Στους «15 Εσπερινούς» (1964) ο Μάνος Χατζιδάκις διασκευάζει ισάριθμα δημοφιλή τραγούδια του και ορχηστρικά θέματα για μικρό σύνολο οργάνων. Η «Μυθολογία» (1966) είναι ένας από τους σημαντικότερους κύκλους τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι, καθώς φέρει τη σφραγίδα μιας από τις αποδοτικότερες και πιο δημιουργικές συνεργασίες συνθέτη/στιχουργού, όπως ήταν αυτή με τον ποιητή Νίκο Γκάτσο.

«Eσπερινός, σημαίνει ευλάβεια Ηλιου, καθώς γυρίζει ευαίσθητος μέσα στην πόλη, γεμάτος από τις αναμνήσεις των ετών, που τέλος γέρνει στο πλάι ν' αποκοιμηθεί, αφήνοντας τριγύρω του ηχώ φωτός, αποκαλυπτικές διαθέσεις και μια λεπτότατη ευωδιά αγάπης. Με ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥΣ συλλέγω τη σκορπισμένη ευαισθησία μου και σας την παραδίδω έτσι όπως γεννήθηκε, στ' αληθινό της βάθρο, εκεί που οι έμποροι δε θα μπορούν να της χαλάν την όψη. Ολοι οι EΣΠΕΡΙΝΟΙ χαρίζονται στο γιο μου, που αρχίζει τώρα να μετράει τον κόσμο» (Μάνος Χατζιδάκις, σημείωμα στην πρώτη έκδοση του δίσκου, 1965).

«Με τον Γκάτσο αρχίσαμε να κατασκευάζουμε μύθους τον έναν μετά τον άλλο, με κοπέλες που 'χαναν τα κλειδιά από τη Θήβα, με Ιρλανδούς και Ιουδαίους που 'ψαχναν στην έρημο για γάμους και χαρά, μ' ευαίσθητους ληστές στην τελευταία τους στιγμή, με ένα παιδί που σφάζει φίλους κι αδελφούς γιατί ποτέ κανείς δεν του 'δωσε την σημασία την πρέπουσα, με τον Ορέστη που έγινε πουλί στο δάσος για να ξεφύγει από τη μοίρα του, μ' ένα παιδί που 'μοιαζε του Χριστού κι άλλα πολλά... Ολοι τρομάξανε εκτός από τον Γκάτσο κι εμένα που εξακολουθήσαμε με περισσότερο πάθος την κατασκευή και σύνθεση των μύθων, ξεχνώντας εντελώς την επανάσταση που είχα προγραμματίσει», Μάνος Χατζιδάκις.

Ωρα έναρξης 20.30. Καλλιτεχνική επιμέλεια Γιώργος Χατζιδάκις. «15 Εσπερινοί»: Μουσική ανάπλαση: Γιάννης Μπελώνης, Νέστωρ Ταίηλορ, Λευτέρης Μιχαλόπουλος. Ερμηνεύουν: Γιώργος-Εμμανουήλ Λαζαρίδης (πιάνο), Χρήστος Κομισόπουλος (κοντραμπάσο), Γιώργος Μουλουδάκης, Χάρης Κανελλίδης (κιθάρα), Γωγώ Ξαγαρά (άρπα). «Μυθολογία»: Προσαρμογή - ενορχήστρωση για οκτώ όργανα: Λευτέρης Μιχαλόπουλος. Ερμηνεύουν: Δήμητρα Σελεμίδου (φωνή), Λευτέρης Μιχαλόπουλος (πιάνο), Χρήστος Κομισόπουλος (κοντραμπάσο), Γιώργος Μουλουδάκης (κιθάρα), Γιώργος Γουμενάκης (μαντολίνο), Διονύσης Βερβιτσιώτης (βιολί), Βαγγέλης Νίνα (βιολοντσέλο, 10, 16, 19/5), Αλέξανδρος Μποτίνης (βιολοντσέλο, 18/5), Μαρίνος Γαλατσινός (κλαρινέτο), Μαριλένα Δωρή (φλάουτο), Σπύρος Αρκούδης (τρομπέτα).

