Eurokinissi

Η υπουργός Εργασίας προσέρχεται στη διαπραγμάτευση με το κουαρτέτο

Μετά την πολύωρη συνάντηση, η αρμόδια υπουργός το μόνο που δήλωσε ήταν πως «η διαπραγμάτευση συνεχίζεται», χωρίς όμως να καταγράφεται κάποια παρέκκλιση από το στόχο της ολοκλήρωσης με συμφωνία μέχρι το Γιούρογκρουπ της 5ης Δεκέμβρη. Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από τα χρονοδιαγράμματα και τα σενάρια που φέρουν ως ενδεχόμενο το «σπάσιμο» των μέτρων σε δόσεις, οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν καθαρό ότι η αντιλαϊκή και αντεργατική τους κατεύθυνση είναι δεδομένη, όποια και αν είναι η δοσολογία και ο χρόνος που τελικά θα ψηφιστούν.

Σίγουρο επίσης είναι ότι στα Εργασιακά, ενώ προωθούνται νέες ανατροπές στο ζήτημα των απολύσεων και της συνδικαλιστικής δράσης, η κυβέρνηση, σε συνεργασία με το κουαρτέτο, προχωρά στην παγίωση στο διηνεκές της εργασιακής ζούγκλας, που επιβλήθηκε ιδιαίτερα μετά το 2010, επιχειρώντας να θολώσει τα νερά με αόριστες υποσχέσεις ότι κάποτε, στο μέλλον, θα επανέλθουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις!

Ειδικότερα, στο ζήτημα των ομαδικών απολύσεων, το χτύπημα που σχεδιάζεται είναι διπλό. Στο τραπέζι πλέον τίθεται με μεγαλύτερη ένταση η αύξηση του επιτρεπόμενου ποσοστού των «νόμιμων» απολύσεων από το 5% στο 10% για τις μεγάλες επιχειρήσεις, χωρίς να αποκλείεται και η επέκταση του νέου αυξημένου ποσοστού σε επιχειρήσεις με λιγότερους από 150 εργαζόμενους, για τις οποίες ισχύει σήμερα το 5%. Ετσι, το νέο αυξημένο ποσοστό απολύσεων που σχεδιάζεται, θα μπορεί να εφαρμόζεται σε ακόμα μεγαλύτερο πλήθος επιχειρήσεων απ' ό,τι μέχρι σήμερα.

Παράλληλα, η κυβέρνηση έχει ήδη δηλώσει ότι θα αποδεχτεί την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου με την οποία θα καταργείται η προϋπόθεση της διοικητικής έγκρισης. Μάλιστα, σε μια προσπάθεια να αμβλύνει τις εντυπώσεις από την αποδοχή μιας τέτοιας αλλαγής, που αποσύρει και τα τελευταία τυπικά προσκόμματα για την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, η κυβέρνηση συζητά την υποκατάσταση του «ελέγχου» και της έγκρισης με μια διαδικασία «προ-έγκρισης» των απολύσεων πέραν των θεσμοθετημένων ορίων, η οποία θα μπορεί να ανατεθεί σε κάποιον φορέα (π.χ. ΟΜΕΔ).

Και ενώ μεθοδεύεται η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων, η κυβέρνηση, με πρόσχημα την ...αποτροπή τους, τάσσεται υπέρ της παραπέρα ευελιξίας στην αγορά εργασίας και σκοπεύει να επεκτείνει την εκ περιτροπής εργασία και τη μερική απασχόληση. Για να διευκολύνει μάλιστα ακόμα παραπέρα την εργοδοσία να κάνει λάστιχο τις εργασιακές σχέσεις και τους μισθούς των εργαζομένων, υπόσχεται ότι για το χρόνο που δεν θα εργάζονται, οι υποαπασχολούμενοι εργαζόμενοι θα λαμβάνουν επίδομα ανεργίας...

Στο επίκεντρο των ανατροπών βρίσκεται και η συνδικαλιστική δράση, για την οποία κυβέρνηση και κουαρτέτο επεξεργάζονται νέα εμπόδια, όπως στον τρόπο προκήρυξης της απεργίας (αριθμός εργαζομένων που αποφασίζουν, χρόνος προειδοποίησης), περιορισμό της προστασίας της συνδικαλιστικής δράσης, ακόμα πιο ασφυκτικό έλεγχο εκ μέρους του κράτους στη χρηματοδότηση των συνδικάτων, που όμως έτσι και αλλιώς προέρχεται από τις εισφορές των μελών των σωματείων.

