«Το 2018 είναι πραγματικά το έτος της Αμερικής στην Ελλάδα»: Με αυτόν το σαφή τρόπο συνόψισε ο Αμερικανός πρέσβης, την περίοδο της ΔΕΘ - η οποία ήταν αφιερωμένη στις ΗΠΑ - τις σχέσεις ανάμεσα στο αμερικανικό και το ελληνικό κράτος. Προς όφελος των επιδιώξεων της ελληνικής αστικής τάξης, η κυβέρνηση αναπτύσσει την εξωτερική της πολιτική με βασικό πυλώνα την αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας στην προώθηση των ευρωατλαντικών επιδιώξεων στην περιοχή, αδιαφορώντας για τους κινδύνους που συνεπάγεται κάτι τέτοιο για τον ελληνικό λαό. Παράλληλα, με απύθμενο θράσος προβάλλει αυτήν την επιλογή σε συνδυασμό με την απαρέγκλιτη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής στο εσωτερικό της χώρας, ως απαραίτητες προϋποθέσεις για τη δημιουργία «επενδυτικών ευκαιριών» και «ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος» που θα οδηγήσουν στην κοινωνική ευημερία.

Σε αυτό το τεύχος της ΚΟΜΕΠ περιλαμβάνεται η Απόφαση της 13ης Συνόδου της ΚΕ του ΚΚΕ (Σεπτέμβρης 2018), η οποία παρουσιάζει την τοποθέτηση του Κόμματος σχετικά με τις τρέχουσες διεθνείς και εσωτερικές εξελίξεις. Στο σημείωμα αυτό θα εστιάσουμε στις εξελίξεις που προέκυψαν το διάστημα μετά από αυτήν τη συνεδρίαση της ΚΕ.

Ας ξεκινήσουμε όμως από τις δηλώσεις που έκανε ο υπουργός Εθνικής Αμυνας, Π. Καμμένος, στα εγκαίνια του περιπτέρου των Ενόπλων Δυνάμεων στη ΔΕΘ, παρουσία του Αμερικανού πρέσβη, γεγονός που αποτυπώνει τη σημερινή σχέση ανάμεσα στα δύο κράτη: «Ημασταν πάντα μαζί. Ημασταν μαζί σε εύκολες, αλλά και σε δύσκολες στιγμές. Στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Και μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σας οφείλουμε την ένταξή μας στο Σχέδιο Μάρσαλ. Αυτή η χώρα χτίστηκε μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο χάρη στη βοήθεια των ΗΠΑ».

Μετά από τα ευχαριστήρια του ελληνικού κράτους από τα χείλη του καθ' ύλην αρμόδιου υπουργού για την οικονομική και στρατιωτική συμβολή των ΗΠΑ στη διάσωση της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα τις πιο δύσκολες γι' αυτήν ώρες, ακολούθησε η γνωστή δήλωσή του κατά τη διάρκεια της επίσημης επίσκεψής του στις ΗΠΑ, στην οποία ανέφερε ότι η Ελλάδα είναι ορθάνοιχτη για να αναπτύξουν οι ΗΠΑ «στρατιωτικές δυνάμεις σε πιο μόνιμη βάση, όχι μόνο στον Κόλπο της Σούδας αλλά επίσης στον Βόλο, στη Λάρισα και την Αλεξανδρούπολη και - γιατί όχι - στο μέλλον και στην Κάρπαθο». Παράλληλα, ο υπουργός παρουσίασε ένα εναλλακτικό - στη λεγόμενη συμφωνία των Πρεσπών - σχέδιο «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» των Δυτικών Βαλκανίων, το οποίο θα έχει - όπως είπε ο ίδιος - «τους ίδιους γεωστρατηγικούς στόχους» και θα συνίσταται στην υπογραφή αμυντικής συμφωνίας ανάμεσα σε Ελλάδα, ΠΓΔΜ, Αλβανία, Βουλγαρία και σε μεταγενέστερο επίπεδο και τη Σερβία, υπό τη σκέπη του ΝΑΤΟ.