akis christou

Ενα πιάνο και μια φωνή... Ενα ρεσιτάλ ερμηνείας δύο μοναδικών καλλιτεχνών, που συνομιλούν στο σήμερα, κοιτώντας στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Οι εύθραυστες μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι δίνουν τη θέση τους σε ροκ μπαλάντες των Αγγελάκα και Παυλίδη... Ο κόσμος του Θάνου Μικρούτσικου ενώνεται με τον Leonard Cohen, τη μελωδία των τραγουδιών της Edith Piaf, το μέγεθος του Μίκη Θεοδωράκη, την οικειότητα και την ψυχή του Σταμάτη Κραουνάκη, καθώς και με τραγούδια νέων δημιουργών, όπως του Θοδωρή Οικονόμου και του Σταύρου Σιόλα.

Ο Λόρκα γεννήθηκε στις 5 Ιούνη του 1898 σε ένα χωριό κοντά στη Γρανάδα. Αν και το οικογενειακό του περιβάλλον τού πρόσφερε άνετη ζωή, ο ίδιος γρήγορα συνειδητοποίησε ότι υπάρχει και ο πραγματικός κόσμος της φτώχειας και της αδικίας. Το 1919 στη Μαδρίτη, όπου είχε πάει για να συνεχίσει τις σπουδές του, συνδέθηκε με μια ομάδα νέων διανοουμένων. Αυτή η ομάδα, που αργότερα χαρακτηρίστηκε «η γενιά του '27», έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πνευματική ζωή της Ισπανίας.

Το 1929 ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη και το 1931 ξαναγυρίζει στη δημοκρατική πια Ισπανία. Ο υπουργός Παιδείας τού ανέθεσε να δημιουργήσει μαζί με τον Εδουάρδο Ουγάρτε έναν περιοδεύοντα φοιτητικό θίασο, την «Μπαράκα» (Η Παράγκα), που περιόδευσε σε όλη την Ισπανία και έδωσε παραστάσεις σε μικρές πόλεις και σε πανεπιστήμια. Οι ηθοποιοί ήταν ερασιτέχνες και έπαιζαν δωρεάν, ενώ τα σκηνικά, όπως και τα κοστούμια, τα έφτιαχναν φοιτητές της Αρχιτεκτονικής απ' όλη την Ισπανία. Εως το 1936 που διαλύθηκε, το θέατρο ανέβασε 13 έργα και έδωσε παραστάσεις σε 72 χωριά και πόλεις.

Μετά την εκτέλεση του ποιητή και τη δικτατορία του στρατηγού Φράνκο, το έργο του Λόρκα παρέμεινε απαγορευμένο στην Ισπανία μέχρι το 1953. Από εκεί και πέρα έκανε την εμφάνισή του, αν και λογοκριμένο, και μόνο μετά το θάνατο του Φράνκο το 1975 έγινε δυνατό να συζητηθούν δημόσια το έργο και ο θάνατός του...

Μια ελληνική οικογένεια περνάει ένα καλοκαίρι στην Ανατολική Γερμανία του '80 στο σπίτι ενός πολιτικού πρόσφυγα. Παραμυθένιες συναντήσεις, περιπέτειες που μπλέκουν τον κόσμο της φαντασίας με την καθημερινότητα, παράξενη φύση, αλλιώτικη ζωή, κουβέντες της καρδιάς, με τις αναμνήσεις του Εμφυλίου να στοιχειώνουν τα όνειρα και ο πόθος της επιστροφής να φωτίζει τον ορίζοντα.

Μέσα από μια - φαινομενικά - απλοϊκή ματιά, όλο το δράμα της ξενιτιάς και ο γρίφος της πατρίδας.

Ενα μυθιστόρημα για μεγάλους, που θα ήταν καλό να το διαβάσουν και οι έφηβοι.