Της απεσταλμένης μας Δέσποινας ΟΡΦΑΝΑΚΗ.--

Το οδοιπορικό της δημοσιογραφικής αποστολής από την Ελλάδα, την Κύπρο και τη Σλοβενία στα κατεχόμενα της Δυτικής Οχθης, που ολοκληρώθηκε την πρώτη βδομάδα του Ιούνη με πρωτοβουλία του Γραφείου Αντιπροσωπείας της ΕΕ στα Παλαιστινιακά εδάφη, σε συνεργασία με τις κατά τόπους παλαιστινιακές πρεσβείες, συμπεριελάμβανε, μεταξύ άλλων, δύο επισκέψεις - σταθμούς. Ηταν μία άκρως ενδιαφέρουσα «ξενάγηση» στο ερημωμένο (λόγω κατοχής) ιστορικό κέντρο της Χεβρώνα, η μία. Η άλλη επίσκεψη έγινε σε ένα κομμάτι του αραβικού τομέα της Ιερουσαλήμ, δίνοντας έμφαση στους διαρκώς επεκτεινόμενους εβραϊκούς εποικισμούς.

Στη Χεβρώνα «ξεναγός» μας ήταν ο 28χρονος Ναντάβ Μπίγκελμαν από τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Σπάζοντας τη Σιωπή» (Σοβρίμ Στικά), που έχουν συγκροτήσει Ισραηλινοί, οι οποίοι ολοκλήρωσαν τη στρατιωτική τους θητεία στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη. Ο Μπίγκελμαν μάς αποκάλυψε την ανατριχιαστική όψη από το σκληρό «πρόσωπο» της κατοχής και του «Απαρτχάιντ» που επιβάλλουν στους δεκάδες χιλιάδες κατοίκους της Χεβρώνας οι ισραηλινές αρχές, με πρόσχημα την προστασία μερικών εκατοντάδων Εβραίων εποίκων.

Στην Αν. Ιερουσαλήμ «ξεναγός» μας ήταν η επίσης Ισραηλινή Μπέτι Χέρσμαν από την αριστερή Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Ιρ Αμίμ» («Η πόλη των Εθνών»), που μάχεται κατά της επέκτασης των εβραϊκών εποικισμών και της κατοχής του αραβικού τομέα.

Και στις δύο περιπτώσεις έγινε αντιληπτό πως η έννοια της κατοχής είναι μία διαδικασία σύνθετη, πολυεπίπεδη, αδυσώπητη, που εντείνει και διαιωνίζει τις αδικίες σε βάρος του παλαιστινιακού λαού και καταπατά στοιχειώδη δικαιώματα, δυσκολεύοντας σε σημαντικό βαθμό την αποκατάσταση των σχέσεων με τον ισραηλινό λαό και την επίτευξη διαρκούς, βιώσιμης ειρήνης. Εν γνώσει, βεβαίως, ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που στηρίζουν την κατοχή καθώς αποβλέπουν στην προώθηση συμφερόντων των μονοπωλίων, τα οποία βεβαίως ουδόλως σχετίζονται με εκείνα του παλαιστινιακού και του ισραηλινού λαού...

Συνεπώς, είναι καθαρό πως όσο υπάρχει κατοχή, όσο οι εβραϊκοί εποικισμοί πολλαπλασιάζονται με τις ευλογίες ενός σημαντικού τμήματος της ισραηλινής αστικής τάξης και δη της σημερινής ακροδεξιάς κυβέρνησης του πρωθυπουργού, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, η ειρήνη δεν πρόκειται να στεριώσει σε αυτή την αιματοβαμμένη γη...