Ο υπουργός Εθνικής Αμυνας έβγαλε «φόρα παρτίδα» κυβερνητικές επιλογές που σε μεγάλο μέρος τους ήδη υλοποιούνται. Οπως άλλωστε σημείωσε και ο ίδιος, «δεν έχω μιλήσει με τον πρωθυπουργό γιατί δεν έχει αλλάξει κάτι από τα συμφωνημένα (...) Οι περίφημες βάσεις ήδη λειτουργούν». Και πράγματι, όλο το προηγούμενο διάστημα και ιδιαίτερα μετά την επίσκεψη Τσίπρα στην Ουάσιγκτον και τις σχετικές συμφωνίες που υπογράφτηκαν, η αμερικανική παρουσία στην Ελλάδα, οι κοινές ασκήσεις και συνεκπαιδεύσεις διευρύνονται ταχύτατα. Ετσι, πέρα από την επέκταση της βάσης της Σούδας, όλο το προηγούμενο διάστημα είχαμε μεταφορά αμερικανικών drones και προσγείωση αμερικανικών μαχητικών «F-22» στη Λάρισα (με σχεδιασμό και για ιπτάμενα τάνκερ), δημιουργία βάσης αμερικανικών ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη (με στόχο τον επιχειρησιακό έλεγχο των Βαλκανίων, της Μαύρης Θάλασσας και των Στενών του Βοσπόρου), στάθμευση αμερικανικών ελικοπτέρων στο Στεφανοβίκειο, σχεδιασμό για μεταφορά πυρηνικών στον Αραξο κ.ά. Την ίδια περίοδο η κυβέρνηση παραχώρησε το λιμάνι της Θεσσαλονίκης για το ξεφόρτωμα αμερικανικών ελικοπτέρων, τα οποία στη συνέχεια μετέβησαν στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία, για να αποχωρήσουν αργότερα μέσω Αλεξανδρούπολης.

(...)

Στο πλαίσιο του ανταγωνισμού των ΗΠΑ με την Κίνα και τη Ρωσία στην περιοχή μας, μεγάλη σημασία έχουν και μια σειρά από επιχειρηματικές κινήσεις, όπως η εξαγορά του Νεωρίου Σύρου από την αμερικανικών συμφερόντων ΟΝΕΧ, τα σχέδια της οποίας παραπέμπουν σε «μίνι Σούδα», ενώ στη ΔΕΘ ανακοινώθηκε αμερικανικό επιχειρηματικό ενδιαφέρον και για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και Ελευσίνας, με διακηρυγμένο στόχο να αποκτήσουν «εμπορικό και στρατιωτικό προσανατολισμό».

Από τα παραπάνω φαίνεται ότι ο υπουργός Εθνικής Αμυνας αποκάλυψε με την περίφημη δήλωσή του ένα μόνο μέρος των σχετικών κυβερνητικών σχεδιασμών που βρίσκονται σε εξέλιξη. Και όλα αυτά χωρίς να υπολογίζουμε όσα έχουν συμφωνηθεί, χωρίς να τα έχουμε δει ακόμα να υλοποιούνται ή να δημοσιεύονται, δεδομένου ότι ο υπουργός Εθνικής Αμυνας επανέλαβε δύο φορές στις δηλώσεις του μετά τις συνομιλίες του με τον Τζ. Μάτις ότι η αμυντική συνεργασία με τις ΗΠΑ περιλαμβάνει και θέματα που «δεν είναι ανακοινώσιμα».

Η παραπάνω κινητικότητα ερμηνεύει και τις συνεχείς επαφές των «στρατηγών» των δύο πλευρών το τελευταίο δίμηνο, με τον αρχηγό των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, Τζόζεφ Ντάνφορντ, να επισκέπτεται στις αρχές Σεπτέμβρη τον ομόλογό του Ευ. Αποστολάκη στην Αθήνα και τον τελευταίο να ανταποδίδει την επίσκεψη στα τέλη Οκτώβρη στις ΗΠΑ. Ο Αμερικανός αρχηγός, μάλιστα, δήλωσε στην Αθήνα ότι η Ελλάδα αποτελεί «κλειδί» για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις σε Λιβύη και Συρία και τις «πιθανές επιχειρήσεις» στην Ανατολική Μεσόγειο, καθώς και ότι «οι Ελληνες είναι ανοικτοί στην αυξανόμενη στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ». Υπενθυμίζεται επίσης ότι στις αρχές Σεπτέμβρη ο Αλ. Τσίπρας παρέθεσε δίωρο «γεύμα εργασίας» στον γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, για το περιεχόμενο της οποίας τηρήθηκε «σιγή ασυρμάτου».

