Το γαϊτανάκι των αντιδράσεων κατά της ΛΔ Κορέας έσυρε πρώτος ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, που και με αυτή την αφορμή «κούνησε το δάκτυλο» στην Κίνα, εκφράζοντας την «απογοήτευσή» του γιατί τάχα το Πεκίνο «δεν κάνει αρκετά για τη Βόρεια Κορέα... μόνο λόγια». Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον, παίζοντας το ρόλο του «καλού αστυνομικού», ανέλαβε λίγο αργότερα να αλλάξει το κλίμα έντασης μεταξύ Ουάσιγκτον - Πεκίνου, δηλώνοντας πως δεν κατηγορεί την Κίνα για τη συμπεριφορά της ΛΔ Κορέας, επειδή τάχα οι ΗΠΑ επιδιώκουν «να συνεργαστούν με την Κίνα» για την αποπυρηνικοποίηση της Κορεατικής Χερσονήσου. Ισχυρίστηκε πως οι ΗΠΑ είναι ανοιχτές «σε συνομιλίες με την Πιονγιάνγκ». Νωρίτερα, ωστόσο, δημοσίευμα των Τάιμς της Νέας Υόρκης αποκάλυπτε την πρόταση που υπέβαλε για το Κορεατικό στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ ο πρώην ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, η παλιά «καραβάνα» Χένρι Κίσινγκερ. Ο Κίσινγκερ φέρεται πως πρότεινε στον Τραμπ να δεσμευτεί ότι θα αποσύρει τα περισσότερα αμερικανικά στρατεύματα από τη Νότια Κορέα, για να καθησυχάσει την Κίνα σε περίπτωση «που θα έχανε τη ζώνη ασφαλείας της σε περίπτωση ανατροπής της βορειοκορεατικής κυβέρνησης». Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ διέψευσε τις πληροφορίες, διαβεβαιώνοντας πως δεν μελετάται η ανατροπή της βορειοκορεατικής κυβέρνησης.
Ωστόσο, το αντίθετο υποστήριξε μιλώντας σε δημοσιογράφους τη Δευτέρα ο Ρεπουμπλικάνος Γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκράχαμ, που ισχυρίστηκε πως ο Τραμπ τού εμπιστεύτηκε ότι «είναι έτοιμος για πόλεμο με τη Βόρεια Κορέα» αν η Πιονγιάνγκ «συνεχίσει τις προσπάθειες να πλήξει την Αμερική» με πυραύλους που φέρουν πυρηνικές κεφαλές. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε ο διοικητής των αμερικανικών πολεμικών αεροπορικών δυνάμεων στον Ειρηνικό, στρατηγός Τέρενς Οσαγκνέσι, που χαρακτήρισε τη ΛΔ Κορέας «την πιο επείγουσα απειλή για την περιφερειακή σταθερότητα», τονίζοντας: «Αν κληθούμε, είμαστε έτοιμοι να αντιδράσουμε με ξαφνική, θανατηφόρα και καταιγιστική χρήση πολεμικής ισχύος, σε χρόνο και τόπο της επιλογής μας».
Απέναντι σε όλα αυτά, το κινεζικό υπουργείο Εξωτερικών απάντησε ότι το ζήτημα των βορειοκορεατικών πυραυλικών δοκιμών «δεν προκαλείται από την Κίνα», ότι για τη διευθέτησή του χρειάζονται «πολυμερείς προσπάθειες», ενώ επέκρινε την ύπαρξη της αμερικανικής αντιπυραυλικής ασπίδας THAAD στη Ν. Κορέα, καλώντας τις ΗΠΑ «να συνεργαστούν αρμονικά».
Από την άλλη, ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Σίνζο Αμπε, σε στενή επικοινωνία με τον Τραμπ, δήλωσε πως συμφώνησαν για την ανάγκη επιτάχυνσης της ανάληψης «δράσης» κατά της ΛΔ Κορέας, τονίζοντας ότι οι επαναλαμβανόμενες προσπάθειες της «διεθνούς κοινότητας» για «ειρηνική λύση» δεν έχουν αποδώσει ακόμη, κατηγορώντας την Πιονγιάνγκ για «μονομερή κλιμάκωση της έντασης». Κάλεσε έτσι τη Ρωσία και την Κίνα να αυξήσουν την πίεση και να κάνουν βήματα «για ανάληψη συγκεκριμένης δράσης».
Ο Νοτιοκορεάτης σοσιαλδημοκράτης Πρόεδρος Μουν Τζε - ιν, που λανσαρίστηκε στις πρόσφατες εκλογές σαν «φιλειρηνιστής» και υποστηρικτής της «ειρηνικής ένωσης της Νότιας και Βόρειας Κορέας», φάνηκε να προσανατολίζεται στην ενίσχυση του στρατιωτικού πυραυλικού και πυρηνικού προγράμματος της χώρας...
Τέλος, στην Υπουργική Σύνοδο του Συνδέσμου Χωρών Νοτιοανατολικής Ασίας (ΑSEAN) και του Περιφερειακού Φόρουμ της οργάνωσης, που πραγματοποιείται στη Μανίλα των Φιλιππίνων αυτό το Σαββατοκύριακο, διάφορες δυνάμεις της περιοχής ασκούσαν πιέσεις για νέες κυρώσεις κατά της ΛΔ Κορέας, με πιο βασική την πιθανότητα επιβολής ακόμα και ενεργειακού εμπάργκο.
