Μια σειρά δημοσιεύματα στον αστικό Τύπο καταδεικνύουν την ανησυχία που υπάρχει για τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας, όπου μαίνεται ο πόλεμος και περιπλέκεται το κουβάρι των ανταγωνισμών. Βέβαια, οι δικές τους αναλύσεις είναι σκόπιμα αποσπασματικές, ώστε να αποκρύβουν τις πραγματικές αιτίες και τις ευθύνες της αστικής τάξης και των κυβερνήσεων στην Ελλάδα για τους κινδύνους που ανοίγονται μπροστά στο λαό. Είναι, όμως, αποκαλυπτικές για το πώς μπορεί να εξελιχθεί η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σε όλο το τόξο από την Ουκρανία μέχρι τη Β. Αφρική και η οποία αφορά άμεσα την Ελλάδα. Για παράδειγμα, το σύνολο σχεδόν του Τύπου μιλάει πλέον ανοιχτά για την τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, που δημιουργεί κρίσιμες καταστάσεις, βυθίζοντας την περιοχή «στην αβεβαιότητα και το χάος», με επιπτώσεις που θα επηρεάσουν και την Ελλάδα. Αλλού πάλι γράφεται ότι «η Ελλάδα θα βιώσει καθόλου ήρεμες περιόδους το αμέσως επόμενο διάστημα», ότι «θα βρεθεί αντιμέτωπη με αυτόδηλες ευθύνες έναντι του Κυπριακού. Θα αναγκαστεί να συναινέσει σε δραματικούς συμβιβασμούς».

Πώς στέκεται η κυβέρνηση απέναντι σ' αυτές τις εξελίξεις; Είναι αποκαλυπτικό το δημοσίευμα της «Αυγής» του περασμένου Σαββάτου, όπου ανάμεσα σε άλλα γράφεται ότι για την Τουρκία υπάρχει «έντονος προβληματισμός για τη συνολική πορεία μιας χώρας που είναι ένας σημαντικός και κρίσιμος γεωπολιτικός κρίκος στη Μέση Ανατολή (...) Κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία και τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς όπως ο υπόλοιπος κόσμος. Κι αυτό είναι περισσότερο από ανησυχητικό. Οχι μόνο για την ίδια τη χώρα, αλλά και για τη διεθνή κοινότητα». Στο δε φύλλο της Κυριακής, η εφημερίδα γράφει: «Τον ρόλο της Ελλάδας στην ευρύτερη περιοχή ενισχύει και η ανασφάλεια που προκαλεί η Τουρκία μετά το πραξικόπημα, αλλά και λόγω της συμπεριφοράς της σε Συρία και Ιράκ», ενώ παρατίθεται και «ρεπορτάζ» για την επίσκεψη Ομπάμα στην Ελλάδα, όπου σημειώνεται: «Στην κυβέρνηση επισημαίνουν ότι η Ελλάδα, λόγω της κρίσιμης γεωγραφικής θέσης της και της άσκησης μιας πολύπλευρης εξωτερικής πολιτικής, έχει καταστεί πόλος ενδιαφέροντος για περιφερειακές και παγκόσμιες δυνάμεις».

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι μέσα σε ένα γενικευμένο κλίμα έντασης και ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με τη φωτιά του πολέμου να καίει στη γειτονιά μας, η κυβέρνηση προβάλλει την «αστάθεια» στην Τουρκία ως το «δυνατό χαρτί» της στην προσπάθεια να αναβαθμίσει το ρόλο της στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Που σημαίνει βαθύτερη εμπλοκή στους ανταγωνισμούς και όξυνση των αντιθέσεων και με την Τουρκία. Σ' αυτή την κατεύθυνση αξιοποιείται και η επικείμενη επίσκεψη Ομπάμα, για την οποία ήδη ξεκαθαρίζεται ότι το γεωπολιτικό της ενδιαφέρον είναι σαφώς μεγαλύτερο από το οικονομικό. Για παράδειγμα, υπήρξαν τις προηγούμενες μέρες δημοσιεύματα που ήθελαν τον Ομπάμα να επισκέπτεται τη βάση στη Σούδα, ενώ «έμπειροι αναλυτές υπερτονίζουν τη χρησιμότητα της βάσης, λέγοντας ότι θα μπορούσε να αποτελέσει εναλλακτική λύση στην τουρκική βάση του Ιντσιρλίκ στη μάχη κατά του ISIS». Βέβαια, η στρατηγική αυτή της κυβέρνησης είναι ευθυγραμμισμένη με τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Κατ' επέκταση, είναι απόλυτα συντονισμένη με τα ελληνικά και άλλα οικονομικά συμφέροντα που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας ή προσδοκούν να επενδύσουν κεφάλαια σε μια αναβαθμισμένη γεωπολιτικά Ελλάδα, γεγονός που με τη σειρά του γεννάει νέους, ισχυρότερους ανταγωνισμούς.

Οι κίνδυνοι για το λαό μεγαλώνουν και η αστική τάξη προσπαθεί να παρουσιάσει τη στάση της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων ως «εθνική υπόθεση», για να κρύψει το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής τους. Φτάνει μάλιστα - μπροστά στο ενδεχόμενο να οξυνθεί απότομα το ήδη εύφλεκτο σκηνικό - να ζητάει από τα κόμματα του κεφαλαίου ακόμα μεγαλύτερη συναίνεση, προκειμένου αυτή να εμπεδωθεί και από το λαό. Γράφτηκε, για παράδειγμα, τις προηγούμενες μέρες: «Η Αθήνα θα κληθεί σύντομα να πάρει σημαντικές αποφάσεις. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση οφείλουν να αντιληφθούν την κρισιμότητα των περιστάσεων και να χαράξουν μια εθνική στρατηγική». Δηλαδή, όλοι μαζί και προπάντων ο λαός μαζί με την αστική τάξη να σταθούν με «εθνική στρατηγική» απέναντι στις επικίνδυνες εξελίξεις. Θύτες και θύματα μαζί. Ομως ο δρόμος που πρέπει να επιλέξουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα είναι ακριβώς στον αντίποδα. Να απορρίψουν την «εθνική συναίνεση» και τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης, να εντείνουν το διεθνισμό και την αλληλεγγύη με τους άλλους λαούς της περιοχής, να οργανώσουν την πάλη τους ενάντια στην πολιτική κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ που τσακίζει δικαιώματα και στηρίζει πολέμους. Να στρέψουν τα πυρά τους στο σύστημα της εκμετάλλευσης που γεννάει φτώχεια και δυστυχία, με την πολιτική των κομμάτων του μέσα κι έξω από τη χώρα.