ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Την καρέκλα θέλουν

Θα έλεγε κανείς ότι οι μέρες των τελευταίων χρόνων του 20ού και οι μέρες των πρώτων χρόνων του 21ου αιώνα έχουν κηρύξει έναν «ιερό» πόλεμο όπου νικήτρια θα ανακηρυχτεί η «μέρα» που θα δώσει το πιο άγριο χτύπημα στην προδομένη χώρα μας. Κάθε βδομάδα στέκομαι μπροστά σ' αυτά τα θέματα, σαν το γνωστό γάιδαρο του μύθου που είχε μπροστά του δυο δεμάτια άχυρο και ψόφησε από την πείνα γιατί δεν αποφάσιζε από ποιο δεμάτι ν' αρχίσει. Εγώ, παρ' όλο που σιχαίνομαι την περιαυτολογία, οφείλω να παραδεχτώ, όσο γίνεται πιο σεμνά ότι είμαι καλύτερος γιατί τελικά διαλέγω κάτι. Ο,τι μου κάνει εντύπωση. Ο,τι για κάποιο λόγο με πονέσει περισσότερο.

Είναι φανερό σε όλους ότι η κυβέρνηση έχει πάρει τον κατήφορο και σταματημό δεν έχει. Ο κατήφορος έγινε γκρεμός και ο ρυθμός καθόδου έγινε ρυθμός κατρακύλας. Και πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, μόνοι τους δέθηκαν χειροπόδαρα και παραδόθηκαν στους χασάπηδες των λαών ελπίζοντας σ' ένα καλό ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ μπαξίσι από τα ντόπια ή ξένα αφεντικά και ας πάψουν να μιλάνε για Ελλάδα και για συμφέροντα του ελληνικού λαού. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι προσφέροντας την Ελλάδα θα τη σώσουν. Και τα Σκόπια πρόσφεραν τα πάντα για να έχουν την προστασία και την εύνοια των Αμερικανών στη.... μοιρασιά της λείας. Μα τόση βλακεία; Και τόσο βλάκες είμαστε εμείς που τ' ακούμε όλ' αυτά και δεν αρπάζουμε το μπουγέλο με τη μαύρη μπογιά;

Μια παρένθεση τώρα, μικρή ελπίζω, για να πω τι με ταρακούνησε μέσα μου και ξεκίνησα να γράφω. Ισως, θα έπρεπε να το είχα αναφέρει αρχή αρχή, αλλά φαίνεται πως το χέρι μου, λάτρης της Δημοκρατίας κι αυτό, θεωρώντας πως έχει τα ίσια δικαιώματα με το μυαλό πήρε την πρωτοβουλία κι άρχισε όπως ήθελε. Συγνώμην. Λοιπόν αυτή τη φορά δε με ενεργοποίησε κανένα θέμα πολιτικό ή η μεγαλοπρέπεια των εγκαινίων του αεροδρομίου των Σπάτων. Αν μάλιστα υπήρχαν και αεροπλάνα να πραγματοποιήσουν τις προγραμματισμένες πτήσεις για τη μεταφορά επιβατών και μάλιστα με τις αποσκευές τους, τότε θα είχαμε λόγους να γιορτάσουμε για ένα γεγονός πρωτόγνωρο στην Ελλάδα.

Εκείνο που σταμάτησε το μυαλό μου ήταν μια εικόνα. Ναι, μια εικόνα στην τηλεόραση. Δυο άνθρωποι. Ο Κάστρο και ο κ. Αβραμόπουλος. Στην αρχή τους έβλεπα σχεδόν αδιάφορα. Μετά άρχισα να σκέφτομαι διάφορα αστεία, άλλα νόστιμα, άλλα ανάλατα, άλλα παλαβά και γιατί όχι. Κανέναν δεν έβλαπτα. Στον εαυτό μου τα έλεγα και μάλιστα χωρίς ήχο, μουγκά. «Λες να πετάχτηκε στην Κούβα για κανένα πούρο;» ή «Ρε μπας και τους κάνει καμιά διάλεξη για γραβάτες;» Για Χριστουγεννιάτικα Δέντρα από ζαχαροκάλαμα;»

