ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αναζητείται τσίπα

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ενα ακόμη δείγμα απροκάλυπτης συμμετοχής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στα τεκταινόμενα στη Γιουγκοσλαβία δίνει η προχτεσινή απάντηση του Γ. Παπαντωνίου σε ερώτηση δημοσιογράφου για τα «περιουσιακά στοιχεία» του Σλ. Μιλόσεβιτς: «Κυβέρνηση και νομισματικές αρχές συνεργάζονται απολύτως με τις διεθνείς αρχές για την αναζήτηση περιουσιακών στοιχείων για άτομα, για τα οποία ζητείται η αναζήτηση (sic!) των περιουσιακών στοιχείων. Αυτή είναι μια γενική απάντηση που καλύπτει και το πρόσωπο στο οποίο αναφερθήκατε». Είναι φανερό πως η τσίπα δεν μπορεί να... «αναζητηθεί» στο στρατόπεδο της κυβέρνησης ούτε βέβαια στις «διεθνείς αρχές», με τις οποίες άψογα «συνεργάζονται» οι κυβερνώντες.

Να σημειώσουμε, ακόμη, πάντως, και το εξής: Μήνες τώρα - αν όχι χρόνια - ψάχνουν οι κυβερνητικές και οι νομισματικές αρχές στην Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο, στην Ελβετία και άλλες χώρες. Κι όπως έχουν δημοσιεύσει αρκετές ελληνικές και ξένες εφημερίδες, δεν έχουν βρει το παραμικρό επιβαρυντικό στοιχείο. Και όμως, η φιλολογία περί υπεξαίρεσης τεράστιων ποσών από τα γιουγκοσλαβικά κρατικά ταμεία καλά κρατεί...

Απάντηση στο δρόμο του αγώνα

Εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι», λέει η λαϊκή θυμοσοφία για να στηλιτεύσει τη θρασύτητα και την ξεδιαντροπιά. Το ρητό αυτό πάει γάντι στη σημερινή κυβέρνηση, που, προκειμένου να περάσει τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική της, ειδικότερα στο κομβικό θέμα της κοινωνικής ασφάλισης, προσπαθεί «να βγει και από πάνω», κάνοντας επίθεση στις μορφές πάλης των εργαζομένων, με αφορμή τις χτεσινές δυναμικές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα. Η θρασύτητα αυτή έχει ταξική προέλευση και οι κραυγές για «διασάλευση της τάξης», για «δράση έξω από τα όρια της νομιμότητας», αποδεικνύουν το βαθύ φόβο της για τη δύναμη του συντονισμένου ταξικού εργατικού αγώνα.

Αυτό το οργανωμένο, εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, με μπροστάρη το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, έχει αποδείξει ότι δε θα δεχτεί την καρατόμηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων που κερδήθηκαν με αίμα από την εργατική τάξη. Δρώντας στο φως της μέρας, μέσα στο κίνημα των εργαζομένων, σαλπίζει το μήνυμα της αντεπίθεσης, της ρήξης και της ανατροπής της σημερινής πολιτικής. Διεργασίες αγωνιστικές αναπτύσσονται και στο χώρο των αγροτών, αξιοποιώντας τους πολύχρονους αγώνες που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Στην ένταση της σημερινής πολυμέτωπης επίθεσης κυβέρνησης - κεφαλαίου, οι εργαζόμενοι, από όλα τα λαϊκά στρώματα που βγαίνουν στον αγώνα, αντιπαραβάλλουν τις δικές τους κάθε φορά μορφές πάλης.

Το λαϊκό κίνημα της χώρας δεν είναι σημερινό, έρχεται από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά. Κουβαλάει μαζί του μια βαριά ιστορία και πείρα. Με σκληρούς αγώνες και με δραστικές μορφές πάλης οι εργαζόμενοι απέσπασαν στο διάβα του χρόνου δικαιώματα στις εργασιακές σχέσεις, το βιοτικό επίπεδο, τις κοινωνικές παροχές. Δικαιώματα που δεν τα χάρισε κανένας, που ήταν αποτέλεσμα αγώνων και θυσιών, που στοίχισαν και κορμιά. Γι' αυτό η πλουτοκρατία και οι πολιτικοί της υπηρέτες - που, λόγω και του δυσμενούς συσχετισμού δύναμης, έχουν βαλθεί να ξεκάνουν κάθε κατάκτηση, με συρρίκνωση δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων - πρέπει να ξέρουν ότι με το ταξικό εργατικό κίνημα δεν πρόκειται να ξεμπερδέψουν.

Οσο θα χτυπάνε τα δικαιώματα στην αξιοπρεπή εργασία, στην υγεία και πρόνοια, στην κοινωνική ασφάλιση, στην παιδεία και τον πολιτισμό, τόσο θα θεριεύει και η αντίσταση του λαού. Η προώθηση νέων κατασταλτικών μέτρων, ο «τρομονόμος» που ετοιμάζεται, ο περιορισμός του δικαιώματος στη διαδήλωση, οι πολυεθνικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί δείχνουν ότι η άρχουσα τάξη ανησυχεί και παίρνει τα μέτρα της. Προετοιμάζει το οπλοστάσιό της για να τσακίσει τις λαϊκές αντιδράσεις. Γι' αυτό το εργατικό λαϊκό κίνημα πρέπει να πάρει και αυτό τα μέτρα του, να εντείνει τη δράση του σε όλα τα μέτωπα, στους χώρους δουλιάς, στις γειτονιές, στους χώρους της νεολαίας.