Η μετατροπή της Ελλάδας σε αμερικανοΝΑΤΟική βάση και η ολοένα και βαθύτερη εμπλοκή της στους οξυμένους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή όχι μόνο δεν συντελούν στην προστασία του ελληνικού λαού από επικίνδυνες περιπέτειες, όπως προπαγανδίζεται από ολόκληρο τον αστικό κόσμο, αλλά αντίθετα πολλαπλασιάζουν τους κινδύνους. Για να γίνει αυτό κατανοητό, αρκεί η δήλωση του Ρώσου Προέδρου, Βλ. Πούτιν, μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία για τα πυρηνικά όπλα μικρού και μεσαίου βεληνεκούς που ήταν σε ισχύ από το 1987, ότι «αν (σ.σ. οι ΗΠΑ) αναπτύξουν μεσαίου βεληνεκούς πυραύλους στην Ευρώπη, η Ρωσία θα απαντήσει στοχοποιώντας τις χώρες που θα έχουν τις βάσεις τους οι πύραυλοι».

Αυτούς τους κινδύνους επιχειρούν να «κουκουλώσουν» και οι «ημερίδες» που διοργανώνει αυτήν την περίοδο σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας η επονομαζόμενη ...«Ελληνική Ενωση για την Ατλαντική και Ευρωπαϊκή Συνεργασία» κάτω από το γενικό τίτλο - πρόκληση «Παρέχοντας ασφάλεια σε μια ανασφαλή περιοχή». Ενδεικτικό του εύρους της σύμπνοιας του αστικού κόσμου πάνω στον κεντρικό άξονα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας είναι το γεγονός ότι σε αυτές τις «ημερίδες» συμμετέχουν στελέχη όλων των αστικών κομμάτων, της Τοπικής Διοίκησης και των Ενόπλων Δυνάμεων.

Η ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική της χώρας υλοποιείται στο όνομα της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της Ελλάδας, δηλαδή της ελληνικής αστικής τάξης, στην ευρύτερη περιοχή. Η ελληνική αστική τάξη ευελπιστεί - εκμεταλλευόμενη και ορισμένα προσωρινά ρήγματα στις σχέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Τουρκία - ότι η ολοένα και πιο στενή σχέση με τις ΗΠΑ θα συντελέσει στην επιδίωξη αυτού του στόχου. (...)

Γι' αυτήν τη δράση της ελληνικής κυβέρνησης, άλλωστε, ο Αμερικανός πρέσβης χαρακτήρισε την Ελλάδα «προτιμώμενο εταίρο» στην εμπλοκή των ΗΠΑ στα Δ. Βαλκάνια. Ο παραιτηθείς υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς αποτέλεσε έναν από τους πιο διαπρύσιους οπαδούς αυτών των σχεδιασμών και συντέλεσε με ιδιαίτερη ζέση στην υλοποίησή τους, με εμβληματικό το ρόλο του στη συμφωνία των Πρεσπών, η οποία μετά από τρανταχτή και πολύμορφη ευρωατλαντική παρέμβαση υπερψηφίστηκε στο Κοινοβούλιο των Σκοπίων παρά την πολύ χαμηλή συμμετοχή στο δημοψήφισμα που είχε προηγηθεί.

