Στην εκδήλωση με θέμα «Οι κόκκινοι καρποί του Οκτώβρη στην Τέχνη και τον Πολιτισμό» μίλησε η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ. Ανάμεσα στην ομιλία ακούστηκαν αποσπάσματα από κείμενα των Μπρεχτ, Ριντ, Βάρναλη, Καζαντζάκη και Φωτιάδη, που βοήθησαν το κοινό να κατανοήσει ακόμα περισσότερο αυτά που σημειώνονταν στην εισήγηση.
Η ομιλήτρια στάθηκε στα πρώτα διατάγματα της σοβιετικής κυβέρνησης που αφορούσαν την αναδιοργάνωση των τομέων της Τέχνης, τονίζοντας ότι από το 1917 έως το 1919 έγιναν κοινωνική ιδιοκτησία όλοι οι μεγάλοι χώροι παραγωγής και διανομής της Τέχνης καθώς και όλες οι καλλιτεχνικές σχολές. Ξεχωριστά αναφέρθηκε στα πρωτόγνωρα επιτεύγματα και κατακτήσεις της Επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης σε όλους τους τομείς της Τέχνης και του Πολιτισμού: Εικαστικά, αρχιτεκτονική, θέατρο, μουσική, πολιτιστική κληρονομιά, κινηματογράφος.
Ακόμα, ανέδειξε αντιφάσεις, αλλά και παραβιάσεις που πραγματοποιήθηκαν στο χώρο της Τέχνης, τονίζοντας όμως ότι, «παρ' όλα όσα συνέβηκαν, ο πιο κόκκινος καρπός της Οκτωβριανής Επανάστασης στην Τέχνη είναι ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός, καθώς η σημασία του είναι πάντα ολόφρεσκη, όσο ο σοσιαλισμός εξακολουθεί να αποτελεί το μεγάλο αίτημα της εποχής μας. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται οι καλλιτέχνες - δημιουργοί που επικροτούν την επαναστατική γραμμή του Οκτώβρη, τη στρατηγική γραμμή πάλης του Κόμματός μας για το σοσιαλισμό χωρίς στάδια και αυταπάτες περί βελτίωσης του καπιταλισμού, να απαλλαγούν το γρηγορότερο από τη διστακτικότητά τους απέναντι στη στρατευμένη στα κομμουνιστικά ιδανικά Τέχνη. Χωρίς καμιά καθυστέρηση χρειάζεται να συγκρουστούν με τα αστικά και οπορτουνιστικά παραμύθια ότι η στράτευση βλάπτει τάχα την Τέχνη και της στερεί την αμεροληψία και με θάρρος να σηκώσουν ψηλά τη σημαία του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Δε χρειάζεται αμεροληψία όταν έχεις ταξικό πόλεμο με αντίπαλους που κάθε άλλο παρά ουδέτεροι και αμερόληπτοι είναι. Χρειάζεται Τέχνη αιχμηρή, με αγκάθια, όπως του Μαγιακόφσκι, χρειάζεται Τέχνη ωφελιμιστική, όπως το τονίζει ο Βάρναλης. Οσο πιο επιτακτικά αναδείχνεται η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού στις μέρες μας, τόσο πιο έντονα προβάλλει η επικαιρότητα της Τέχνης που θα εκφράζει αυτήν την αναγκαιότητα και θα διαπαιδαγωγεί μαχητές για να την υπερασπιστούν (...)».
Υπενθυμίζουμε ότι η έκθεση, που ήδη την έχουν επισκεφτεί πολλοί σπουδαστές και καθηγητές της Σχολής, αλλά και εικαστικοί, θα διαρκέσει έως την Παρασκευή 3 Νοέμβρη.
Αύριο, Πέμπτη, στις 19.00, στον κινηματογράφο της Σχολής, όπου θα πραγματοποιηθεί σεμινάριο με θέμα «Οκτωβριανή Επανάσταση, η μήτρα του σύγχρονου κινηματογράφου», θα μιλήσει, μέσα από παραδείγματα σοβιετικών ταινιών της περιόδου και προβολή σχετικών αποσπασμάτων τους, ο σκηνοθέτης και μέλος του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ Κώστας Σταματόπουλος.