Και ενώ οι νέες ανατροπές είναι προ των πυλών, το επικοινωνιακό «αφήγημα» της κυβέρνησης για «επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων», φαίνεται πως μετράει ώρες, καθώς αποκαλύπτεται πως καμιά τέτοια συζήτηση δεν γίνεται στη διαπραγμάτευση με το κουαρτέτο.

Πολύ περισσότερο που η λεγόμενη «επαναφορά» που υποσχόταν και διαφήμιζε η κυβέρνηση, με βάση και το Πόρισμα της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων, δεν οδηγούσε ούτε στην επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, ακόμα και για τον κατώτερο μισθό, ενώ κατοχύρωνε και τη διατήρηση του υπο-κατώτερου μισθού στους νέους εργαζόμενους χωρίς εργασιακή εμπειρία. Αντίστοιχα, δεν εξασφάλιζε την υπερίσχυση των κλαδικών συμβάσεων έναντι των επιχειρησιακών, αλλά ούτε την ισχύ της ευνοϊκότερης σύμβασης για τους μισθωτούς.

Συγκεκριμένα:

• Για τις επιχειρησιακές και κλαδικές συμβάσεις εργασίας. Ο ΣΕΒ θεωρεί ότι «ένας μεγάλος αριθμός επιχειρήσεων επιβάλλεται να αναδιαρθρωθεί για να επιζήσει (...) σε κάθε κλάδο υπάρχουν κάποιες επιχειρήσεις που πάνε καλά και πολλές που θα μπορούσαν να επιζήσουν μόνο με δραστικό εκσυγχρονισμό. Είναι αδύνατον επομένως σε κλαδικό επίπεδο να μπορεί να επιτευχθεί ένας κατώτερος κοινός παρονομαστής, που να ανταποκρίνεται στις διαφορετικές ανάγκες των επιχειρήσεων. Η σημερινή ρύθμιση, με την οποία υπερέχει η επιχειρησιακή σύμβαση έναντι της κλαδικής, εξασφαλίζει την επιβίωση πολλών επιχειρήσεων και θέσεων εργασίας. Η εφαρμογή κριτηρίων εξαίρεσης από τις κλαδικές (opt out) ενέχει σημαντικούς κινδύνους στην εφαρμογή τους (περιοριστικά κριτήρια που δεν θα καλύπτουν όλες τις περιπτώσεις, δημοσιοποίηση προβλημάτων επιχείρησης, αβέβαιη υιοθέτηση της ρύθμισης κ.λπ.)».

Με άλλα λόγια, οι βιομήχανοι ζητάνε να παραμείνει το καθεστώς των κλαδικών και επιχειρησιακών συμβάσεων στη σημερινή του μορφή και απορρίπτουν ακόμα και το πόρισμα των «εμπειρογνωμόνων», όπου στο συγκεκριμένο ζήτημα προτείνονταν η υποχρεωτικότητα των κλαδικών συμβάσεων και η υπερίσχυσή τους έναντι οποιασδήποτε άλλης σύμβασης με χειρότερους όρους, αλλά με εξαιρέσεις για επιχειρήσεις που θα αποδείκνυαν ότι έχουν οικονομικά προβλήματα.

• Για τις ομαδικές απολύσεις και τα «κοινωνικά σχέδια» (social plans): Η πρόταση του ΣΕΒ είναι «να προβλεφθεί ανοικτό πρόγραμμα με κοινοτική χρηματοδότηση (ΕΠΑΝΑΔ, Ταμείο Παγκοσμιοποίησης ή άλλη πηγή) για την κάλυψη των εξόδων των σχεδίων αυτών. Στην παρούσα φάση και για κάποια χρόνια ακόμη, οι ομαδικές απολύσεις αφορούν περιπτώσεις ζωής και θανάτου ορισμένων παραγωγικών μονάδων. Επομένως, τυχόν περαιτέρω οικονομική επιβάρυνση αυτών θα έθετε σε κίνδυνο τη διατήρηση των υπόλοιπων θέσεων εργασίας στις μονάδες αυτές. Για την αποτελεσματικότητα των κοινωνικών σχεδίων, απαιτείται προγραμματισμός εκ μέρους της Πολιτείας».

