Πρεμιέρα και για το ιστορικό ποιητικό δοκίμιο του Αλεξάντρ Σοκούροφ «Η Κιβωτός των ανθρώπων» (2015) (Francofonia). Πυκνή και πλούσια συλλογιστική για το Μουσείο του Λούβρου, το ρόλο της τέχνης, του πνεύματος και του πολιτισμού. Ο Σοκούροφ σχεδίασε μια πλούσια και ποικίλη παλέτα, με κείμενα και τόνους που συνεχώς ανανεώνουν τις οπτικές απολαύσεις. Κάποιες εικόνες μάλιστα έχουν μια πατίνα κεχριμπαριού σαν τους παλιούς πίνακες και η δραματοποίηση των αρχών του '40 διαθέτει μια τρεμοπαίζουσα λάμψη. Βλέποντας την ταινία, προκύπτει μια πολύ ευρύτερη εικόνα όπου ο μέγας γαλλόφιλος Σοκούροφ, μέσω της υπερβολικά παρούσας φωνής του σε voice over, ασχολείται με το Παρίσι και τη φιλοσοφική ιδέα ενός μεγάλου μουσείου, ενσωματώνοντας παράλληλα πολλά περισσότερα θέματα που συναντήσαμε σε προγενέστερα ντοκιμαντέρ του δημιουργού για κλασικούς καλλιτέχνες, κυρίως όμως στην ταινία «Ρωσική κιβωτός». Αυτή η ταινία, πάντως, δεν συνιστά άθροισμα προγενεστέρων. Βρισκόμαστε στο 1940. Οι ναζί έχουν καταλάβει το Παρίσι και το Λούβρο... τα σημαντικότερα έργα του οποίου έχουν ήδη μεταφερθεί σε ασφαλείς πύργους. Αφορμή της ίντριγκας η συνεργασία του επικεφαλής του Λούβρου και του Γερμανού αξιωματικού, γαλλόφωνου κόμη Μέτερνιχ, για την προστασία των θησαυρών του Μουσείου, για τη διάσωση αυτής της ζωντανής κιβωτού του ανθρώπινου πολιτισμού. Τα ενδιάμεσα διαστήματα συνιστούν μαθήματα πάνω στην, ανά τους αιώνες, κατασκευή του Λούβρου και την καθημερινότητα των Παριζιάνων - με χρήση αρχειακού υλικού εποχής - και μετά τη χιτλερική εισβολή... Ιδιαίτερα προσωπική και σαγηνευτική ταινία, που κάπου αναρωτιέται γιατί τάχα οι ναζί να διασφαλίζουν την ακεραιότητα του Παρισιού ενώ καταστρέφουν επίτηδες άλλες μεγαλουπόλεις, όπως το Λένινγκραντ με το Μουσείο Ερμιτάζ που υπέφερε τόσα δεινά... Το Παρίσι, βέβαια, αντιπροσωπεύει κάτι πολύ μεγαλύτερο από τη Γαλλία. Και το Λούβρο είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα κτίριο γεμάτο τεράστια έργα τέχνης. Πρωταγωνιστούν οι Λουί Ντο ντε Λενκεσένγκ και Μπέντζαμιν Ούτζερατ.
Πρεμιέρα, τέλος, έχει και το σίκουελ του «Cloverfield», «10 Cloverfield Lane» (2016), ένα μετα-αποκαλυπτικό, κλειστοφοβικό αμερικάνικο θρίλερ παραγωγής Τζέι Τζέι Εϊμπραμς, σε σκηνοθεσία του Νταν Τράχτενμπεργκ και με πρωταγωνιστές τους Τζον Γκούντμαν, Μέρι Ελίζαμπεθ Γουίνστεντ και Τζον Γκάλαχερ Τζούνιορ.
Μέσα από την ταινία αποκαλύπτονται ο ρόλος της CIA και των αμερικανικών και πολυεθνικών εταιρειών και τα εκατομμύρια δολάρια με τα οποία χρηματοδοτούσαν τις δυνάμεις που οδήγησαν τη Χιλή στη δικτατορία. «Το λευκό πραξικόπημα» ερευνά τις ενορχηστρωμένες μεθόδους της CIA και της αστικής τάξης ώστε να επιτευχθεί ένα «λευκό πραξικόπημα», κινητοποιώντας και δυσαρεστημένα τμήματα του λαού. Το λευκό αυτό ειρηνικό πραξικόπημα έπρεπε να δημιουργήσει, με τεχνητό τρόπο, ουρές ατέλειωτες, ιδίως σε καταστήματα τροφίμων κ.α. Κι επειδή η ειρηνική ανατροπή απέτυχε, η CIA πέρασε στο αιματηρά βίαιο πλάνο, το στρατιωτικό πραξικόπημα εναντίον του Αλιέντε με εκτελεστή τον Πινοσέτ, στις 11 Σεπτέμβρη 1973.
Παραγωγή: «EL GOLPE BLANCO», Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (1975)
Σύγχρονη κοινωνική παραβολή με πολύ επιδεικτικό σενάριο και έντιμη και πετυχημένη σκηνοθεσία. Η κάμερα είναι κινητική, χωρίς να γίνεται συγκινητική. Η συσσώρευση τόσων τυχαίων κακών γεγονότων κάπου είναι υπερβολική, συμβάλλει βέβαια στο αναποδογύρισμα των αρχών της Νάντια, που ξαφνικά βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν ανήλεο κόσμο. Η ταινία μπορεί στο σύνολό της να ασθμαίνει συχνά, παράγει όμως άγχος και είναι συναρπαστική όσο ένα θρίλερ. Από τα πλέον πετυχημένα κομμάτια της παράλογης και ρυθμικής αυτής ταινίας, οι υπεράνθρωπες προσπάθειες της ηρωίδας όταν «παλεύει» με τους υπαλλήλους του ταχυδρομείου για να προλάβει να στείλει στην τράπεζά της το ευτελές ποσό που θα μπλοκάρει τον πλειστηριασμό του σπιτιού της.
Με τους: Μαργκίτα Γκόσεβα, Ιβάν Μπάρνεφ, Ιβάν Σάβοφ.
Παραγωγή: «The lesson - UROK», Βουλγαρία (2014).