Η επιδίωξη της αστικής τάξης στην Ελλάδα να παίξει το ρόλο της «ηγέτιδας δύναμης» στα Βαλκάνια κρύβεται πίσω από την εκκωφαντική σύμπνοια στον ευρωατλαντικό προσανατολισμό της χώρας όχι μόνο του συνόλου της κυβέρνησης (συμπεριλαμβανομένου και πρωτοστατούντος του παραιτηθέντος Ν. Κοτζιά) αλλά και του συνόλου του αστικού κόσμου της χώρας, από τη ΝΔ, που έχει πάγια θέση της την ανανέωση της παραμονής της βάσης της Σούδας με 5χρονη ή 10χρονη σύμβαση αντί της ετήσιας που ισχύει μέχρι σήμερα, μέχρι την εγκληματική ναζιστική Χρυσή Αυγή, που ζητούσε αγωνιωδώς «αποτελεσματικό παζάρι» και «ανταλλάγματα» στις συνομιλίες με τις ΗΠΑ.

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι αυτή η αντιπαράθεση δεν αφορά τον κοινό γενικό προσανατολισμό της κυβερνητικής εξωτερικής πολιτικής, αλλά μερικότερες πολιτικές επιδιώξεις των εμπλεκομένων. Στο έδαφος αυτό και παρά τη διαφωνία μεταξύ τους όσον αφορά την ονομασία της γείτονος, οι θέσεις τους έχουν μάλλον συμπληρωματικό παρά αντιθετικό χαρακτήρα. Χαρακτηριστικό γι' αυτό είναι ότι σε σχετικό άρθρο τους στην εφημερίδα «New York Times», οι Τζορτζ και Αλεξ Σόρος (πατέρας και υιός) υπερασπίζονται με πάθος τόσο τη συμφωνία των Πρεσπών όσο και τη δημιουργία μιας «βαλκανικής οικονομικής ένωσης που θα βασίζεται στους νόμους της ΕΕ» ή ακόμα και «μιας ανεπίσημης ένωσης», προκειμένου - όπως έγραφαν - να ανακοπεί η ρωσική και κινεζική επιρροή στη Βαλκανική (πρόταση που μοιάζει πολύ με αυτή του Π. Καμμένου).

Παρ' όλ' αυτά, η αντιπαράθεση Π. Καμμένου - Ν. Κοτζιά φαίνεται ότι βγάζει στη φόρα μια σειρά από «άπλυτα» της αστικής εξωτερικής πολιτικής, με πολύ σοβαρές κατηγορίες να εξαπολύονται εκατέρωθεν - από τον τρόπο αξιοποίησης των «μυστικών κονδυλίων» των σχετικών υπουργείων μέχρι τη χρηματοδότηση της κυβέρνησης από τον Σόρος - ενώ στο πλαίσιό της ανοίγουν με απαράδεκτη προχειρότητα σοβαρά ζητήματα, όπως η επέκταση της υφαλοκρηπίδας της χώρας σε μέρος της ελληνικής επικράτειας στα 12 ν.μ., η οποία τελικά θα συζητηθεί μετά από απόφαση του Αλ. Τσίπρα στη Βουλή.

Οσον αφορά τα Ελληνοτουρκικά, τόσο η συζήτηση γύρω από την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης της Ελλάδας στα 12 ν.μ. όσο και οι αντιπαραθέσεις ενόψει της συνέχισης των ερευνών στη ΝΑ Μεσόγειο (μέσα στο Νοέμβρη προγραμματίζονται έρευνες και στη συνέχεια γεωτρήσεις της «ExxonMobil» στο «οικόπεδο 10» της κυπριακής ΑΟΖ) θρυμματίζουν για πολλοστή φορά την προσπάθεια εφησυχασμού που καλλιεργεί η κυβέρνηση. Η παρουσία του τουρκικού ερευνητικού σκάφους «Μπαρμπαρός» στην κυπριακή ΑΟΖ συνοδεία πλοίων του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού, η δέσμευση περιοχών της με NAVTEX, η τουρκική στρατιωτική άσκηση που περιλάμβανε τη βύθιση αντίπαλου πλοίου από τουρκικό υποβρύχιο προς υποστήριξη του «Μπαρμπαρός», η προετοιμασία του τουρκικού γεωτρύπανου «Φατίχ», η διαρκής και έμπρακτη αμφισβήτηση από την Τουρκία των ελληνικών και κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων, οι προκλητικές δηλώσεις στελεχών του τουρκικού κράτους, με τις οποίες μεταξύ άλλων υπενθυμίζεται συνεχώς ότι το τουρκικό Κοινοβούλιο έχει ανακηρύξει ως casus belli την επέκταση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στα 12 ν.μ., αναδεικνύουν την αποφασιστικότητα του τουρκικού κράτους να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της τουρκικής αστικής τάξης στην περιοχή. (...)

Στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, οξύνονται η κινητικότητα και τα παζάρια ενόψει των εκλογικών διαδικασιών που θα λάβουν χώρα το 2019 (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να νεκραναστήσει το ψευτοδίλημμα «πρόοδος ή συντήρηση» για να ασκήσει πίεση σε Κίνημα Αλλαγής (ΚΙΝΑΛ) και Ποτάμι για συνεργασία μαζί του, αλλά και για γενικότερες συγκλίσεις, π.χ. στο ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης. Παράλληλα, προσπαθώντας να ενδυθεί το μανδύα του «νέου και άφθαρτου», αξιοποιεί υποθέσεις όπως αυτή με τον Γ. Παπαντωνίου - η οποία φυσικά πρέπει να διερευνηθεί σε βάθος - «ξεχνώντας», πρώτον, ότι στις γραμμές της κυβέρνησής του συνωστίζονται κεντρικά στελέχη του «παλιού πολιτικού συστήματος» και συγκεκριμένα πρώην υπουργοί των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και, δεύτερον, ότι η πολιτική που ασκεί κινείται πάνω στις ίδιες ράγες με αυτό, μονιμοποιώντας όλες τις αντιλαϊκές επιλογές του και πηγαίνοντάς τες ακόμα παραπέρα.

Για την αναστήλωση του φθαρμένου αστικού πολιτικού συστήματος, εκτός από τη σκανδαλολογία, αξιοποιείται και η κυβερνητική πρόταση για τη συνταγματική αναθεώρηση. Η πρόταση του Αλ. Τσίπρα στοχεύει στη διασφάλιση της απρόσκοπτης λειτουργίας του αστικού κράτους για την εφαρμογή των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, σε περιπτώσεις κυβερνητικής αστάθειας ή όξυνσης της ταξικής πάλης. Αυτόν το στόχο εξυπηρετούν οι αντιδραστικές προτάσεις για ενίσχυση του ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας και θωράκιση των ανεξάρτητων κρατικών αρχών.

Παράλληλα, επιχειρούνται η όξυνση και τεχνητή πόλωση με τη ΝΔ και η διερεύνηση συγκλίσεων με άλλες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, όπως το Κίνημα Αλλαγής, μετά από ψευδεπίγραφα συνθήματα για «εμβάθυνση της δημοκρατίας» που μεταφράζονται σε ημίμετρα για υπερώριμα αιτήματα, όπως ο διαχωρισμός κράτους - Εκκλησίας και υποκριτικές διακηρύξεις για δημόσιο έλεγχο σε τομείς όπου ήδη βασιλεύει η ιδιωτική επιχειρηματική δραστηριότητα, όπως της ηλεκτρικής ενέργειας και του νερού.

Απέναντι στις εξελίξεις στο αστικό στρατόπεδο, το ΚΚΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα πρωτοστατούν στην προσπάθεια ενημέρωσης και αγωνιστικής εγρήγορσης του λαού. Σε αυτήν την προσπάθεια εντάσσεται το διήμερο πανελλαδικής δράσης που οργάνωσε το ΚΚΕ ενάντια στη μετατροπή της Ελλάδας σε ένα απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό στρατόπεδο. Οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ανέπτυξαν μία πολύπλευρη δράση που εκτεινόταν από την έμπρακτη απάντηση στην επιχείρηση νοθείας σε μια σειρά από σωματεία και Εργατικά Κέντρα (ακόμα και με την παρέμβαση της αστυνομίας) μέχρι την πάλη για ενιαία απεργιακή απάντηση απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική. (...) Τέλος, ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στον αγώνα των εργαζομένων στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ του ΟΛΠ, οι οποίοι συσπειρωμένοι στο σωματείο τους κατάφεραν να ικανοποιηθεί το αίτημά τους για ένταξη στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα.