Η αστυνομία στη χώρα μας είναι ο κρατικός μηχανισμός που συγκεντρώνει τη μεγαλύτερη αποστροφή του λαϊκού κινήματος. Αυτό δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της αποστολής της, που είναι η ίδια σ' όλα τα κράτη, αλλά και του απεχθούς ιστορικού που τη βαραίνει διαχρονικά. Η δημοσκοπική δημοφιλία της στην κοινωνία, σε σχέση με άλλους κρατικούς μηχανισμούς, αποτέλεσμα κοινωνικών και ψυχοκοινωνικών παραγόντων, δεν αναιρεί την παραπάνω θέση.

Αποστολή της αστυνομίας είναι η επιβολή και διατήρηση της κυριαρχίας της άρχουσας τάξης πάνω στην εργατική τάξη και το λαό. Στον οργανικό νόμο της αστυνομίας η διατήρηση της κυριαρχίας περιγράφεται ως «διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης». Η δίωξη του εγκλήματος ακολουθεί στο βαθμό που δεν θίγονται η κύρια αποστολή της αστυνομίας και η εξουσία του κράτους. Εξάλλου, η εγκληματικότητα συναρτάται με την ιδεολογία του κέρδους και τους νόμους λειτουργίας της αγοράς, γενικά τη σαπίλα του καπιταλισμού.

Στο ιστορικό της αστυνομίας, μετά την κατάρρευση της χούντας, να σημειώσουμε δολοφονίες, βασανιστήρια, βία και βάρβαρη καταστολή ενάντια στο λαϊκό κίνημα, στις ευάλωτες κοινωνικά ομάδες, στους μετανάστες. Επίσης, διαπλοκή με όλες τις μορφές της ακροδεξιάς, χουντικούς, βασιλικούς, φασίστες, ναζιστές και το παρακράτος.

Σήμερα, η στρατηγική του κεφαλαίου είναι πιο απαιτητική και επιθετική. Ο ρόλος που διεκδικεί η χώρα μας ως μεντεσές των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή, οι σχεδιασμοί για τη συνεκμετάλλευση των πηγών Ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς τους, γενικά η ανάπτυξη των αγορών και η κερδοφορία του κεφαλαίου επιβάλλουν διεύρυνση της καταστολής που περνά πάνω από τη γενικευμένη ισοπέδωση των δικαιωμάτων όλου του λαού. Το κεφάλαιο δεν αρκείται στην κυριαρχία του, όπως αυτή διασφαλίζεται από την υπάρχουσα σχέση επιβολής πάνω στην εργατική τάξη, δηλαδή την «κοινωνική ειρήνη». Κάνει γενική επίθεση για την αφαίρεση κάθε δικαιώματος από το λαό.

Την επίθεση αυτή σχεδιάζει η κυβέρνηση και υλοποιούν οι κατασταλτικοί της μηχανισμοί, με την εφαρμογή του δόγματος «νόμος και τάξη». Πρόκειται για τη γενικευμένη καταστολή και τον αυταρχισμό που διαπερνά τις δομές και λειτουργίες του κράτους αλλά και την κοινωνία. Ο στρατός κάνει ασκήσεις καταστολής πλήθους και αναλαμβάνει την αντιμετώπισή του. Γίνεται προσπάθεια να χρησιμοποιήσουν τη Δικαιοσύνη για να «ξεπλύνουν» τα σκυλιά του συστήματος στη δίκη των ναζί, στήνουν τα «αγροτοδικεία», συγκαλύπτουν την αστυνομική αυθαιρεσία. Τα πανεπιστήμια συνεργάζονται με την αστυνομία για την «πάταξη της ανομίας». Μέχρι και οι επιχειρηματικοί όμιλοι ενεργοποιούν ιδιωτικούς μηχανισμούς (μπράβους και εταιρείες σεκιούριτι) για την εργοδοτική τρομοκρατία. Γι' αυτό η αστυνομία, ως κύριος κατασταλτικός μηχανισμός, υπερβαίνει τους νομικούς όρους της αποστολής της και λειτουργεί σε καθεστώς αυθαιρεσίας.

Η αστυνομική βία και ο αυταρχισμός είναι καταλυτικά για την εμπέδωση του δόγματος «νόμος και τάξη». Κλιμακώνεται ένα κρεσέντο αυθαιρεσίας και βάρβαρης καταστολής όχι μόνο σε βάρος του λαϊκού κινήματος που σταθερά αγωνίζεται ενάντια στην εφαρμογή της στρατηγικής του κεφαλαίου αλλά γενικά σε όσους δεν αποδέχονται την ενσωμάτωση στη νέα λεγόμενη κανονικότητα. Επειδή, μάλιστα, πρόκειται για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού και όχι μόνο για τους «Λακεδαιμόνιους», υπάρχουν αυτός ο καταιγισμός βίας, η χρήση νέου κατασταλτικού οπλισμού και η επίδειξη δύναμης, που αποσκοπούν στον εκφοβισμό και την τρομοκράτησή του.