Και το «νήμα του αγώνα» βρίσκει τη συνέχειά του. Το έδειχναν τα βουρκωμένα μάτια χτες του συνταξιούχου που συμμετείχε στην αγωνιστική μαχητική κινητοποίηση στο υπουργείο Εργασίας. Ηταν ο οικοδόμος που αγωνίστηκε με τη γενιά του, ξηλώνοντας πεζοδρόμια για να γίνει η κοινωνική ασφάλιση, που έβλεπε τα παιδιά και τα εγγόνια του να παίρνουν δυναμικά την αγωνιστική σκυτάλη. Ο εφιάλτης της κυβέρνησης και της πλουτοκρατίας γεννιέται μέρα με τη μέρα στους αγώνες που ξεδιπλώνονται σε όλη τη χώρα, στα φύτρα της προοπτικής της λαϊκής εξουσίας που θα επιβάλουν οι εργαζόμενοι με το δικό τους μέτωπο πάλης.

«Νέος ρεαλισμός»

Τα κίνητρα παραμένουν, για πολλούς «αναλυτές», ένα μυστήριο... Αραγε, τι κινεί τη συνεχώς, όπως διαφαίνεται, αυξανόμενη και απροκάλυπτη επιθετικότητα της νέας ομοσπονδιακής κυβέρνησης υπό το «βρέφος» Μπους; Οχι μόνο προς τη Ρωσία, τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας και την Κίνα αλλά κάποιες στιγμές και απέναντι στους φίλους και συμμάχους Ευρωπαίους;

Σύμφωνα με κάποιους, το «βρέφος» Μπους ή, καλύτερα, το επιτελείο Μπους, που πραγματικά διοικεί τις ΗΠΑ, είναι διατεθειμένο να παίξει «σκληρό παιχνίδι», υιοθετώντας έναν «νέο ρεαλισμό» όσον αφορά στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής, όπως έσπευσαν να αποδώσουν κιόλας το χαρακτηρισμό.

Ομως, τι είδους είναι αυτός ο «νέος ρεαλισμός», που κοντεύει να καταστήσει την οικουμένη «αιχμάλωτη του τρόμου»; Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι οι ΗΠΑ του «βρέφους» Μπους «αναβάθμισαν» την Κίνα από «στρατηγικό εταίρο» σε «ανταγωνιστή» και προσβλέπουν να αντεπεξέλθουν στην «επιτακτική ανάγκη να πολεμήσουν και να νικήσουν σε έναν πυρηνικό πόλεμο», φωτογραφίζοντας ολοκάθαρα την Ασία ως το μελλούμενο πολεμικό πεδίο. Οι τόνοι, ειδικά ως προς την Κίνα, από την πρώτη μέρα της ανάληψης της διακυβέρνησης από τον Μπους, ανεβαίνουν σταδιακά αλλά πολύ επικίνδυνα. Μέχρι στιγμής η κινεζική ηγεσία διατηρούσε την ψυχραιμία της. Ομως, το πρόσφατο περιστατικό με το κατασκοπευτικό αεροπλάνο των ΗΠΑ μάλλον καταδεικνύει ότι η Κίνα αρχίζει «σταδιακά» να χάνει την ψυχραιμία της. Και αν «ξυπνήσει ο δράκος», τότε...

Αυτοδιοίκηση επιχειρηματίας το όνειρό τους

Μια αυτοδιοίκηση... δεινό επιχειρηματία οραματίζεται ο ευρωβουλευτής του ΣΥΝ Μ. Παπαγιαννάκης, αν ερμηνεύουμε σωστά το άρθρο του στην προχτεσινή «Αυγή». Μια Αυτοδιοίκηση φορομπηχτικό μηχανισμό, που θα εξοικονομεί πόρους, επιβάλλοντας φορολογία στους δημότες, απαλλάσσοντας το κράτος από τις υποχρεώσεις του και τις ευθύνες του απέναντί της και απέναντι στους πολίτες.

Ο Μ. Παπαγιαννάκης προσπαθεί να μας πείσει ότι η ΤΑ σήμερα δεν έχει αρμοδιότητες και εξουσίες. Η αλήθεια είναι ότι η ΤΑ και αρμοδιότητες και εξουσίες έχει. Εκείνο που δεν έχει είναι χρήμα. Αυτό που το κράτος αποσπά από τον πολίτη για υπηρεσίες που ποτέ δεν του παρέχει. Αλλά επ' αυτού «τσιμουδιά» ο ευρωβουλευτής του ΣΥΝ.

Αντιθέτως στηλιτεύει την ΤΑ ως «κίνημα διαμαρτυρίας» και ανεξάρτητα από το αν ισχύει κάτι τέτοιο και σε ποιο βαθμό, ο ίδιος αποκαλύπτει την αλλεργία που του προκαλεί μια διεκδικητική ΤΑ. Γιατί, κακά τα ψέματα, δεν είναι ευθύνη της ΤΑ π.χ. η δημιουργία θέσεων εργασίας όπως προτείνει ο κ. Παπαγιαννάκης. Ευθύνη και χρέος της είναι να σταθεί αλληλέγγυα στο πλευρό των ανέργων και όλων των εργαζομένων και από κοινού να διεκδικήσουν από την κεντρική εξουσία.

Αισχρό «άλλοθι»

Ποιος είπε, τάχα,

η ΟΝΕ, η «κούρα»

και η «ζώνη»,

η ανεργία η φοβερή

κι οι νόμοι

σαν αγχόνη

ότι τον κόσμο

κάνουνε να ρίχνεται

στην πάλη,

όχι δεν είναι

όλ' αυτά,