Η Χεβρώνα είναι η μεγαλύτερη πόλη στη Δυτική Οχθη με παλαιστινιακό πληθυσμό περίπου 175.000 και βρίσκεται 30 χιλιόμετρα νότια της Ιερουσαλήμ. Σε αυτήν ζουν περίπου 750 Εβραίοι έποικοι και από το 1997 η πόλη έχει διχοτομηθεί σε δύο ασύμμετρους τομείς: Τον τομέα Η1 και τον τομέα Η2. Ο τομέας Η1 συμπεριλαμβάνει το 80% της πόλης και είναι υπό παλαιστινιακή διοίκηση. Ο τομέας Η2 είναι υπό άμεσο ισραηλινό στρατιωτικό έλεγχο και σε αυτόν ζουν δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι, πέρα από τους 750 εποίκους. Το κίνητρο για τη δημιουργία εβραϊκού εποικισμού στην πόλη ήταν - υποτίθεται - «θρησκευτικό», λόγω του Σπηλαίου ή Τύμβου των Πατριαρχών, όπου θεωρείται πως είναι θαμμένοι οι βιβλικοί πατριάρχες Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ με τις συζύγους τους. Ο Τύμβος των Πατριαρχών (ή Τζαμί Ιμπραΐμι) θεωρείται ιερός τόπος, λόγω Αβραάμ, και για τους Μουσουλμάνους.

Ακριβώς απέναντι από το Σπήλαιο των Πατριαρχών, μερικές δεκάδες μέτρα μακριά, παραμένει ανοικτό «περιέργως» μόλις ένα παλαιστινιακό μαγαζί με τουριστικά ενθύμια. Από 'κει και πέρα, σιωπή και ερημιά... Εκτός και εάν εξαιρέσεις τα σημεία ελέγχου που έχουν στηθεί διαδοχικά, ανά μερικές δεκάδες μέτρα, από νεαρούς Ισραηλινούς στρατιώτες, αρκετοί εκ των οποίων δεν έχουν κλείσει καν τα 19 χρόνια...

Το παλιό ιστορικό κέντρο της Χεβρώνας σήμερα θυμίζει μία πόλη - φάντασμα. Είναι ερημωμένο. Τα άλλοτε πολύβουα παλαιστινιακά μαγαζιά δεν υπάρχουν πια. Στέκουν το ένα πλάι στο άλλο, με τις πόρτες κλειστές, χωρίς εμπορεύματα. Αλλα έχουν καταληφθεί παράνομα από Εβραίους εποίκους που τα έχουν μετατρέψει σε πάρκινγκ ή αποθήκες... Οι δρόμοι είναι και αυτοί άδειοι. Γκράφιτι σε ορισμένους τοίχους προπαγανδίζουν την ...«επιστροφή των Ισραηλινών» στο «σπίτι τους» από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης... Αλλα γκράφιτι, σαφώς λιγότερα σε αριθμό, ονειρεύονται ειρήνη...

Σε ένα μπαλκόνι εγκαταλελειμμένου σπιτιού, «τυλιγμένο» με κάγκελα και συρματόπλεγμα, διακρίνουμε μία αυτοσχέδια πινακίδα που καταγγέλλει με κεφαλαία γράμματα στα αγγλικά το «ΑΠΑΡΤΧΑΪΝΤ» που έχουν επιβάλει στην πόλη οι κατοχικές δυνάμεις, για χάρη μερικών εκατοντάδων εξτρεμιστών εποίκων. Το «Απαρτχάιντ» που στο όνομα της «ασφάλειας» τούς έκλεισε σπίτια και μαγαζιά, που τους εμποδίζει να ξεμυτίσουν από τα σπίτια τους και να βγουν στους κεντρικούς δρόμους του τομέα Η2...

Το καθεστώς μίσους και στρατιωτικής κατοχής του ιστορικού κέντρου της Χεβρώνας επιβλήθηκε μετά το Φλεβάρη του 1994, όταν ο Ισραηλινός Μπαρούχ Γκολντστάιν μπήκε στο Σπήλαιο των Πατριαρχών, γαζώνοντας με σφαίρες 29 Παλαιστίνιους την ώρα της προσευχής και τραυματίζοντας άλλους 120. Σταμάτησε μόνο όταν το όπλο του έπαθε εμπλοκή, πέφτοντας λίγη ώρα αργότερα και αυτός νεκρός...