Copyright 2017 The Associated |
Οι βασικοί διεκδικητές του προεδρικού θώκου, όπως συνέβη στις προηγούμενες εκλογές του 2013, είναι και τώρα ο Ουχούρου Κενυάτα (γιος του πρώτου Προέδρου της Κένυας, όταν αυτή έπαψε, το 1963, να είναι βρετανική αποικία) και βασικός αντίπαλός του ο Ράιλα Οντίνγκα (γιος του πρώτου αντιπροέδρου της Κένυας...), που έχει διεκδικήσει ανεπιτυχώς την προεδρική εξουσία τέσσερις φορές.
Οπως στις εκλογές του 2013 (που είχαν διεξαχθεί σχετικά ήρεμα) έτσι και τώρα επικρατεί ανησυχία για πιθανή μετεκλογική βία. Πολύ περισσότερο που η διαφορά ανάμεσα στους διεκδικητές του προεδρικού θώκου, Κενυάτα και Οντίνγκα, είναι της τάξης της μίας ποσοστιαίας μονάδας.
Σε κάθε περίπτωση, οι ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στους δύο βασικούς διεκδικητές της εξουσίας είναι δυσεύρετες καθώς αμφότεροι είναι ταγμένοι στην υπηρεσία των συμφερόντων της αστικής τάξης, στηρίζοντας, για παράδειγμα, την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Σομαλία που πραγματοποιούν κενυατικά στρατεύματα στο πλαίσιο της Αφρικανικής Ενωσης, με πρόσχημα τους τζιχαντιστές της «Αλ Σαμπάμπ». Παράλληλα, προσπαθούν να επωφεληθούν από τις ενδοϊμπεριαλιστικές κόντρες Δύσης - Κίνας, που συγκρούονται στην ευρύτερη περιοχή της αφρικανικής ηπείρου με «έπαθλο» τη μερίδα του λέοντος του ορυκτού και φυσικού της πλούτου, των νευραλγικών οδών για τη μεταφορά εμπορευμάτων και Ενέργειας. Ολα αυτά στην Αφρική, η οποία αλλάζει και αναμένεται να εξελιχθεί (σύμφωνα με προβλέψεις της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ) μέσα στις επόμενες δεκαετίες στην ήπειρο με το πιο νεανικό και πιο πολυπληθές εργατικό δυναμικό παγκοσμίως.
Οι δύο βασικοί διεκδικητές της εξουσίας ποντάρουν σκόπιμα στη νεολαία (ηλικίας μεταξύ 18 - 35 ετών) που αποτελεί το 51,% των περίπου 20.000.000 ψηφοφόρων. Γεγονός διόλου περίεργο αφού το 80% του πληθυσμού της χώρας είναι κάτω των 35 ετών.
Γι' αυτό και αμφότεροι υπόσχονται νέες θέσεις εργασίας, που βεβαίως εντάσσονται στο πλαίσιο των αναδιαρθρώσεων που προωθούνται σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, με μερική απασχόληση, δουλειά χωρίς θεμελιωμένα δικαιώματα. Και οι δύο προωθούν τα συμφέροντα ντόπιων και ξένων μονοπωλίων που θησαυρίζουν και κερδοσκοπούν απομυζώντας το μόχθο του κενυάτικου λαού, το 45,5% του οποίου παλεύει να επιβιώσει στα όρια της φτώχειας (σύμφωνα με στοιχεία της Υπηρεσίας Ανάπτυξης του ΟΗΕ). Η φτώχεια είναι έως σήμερα ο μόνιμος «συνοδός» του εργάτη και της εργάτριας στη χώρα αφού τα αστικά πολιτικά κόμματα διαιωνίζουν, με διάφορα μέσα και τρόπους, την εξασφάλιση φτηνής εργατικής δύναμης... Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που πολλά ασιατικά, και δη κινεζικά, μονοπώλια προωθούν εκατοντάδες επενδυτικά σχέδια και έργα υποδομής στην Κένυα, όπως και μονάδες μεταποίησης. Ας μην ξεχνάμε επιπλέον πως η Κένυα εντάσσεται στο χάρτη πολιτικο-οικονομικής επέκτασης της ισχύος της Κίνας για τους νέους «Δρόμους του Μεταξιού».
Ο 55χρονος Ουχούρου Κενυάτα υπόσχεται τη δημιουργία 1.300.000 νέων θέσεων εργασίας, μείωση του κόστους διαβίωσης, τη δημιουργία μίας «εθνικής οικονομίας για όλους», στην οποία υποτίθεται (κάποια στιγμή...) θα εξαλειφθούν «οι τεράστιες οικονομικές ανισότητες».
Από την άλλη, ο 72χρονος Οντίνγκα υπόσχεται «καταπολέμηση της διαφθοράς», για την οποία κατηγορεί την απερχόμενη κυβέρνηση. Τάζει και αυτός πως θα δημιουργήσει εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας «για τη νεολαία» και πως θα θεσπίσει μέτρα για τη βελτίωση της πρόσβασης όλων στα βασικά τρόφιμα.
Είναι φανερό, ωστόσο, πως χωρίς τη δράση ενός οργανωμένου εργατικού - λαϊκού κινήματος, σε ρήξη με τη στρατηγική του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν ουσιαστικές αλλαγές για τα λαϊκά στρώματα. Και βεβαίως απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει τέτοιο κίνημα είναι η ύπαρξη και μαχητική δράση της πρωτοπορίας του εργατικού κινήματος, ενός Κομμουνιστικού Κόμματος με επαναστατική στρατηγική, κάτι που είναι αναγκαίο στην Κένυα, στη «μαύρη ήπειρο», συνολικά σε κάθε χώρα.