Προκαταρκτική ανάλυση των παρατηρήσεων του Χαμπλ αποκάλυψε πλούσια διαστρική «οικολογία» στην πορεία τους, που περιλαμβάνει πολλά νέφη υδρογόνου με ίχνη διάφορων άλλων στοιχείων. Σε συνδυασμό με τα δεδομένα που στέλνουν τα «Βόγιατζερ», σχηματίζεται λεπτομερέστερη εικόνα και για τη διαδρομή του Ηλιου μέσα στον διαστρικό χώρο, στην περιοχή του Γαλαξία όπου βρίσκεται. Τα στοιχεία από τα σκάφη αφορούν φυσικά έναν μικρό χώρο κατά μήκος της διαδρομής τους, αλλά σε συνδυασμό με την ευρύτερη εικόνα που δίνει το Χαμπλ, μπορεί να γίνει αντιληπτό αν πρόκειται για τοπικά ή μεγάλης έκτασης φαινόμενα.

Τα «Βόγιατζερ» μετράνε ιδιότητες του διαστρικού υλικού, τα μαγνητικά πεδία και τις κοσμικές ακτίνες. Τη φασματική υπογραφή που αφήνουν τα διάφορα χημικά στοιχεία με τη μορφή γραμμών απορρόφησης στο φως των άστρων που περνάει μέσα από τα νέφη, καταγράφει ο φασματογράφος του Χαμπλ. Με βάση τα στοιχεία του Χαμπλ εκτιμάται ότι το «Βόγιατζερ 2» θα βγει έξω από το διαστρικό νέφος που περιβάλλει το ηλιακό σύστημα σε περίπου 2.000 χρόνια, θα περάσει 90.000 χρόνια μέσα σε ένα δεύτερο νέφος, πριν περάσει σε ένα τρίτο με διαφορετική σύσταση. Οι μικρές διαφορές στη σύνθεση των νεφών όσον αφορά κάποια χημικά στοιχεία, μπορεί να είναι ένδειξη ότι σχηματίστηκαν με διαφορετικό τρόπο, ή προήλθαν από διαφορετικά μέρη και συναντήθηκαν.

Ενα άλλο συμπέρασμα από τα δεδομένα του Χαμπλ είναι ότι ο Ηλιος περνάει μέσα από ένα σχετικά πυκνότερο από το συνηθισμένο διαστρικό υλικό, που πιθανότατα παραμορφώνει την ηλιόσφαιρα, τη μεγάλη φούσκα που περικλείει το ηλιακό σύστημα και δημιουργείται από τον ισχυρό ηλιακό άνεμο. Στο όριο της ηλιόσφαιρας, την ηλιόπαυση, ο ηλιακός άνεμος πιέζει το διαστρικό μέσο. Το «Βόγιατζερ 1» και το Χαμπλ έκαναν μετρήσεις του διαστρικού περιβάλλοντος πέρα από την ηλιόπαυση, εκεί που ο άνεμος προέρχεται από άλλα άστρα και όχι από τον Ηλιο.

Τα «Βόγιατζερ» μεταφέρουν το καθένα από μία επιχρυσωμένη πλάκα με πληροφορίες για τη Γη και τους κατοίκους της, ως μικρό πληροφοριακό οδηγό σε περίπτωση που εντοπιστούν από κάποιον τεχνολογικά προηγμένο πολιτισμό. Κινούμενα με ταχύτητα μόλις 60.000 χιλιομέτρων την ώρα, αναμένεται να φτάσουν στο επόμενο άστρο σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια από σήμερα.

Αν και η ατμόσφαιρα του πλανήτη Αρη είναι πολύ αραιή (αποτελείται κυρίως από διοξείδιο του άνθρακα), οι ανεμοστρόβιλοι δεν είναι κάτι ασυνήθιστο στην επιφάνειά του. Συνήθως είναι μικροί, αλλά σηκώνουν αρκετή σκόνη και κινούνται άλλος σε μεγαλύτερη απόσταση και άλλος σε μικρότερη, μέχρι που να χαθούν ξαφνικά, όπως εμφανίστηκαν. Χάρη σ' αυτούς απομακρύνθηκε η σκόνη που είχε επικαθίσει πάνω στα φωτοβολταϊκά κύτταρα των ρόβερ Οπορτούνιτι και Σπίριτ της NASA, αυξάνοντας και πάλι την παραγόμενη ηλεκτρική ισχύ. Το Σπίριτ τελικά κόλλησε σε ένα σημείο το 2009 και σταμάτησε να επικοινωνεί ένα χρόνο αργότερα, αλλά το Οπορτούνιτι βρίσκεται ακόμη σε λειτουργία.

Παρά το σύνηθες των ανεμοστροβίλων στον κόκκινο πλανήτη, δεν είναι καθόλου συνηθισμένο να καταγράφονται επί το έργον. Συνήθως στις φωτογραφίες φαίνεται μόνο το ίχνος που άφησαν και δεν υπήρχε σε προηγούμενη φωτογραφία της ίδιας περιοχής της επιφάνειας. Ομως το 2008, στη λοφώδη περιοχή των Αμαζόνων, όπως ονομάζεται, η κάμερα HiRISE του Δορυφόρου Αναγνώρισης του Αρη (Mars Reconnaissance Orbiter), συνέλαβε τουλάχιστον εν μέρει τον εντυπωσιακό ανεμοστρόβιλο της φωτογραφίας, την οποία έδωσε πρόσφατα η αμερικανική διαστημική υπηρεσία στη δημοσιότητα.