Ο τάφος του, που τον βρίσκει κανείς μπαίνοντας στην περιοχή Κιργιάτ Αρμπα, στον ισραηλινό τομέα της πόλης, στέκει σαν αδιάψευστη υπενθύμιση του μακελειού που έγινε αφορμή για να εφαρμοστεί από τις ισραηλινές κατοχικές αρχές η λεγόμενη «Αρχή του Διαχωρισμού», κατά την οποία οι έποικοι που ζουν στο κέντρο της πόλης κοντά στο Σπήλαιο των Πατριαρχών «απολαμβάνουν» πλήρη απομόνωση από τους Παλαιστίνιους γείτονές τους.

Η απομόνωση επιτυγχάνεται έως σήμερα με σειρά δρακόντειων μέτρων, που εμποδίζουν πλήρως την κίνηση των Παλαιστινίων είτε πεζοί, είτε με οχήματα. Επιβάλλεται με το κλείσιμο σπιτιών και καταστημάτων που βρίσκονται στο κέντρο της πόλης, που ανάγκασε πριν περίπου δύο δεκαετίες χιλιάδες Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τα πάτρια εδάφη μετά από πολλές γενιές.

Οσοι άντεξαν ζουν μια ζωή - εφιάλτη, που φαντάζει σκληρότερη και από εκείνη που βίωναν επί του ρατσιστικού καθεστώτος Απαρτχάιντ στη Ν. Αφρική οι μαύροι Νοτιοαφρικανοί.

Ισραηλινοί στρατιώτες μπαίνουν στις αυλές και στα σπίτια τους, οποιαδήποτε ώρα της μέρας ή νύχτας θελήσουν, με οποιαδήποτε αφορμή, για «ελέγχους ασφαλείας». Εάν κρίνουν απαραίτητο, τους αναγκάζουν να τα εκκενώσουν για ώρες ή μέρες εφόσον αυτό εξυπηρετεί τις ανάγκες κάποιων έποικων... Εάν το επιθυμήσουν, μπορούν να εισβάλουν στα σπίτια των Παλαιστινίων στις 2.00 π.μ. για να τους κάνουν ...«έλεγχο ταυτότητας» ή να μπαινοβγαίνουν ελεύθερα από τα μπαλκόνια και τις ταράτσες τους στο πλαίσιο νυχτερινής περιπολίας... Ορισμένα βράδια εκτοξεύουν αυτόφωτες ράβδους φωσφόρου (χημικό φως) μέσα στα σπίτια των Παλαιστινίων, για να τους υπενθυμίσουν πως «μπορούν» να «μπουν» στα σπίτια τους ανά πάσα στιγμή...

Η βία (σωματική και ψυχολογική) δεν ασκείται μόνο από τους στρατιώτες, αλλά (κυρίως...) από τους εποίκους. Δεν υπάρχει μέρα που οι φανατικοί Εβραίοι έποικοι να μην προβαίνουν σε ύβρεις, ταπεινώσεις, σωματικές επιθέσεις σε βάρος των λιγοστών Παλαιστινίων (ακόμη και παιδιών...) που παραμένουν στον τομέα Η2, ζώντας σε σπίτια - κλουβιά με συρματοπλέγματα, σφραγισμένες πόρτες, μπαλκόνια - κοτέτσια και ευφάνταστους δρόμους διαφυγής ή εξόδου προς τον ελεύθερο τομέα της πόλης.

