«Απορία ψάλτου, βηξ», λέει μια ρήση και πάει γάντι στη στάση του ΣΥΡΙΖΑ για τις εξελίξεις στο Προσφυγικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί την κυβέρνηση της ΝΔ να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και να διεκδικήσει... να υλοποιηθεί πιο αποφασιστικά η πολιτική της ΕΕ. Αυτή η πολιτική είναι όμως που οδηγεί στον εγκλωβισμό προσφύγων και μεταναστών, μετατρέποντάς τους σε «μπαλάκι» για τα γεωπολιτικά παιχνίδια, την ίδια ώρα που η ΕΕ κάνει πλάτες στην τουρκική εισβολή στη Συρία, δημιουργώντας προηγούμενο σε ό,τι αφορά τη νομιμοποίηση αξιώσεων και αμφισβητήσεων έναντι τρίτης χώρας. Εκεί όμως που κυριολεκτικά απογειώνει το «ξέπλυμα» της ΕΕ, είναι όταν κατηγορεί την κυβέρνηση ότι με τις αποφάσεις της παραβιάζει το ευρωπαϊκό Δίκαιο! Κάνει, δηλαδή, «γαργάρα» ότι το ευρωενωσιακό «Δίκαιο» είναι αυτό που προβλέπει τις συμφωνίες του Δουβλίνου, τις μαζικές απελάσεις και τη συρρίκνωση του δικαιώματος στο άσυλο, το ανοιγοκλείσιμο της στρόφιγγας των μεταναστευτικών ροών ανάλογα με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και τους ανταγωνισμούς μέσα κι έξω από την ΕΕ. Βέβαια, καμία έκπληξη δεν προκαλεί η «υπεύθυνη» αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ (και) σε αυτό το θέμα. Τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει κανείς από το κόμμα που ως κυβέρνηση, για τα συμφέροντα και τις συμμαχίες της αστικής τάξης, έβαλε την υπογραφή του στην κατάπτυστη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, δέχτηκε να γίνουν τα νησιά φυλακές της ΕΕ, γεμίζοντας τον τόπο με Μόριες και τελικά πήγε σε άλλο επίπεδο την εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, από κοινού με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ...

Τα όρια του «μαύρου χιούμορ» αγγίζει η είδηση ότι η ΔΕΗ συνυπέγραψε τη διακήρυξη «15 δεσμεύσεων» της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας των Εθνικών Ενώσεων Εταιρειών Ηλεκτρικής Ενέργειας (Eurelectric) για τους οικιακούς πελάτες σε όλη την Ευρώπη, με στόχο «ένα βιώσιμο, χωρίς αποκλεισμούς, έξυπνο ενεργειακό μέλλον». Στις σχετικές διακηρύξεις σημειώνεται μεταξύ άλλων ότι οι επιχειρηματικοί όμιλοι της ΕΕ «δεσμεύονται» να... βοηθήσουν τους πελάτες «να στηρίξουν την ηλεκτρική ενέργεια ουδέτερου άνθρακα μέσω διαφορετικών προϊόντων και υπηρεσιών, όπως φωτοβολταϊκών και αποθηκευτικών συστημάτων, ή μέσω επενδύσεων στην παραγωγή Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας σε τοπικό επίπεδο». Να τους ενημερώνουν δηλαδή και να τους μοσχοπουλάνε την «πράσινη» πραμάτεια τους, που αποτελεί το νέο πεδίο κερδοφορίας και ισχυρών ανταγωνισμών. Συμφωνούν επίσης να συνεργάζονται με τις κυβερνήσεις προκειμένου να προστατέψουν τις «ευπαθείς ομάδες» από την ενεργειακή φτώχεια, που μεγαλώνει αντί να μειώνεται, εξαιτίας της πολιτικής της «απελευθέρωσης» και των κρατικών μέτρων θωράκισης της κερδοφορίας των ενεργειακών ομίλων. Λένε ακόμα ότι θα παρέχουν εμπειρία «στις τοπικές αρχές και κοινωνίες στο σχεδιασμό, στην ανάπτυξη και τη διασφάλιση της αποδοχής της κοινής γνώμης σχετικά με την αναγκαία υποδομή που απαιτείται για την ενεργειακή μετάβαση», για να αποδεχτούν δηλαδή την πολιτική που αφήνει χιλιάδες ανέργους στον κλάδο και σηματοδοτεί μαύρο μέλλον για τα λαϊκά στρώματα, όπως στην περίπτωση της Δ. Μακεδονίας, της Μεγαλόπολης κ.ο.κ. Οσες διακηρύξεις κι αν υπογράψουν το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του, οι «πράσινες μπίζνες» στο όνομα της ανάπτυξης κάνουν «βιώσιμα» μόνο τα κέρδη του κεφαλαίου, σε βάρος των αναγκών του λαού.