«Είμαι εδώ για να προασπίσω τα γαλλικά συμφέροντα και τα ευρωπαϊκά», υπογράμμισε τις προάλλες ο υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, Μπρουνό Λεμέρ, στο πλαίσιο της επίσκεψής του στην Αθήνα και της συζήτησης που είχε με τον Ελληνα πρωθυπουργό.

Η φράση του αυτή, όπως και το ενδιαφέρον της Γαλλίας για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, δεν έχει να κάνει μόνο με τους συσχετισμούς εντός της Ευρωζώνης ή με τα γενικά συμφέροντα του γαλλικού κεφαλαίου, στο πλαίσιο της οικονομικής - νομισματικής ένωσης, αλλά και με το «επενδυτικό ενδιαφέρον» γαλλικών μονοπωλίων, ιδιαίτερα στον κλάδο της Ενέργειας και σε νευραλγικές υποδομές της ελληνικής οικονομίας.

Ολα αυτά υπό το πρίσμα της «στρατηγικής εταιρικής σχέσης» Ελλάδας - Γαλλίας που υπογράφηκε τον Οκτώβρη του 2015 στην Αθήνα, σε συνέχεια και αμέσως μετά την υπογραφή του 3ου μνημονίου με την Ευρωζώνη.

Σε αυτό το πλαίσιο και με αφετηρία το μπαράζ των αντιλαϊκών μέτρων που ακατάπαυστα ξεδιπλώνει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στο σημερινό «συμπληρωματικό» μνημόνιο με την Ευρωζώνη υπάρχει η ρητή πρόβλεψη για νέα συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σχετικά με την κατάρτιση λίστας από 15 έως 20 «εμβληματικών σχεδίων» για την περίοδο μέχρι το 2020.

Οπως αναφέρεται, οι ελληνικές αρχές θα ολοκληρώσουν τη «στρατηγική ανάπτυξης», η οποία μεταξύ άλλων «θα πρέπει να στοχεύει στη δημιουργία, μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια, ενός ελκυστικότερου επιχειρηματικού περιβάλλοντος». Οι προτεραιότητες αφορούν τομείς όπως ο τουρισμός, οι τεχνολογίες πληροφορικής, οι μεταφορές, η φαρμακοβιομηχανία, η γεωργία και η μεταποίηση γεωργικών προϊόντων, όπως και η εφοδιαστική αλυσίδα.

Γίνεται, επομένως, φανερό ότι πίσω από την «κουρτίνα» της διαπραγμάτευσης στήνονται νέες επιχειρηματικές συμφωνίες, για την προσέλκυση κερδοφόρων επενδύσεων, εν μέσω έντονων ενδομονοπωλιακών και γεωπολιτικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων.

Ανάμεσα σε άλλα, η διακρατική συμφωνία Ελλάδας - Γαλλίας προβλέπει:

• «Ανταλλαγή απόψεων σχετικά με βέλτιστες πρακτικές αξιοποίησης των ευρωπαϊκών διαρθρωτικών πόρων και επενδυτικών κεφαλαίων και την από κοινού συνεισφορά στην επιτυχία των ευρωπαϊκών πρωτοβουλιών που αποσκοπούν στην ενίσχυση των επενδύσεων, της απασχόλησης και της ανάπτυξης, ιδίως του προγράμματος Γιούνκερ».
• Συνεργασία για την κατασκευή του Διαδριατικού Αγωγού Φυσικού Αερίου (ΤΑΡ), σχέδια διασύνδεσης δικτύων φυσικού αερίου μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας, Ελλάδας και Ιταλίας και Κύπρου και Ελλάδας, αύξηση δυναμικότητας αεριοποίησης του τερματικού σταθμού υγροποιημένου φυσικού αερίου Ρεβυθούσας και κατασκευή τερματικού σταθμού υγροποιημένου φυσικού αερίου στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.
• Συνεργασία μεταξύ ελληνικών και γαλλικών επιχειρήσεων για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας (διασύνδεση δικτύου ηλεκτρισμού στις Κυκλάδες, σχέδιο διασύνδεσης ηπειρωτικής Ελλάδας με την Κρήτη, εκσυγχρονισμός των δικτύων μεταφοράς και διανομής ηλεκτρισμού/ υποσταθμοί).
• Ανάπτυξη κοινών σχεδίων για τη διαχείριση και αξιοποίηση απορριμμάτων και αποβλήτων, καθώς και για τη διαχείριση των υδάτων.
• Ενθάρρυνση γαλλικών επιχειρήσεων να ανταποκριθούν στο πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα και ιδιαίτερα για τη διαχείριση των υδάτων σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Μάλιστα, στο «συμπληρωματικό» μνημόνιο με την Ευρωζώνη γίνεται ειδική αναφορά στον νέο κανονισμό σε ό,τι αφορά τα τιμολόγια στις εταιρείες ύδρευσης - αποχέτευσης (ζήτημα το οποίο ήδη δρομολόγησε η κυβέρνηση), ενώ επίσης, όπως προβλέπουν οι ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, θα προετοιμάσουν τα επιχειρηματικά σχέδια και τις επενδύσεις για τα επόμενα πέντε χρόνια.
• Στήριξη επενδυτικών σχεδίων στον τομέα της ανάπτυξης, της εξοικονόμησης Ενέργειας και των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, όπως η ηλιακή, η αιολική, η γεωθερμία και η βιομάζα.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση, καταγράφονται ήδη ορισμένες «εμβληματικές» επενδύσεις και συμπράξεις γαλλικών μονοπωλίων στην Ελλάδα. Ορισμένες από αυτές είναι οι εξής:

• Το μονοπώλιο της Ενέργειας «Total», με επιχειρηματική παρουσία και στην Ελλάδα, δραστηριοποιείται στην αναζήτηση, ανάπτυξη και παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου.
• Η EDF είχε εκδηλώσει επενδυτικό ενδιαφέρον για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Παράλληλα, μέσω της θυγατρικής εταιρείας της «Edison», από κοινού με τα ΕΛΠΕ, διαχειρίζονται μονάδες ηλεκτροπαραγωγής στην Ελλάδα.
• Η «Suez Environnment» εδώ και πολύ καιρό καλοβλέπει την ΕΥΑΘ, στην οποία ήδη κατέχει το 5% του μετοχικού κεφαλαίου.
• Η «Vinci» κατασκεύασε τη Γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου, ενώ παράλληλα σε συνεργασία με ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους κατασκευάζει οδικούς άξονες στη χώρα κ.ά.

Να θυμίσουμε ότι η πλευρά του ΣΕΒ, ήδη από το 2015, έχει αναθερμάνει τους δεσμούς της με γαλλικά μονοπώλια και τους επιχειρηματικούς ομίλους, ενώ στο πλαίσιο των επαφών που είχαν τότε στο Παρίσι, οι Ελληνες βιομήχανοι υπέγραψαν «πρωτόκολλο συνεργασίας» με τον γαλλικό Επιχειρηματικό Σύνδεσμο Βιομηχάνων και Εργοδοτών - MEDEF.

Τον Οκτώβρη του 2015 (αμέσως μετά την υπογραφή του 3ου μνημονίου) κλιμάκιο του ΣΕΒ, υπό τον πρόεδρό του, Θ. Φέσσα, συναντήθηκε στο Παρίσι με τους βιομήχανους της Γαλλίας, ενώ ο ΣΕΒ έκανε λόγο για ανάπτυξη κοινών δράσεων, «μετά την ολοκλήρωση της πρώτης επισκόπησης προόδου του ελληνικού προγράμματος σταθερότητας».

Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση, οι βιομηχανικοί σύνδεσμοι των δύο κρατών συγκρότησαν «κοινή ομάδα εργασίας», με στόχο την προώθηση επενδύσεων σε βιομηχανικά δίκτυα υψηλής προστιθέμενης αξίας και τη διαμόρφωση μιας «συνεκτικής ενεργειακής πολιτικής με ανταγωνιστικό κόστος».

Κατά τ' άλλα, οι εγχώριοι βιομήχανοι προσβλέπουν στις επερχόμενες παρεμβάσεις και τις αναδιαρθρώσεις μέσω και της λεγόμενης «Εθνικής Αναπτυξιακής Στρατηγικής», που με τη σειρά της αποτελεί τμήμα του «επικαιροποιημένου» μνημονίου με την Ευρωζώνη:

«Σε ρόλο καταλύτη, απαιτούνται και επενδύσεις σε μεγάλα έργα υποδομών, με τη σύμπραξη του ιδιωτικού τομέα, έργα που να έχουν εμπορική αξία ώστε να αναζητηθούν επενδυτές και χρηματοδότηση στις διεθνείς αγορές», επισημαίνει χαρακτηριστικά ο ΣΕΒ, έχοντας «ένα το κρατούμενο» τον στρατηγικό σχεδιασμό για τις υποδομές που παρουσίασε τις προάλλες το αρμόδιο υπουργείο.