Ο ΣΕΒ θεωρεί δεδομένο ότι η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων θα προχωρήσει, όπως άλλωστε συζητιέται και στη διαπραγμάτευση. Γι' αυτό το θέμα δεν τοποθετείται σχεδόν καθόλου, έχοντας προδιαγράψει τις εξελίξεις. Περιορίζεται να σχολιάσει τη θέση της κυβέρνησης, ότι σε «αντιστάθμισμα» τάχα των ομαδικών απολύσεων θα πρέπει να διευρυνθεί παραπέρα η ευελιξία στην αγορά εργασίας, σπεύδοντας να βάλει πάγο ακόμα και σε σκέψεις ότι η εργοδοσία θα συμμετέχει στη χρηματοδότηση τέτοιων «κοινωνικών σχεδίων», πετώντας το μπαλάκι αποκλειστικά στην κυβέρνηση.

• Για την υποχρεωτική διαιτησία. Ο ΣΕΒ δηλώνει νέτα σκέτα ότι «ως προς το πλαίσιο ρυθμίσεων για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, αναζητείται τρόπος εφαρμογής των διεθνών κανόνων που δεν προβλέπουν τη μονομερή προσφυγή στη διαιτησία. Η υποχρεωτική διαιτησία αποτελεί θεμελιώδη στρέβλωση του τοπίου των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων και έχει επισωρεύσει πολλά προβλήματα στο παρελθόν». Επικαλείται, μάλιστα, «τα αρμόδια όργανα του ILO», που «έχουν κρίνει ότι το ελληνικό σύστημα διαιτησίας είναι αντίθετο προς τις Διεθνείς Συμβάσεις 98 και 154 και προς την ελευθερία των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Επιπροσθέτως, επιβάλλεται να κυρωθεί νομοθετικά το άρθρο 6§3 του αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, που προβλέπει μόνο εθελοντική διαιτησία».

Είναι καθαρή η θέση του ΣΕΒ σε ό,τι αφορά τη Διαιτησία και μάλιστα με την επίκληση Οργανισμών και κειμένων (την ILO και τον αναθεωρημένο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη), που η κυβέρνηση παρουσιάζει ως συμμάχους και υποστηρικτικά των θέσεών της στη διαπραγμάτευση!

Εν κατακλείδι, ο ΣΕΒ επαναλαμβάνει ότι «μια σύγχρονη και εύρυθμη αγορά εργασίας, όπως αυτή περιγράφεται στις πάγιες θέσεις του, συνδέεται άμεσα με τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της οικονομίας, δηλαδή τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς της και την υιοθέτηση μέτρων ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους και πρόσβασης στους μηχανισμούς ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ»,δίνοντας το γενικό περίγραμμα της σημασίας που έχει για τους βιομήχανους το κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης».

Κι ενώ ο ΣΕΒ δίνει το στίγμα της επερχόμενης συμφωνίας, η κυβέρνηση επιμένει να θολώνει τα νερά, ανακοινώνοντας χτες συνάντηση της υπουργού Εργασίας Εφης Αχτσιόγλου με τους εκπροσώπους των εργοδοτικών οργανώσεων (ΣΕΒ, ΕΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ, ΣΕΤΕ) και συμφωνία σε βασικά ζητήματα της διαπραγμάτευσης.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας, «κατά τη συνάντηση, οι εκπρόσωποι των εργοδοτικών οργανώσεων επαναβεβαίωσαν τις θέσεις που είχαν διατυπώσει στην κοινή δήλωση των εθνικών Κοινωνικών Εταίρων της 19ης Ιουλίου 2016». Συμπληρώνει, μάλιστα, πως «στη συμφωνία της Γενεύης, οι εθνικοί Κοινωνικοί Εταίροι υποστήριξαν τη θέση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO), ότι το ισχύον νομικό πλαίσιο στο πεδίο των ομαδικών απολύσεων εναρμονίζεται με τα κοινοτικά και διεθνή εργασιακά πρότυπα.

Η συμφωνία του Ζαππείου τονίζει, μεταξύ άλλων, την ανάγκη αποκατάστασης της επεκτασιμότητας των κλαδικών συμβάσεων, για λόγους ίσης μεταχείρισης των εργαζομένων και αποφυγής αθέμιτου ανταγωνισμού μεταξύ των επιχειρήσεων».

Λίγες ώρες αργότερα, η ανακοίνωση του ΣΕΒ έριξε και το τελευταίο φύλλο συκής από την προπαγάνδα της κυβέρνησης και την προσπάθεια να κοροϊδέψει το λαό ότι τάχα διαπραγματεύεται σκληρά για λογαριασμό του...