Τα «μαχαίρια» που έχουν βγει στο ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής ήρθε να επιβεβαιώσει η απόφαση του βουλευτή Ευβοίας Νίκου Μίχου να ανεξαρτητοποιηθεί από τη Χρυσή Αυγή. Πρόκειται για τον τρίτο βουλευτή, μετά τους Μπούκουρα και Κουκούτση, που αποχωρεί με καταγγελίες περί «διάβρωσης» του χαρακτήρα της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης. Μετά την ανεξαρτητοποίηση Μίχου το ναζιστικό μόρφωμα έχει πλέον 16 βουλευτές.

Το υπόδικο πρώην στέλεχος της Χρυσής Αυγής (για συμμετοχή στη ναζιστική εγκληματική οργάνωση και στις επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου στο «Συνεργείο», σε δασκάλα στην Πάρο κ.ά.) στην επιστολή του κατηγορεί την ηγεσία της Χρυσής Αυγής για «κωλυσιεργία», που όπως γράφει «έδωσε το δικαίωμα ουσιαστικά στους εχθρούς του κινήματος να δυναμώσουν, και από τη μία να αλώσουν τον κομματικό μηχανισμό και από την άλλη έπαψε να αφουγκράζεται όλους αυτούς που "μάτωσαν" για να φτάσει η Χρυσή Αυγή εκεί που έφτασε». Καταγγέλλει ότι «δόθηκε βήμα σε τυχοδιώκτες, αλληθωρίζοντες, καιροσκόπους και τυχάρπαστους όψιμους εθνικιστές της πλάκας και της αρπαχτής» και πως «τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει ένας ανηλεής πόλεμος κατά των ιστορικών στελεχών του κινήματος».

Με κουτοπόνηρο αντικομμουνισμό και διαστρέβλωση των θέσεων του ΚΚΕ «υποδέχθηκαν» οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ την τοποθέτηση του βουλευτή του ΚΚΕ Γιάννη Δελή στη συνεδρίαση της αρμόδιας Επιτροπής της Βουλής με θέμα το σχέδιο νόμου για τη «νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου». Κατανοητή η αγωνία τους καθώς δεν μπορούν να απαντήσουν στα βασικά ζητήματα της τοποθέτησης του ΚΚΕ.

Την αρχή έκανε ο Χρ. Καραγιαννίδης που κατηγόρησε λίγο - πολύ το ΚΚΕ πως έχει πάρει διαζύγιο με την επιστήμη. «Η επιστήμη είναι ορθολογική, μόνο εάν συμφωνεί με τα δεδομένα τους (σ.σ. του ΚΚΕ)», ισχυρίστηκε. Κι έτσι θεώρησε πως «ξέμπλεξε» με τη βασική κριτική του ΚΚΕ στον αντιεπιστημονικό - ιδεαλιστικό διαχωρισμό μεταξύ του «βιολογικού» και «κοινωνικού» φύλου, στον οποίο βασίζεται και αναπαράγει το νομοσχέδιο. Διαστρέβλωσε τα λεγόμενα του ΚΚΕ για να ισχυριστεί πως, σύμφωνα με αυτά, «τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας είναι αποτέλεσμα της σήψης της αστικής δημοκρατίας» και διάνθισε την τοποθέτησή του με τις απαραίτητες αντικομμουνιστικές «πινελιές» για το «σταλινισμό». Μάλλον δεν τον βόλευε η θέση του ΚΚΕ, που ξεκαθάριζε ότι «υπάρχουν περιπτώσεις που το άτομο βιώνει μία έντονη σύγκρουση ανάμεσα στα χαρακτηριστικά του φύλου του και στο φύλο στο οποίο νιώθει ότι ανήκει». Και σε αυτές τις περιπτώσεις η ολόπλευρη κοινωνική προστασία του ατόμου και στη συνέχεια η όποια νομική αντιμετώπιση πρέπει να στηρίζεται σε ορισμένα αντικειμενικά, επιστημονικά κριτήρια. Διαφορετικά, η όποια προσπάθεια επίλυσης της ασυμβατότητας προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση με βάση την απόφαση του ατόμου θα το οδηγήσει «σε έναν κυκεώνα αντιφάσεων που κανένα μα κανένα θεσμικό πλαίσιο στηριγμένο στην απόλυτη ατομικότητα δεν μπορεί να τις λύσει».