Η λίστα του ΣΕΒ με τα «εμβληματικά έργα» περιέχει και μια σειρά τομείς που «κουμπώνουν» με το γαλλικό ενδιαφέρον, δίνοντας άλλη διάσταση στη διακρατική συμφωνία και το «πρωτόκολλο συνεργασίας» του 2015. Ταυτόχρονα, βέβαια, τέτοια σχέδια και προοπτικές ενεργοποιούν και ανατροφοδοτούν ανταγωνισμούς ανάμεσα σε μονοπωλιακούς ομίλους άλλων κρατών, που προσβλέπουν στην ανάπτυξη της δικής τους κερδοφορίας από τη δραστηριοποίησή τους σε τομείς της ελληνικής οικονομίας.

Εντελώς ενδεικτικά, στη «λίστα» του ΣΕΒ βρίσκονται λιμάνια, μαρίνες, αεροδρόμια, υδατοδρόμια, η διασύνδεση δικτύων ηλεκτρισμού Ελλάδας - Ιταλίας και ηπειρωτικής Ελλάδας - Κρήτης, πάρκα εφοδιαστικής αλυσίδας, ύδρευση - αποχέτευση - άρδευση - διαχείριση αποβλήτων - επεξεργασία λυμάτων, ψηφιακές υπηρεσίες παντού, αξιοποίηση ορυκτού πλούτου, ανάπλαση αστικών οικιστικών και εμπορικών περιοχών κ.ά.

Με αφορμή την απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης υπό τον Ντόναλντ Τραμπ, την 1η Ιούνη, να βγάλει τις ΗΠΑ από τη λεγόμενη Συμφωνία του Παρισιού για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, έχει ξεκινήσει μια συζήτηση σε παγκόσμιο επίπεδο που συμβάλλει στον αποπροσανατολισμό των λαών για το ποια είναι η κύρια αιτία των περιβαλλοντικών προβλημάτων. Επιχειρείται να κρυφτεί ότι ο πραγματικός κίνδυνος για το περιβάλλον είναι ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, που όλοι υπερασπίζονται, είτε επιχειρηματολογούν υπέρ είτε κατά της εν λόγω Συμφωνίας. Οσο το αποκλειστικό κίνητρο της παραγωγής είναι το καπιταλιστικό κέρδος, όσο υπάρχει ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, οι ισχυροί μονοπωλιακοί όμιλοι θα εκμεταλλεύονται τις πρώτες ύλες, θα καταστρέφουν ολόκληρες περιοχές, δεν θα παίρνουν μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος από την παραγωγική τους δραστηριότητα λόγω «κόστους», θα ρυπαίνουν με τα απόβλητά τους θάλασσες, γη και αέρα. Ταυτόχρονα, η δήθεν ευαισθησία με τη χρήση των λεγόμενων «πράσινων» μεθόδων, δηλαδή την παραγωγή Ενέργειας από Ανανεώσιμες Πηγές, στον καπιταλισμό δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ακόμα πηγή κερδοφορίας για τα μονοπώλια. Δεν είναι τυχαίο ότι μονοπώλια που δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον τομέα, από τη Γερμανία και κάποιες άλλες χώρες της ΕΕ, την Κίνα, αλλά και τις ίδιες τις ΗΠΑ, εμφανίζεται να πρωτοστατούν στην εκστρατεία κατά των ορυκτών καυσίμων, θέλοντας να θωρακίσουν τα δικά τους συμφέροντα.

Οι ενδεχόμενοι συμβιβασμοί που επιτυγχάνονται ανάμεσα στους εκπροσώπους των μονοπωλίων, όπως και η Συμφωνία του Παρισιού του 2015 με αφορμή τις υπαρκτές επιπτώσεις από την κλιματική αλλαγή, στην πραγματικότητα ούτε θέλουν ούτε και μπορούν να αντιμετωπίσουν την καταστροφή του περιβάλλοντος, αφού δεν πειράζουν στο ελάχιστο την αιτία, το σκοπό της παραγωγής, δηλαδή την κερδοφορία των καπιταλιστών.

