Κατόπιν αυτών η παλιά απάτη αποκαλύφτηκε και αχρηστεύτηκε, νέα έπρεπε να εφευρεθεί αφού η ανάγκη του συστήματος για χειραγώγηση και ενσωμάτωση του λαού στα προτάγματά του είναι πάγια και διαρκής. Ετσι, λοιπόν, μπροστά στην κάλπη της 20ής του Σεπτέμβρη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ανεβάζει την ...παράσταση των «αντισταθμιστικών», των «αντίρροπων» μέτρων και του «παράλληλου προγράμματος», της «συνεχούς διαπραγμάτευσης» πάνω στα ζητήματα που έμειναν τάχα «ανοιχτά» στο μνημόνιο!

Νυχθημερόν τα επιτελεία της Κουμουνδούρου διατείνονται ότι το μνημόνιο ήταν μια αναγκαστική επιλογή, που έκαναν με το πιστόλι στον κρόταφο και προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα. Και προσθέτουν ότι αφού τα χειρότερα αποφεύχθηκαν (για ποιον άραγε;) τώρα υπάρχει η δυνατότητα της ήπιας προσαρμογής με αντισταθμιστικά μέτρα σε αυτά που έχουν συμφωνηθεί με τους «εταίρους» στην Ευρώπη, ώστε να ανατραπούν ή έστω να αμβλυνθούν οι επιπτώσεις από το μνημόνιο που ψήφισαν. Σπεύδουν, βεβαίως, να εισαγάγουν εκ νέου την παλιά απάτη της αμοιβαία επωφελούς, για κεφάλαιο και λαό, εξόδου απ' την κρίση, υποστηρίζοντας ότι έτσι θα πληγούν λιγότερο όσοι θίγονται από τα μέτρα και θα υπάρξει ανάκαμψη.

Τα ίδια ισχυρίζονταν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα χρόνια, που αφού έκαναν τη «βρώμικη» δουλειά συνομολογώντας μνημόνια, παρουσιάζονταν στο λαό ζητώντας του μια ακόμα ευκαιρία για να τον ανακουφίσουν απ' τις συνέπειές τους! Δεν πρόκειται απλά για ψέμα αλλά για εμπαιγμό χειρίστου είδους. Αξίζει να θυμίσουμε ότι ακόμα και μερικές ώρες πριν από το κλείσιμο της αντιλαϊκής συμφωνίας με τους εκπροσώπους ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για ...«κόκκινες γραμμές», όπως το ΕΚΑΣ, ο κατώτατος μισθός, η μη μείωση στις συντάξεις κ.λπ. συνδέοντας αυτές τις «γραμμές» με μια «αμοιβαία επωφελή συμφωνία». Και τι έγινε αμέσως μετά; Νέο τρίτο μνημόνιο με σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις...

Αν κάνει κανείς τον κόπο να ασχοληθεί πιο επισταμένα με όσα ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει σαν «αντισταθμιστικά» μέτρα, θα διαπιστώσει πως δεν είναι παρά «ασπιρίνες» για ανίατες παθήσεις. Μέτρα διαχείρισης της ακραίας και μόνο φτώχειας, όπως κουπόνια σίτισης και στέγασης, τα οποία «κοσμούν» τα εγχειρίδια διαχείρισης του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη και υλοποιούνται προκειμένου να αμβλύνονται οι πλέον οξυμένες εκφράσεις της ανέχειας, που ο καπιταλισμός προσφέρει απλόχερα. Πρόκειται για μέτρα στη λογική «μάθε να ζεις με τη φτώχεια» και όχι βεβαίως μέτρα αντιμετώπισης της φτώχειας.

Ο λαός δεν μπορεί να δει το τυρί και να μη δει τη φάκα. Κι αυτή ακούει στο όνομα ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που διαπερνά το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστικών πολιτικών δυνάμεων, με τους όρους της στρατηγικής της ΕΕ, η οποία συνιστά από μόνη της μνημόνιο διαρκείας. Μάλιστα, το γεγονός ότι η ελληνική καπιταλιστική οικονομία δυσκολεύεται να περάσει σε φάση ανάκαμψης αποτελεί βέβαιη εγγύηση ότι τα αντιλαϊκά μέτρα ήρθαν για να μείνουν και να βαθύνουν ακόμα περισσότερο, δηλαδή τα χειρότερα είναι από χέρι δεδομένα.