Τα κρούσματα βίας και οι σαφείς παραβιάσεις θεμελιωδών δικαιωμάτων των Παλαιστινίων κατοίκων της Χεβρώνας είναι τόσο βαριά που δεν τα αντέχουν, ενίοτε, ούτε οι νεαροί Ισραηλινοί που καλούνται να διεκπεραιώσουν την υποχρεωτική, τριετή στρατιωτική τους θητεία. Αρκετές δεκάδες από αυτούς συγκρότησαν το Μάρτη του 2004 την οργάνωση «Σπάζοντας τη σιωπή», δίνοντας φωνή στις διαμαρτυρίες εκατοντάδων στρατιωτών που αντιδρούν στο σκληρό καθεστώς κατοχής που επιβάλλεται σε βάρος του παλαιστινιακού λαού. Μέσα σε μιάμιση δεκαετία κατάφεραν να συγκεντρώσουν αξιόπιστες, έγγραφες καταθέσεις πάνω από 1.000 στρατιωτικών αξιωματούχων και στρατιωτών, διασταυρώνοντας τρεις και τέσσερις φορές τα στοιχεία της μαρτυρίας τους από συστρατιώτες τους και άλλες πηγές, ώστε να τεκμηριώνουν απόλυτα κάθε καταγγελία. Αυτό σιγά σιγά δείχνει να «φρενάρει», έστω και σε ένα μικρό βαθμό, τις πιο ακραίες συμπεριφορές και δράσεις των κατοχικών στρατευμάτων...

Ο Ναντάβ Μπίγκελμαν, ερευνητής στην οργάνωση «Σπάζοντας τη σιωπή», ξενάγησε τη δημοσιογραφική αποστολή στο ιστορικό κέντρο της Χεβρώνας εξηγώντας τις συνέπειες του καθεστώτος «απομόνωσης» που έχει επιβληθεί στους Παλαιστίνιους και Εβραίους κατοίκους της πόλης.

Τον συναντήσαμε στην Ιερουσαλήμ, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Μας συστήθηκε, λέγοντάς μας τα εξής: «Γεννήθηκα στην Ιερουσαλήμ στο κέντρο της πόλης. Μεγάλωσα στη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα (σ.σ. παλαιστινιακής εξέγερσης), όπου είχαμε χιλιάδες θύματα και η βία και η κατοχή ήταν τριγύρω μας. Λεωφορεία και αυτοκίνητα ανατινάσσονταν ανά πάσα στιγμή. Μέχρι εκείνα τα χρόνια, δεν είχα γνωρίσει Παλαιστίνιο. Μέχρι που η Ιταλία κάλεσε στο Μιλάνο αντιπροσωπεία Παλαιστινίων και Ισραηλινών μαθητών γυμνασίου για να μείνουν και να γνωριστούν μεταξύ τους, να διασκεδάσουν λίγο και να βγουν από το τρελό κλίμα της κατάστασης που επικρατούσε τότε στην πόλη... Ακούγεται παράξενο, αλλά, αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι... Στο Μιλάνο, λοιπόν, γνώρισα για πρώτη φορά έναν Παλαιστίνιο που ζούσε μόλις 15 λεπτά μακριά από το σπίτι μου...».

Η στρατιωτική θητεία στο Ισραήλ διαρκεί τρία χρόνια και από αυτήν εξαιρείται το 30% του πληθυσμού (Αραβες, Ορθόδοξοι Εβραίοι, για κοινωνικούς ή άλλους λόγους...). Ο Μπίγκελμαν σημείωσε πως όταν ήρθε η σειρά του, δεν είχε πρόβλημα να υπηρετήσει, νιώθοντας, όπως μας είπε, πως έπρεπε «να ανταποδώσει στην κοινωνία». «Δεν είμαστε πασιφιστές. Απλώς δεν θέλουμε ο στρατός να λειτουργεί ως δύναμη κατοχής...» μας εξηγεί...

Σύντομα, καταλαβαίνουμε γιατί...