Αξίζει να δούμε τι πραγματικά προβλέπει η Συμφωνία - συμβιβασμός του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή του Δεκέμβρη του 2015. Πρόκειται επί της ουσίας για μια υποτιθέμενη δέσμευση των 195 χωρών που την υπογράφουν, «να διατηρήσουν την αύξηση του παγκόσμιου μέσου όρου θερμοκρασίας σε λιγότερο από 2 βαθμούς Κελσίου το χρόνο κάτω από τα προβιομηχανικά επίπεδα» και ταυτόχρονα «να συνεχίσουν τις προσπάθειες για περιορισμό της αύξησης της θερμοκρασίας σε 1,5 βαθμούς Κελσίου», κάτι που σημαίνει πως το 2030 υποτίθεται θα έχει σταματήσει η χρήση ορυκτών καυσίμων.

Τα «μέτρα μείωσης της υπερθέρμανσης» θα εφαρμόζονται σε εθελοντική βάση και δεν υπάρχουν δεσμευτικοί όροι, ενώ διατυπώνεται ο όρος των λεγόμενων «εθνικών συνεισφορών της κάθε χώρας», που θα ελέγχονται κάθε 5 χρόνια, για να αναπροσαρμόζονται, αν δεν έχουν πιαστεί, οι στόχοι, χωρίς να υπάρχουν κυρώσεις. Η τύχη της Συμφωνίας του Κιότο του 1997, που περιείχε και δεσμευτικούς όρους αλλά δεν τηρήθηκε από ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία και στη συνέχεια από Ρωσία και άλλες μεγάλες χώρες, είναι χαρακτηριστική της υποκρισίας των εκπροσώπων των καπιταλιστικών χωρών.

Στη Συμφωνία, ακόμη, δεν προβλέπεται καμία «πρόσθετη χρηματοδότηση των αναπτυσσόμενων χωρών» όπως αυτή που υπήρχε στη Συμφωνία του Κιότο ή σε αυτή της Κοπεγχάγης το 2009, που ακολούθησε, όπου γινόταν λόγος για 100 δισ. δολάρια το χρόνο έως το 2020 για να βοηθηθούν χώρες που εξάγουν ορυκτά καύσιμα σε αναπτυγμένες χώρες. Το ποσό αυτό όχι μόνο δεν καλύφθηκε, αλλά και με τη Συμφωνία του Παρισιού επανέρχεται ως επιδιωκόμενος στόχος. Στην πραγματικότητα, όπως διαπιστώνουν και οι υπηρεσίες του ΟΗΕ, στα ειδικά ταμεία για το κλίμα πάνε μόλις 2 δισ. δολάρια το χρόνο και με τους πιο αισιόδοξους υπολογισμούς ο υποτιθέμενος στόχος καλύπτεται κατά το 1/5 ή 20 δισ. δολάρια το χρόνο σε αναπτυσσόμενες χώρες για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.

Η Συμφωνία προβλέπει και τον λεγόμενο μηχανισμό συμψηφισμού των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, δηλαδή την αγορά ρύπων ή «πιστώσεις άνθρακα» από τις φτωχότερες χώρες ώστε να προσμετράται στη συνεισφορά συνήθως πλουσιότερων και πιο αναπτυγμένων χωρών. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι αλλάζει η ορολογία στο κείμενο της Συμφωνίας και δεν γίνεται αναφορά σε «αγορά άνθρακα», αλλά σε «διεθνώς μεταφερόμενο αποτέλεσμα περιορισμού εκπομπών ρύπων» και αντί για «μηχανισμό καθαρής ανάπτυξης», κάνει λόγο για «μηχανισμό που συνεισφέρει στον περιορισμό των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου και στηρίζει την αειφόρο ανάπτυξη». Δηλαδή, και με τη βούλα, το εμπόριο ρύπων συνεχίζεται.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι στη διαπραγμάτευση που έγινε, υπήρξε έντονη διαπάλη όταν εκπρόσωποι κυβερνήσεων της Αφρικής και της Ασίας έθεσαν ζήτημα «κλιματικών επανορθώσεων και αποζημιώσεων» από τις πλουσιότερες χώρες, για φαινόμενα πλημμυρών και άλλων καταστροφών που αποδίδονται στην κλιματική αλλαγή και οι ίδιες υφίστανται. Οι ΗΠΑ πρώτες, τότε με κυβέρνηση Ομπάμα, απείλησαν με κατάρρευση των συνομιλιών, λέγοντας ότι το θέμα είναι εκτός ορίων. Επίσης, χαρακτηριστικό είναι ότι από τη Συμφωνία εξαιρούνται οι διεθνείς μεταφορές και οι αερομεταφορές, που σύμφωνα με επιστημονικές μετρήσεις έχουν τώρα τις ίδιες επιπτώσεις με τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου της Γερμανίας και της Νότιας Κορέας, που έχουν ποσοστά εκπομπής της τάξης του 2,56% και του 1,85% στην παγκόσμια κατάταξη. Πρώτη στην εκπομπή διοξειδίου του άνθρακα είναι η Κίνα με 20,09% και ακολουθείται από τις ΗΠΑ με 17,89%, τη Ρωσία με 7,53%, την Ινδία με 4,10%, την Ιαπωνία με 3,75% κ.ο.κ (σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνουν υπηρεσίες του ΟΗΕ για το 2015).