Στα 1861, στη Ρωσία του τσάρου, προωθείται μια σειρά μεταρρυθμίσεων για την τυπική κατάργηση της δουλείας, ενώ η επαρχία συνθλίβεται από τις επιδημίες, τη φτώχεια και την παντελή έλλειψη κάθε βασικής υποδομής. Γέννημα των συνθηκών και προπομπός των ιδεών που αργότερα θα εκφραστούν μέσω της Οκτωβριανής Επανάστασης, είναι ο «Βάνια». Η διαχείριση ενός οικογενειακού κτήματος, ιδιοκτησίας του γαμπρού του Βάνια, για τον οποίο ο τελευταίος εργάζεται με πίστη και προσήλωση, αποτελεί τον πυρήνα γύρω από τον οποίο αναπτύσσεται μια ιστορία για τα οράματα, τις ιδέες, τα πάθη και τις ανθρώπινες σχέσεις.
ΒΑΝΙΑΣ (...) Θά 'θελα να μπορούσα να διαγράψω το παρελθόν. Να ξυπνήσω ένα πρωί, να έχει ήλιο και ησυχία και ν' αρχίσω μια καινούργια ζωή. Να μην υπάρχει παρελθόν. Ν' αρχίσω απ' την αρχή. Αλλά πώς ν' αρχίσω; Με τι ν' αρχίσω; (Μετάφραση Δημοσθένης Παπαδόπουλος).
Σκηνικά: Σταύρος Λίτινας. Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη. Παίζουν: Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Θάλεια Ματίκα, Βασίλης Μπισμπίκης, Σοφία Πανάγου, Θεόδωρος Κανδηλιώτης, Δημήτρης Διακοσάββας, Δημήτρης Καπετανάκος, Μάνος Καζαμίας.
Λιμός σαρώνει τη Ρώμη. Ο Γάιος Μάρκιος Κοριολανός, εθνικός ήρωας, πολεμιστής γενναίος και αλαζόνας, απεχθάνεται το λαό. Στο μεταξύ ξεσπάει πόλεμος με τους εχθρούς των Ρωμαίων, τους Βόλσκους, από τον οποίο ο Κοριολανός γυρνάει θριαμβευτής. Κατευθυνόμενος και χειραγωγούμενος από τους πολιτικούς της άρχουσας τάξης, αλλά και από την ίδια του τη μητέρα, τη Βολούμνια, ο Κοριολανός μπλέκει σ' ένα πολιτικό παιχνίδι και καταλήγει στην εξορία. Ζητώντας εκδίκηση, συμμαχεί με τον θανάσιμο εχθρό, δικό του και της Ρώμης, τον Βόλσκο πολέμαρχο, Τούλλο Αουφίδιο, και βαδίζει ενάντια στην πατρίδα του. Ο αδιάλλακτος χαρακτήρας του και η πολιτική άγνοια που τον οδήγησαν στην εξορία γίνονται και η αιτία του θανάτου του, στα χέρια των νέων του συμμάχων.
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές. Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Διαμαντής. Σκηνογραφία: Μικαέλα Λιακατά. Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα. Φωτισμοί: Αννα Σμπώκου. Βοηθός Σκηνοθέτη: Βικτόρια Στιμπέλσκι. Διανομή: Ιωάννης Παπαζήσης: Κοριολανός. Παρθενόπη Μπουζούρη: Βολούμνια - Αουφίδιος. Στάθης Μαντζώρος: Μενένιος - Βόλσκος συνωμότης. Ορόρα Μαριόν: Βρούτος - Βιργίλια. Αρτεμις Γρύμπλα: Επαναστάτης - Κομίνιος - Βαλέρια - Βόλσκος άρχοντας. Νικόλας Μίχας: Επαναστάτης - Σικίνιος - Λάρκιος - Νικάνωρ.