Στην έκδοση της οργάνωσης «Breaking the Silence», που αφορά καταθέσεις που έδωσαν Ισραηλινοί στρατιώτες μεταξύ 2008 - '10, εκτυλίσσονται με λεπτομέρεια σκηνές από τις βίαιες πρακτικές εφαρμογής μέτρων «Απαρτχάιντ» σε βάρος του παλαιστινιακού λαού. Σε μία από αυτές (υπ' αριθμόν 18, 2008) ένας ισραηλινός στρατιώτης διηγείται μία «κλασική» πρόβα... εφόδου σε σπίτι Παλαιστινίων στη Χεβρώνα.

«Την πρώτη μας φορά μπήκαμε σε ένα σπίτι Παλαιστινίων για να εξασκηθούμε στις συλλήψεις. Πας και ως συνήθως βγάζεις όλους τους ανθρώπους έξω από το σπίτι τους. Τους ξυπνάς στη 1.00 π.μ., τους βγάζεις έξω, τους δένεις τα μάτια, τους παίρνεις τις αστυνομικές ταυτότητες, και αυτό είναι. Δεν πηγαίνουν πουθενά. Εάν υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο λυπάμαι, από άποψη ανθρωπιστική, είναι πως πολύ απλά δεν υπήρχε κανένας λόγος, καμία δικαιολογία για όλο αυτό...».

Ενας στρατιώτης κληθείς να καταθέσει τις οδηγίες που είχε λάβει για τη «φύλαξη της οδού Σουχάντα» (κεντρικός δρόμος στο παλιό εμπορικό κέντρο της Χεβρώνας, που είναι τώρα υπό τη στρατιωτική κατοχή των Ισραηλινών), διηγείται:

«Οι Αραβες απαγορεύεται απολύτως να έχουν πρόσβαση στην οδό Σουχάντα. Καμία απολύτως. Κάποιος, που ζει στη μία πλευρά της οδού Σουχάντα, δεν μπορεί να ανοίξει την πόρτα του και να περάσει στην άλλη άκρη του δρόμου! Απαγορεύεται απολύτως να βγουν στην οδό Σουχάντα. Είναι δρόμος αποστειρωμένος... Δεν θυμάμαι ούτε μία μέρα που να επιτράπηκε η είσοδος Αραβα σε αυτόν το δρόμο».

«Δρόμος αποστειρωμένος»! Λες και οι Παλαιστίνιοι είναι «παθογόνοι» οργανισμοί που μπορούν «να μολύνουν» τους εποίκους...

Αλλες μαρτυρίες Ισραηλινών στρατιωτών που υπηρέτησαν σε άλλες περιοχές της Δυτικής Οχθης, καταγράφουν την εμπειρία τους από το ξεσπίτωμα οικογενειών Παλαιστινίων και Βεδουίνων. Το γκρέμισμα των σπιτιών τους. Την καταστροφή ελαιώνων και χωραφιών στο πλαίσιο «ασκήσεων του στρατού». Την αρπαγή πηγών και πηγαδιών για την υδροδότηση παράνομων εποικισμών που διευρύνονται συνεχώς από Εβραίους εποίκους που κατακλύζουν τα Κατεχόμενα σχεδόν από κάθε σημείο του κόσμου... Γνωρίζοντας ότι θα έχουν πλήρη ατιμωρησία για τα εγκλήματά τους και ότι θα αποκτήσουν περιουσία κλέβοντας και καταπατώντας ξένη γη με τη στήριξη της ισραηλινής αστικής τάξης.

Η ισραηλινή αριστερή Μη Κυβερνητική Οργάνωση Ιρ Αμίμ (σημαίνει «Πόλη των Εθνών») ιδρύθηκε το 2000, επιδιώκοντας να συμβάλει στις προσπάθειες ώστε να γίνει η Ιερουσαλήμ μία πόλη που θα τη μοιράζονται και θα ζουν σε αυτήν ειρηνικά Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι, εξασφαλίζοντας παράλληλα τον ιστορικό, θρησκευτικό, πολιτιστικό χαρακτήρα της πόλης. Βασική αποστολή έχει την ανάσχεση των εβραϊκών εποικισμών που επεκτείνονται σταθερά, ιδιαίτερα κατά τις τελευταίες κυβερνήσεις του Ισραηλινού πρωθυπουργού, Μπέντζαμιν Νετανιάχου.