Το πρόγραμμα είχε αλλάξει από ώρα, αλλά εγώ μέσα στα μάτια μου είχα την εικόνα αυτών των δυο ανθρώπων και τα αστεία μου, άρχισαν να γίνονται σκέψεις. Εκλεισα την τηλεόραση και κάθισα στο μισοσκόταδο. Τώρα τους έβλεπα μπροστά μου ζωντανούς. Πιο ζωντανούς απ' ό,τι πριν. Εβλεπα τις κινήσεις τους, άκουγα τη φωνή τους και μπορούσα να διαβάζω τις σκέψεις τους. Φαίνεται πως είχα ξεχαστεί για πολλή ώρα γιατί οι δυο ανθρώπινες φιγούρες είχαν ξεθωριάσει σιγά σιγά και δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις χαρακτηριστικά.

Σε λίγο, έτσι που το μυαλό μου δούλευε ανάμεσα σε πραγματικότητα και φαντασία, ο Κάστρο και ο κ. Αβραμόπουλος εξαφανίστηκαν και αντικαταστάθηκαν από δυο ΚΟΣΜΟΥΣ. Τον κόσμο του κ. Αβραμόπουλου και τον κόσμο του Φιντέλ. Στην ομάδα του κ.Αβραμόπουλου συγκεντρωθήκανε όλοι οι κ.κ. Αβραμόπουλοι, με άλλα ονόματα φυσικά. Να πω εδώ ότι δεν έχω προσωπικά με κανένα κι αν χρησιμοποιώ το όνομα του κ. Αβραμόπουλου είναι γιατί προσφέρεται σαν έξοχο παράδειγμα σ' αυτό που υποστηρίζω. Οτι με το λέγε λέγε των ΜΜΕ, παίρνουμε στα σοβαρά, πράγματα που μόνο σοβαρά δεν είναι. Λοιπόν, οι άλλοι κ.κ. Αβραμόπουλοι που πλαισιώσανε τον κ. Αβραμόπουλο ήταν το υπουργικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, οι κουρασμένοι «επώνυμοι» που ανακάλυψαν ότι στον καιρό της ανευθυνότητας καλύτερα όταν σβήσει η καριέρα σου να παίρνεις το μισθό του βουλευτή, μην κάνοντας τίποτα, παρά να ζεις από τη σύνταξη και να σε δέρνουν τα ΜΑΤ. Ηταν βέβαια και οι κ.κ. Αβραμόπουλοι της ΝΔ. Κι όλοι αυτοί που φωνάζουν από τα παράθυρα της τηλεόρασης.

Κανένα πρόγραμμα κανείς. Ούτε τους νοιάζει. Την καρέκλα θέλουν. Φοράνε τη γραβάτα και τρέχουν ακόμα και στα πέρατα του κόσμου να τρικλοποδιάσουν κάποιους και να πάρουν την καρέκλα, μ' όποιο τρόπο. Αλλος για λεφτά κι άλλος για καμάρι. Αυτά δεν μπορεί να τα βλέπω μόνο εγώ. Το τέλος των κ.κ. Αβραμοπουλαίων ήρθε. Θα ακούνε «γκάλοπ» και θα βουλώνουνε τ' αυτιά τους. Αλλος κόσμος δίπλα στον Φιντέλ, αλλά δε με παίρνει ο χώρος. Αλλη φορά. Θα πρέπει ίσως να αρχίσουμε, τουλάχιστον από τα θύματα της Πρωτομαγιάς στο Σικάγο...

Θα σας αποζημιώσω όμως με ένα συνταραχτικό νέο. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν αλλάζουν τα σύμβολά τους. Δεν αλλάζουν τίποτα. Ας το αντιμετωπίσουμε πολύ σοβαρά.

Του
Τίτου ΒΑΝΔΗ