Η γενικευμένη καταστολή αποδεικνύεται τόσο από τα συνεχή περιστατικά όσο και από την πολυμορφία των λαϊκών δικαιωμάτων που χτυπούν. Ενδεικτικά, να τονίσουμε το τελευταίο διάστημα τα ακόλουθα:

-- Το χτύπημα των συναθροίσεων και πορειών, που ξεκίνησε με την επίθεση των ΜΑΤ στη μεγάλη αντιιμπεριαλιστική πορεία για την επίσκεψη του Πομπέο και τις βάσεις μπροστά στο άγαλμα του Τρούμαν. Συνεχίστηκε με την ωμή βία ενάντια στους πρόσφυγες στη Σάμο και με τη συγχορδία ΣΕΒ και άλλων «κοινωνικών εταίρων». Προετοιμάζεται ο ασφυκτικός περιορισμός των διαδηλώσεων από την κυβέρνηση. Προγραμματισμένες πορείες με το διαδηλωσόμετρο και τον αστυνόμο - διαμεσολαβητή για να κριθεί αν οι διαδηλωτές μπορούν να κινηθούν και κάτω από το πεζοδρόμιο.

-- Το χτύπημα στο χαρακτήρα της λειτουργίας των δημόσιων πανεπιστημίων, με τις εφόδους των ΜΑΤ στο χώρο τους, την επίθεση στους φοιτητές του Οικονομικού Πανεπιστημίου και το άγριο ξυλοκόπημα των φοιτητών στη Σύνοδο των Πρυτάνεων, όπου ζητούσαν να καταθέσουν τις δικές τους αγωνίες και προτάσεις για τις σπουδές τους.

-- Το χτύπημα στη λαϊκή περιουσία, στην υπηρεσία του τραπεζικού κεφαλαίου, με την απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ σε κινητοποίηση κατά πλειστηριασμού πρώτης κατοικίας στη Θεσσαλονίκη.

-- Το χτύπημα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, με την παρέμβαση της αστυνομίας στις αρχαιρεσίες του Σωματείου Εργαζομένων σε επιχείρηση στη Μάνδρα. Την απόπειρα τρομοκράτησης των εργαζομένων σε μεγάλη επιχείρηση τροφίμων στην ίδια περιοχή από σεκιουριτάδες. Ολα αυτά είναι συνέχεια του νομικού πλαισίου της κυβέρνησης, που βάζει φραγμούς στη συνδικαλιστική δράση και στο δικαίωμα στην απεργία.

-- Το χτύπημα στο οικογενειακό άσυλο, με τις συλλήψεις πολιτών μέσα στο σπίτι τους στο Κουκάκι και μάλιστα με άσκηση βίας και χρήση επικίνδυνων όπλων εκτόξευσης σφαιρών καουτσούκ που μπορούσαν να προκαλέσουν βαρύ τραυματισμό.

-- Το χτύπημα από τα ΜΑΤ στις ατομικές ελευθερίες, στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου και στην κοινωνική αλληλεγγύη, με το ξεβράκωμα νεαρού στα Εξάρχεια, σπουδάστριας στην οδό Πατησίων και άλλες επιθέσεις με χυδαίες λεκτικές εκφράσεις σεξουαλικού περιεχομένου ιδίως σε γυναίκες στο κέντρο της Αθήνας. Αθλια επίθεση με μάνικα νερού σε γυναίκα με ιδιαίτερα προβλήματα στο αμαρτωλό ΑΤ Ομόνοιας και σύλληψη παριστάμενου δικηγόρου που διαμαρτυρήθηκε για την αστυνομική αυθαιρεσία.

Σ' αυτήν την κατάσταση γενικευμένης καταστολής μπορεί και πρέπει να δοθεί απάντηση από το οργανωμένο λαϊκό κίνημα και το λαό γενικότερα. Η απάντηση αυτή δεν μπορεί να μπαίνει σε λογικές μείωσης των απαιτήσεων από τον αγωνιζόμενο λαό, δηλαδή να ζητά από την αστυνομία και την κυβέρνηση να λειτουργούν στο πλαίσιο των αντιδραστικών νόμων και να περιορίζει τους αγώνες του σε αυτό. Αυτοί οι νόμοι που υπάρχουν αναπαράγουν και διευρύνουν την κυριαρχία της ολιγαρχίας.

Η κυβέρνηση να μην τολμήσει να φέρει νομοσχέδιο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Αν το κάνει, να ξέρει ότι θα έχει την τύχη άλλων παρόμοιων νόμων. Ο λαός με τους αγώνες του θα τον ακυρώσει στην πράξη. Με το νομοσχέδιο που συζητήθηκε πρόσφατα στο υπουργικό συμβούλιο, η κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλει αυστηρούς περιορισμούς στις διαδηλώσεις, μέχρι και την απαγόρευση ή την ενοχοποίησή τους για προβοκατόρικες ενέργειες που καμία σχέση δεν έχουν με το λαϊκό κίνημα. Μετά το δικαίωμα στην απεργία, βάζει στο στόχαστρο και τις διαδηλώσεις, επενδύοντας στον «κοινωνικό αυτοματισμό».