Ωστόσο, η αποστολή της οργάνωσης δεν είναι καθόλου εύκολη. Πανίσχυρες οργανώσεις εποίκων, που χρηματοδοτούνται από Εβραίους καπιταλιστές στο εξωτερικό (κυρίως σε ΗΠΑ, Ευρώπη και ειδικά τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης) και συνδέονται με τα μεγαλύτερα αστικά κόμματα εξουσίας στο Ισραήλ (το δεξιό Λικούντ και το κεντροαριστερό «Εργατικό Κόμμα»), δραστηριοποιούνται έντονα τις τελευταίες δεκαετίες, επιδιώκοντας να αλλοιώσουν τον πολυπολιτισμικό και διαθρησκευτικό χαρακτήρα της Ιερουσαλήμ, μετατρέποντάς την, ει δυνατόν, σε αμιγώς εβραϊκή πόλη. Οχι βεβαίως για λόγους θρησκείας, αλλά για λόγους συμφέροντος και κέρδους... Γι' αυτό το σκοπό, δαπανώνται μεγάλα ποσά για την αγορά γης και περιουσιών που ανήκουν σε Παλαιστίνιους μέσω κτηματομεσιτικών γραφείων - μαϊμού ή «ξένων επενδυτών». Οι πιο αδύναμοι «πείθονται», είτε με το καλό είτε με το άγριο, να πουλήσουν τις περιουσίες τους, και ας ζούσαν εκεί επί τουλάχιστον έξι γενιές... Μεγάλα ποσά δίνονται (όχι από τους επενδυτές, αλλά από το ίδιο το ισραηλινό δημόσιο!) και σε μονοπώλια εταιρειών υπηρεσιών σεκιούριτι, που αναλαμβάνουν στη συνέχεια τη φύλαξη των νεοαποκτηθέντων περιουσιών στην καρδιά του αραβικού τομέα της πόλης.

Η Μπέτι Χέρσμαν μας «ξενάγησε» σε λοφώδεις εκτάσεις της Ανατολικής Ιερουσαλήμ (που ήταν τότε υπό τον έλεγχο της Ιορδανίας και κατελήφθη από τους Ισραηλινούς μετά τον πόλεμο των Επτά Ημερών, τον Ιούνη του 1967) αλλά και στον παλιό τομέα της «ιερής πόλης», δείχνοντάς μας το μέγεθος της επέκτασης των εβραϊκών εποικισμών που ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες στο γάλα ανάμεσα στους αραβικούς μαχαλάδες, καθώς πρόκειται για ακριβά σπίτια πολλών τετραγωνικών μέτρων, με περιποιημένες πλατείες, παιδικές χαρές, κοινοτικά κέντρα, μοντέρνα καφέ, καταπράσινα πάρκα... Η ευμάρεια των εβραϊκών εποικισμών της Ιερουσαλήμ δεν είναι κανένα μυστήριο. Οι περίπου 3.000 Παλαιστίνιοι που ζουν στην Αν. Ιερουσαλήμ παίρνουν μόλις το 8 με 10% των κονδυλίων του κρατικού προϋπολογισμού, αν και πληρώνουν κανονικά φόρους, ασφαλιστικές εισφορές, μολονότι έχουν περιορισμένα δικαιώματα και στην ουσία έχουν μετατραπεί σε πολίτες β' κατηγορίας. Οι έποικοι στην Αν. Ιερουσαλήμ, που δεν ξεπερνούν τις 2.000, εξασφαλίζουν, αντίθετα, σημαντικό μέρος των δημοσίων κονδυλίων.

