουσία μιας τέτοιας εποχής».

Ο Τ. Πατρίκιος χαρακτήρισε «επίτευγμα» τη μετάφραση, αφού χρειάστηκε «τρέλα», για να κάνει ο Γ. Κεντρωτής «όχι απλώς μια καλή μετάφραση, αλλά μια ανασύσταση της δύσκολης, αδιαπέραστης γλώσσας του Μπροχ - μιας γλώσσας στην εποχή της μεγάλης ανθοφορίας της ευρωπαϊκής κουλτούρας, στη γλώσσα μας. Μιας γλώσσας που αναζήτησε τρόπους για να μην κατανοείται το μήνυμα των δημιουργών από τους πανίσχυρους λογοκριτές αυταρχικών καθεστώτων, η οποία στο έργο του Μπροχ, με την αντιπαράθεση Βιργιλίου - Οκταβιανού, δημιουργού - εξουσίας, θέτει το παντοτινό ερώτημα: σε ποιον ανήκει το πνευματικό έργο, στο δημιουργό ή στο κοινωνικό σύνολο;»

Ο Χρ. Χαραλαμπάκης έκανε μια εκτενή, με λεκτικά παραδείγματα, γλωσσολογική ανάλυση της γλώσσας και των νεολογισμών του Μπροχ -ανάλογων του Τζόις και- παρεπόμενα- γλωσσολογική ανάλυση του «μεταφραστικού ταλέντου» του «ακαταπόνητου επιστήμονα» Γ. Κεντρωτή, του οποίου η μεταφραστική δημιουργία «δείχνει τα ανεξάντλητα όρια, τις απεριόριστες εκφραστικές δυνατότητες της ελληνικής γλώσσας». Ο ομιλητής παραπέμποντας και στο Επίλογο του μεταφραστή (στο τέλος του βιβλίου), αναφέρθηκε στο «διφυή χαρακτήρα», την ποιητική και μουσική δομή του έργου, για να τονίσει το μέγεθος των μεταφραστικών προβλημάτων ενός έργου «που μετεωρίζεται με επικίνδυνους ακροβατισμούς, αναζητώντας "τη γλώσσα της πριν απ' τη δημιουργία δημιουργίας, τη γλώσσα του αγεφύρωτου κενού, τη βουβή γλώσσα του γέλιου και τη βουβή γλώσσα της μουσικής- κι οι δυο τους γλώσσες υπεράνω και υποκάτω των συνόρων των ανθρωπίνων ορίων"», όπως παρατηρεί ο Μπροχ στο μυθιστόρημά του (σελ. 169-170).

Ο Γ. Κεντρωτής εξέφρασε την «υποψία» του ότι «ο Μπροχ, μέγας θαυμαστής του Τζόις, ίσως σκέφθηκε "αφού ο δάσκαλος έγραψε τον «Οδυσσέα» αντλώντας από τον Ομηρο, εγώ θα γράψω για τον αντίποδα του Ομήρου, τον Βιργίλιο και την «Αινειάδα» του. Θα απαντήσω στον «Οδυσσέα» του Τζόις με ένα έργο που να είναι δύσκολο αλλά όχι ακατανόητο". Με μια γλώσσα ποιητική και μουσική, κρυπτική αλλά και καταγγελτική. Επικοινωνήσιμη από τους συμπατριώτες του».