Εργαζόμενοι, νέοι, νέες, σπουδαστές, μαθητές, άνεργοι που προβληματίζονται για το πώς μπορεί να αλλάξει η σημερινή κατάσταση, έδωσαν το «παρών» στο Εργατικό Φεστιβάλ που διοργάνωσαν οι Οργανώσεις Λάρισας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, το βράδυ της Πέμπτης 29/6, στο «Φρούριο» της Λάρισας.

Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν με χαιρετισμό από τον Παναγιώτη Κοδέλλα, μέλος του ΓΠ Θεσσαλίας της ΚΝΕ, και ακολούθησε συναυλία από νεανικό σχήμα.

Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκε αφιέρωμα στα 100 χρόνια από τη Μεγάλη Σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση μέσα από λογοτεχνικά κείμενα και ποίηση.

Την κεντρική ομιλία έκανε ο Τάσος Τσιαπλές, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Η βραδιά έκλεισε με γλέντι με εργατικά και λαϊκά τραγούδια από τους «laΤΡΕΙΣ», ενώ στο χώρο λειτουργούσε έκθεση με τίτλο «Αλήθειες και Ψέματα για το Σοσιαλισμό» και βιβλιοπωλείο της «Σύγχρονης Εποχής».

Ξεκινώντας την ομιλία του, ο Τ. Τσιαπλές σημείωσε ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, μέσα και από τις εκδηλώσεις του 43ου Φεστιβάλ, απευθύνουν στη νεολαία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων κάλεσμα οργάνωσης και αγώνα, όχι μόνο για να μπει φρένο στην αντιλαϊκή επίθεση κεφαλαίου, κυβέρνησης, ΕΕ, αλλά για να διεκδικήσουν την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών τους.

Αναφερόμενος στην ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, ανάμεσα στα άλλα, επεσήμανε ότι παρά το προσωρινό πισωγύρισμα που συντελέστηκε με τις αντεπαναστατικές ανατροπές της περιόδου 1989-1991, ο σοσιαλισμός αποτελεί το μέλλον της ανθρωπότητας. «Η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του σοσιαλισμού, η δυνατότητα κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, πηγάζουν από την καπιταλιστική εξέλιξη που οδηγεί στη συγκεντρωμένη παραγωγή», ανέφερε ο ομιλητής, τονίζοντας ότι «η καπιταλιστική ιδιοκτησία ακυρώνει τη δυνατότητα να ζήσουν όλοι οι εργαζόμενοι σε κοινωνικά οργανωμένες καλύτερες συνθήκες, που να ανταποκρίνονται στις αυξανόμενες ανθρώπινες ανάγκες». Οπως είπε, αυτές τις δυνατότητες τις γεννά η εργατική τάξη με τη δουλειά της μέσα στον καπιταλισμό, τις διευρύνει η ανάπτυξη των επιστημών και της τεχνολογίας. Ομως, σε μια κοινωνία όπου το τι και πώς θα παραχθεί, καθορίζεται με γνώμονα το ατομικό, το καπιταλιστικό κέρδος, οι ανάγκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων συνθλίβονται.

Καταλήγοντας, ο Τ. Τσιαπλές τόνισε ότι το ΚΚΕ με βάση τη στρατηγική του «δίνει σήμερα μάχη για την κατάκτηση εκείνων των χαρακτηριστικών που θα του δώσουν τη δυνατότητα να δρα ως επαναστατική πρωτοπορία "παντός καιρού". Η πάλη στις σημερινές συνθήκες για την κατάργηση της ταξικής - εκμεταλλευτικής και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας αποτελεί τη συνέχεια του δρόμου που άνοιξε η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Αυτή την προοπτική, στηριγμένοι και στη Διακήρυξη της ΚΕ για τα 100χρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης, θέλουμε να συζητήσουμε μέσα από τις εκδηλώσεις του 43ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ, αλλά και άλλες που προγραμματίζουμε ως Κόμμα, ώστε να δώσουμε ώθηση στην άνοδο της πάλης της εργατικής τάξης για τη σοσιαλιστική επανάσταση».