Η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει ούτε μπορεί να αντισταθμίσει, πολύ περισσότερο να ανακτήσει ο λαός τις απώλειες που είχε τα τελευταία χρόνια, αφού θέλει να υπηρετήσει τους στόχους του κεφαλαίου και μπόρεσε, για να το κάνει αυτό, να φορτώσει στο λαό ένα ακόμα μνημόνιο. Οι στόχοι αυτοί προϋποθέτουν, όπως άλλωστε αποτυπώνονται στις διάφορες παρεμβάσεις εκπροσώπων του κεφαλαίου και της ΕΕ: Φθηνότερη εργατική δύναμη, δημοσιονομική σταθερότητα σε βάρος του λαού, ελεύθερη κίνηση κεφαλαίου, σύμφωνα με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, κοινοτικές ποσοστώσεις και δεσμεύσεις που αφορούν το παρόν και το μέλλον της εγχώριας αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής.

Σήμερα, αυτή η αλήθεια είναι περισσότερο ορατή στους ανθρώπους του μόχθου, περισσότερο ορατός όμως είναι και ο άλλος δρόμος ανάπτυξης που προτείνει το ΚΚΕ και οι εργαζόμενοι μπορούν να κάνουν βήματα στην κατεύθυνσή του και με την ψήφο τους στην επικείμενη εκλογική αναμέτρηση.

Αυτά έλεγε ο Αλ. Τσίπρας τον Αύγουστο του 2013. Κρύβοντας έτσι ότι τα μνημόνια εφαρμόστηκαν με στόχο την έξοδο από την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου, απ' τις ανάγκες του οποίου υπαγορεύτηκαν και όχι από τις ανεξήγητα τιμωρητικές διαθέσεις της Μέρκελ απέναντι στον ελληνικό λαό. Κρύβοντας ότι αυτή η πολιτική δεν είναι καινούργια, δεν είναι απότοκο μόνο της κρίσης, δεν άρχισε με την κρίση, δεν θα τελειώσει με την κρίση, δεν εφαρμόζεται μόνο στην Ελλάδα της κακής δημοσιονομικής κατάστασης και της βύθισης του ΑΕΠ στο -25%. Αντίθετα, ανάλογη πολιτική ξετυλίχτηκε όλο το προηγούμενο διάστημα στην Ελλάδα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ανάλογη επίθεση ξετυλίγεται στα δικαιώματα των εργαζομένων σε ολόκληρη την ΕΕ.

Η κάλπικη αντιμνημονιακή ρητορική που ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαινίασε το 2012 τού έδωσε τη δυνατότητα να κοροϊδέψει ότι είναι δυνατή η φιλολαϊκή διαχείριση της κρίσης, η έξοδος απ' αυτήν να γίνει με όρους υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων και απ' την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας να ωφεληθούν εξίσου το κεφάλαιο και οι εργάτες. Η προσπάθεια να ξεφτίσουν οι γραμμές που σε μια ταξική κοινωνία διαχωρίζουν τους εκμεταλλευτές απ' τους εκμεταλλευόμενους αποτυπωνόταν σε διακηρύξεις όπως: «Μιλάμε για δύο διαμετρικά αντίθετες στρατηγικές για το αύριο του τόπου και των εργαζομένων (...) Από τη μια η στρατηγική της αξιοπρέπειας, της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης, της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Και από την άλλη η στρατηγική των μνημονίων και της παρατεταμένης βαρβαρότητας, που αποσκοπεί στη μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους».