Τη σκυτάλη πήρε ο Γ. Ψυχογιός με τη γνωστή τσιτατολογία, αξιοποιώντας ένα αποκομμένο απόσπασμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ, που αναφέρεται σε άλλο ζήτημα, αλλά προσπαθεί να το φορέσει στη συζήτηση για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Αν ήθελε ο «ερμηνευτής» των εκπροσώπων του επαναστατικού, εργατικού κινήματος μπορούσε να αναφερθεί, για παράδειγμα, στις συνομιλίες του Λένιν με την Κλάρα Τσέτκιν για τον έρωτα. Συμβούλευσε μάλιστα τους κομμουνιστές πως «δεν πρέπει και δεν μπορούμε να υποτιμούμε και να υποβαθμίζουμε πλήρως τη σημασία των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων σε μια κοινωνία». Μάλλον τον ενόχλησε ιδιαίτερα ότι το ΚΚΕ αποκάλυψε την υποκρισία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που παρουσιάζεται «ευαίσθητη» με το ατομικό δικαίωμα «με πλήρως διαστρεβλωμένα και ανορθολογικά κριτήρια», την ίδια στιγμή που τσακίζει τα συλλογικά, κοινωνικά δικαιώματα.

Να παρουσιάσει ως συγγενείς τις θέσεις του ΚΚΕ και τις αντιδραστικές - σκοταδιστικές απόψεις επιχείρησε ο Ν. Παρασκευόπουλος. «Το χαρακτηριστικό του ανθρώπου, ως διαφορά του από τα υπόλοιπα ζώα, είναι ότι στα υπόλοιπα ζώα κυριαρχεί η φύση και το ένστικτο για τον καθορισμό της συμπεριφοράς, ενώ στον άνθρωπο κυριαρχεί η αγωγή, η παιδεία, το κοινωνικό περιβάλλον και η ψυχολογία (...) Το καθοριστικό είναι η κοινωνία και η ψυχολογία για τον προσδιορισμό της συμπεριφοράς του ανθρώπου, του ψυχισμού και του φρονήματος του ανθρώπου». Μόνο που ο ίδιος ο Γ. Δελής είχε ήδη επισημάνει πως ο «εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίο το άτομο βιώνει το φύλο», στον οποίο αναφέρεται το νομοσχέδιο, τελικά, «δεν είναι καθόλου μα καθόλου ατομικός, είναι βαθιά κοινωνικός».

Το κερασάκι στην τούρτα έβαλε ο υπουργός Δικαιοσύνης, Στ. Κοντονής, ο οποίος μας «διαφώτισε» γύρω από το ενδιαφέρον της κυβέρνησης για τα δικαιώματα «κοινωνικών μειοψηφιών». Οπως εξήγησε, «για τις πλειοψηφίες λίγο ως πολύ έχουμε φθάσει σε ένα βαθμό κατοχύρωσης των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, εκεί που υστερούμε είναι για τις μειοψηφίες». Το ...βαθμό κατοχύρωσης των δικαιωμάτων των «πλειοψηφιών» μπορούν να τον διαπιστώσουν οι μισοεργαζόμενοι των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, οι άνεργοι των ανύπαρκτων μέτρων προστασίας, οι ασθενείς - πελάτες της εμπορευματοποιημένης Υγείας, και πάει λέγοντας. Κανείς δεν αμφιβάλλει πως τα προβλήματα γίνονται περισσότερα και πιο οξυμένα για όσους ανήκουν στις «κοινωνικές μειοψηφίες» για τις οποίες κάνει λόγο ο υπουργός. Μόνο που τα προβλήματα αυτά ούτε μπορεί ούτε θέλει να τα λύσει η νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης για την «ταυτότητα φύλου».