Ακόμα, η ΕΕ, που οι χώρες - μέλη της στο σύνολό τους έχουν υπογράψει τη Συμφωνία του Παρισιού, έχει υποτίθεται δεσμευτεί για μείωση των αερίων του θερμοκηπίου έως το 2030 στο 40% σε σύγκριση με το 1990. Επίσης ότι το 27% της Ενέργειας που θα καταναλώνεται το 2030, να προέρχεται από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, αλλά και να υπάρξει διασύνδεση της ηλεκτρικής αγοράς.

Γίνεται κατανοητό ότι το καπιταλιστικό σύστημα που σαπίζει, είναι το υπόβαθρο για την εκδήλωση τεράστιων οικολογικών καταστροφών και για τις ιμπεριαλιστικές πολεμικές επεμβάσεις των ΗΠΑ, της ΕΕ και των συμμάχων τους - στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία και την Κίνα - στη Μέση Ανατολή, την Ασία, την Αφρική, που καταστρέφουν και ξεριζώνουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, μνημεία της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς, το φυτικό και ζωικό πλούτο, τις υποδομές.

Οι «αποφάσεις» του Ρίο, του Γιοχάνεσμπουργκ, του Κιότο, της Κοπεγχάγης, οι προηγούμενοι συμβιβασμοί - συμφωνίες, οι λεγόμενοι «στόχοι της χιλιετίας», δεν απέτρεψαν το θάνατο, τη δίψα εκατομμυρίων ανθρώπων, την πείνα, τις επιδημίες και φυσικές καταστροφές, που θα μπορούσαν να αποφευχθούν, όπως και τις επιπτώσεις από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Το ίδιο θα γίνει και με τη Συμφωνία του Παρισιού.

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντ. Τραμπ, αιτιολόγησε την απόφαση απόσυρσης από τη Συμφωνία του Παρισιού εμφανιζόμενος ως υπερασπιστής των Αμερικανών εργαζομένων και ταυτόχρονα του αμερικανικού κεφαλαίου. Παρουσίασε στοιχεία της ιδιωτικής εταιρείας Οικονομικών Συμβούλων «National Economic Research Associates», ότι «η συμμόρφωση με τους όρους της συμφωνίας θα μπορούσε να κοστίσει μέχρι και 2,7 εκατομμύρια θέσεις εργασίες έως το 2025, σε τομείς όπως η αυτοκινητοβιομηχανία, οι κατασκευές». Με βάση την ίδια μελέτη, έως το 2040 θα μειωνόταν η παραγωγή χαρτιού κατά 12%, τσιμέντου κατά 23%, σιδήρου κατά 38%, άνθρακα κατά 86%, φυσικού αερίου κατά 31%, με το κόστος για την οικονομία να υπολογίζεται σε 3 τρισ. δολάρια.

Χωρίς, βεβαίως, να μπορεί να εξακριβωθεί η πραγματική βάση αυτών των στοιχείων, ο στόχος είναι να καταδειχτεί ότι η Συμφωνία είναι ασύμφορη και τιμωρητική για ορισμένα αμερικανικά μονοπώλια. Ετσι, ο Τραμπ λέει ότι θα επαναδιαπραγματευτεί μια πιο δίκαιη συμφωνία, ώστε να μην ευνοούνται οι ανταγωνιστές των ΗΠΑ, Κίνα, Ινδία κ.λπ., που σημείωσε ότι μπορούν να αυξάνουν τις εκπομπές αερίων για τα επόμενα 13 χρόνια, αφού οι μετρήσεις γίνονται με βάση τη βιομηχανική παραγωγή της δεκαετίας του '90, που ήταν σαφώς κατώτερη.