Το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ελκτικό, παρότι εξόφθαλμα σαθρό και έωλο, αφού δεν ζητούσε απ' το λαό τίποτα άλλο παρά μόνο ψήφο. Η καλλιέργεια της λογικής της ανάθεσης ήταν εύκολη υπόθεση, έχοντας προηγηθεί η προετοιμασία του εδάφους που «λιπάνθηκε» με την ψευδαίσθηση ότι είναι θέμα διαχειριστή ο τερματισμός των βασάνων του λαού, ότι τα μνημόνια είναι μία απ' τις πολλές επιλογές εντός του πλαισίου της εξουσίας του κεφαλαίου και της ΕΕ. Οτι οι νόμοι του καπιταλισμού - τάση μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους, συγκέντρωση κεφαλαίου, νόμος του κέρδους, ανταγωνισμός - μπορούν με πολιτικές αποφάσεις να αξιοποιηθούν υπέρ του λαού!

Την ίδια ώρα, βεβαίως, που ο Αλ. Τσίπρας απ' τα μπαλκόνια επιχειρούσε τη χειραγώγηση του λαού, άλλα στελέχη, όπως ο Γ. Δραγασάκης, ομολογούσαν πως «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες», ότι στόχος του ήταν η αντικατάσταση των μνημονίων με νέα, «στη θέση των μνημονίων να μπει ένα σχέδιο ανόρθωσης και ανασυγκρότησης της χώρας» και πως η έκβαση του ζητήματος θα εξαρτηθεί απ' την «δυναμική των συσχετισμών», που σήμερα δικαιολογούνται ότι ...υποτίμησαν και γι' αυτό «φόρεσαν» στο λαό ένα ακόμα μνημόνιο!

Εκτός από τις ομιλίες του στα προεκλογικά μπαλκόνια όπου έσπερνε ψεύτικες ελπίδες στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα ο Αλ. Τσίπρας έκανε ομιλίες και σε διάφορα επιχειρηματικά ινστιτούτα, σε εργοδοτικές ενώσεις, επιμελητήρια, ιμπεριαλιστικά κέντρα του εξωτερικού. Εκεί αυτά που είπε καθιστούσαν σαφέστατες τις δεσμεύσεις του απέναντι στο κεφάλαιο, στους επιχειρηματικούς ομίλους που εκ των πραγμάτων καθιστούσαν τις όποιες υποσχέσεις προς το λαό «κενό γράμμα».

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβήτησε ποτέ τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, ούτε έκρυψε ότι ορέγεται τη διαχείρισή του.

Εκρυψε όμως ότι η άλλη πολιτική που υποσχόταν ήταν αλλαγές στο μείγμα για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, πείθοντας όσους τον ψήφισαν ότι αυτή μπορεί να επιτευχθεί με όρους που θα υπηρετούν τα συμφέροντά τους.

Εκρυψε ότι είναι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης κι όχι η διαχείρισή του που έφερε την κρίση, όπως και ότι η έξοδος απ' την κρίση στο πλαίσιο αυτού του δρόμου σημαίνει νέα κέρδη για το κεφάλαιο και διαγράφει κάθε ελπίδα των εργαζομένων για ανάκαμψη εισοδημάτων και δικαιωμάτων.

Οτι δεν θα ανακόψει τα μέτρα σε βάρος του λαού, που προωθούνται κάτω από το γενικό τίτλο «μεταρρυθμίσεις» ή «αναδιαρθρώσεις», δε θα επαναφέρει το επίπεδο ζωής της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων ούτε καν στην κατάσταση πριν από την κρίση.

Τρανό παράδειγμα ο κλάδος του Τουρισμού, όπου η εργοδοσία, με τη στήριξη της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας, παγίωσε για το 2014 τις μειώσεις του 15% που υπέγραψε μέσα στην κρίση, ενώ για το 2015 έδωσε αύξηση - κοροϊδία 1% στους μισθούς.

Το ζήτημα λοιπόν για τους εργαζομένους, τα λαϊκά στρώματα δεν είναι η προσδοκία της καπιταλιστικής ανάκαμψης, της «παραγωγικής ανασυγκρότησης», αλλά να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για ν' ανοίξει ο δρόμος ανάπτυξης υπέρ του λαού, που θα έχει στόχο την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, ο δρόμος της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, της αποδέσμευσης από την ΕΕ και της μονομερούς διαγραφής όλου του χρέους, ο δρόμος δηλαδή που προτείνει το ΚΚΕ, της ανατροπής.