Η αστυνομία, ως κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους, δεν αλλάζει ούτε μετασχηματίζεται. Απευθυνόμαστε όμως στους ίδιους τους αστυνομικούς, επειδή θεωρούμε σημαντικές τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Οπως έχει αποδειχτεί ιστορικά, δημιουργούνται ορισμένες προϋποθέσεις όπου κερδίζονται συνειδήσεις ακόμη και στην αστυνομία. Δεν ταυτίζουμε τους απλούς αστυνομικούς, που προέρχονται από φτωχά αγροτικά και λαϊκά στρώματα, με το βάρβαρο μηχανισμό που υπηρετούν. Στηρίζουμε τη διεύρυνση των δικαιωμάτων τους. Παλεύουμε καθημερινά να καταργηθούν όλοι οι αντιδραστικοί νόμοι που περιορίζουν και καταργούν λαϊκά δικαιώματα. Να καταργηθούν τα ΜΑΤ και διάφορες άλλες κατασταλτικές υπηρεσίες.

Γενικότερα τον αγώνα ενάντια στη γενικευμένη καταστολή τον δίνουμε, διεκδικώντας τα δίκαια αιτήματα του λαού μας και συγκροτώντας μια νικηφόρα Κοινωνική Συμμαχία εργατών, φτωχών αγροτών, αυτοαπασχολούμενων και της νεολαίας, με σταθερό βηματισμό και ξεκάθαρο στόχο. Μέσα από τις σημερινές πολιτικές εξελίξεις αναδεικνύεται η ανάγκη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο μας και τη δική του εξουσία.

Η Ενωση Αστυνομικών Θεσσαλονίκης με ανακοίνωσή της, σε ρόλο «λαγού», ζήτησε από την κυβέρνηση, σύμφωνα με πρότυπα άλλων αστυνομιών, στις ΗΠΑ και την ΕΕ, να υπάρξουν κάμερες στα κράνη των ΜΑΤ.

Δημοσιεύματα ανάφεραν ότι ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, δέχτηκε αμέσως την πρόταση της Ενωσης, να τοποθετηθούν κάμερες στις στολές των αστυνομικών των ΜΑΤ.

Αυτές οι προτάσεις, ιδιαίτερα αν προέρχονται από τις διοικήσεις των Ενώσεων, ενισχύουν τα μέτρα της κυβέρνησης για εφαρμογή νέων κατασταλτικών μέτρων. Η αστυνομία θα συλλέγει υλικό σε βάρος αγωνιστών του εργατικού - λαϊκού κινήματος, το οποίο θα διαχειρίζεται καταπατώντας ακόμη και τα στοιχειώδη προσωπικά δεδομένα που υπάρχουν σήμερα. Οι κάμερες δεν καταργούν τη βία. Αντίθετα τη νομιμοποιούν γιατί κάνουν αποδεκτή τη βία του αστικού κράτους, μέσα στο πλαίσιο των αντιδραστικών νόμων που καθορίζει η θεωρία «νόμος και τάξη». Ο ρόλος των Ενώσεων των αστυνομικών θα έπρεπε να είναι διεκδικητικός, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο αστυνομικός, η οικογένειά του, όπως και όλος ο λαός και να απαιτούν τη λύση των προβλημάτων τους. Γι΄ αυτό οι αστυνομικοί που προέρχονται από λαϊκά στρώματα, πρέπει να διαχωρίζονται και να απομονώνουν αυτού του τύπου "συνδικαλιστές" που είναι το μακρύ χέρι της κυβέρνησης και του υπουργείου. Πρέπει να αντιτάσσονται σε κάθε μέτρο που ενισχύει την καταστολή και να υποστηρίζουν ότι ο αστυνομικός δεν πρέπει να καταστέλλει λαϊκές κινητοποιήσεις. Να παλέψουν να καταργηθούν οι αντιδραστικοί νόμοι. Να καταργηθούν τα ΜΑΤ και οι άλλες κατασταλτικές υπηρεσίες. Να μη δεχτούν να χτυπήσουν με γκλομπ και χημικά το λαό που παλεύει για το δίκιο του. Για κάθε μέτρο που αναβαθμίζει την καταστολή και θέλει να περιορίσει τις λαϊκές ελευθερίες και τα δικαιώματα, όπως είναι τα νέα μέτρα περιορισμού των διαδηλώσεων, είναι σίγουρο ότι θα βρουν το λαό απέναντι.

Οι τίμιοι αστυνομικοί πρέπει να απομονώσουν τους συνδικαλιστές που πρωτοστατούν για την εφαρμογή κατασταλτικών μέτρων από την αστυνομία.