Αυτό που στην πραγματικότητα προβάλλεται, είναι η διάθεση των αμερικανικών μονοπωλίων να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία τους έναντι ανταγωνιστών που τα απειλούν, κυρίως από Κίνα, Γερμανία. Στον τομέα της Ενέργειας, τα τελευταία χρόνια, οι ΗΠΑ, λόγω της εξόρυξης υδρογονανθράκων (πετρέλαιο και φυσικό αέριο) από το σχιστόλιθο με τη μέθοδο της υδραυλικής ρωγμάτωσης «Hydraulic fracturing» - μια διαδικασία με σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις για το περιβάλλον - έχουν καλύψει σημαντικό τμήμα της εσωτερικής αγοράς, ενώ αυξάνουν την εξαγωγική δραστηριότητα. Επίσης, η επιδιωκόμενη από τον Τραμπ ενίσχυση της εγχώριας βιομηχανίας προϋποθέτει αυτή να απαλλαγεί από κοστοβόρες διαδικασίες για μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος. Το ενδεχόμενο αυτό, που θα μπορούσε να δώσει πλεονέκτημα σε αμερικανικά μονοπώλια, είναι που ανησυχεί τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Κίνα, τη Ρωσία και άλλες χώρες που εμφανίζονται να νοιάζονται για την περιβαλλοντική καταστροφή. Αυτό φάνηκε ανάγλυφα και στην πρόσφατη Σύνοδο ΕΕ - Κίνας, όπου οι δύο πλευρές προσβλέπουν σε επενδύσεις σε τομείς όπως η αυτοκινητοβιομηχανία (ηλεκτροκίνηση), οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, το φυσικό αέριο, η διαχείριση των απορριμμάτων.

Ειδικά το ζήτημα της ηλεκτροκίνησης είναι από αυτά για τα οποία ασκείται κριτική και στον Τραμπ στο εσωτερικό, καθώς ισχυρά μονοπώλια του τομέα τον προειδοποιούν ότι θα χάσει τα ηνία με την ...απομόνωση από τη διεθνή κοινότητα στο θέμα του κλίματος. Χαρακτηριστική η περίπτωση του δισεκατομμυριούχου Ελον Μασκ, συμβούλου της «Tesla» και της «SpaceX», που παραιτήθηκε από σύμβουλος του Προέδρου. Επίσης, πολλά από τα μονοπώλια του ίντερνετ και των νέων τεχνολογιών ακολουθούν την ίδια κριτική στάση απέναντι στην απόφαση Τραμπ.

Την ίδια ώρα και κυβερνήτες πολιτειών της χώρας δηλώνουν ότι θα εφαρμόσουν τη Συμφωνία του Παρισιού, παρά την αποχώρηση της χώρας από αυτή. Ολους αυτούς, βεβαίως, δεν τους πήρε ο πόνος για το μέλλον του πλανήτη, αλλά αυτό που επιδιώκουν είναι η εξασφάλιση των δικών τους συμφερόντων με το προσωπείο του ...οικολόγου.

Οι παραπλανητικές κορόνες περί κακού Τραμπ και δήθεν καλών άλλων δεν μπορεί να εγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις. Ολο και περισσότερο αποδεικνύεται ότι η ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος είναι ασύμβατη με τα συμφέροντα των μονοπωλίων, την εξουσία τους και τις διακρατικές συμμαχίες τους. Αυτό που πρέπει πρωτίστως να συνειδητοποιηθεί, είναι ότι στον πυρήνα του προβλήματος είναι το κίνητρο της παραγωγής, του δρόμου ανάπτυξης που ακολουθεί κάθε κοινωνία. Η καπιταλιστική ανάπτυξη, που τελικά ταυτίζεται με την εξασφάλιση της κερδοφορίας των επενδύσεων, οι οποίες προϋποθέτουν την εκμετάλλευση, τη λεηλασία του πλούτου που παράγουν οι εργάτες, των δικαιωμάτων τους και του περιβάλλοντος, των φυσικών πόρων της Γης και της χρήσης τους ως πηγής κερδοφορίας, πρέπει να αντικατασταθεί από την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, την επιστημονικά σχεδιασμένη ανάπτυξη, που θα καλύπτει τις διευρυμένες λαϊκές ανάγκες σύμφωνα με τις δυνατότητες της εποχής. Αυτό απαιτεί εργατική - λαϊκή εξουσία, ανατροπή του συστήματος εκμετάλλευσης. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για τον οποίο αξίζει να παλέψουν οι λαοί, προκειμένου να εξασφαλιστεί το μέλλον και των επόμενων γενιών.