Πέθανε την Κυριακή 2 Ιούλη και κηδεύτηκε τη Δευτέρα 3 Ιούλη στο χωριό του στο Κουρνά Χανίων ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, ο Μακρονησιώτης Λεωνίδας Μεντάκης. Στην κηδεία του παρευρέθηκε πλήθος κόσμου, συγγενείς, χωριανοί και σύντροφοι. Επικήδειο εκφώνησε ο Γραμματέας της ΤΕ Χανίων του ΚΚΕ Αλέκος Μαρινάκης, και ο ανιψιός του, καθηγητής κ. Ζυμβραγουδάκης.

Στον επικήδειο ο Αλέκος Μαρινάκης ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ο Λεωνίδας Μεντάκης ήταν ένας από τους τελευταίους στα Χανιά της ηρωικής γενιάς κομμουνιστών της περιόδου της Εθνικής Αντίστασης, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και Μακρονησιώτης (...).

Ο σύντροφος Λεωνίδας, με την εισβολή της φασιστικής Ιταλίας και Γερμανίας στη χώρα μας ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του ΚΚΕ για γενικευμένη αντίσταση από τον ελληνικό λαό, εντάσσεται στην ΕΠΟΝ και αργότερα στον ΕΛΑΣ, γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Ελαβε μέρος στις σημαντικότερες μάχες που έδωσε η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση στον Αποκόρωνα και γενικότερα στο νομό Χανίων, ενάντια στους κατακτητές και στους ντόπιους συνεργάτες τους, όταν οι άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις ή εγκατέλειπαν την Ελλάδα ή συνεργάζονταν με τον κατακτητή. Διακρίνεται σε όλα τα καθήκοντα που αναλαμβάνει. Με την απελευθέρωση της χώρας από τους κατακτητές, ο σ. Λεωνίδας είχε την πορεία που είχαν οι περισσότεροι αγωνιστές της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης σαν ανταμοιβή για την αντιστασιακή αντιφασιστική τους δράση, διώξεις και κατατρεγμούς. Εντάσσεται στον ΔΣΕ και δίνει τη μάχη της κορυφαίας στιγμής του ταξικού κινήματος που δόθηκε στη χώρα μας, κόντρα στην αστική τάξη και τους Εγγλέζους και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Συλλαμβάνεται και στέλνεται στο κολαστήριο της Μακρονήσου πριν από 70 χρόνια ακριβώς. Δέχεται φοβερά βασανιστήρια και κατά τύχη γλιτώνει από το θάνατο λόγω μιας πλευρίτιδας που τον έπιασε και τον παράτησαν για να πεθάνει, οπότε και γλίτωσε τη δολοφονία του. (...)

Στα δύσκολα χρόνια που πέρασε το Κόμμα μας το 1989 - 1991 ο σύντροφος Λεωνίδας στάθηκε αταλάντευτος στις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού και στην υπεροχή του σοσιαλισμού σαν μοναδική λύση στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, αντίληψη στην οποία εναντιώνονταν όλοι αυτοί που αποχώρησαν τότε από το Κόμμα.

Εδωσες τον καλύτερο σου εαυτό σε όλες τις μάχες του λαϊκού κινήματος στην Κρήτη. Δεν έλειπες από πουθενά, από συγκεντρώσεις, πορείες, μπλόκα των αγροτών, εκδηλώσεις, όλων των μαζικών φορέων, συνταξιούχων, αντιστασιακών, της Επιτροπής Ειρήνης, των συνδικάτων και φυσικά του Κόμματος μας. (...) Το παράδειγμα σου, οι αγωνιστικοί σου δεσμοί με τον λαό, τους αγρότες, τους εργάτες, τους επαγγελματίες της περιοχής, θα είναι παρακαταθήκη για εμάς τους νεότερους.

Η παρουσία σου, παρότι μας άφησες, θα είναι κοντά μας, ζωντανή, ανθεκτική στους δρόμους του αγώνα μέχρι τη νίκη. Ιδιαίτερα σήμερα που η επίθεση που δέχεται ο λαός μας έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Το χάρισμα που είχες να περνάς το μήνυμα της ελπίδας και της προοπτικής στο λαό, όπως και η σεμνότητά σου και τα λίγα λόγια και πολλά έργα, πρέπει να μας γίνει παράδειγμα».