Κοντά στη συνοικία της «Κολυμβήθρας του Σιλωάμ», στη συνοικία Μπατάν αλ Χάουα, η Μπέτι Χέρσμαν μας έδειξε τις καταλήψεις και αγορές παλαιστινιακών κτιρίων από Εβραίους εποίκους, που εύκολα ξεχωρίζουν, καθώς οι προσόψεις τους καλύπτονται με τεράστιες εβραϊκές σημαίες για να δηλώσουν την «παρουσία» τους και τα μακροπρόθεσμα, απώτερα, σχέδιά τους: Για διωγμό των Παλαιστινίων από το ιστορικό κέντρο της πόλης, για προσευχή των Εβραίων στο χώρο του λαμπρού μουσουλμανικού τεμένους Αλ Ακσα (που σήμερα απαγορεύεται βάσει διεθνών συνθηκών) ακόμη και για ξανακτίσιμο του Ναού του Σολομώντα, όπως οραματίζονται οι πιο ακραίοι από τους Ορθόδοξους Εβραίους...

Η αλλοίωση του αραβικού τομέα της Ιερουσαλήμ δεν γίνεται μόνο με τις αγορές ή την αυθαίρετη κατάληψη παλαιστινιακών περιουσιών. Πανίσχυρες οργανώσεις εποίκων, όπως η οργάνωση «Εlad» (γνωστή και ως «Ιδρυμα της Πόλης του Δαυίδ», «Ir David Foundation») ή η οργάνωση Ateret Cohanim (γνωστή ως «Στέμμα των Ιερέων», «Crown of the Priests» του πρώην στρατιωτικού Matityahu Dan, που έχει διασυνδέσεις με το μεγάλο κεφάλαιο στις ΗΠΑ) ενισχύουν και διευρύνουν τους εποικισμούς, αλλοιώνοντας τον αραβικό χαρακτήρα της Αν. Ιερουσαλήμ μέσω τουρισμού και αρχαιολογικών ανασκαφών.

Κοντά στο «μουσείο» που έχει στήσει το ίδρυμα «Elad» με το όνομα «Πόλη του Δαυίδ», υπάρχει χώρος ανασκαφής που κάνει αυθαίρετα το ίδιο το ίδρυμα, με την κάλυψη εννοείται των αρχών, σε μια προσπάθεια να αναδείξει τον «εβραϊκό χαρακτήρα» της πόλης, παρά τις κατά καιρούς αντιδράσεις Ισραηλινών (και όχι μόνο) αρχαιολόγων...

Σε κάθε περίπτωση, τα «μουσεία», οι εποικισμοί, οι «ανασκαφές», οι αγορές (βίαιες και μη) παλαιστινιακών σπιτιών, οι ενοικιάσεις πολυκατοικιών που ανήκουν σε Αραβες της πόλης ώστε να κατοικηθούν από Εβραίους εποίκους, προκειμένου να αλλάξει η πληθυσμιακή σύνθεση της περιοχής και κυρίως το τσιμεντένιο τείχος, των έξι μέτρων, που εκτείνεται σε μήκος εκατοντάδων χιλιομέτρων και πάνω στο έδαφος της Ιερουσαλήμ, όλα αυτά εξυπηρετούν τους σκοπούς των κατοχικών αρχών. Εξυπακούεται πως όλα αυτά λειτουργούν απολύτως σε βάρος μίας μελλοντικής λύσης δύο ανεξάρτητων και βιώσιμων κρατών και πως επιδιώκουν να «εξαφανίσουν» από τον ορίζοντα το όνειρο μίας ανεξάρτητης Παλαιστίνης (σε Δυτική Οχθη και Λωρίδα Γάζας) στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, με την εξασφάλιση του επαναπατρισμού των απανταχού εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων και της καταβολής προσφυγικών αποζημιώσεων. Γι' αυτό η δικαίωση του αγώνα του παλαιστινιακού λαού μπορεί να έρθει μόνο μέσα από την πάλη για την ανατροπή συνολικά των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή.