Στις 14 Μάρτη 1883 «έφυγε» από τη ζωή ο Καρλ Μαρξ. Ο Κ. Μαρξ γεννήθηκε στις 5 Μάη 1818 στην πόλη Τριρ της Πρωσίας. Αφού τέλειωσε το γυμνάσιο, πήγε στο Πανεπιστήμιο, στην αρχή στη Βόννη και έπειτα στο Βερολίνο, όπου σπούδασε νομικά, προπαντός όμως Ιστορία και Φιλοσοφία. Τέλειωσε το Πανεπιστήμιο το 1841 με μια διδακτορική διατριβή για τη φιλοσοφία του Επίκουρου.

Με τον Φρίντριχ Ενγκελς συνδέθηκε τον Σεπτέμβρη του 1844 στο Παρίσι, που από τότε έγινε ο πιο στενός του φίλος. Μαζί πήραν ενεργότατο μέρος στην τοτινή κοχλάζουσα ζωή των επαναστατικών ομάδων του Παρισιού (ιδιαίτερη σημασία είχε η θεωρία του Προυντόν, που ο Μαρξ την καταπολέμησε αποφασιστικά στην «Αθλιότητα της Φιλοσοφίας» το 1847) και επεξεργάστηκαν - παλεύοντας επίμονα ενάντια στις διάφορες θεωρίες του μικροαστικού σοσιαλισμού - τη θεωρία και την τακτική του επαναστατικού προλεταριακού σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Το 1845, ύστερα από επιμονή της πρωσικής κυβέρνησης, ο Μαρξ απελάθηκε από το Παρίσι ως επικίνδυνος επαναστάτης και πήγε στις Βρυξέλλες. Την άνοιξη του 1847, οι Μαρξ και Ενγκελς προσχώρησαν στην «Ενωση των Κομμουνιστών» και πήραν μέρος στο II Συνέδριό της (Νοέμβρης 1847 στο Λονδίνο), όπου έπαιξαν εξέχοντα ρόλο.

Με εντολή του Συνεδρίου συνέταξαν και το περίφημο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», που εκδόθηκε το Φλεβάρη του 1848. Στο έργο αυτό εκθέτονταν με μεγαλοφυή σαφήνεια και διαύγεια η νέα κοσμοαντίληψη, ο συνεπής υλισμός που αγκαλιάζει και την περιοχή της κοινωνικής ζωής, η διαλεκτική σαν η πιο ολόπλευρη και η πιο βαθιά διδασκαλία της εξέλιξης, η θεωρία της ταξικής πάλης και ο κοσμοϊστορικός επαναστατικός ρόλος του προλεταριάτου, του δημιουργού της νέας, της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Η νέα θεωρία επιβεβαιώθηκε περίλαμπρα από την πορεία των επαναστατικών γεγονότων του 1848-1849, όπως επιβεβαιώθηκε αργότερα και απ' όλα τα προλεταριακά και δημοκρατικά κινήματα όλων των χωρών του κόσμου. Με τη νίκη της αντεπανάστασης ο Μαρξ παραπέμφθηκε σε δίκη και κατόπιν απελάθηκε από τη Γερμανία (16 Μάη 1849). Αρχικά πήγε στο Παρίσι. Απελάθηκε όμως και από κει και πήγε στο Λονδίνο, όπου έμεινε έως το τέλος της ζωής του.

Από εκεί ο Μαρξ διεξήγε αμείλικτο πόλεμο εναντίον των θεωριών και των ρευμάτων του μικροαστικού και γενικότερα του μη προλεταριακού σοσιαλισμού που κυριαρχούσαν τότε. Σε μια σειρά ιστορικές εργασίες επεξεργάστηκε την υλιστική του θεωρία, αφιερώνοντας τις δυνάμεις του κυρίως στη μελέτη της Πολιτικής Οικονομίας. Την επιστήμη αυτή ο Μαρξ την επαναστατικοποίησε στα έργα του «Η κριτική της πολιτικής οικονομίας» (1859) και «Το Κεφάλαιο» (τ. 1, 1867).

Η εποχή της αναζωογόνησης των δημοκρατικών κινημάτων στα τέλη της δεκαετίας 1850-1860 και στη διάρκεια της δεκαετίας 1860-1870 κάλεσε ξανά τον Μαρξ στην ενεργό δράση. Το 1864 ιδρύθηκε στο Λονδίνο η Ι Διεθνής, η «Διεθνής ένωση των εργατών». Ο Μαρξ ήταν η ψυχή αυτής της οργάνωσης, ήταν εκείνος που έγραψε την πρώτη «Διακήρυξή» της, καθώς και μια σειρά αποφάσεις, δηλώσεις και διακηρύξεις της.

Ο Μαρξ, συνενώνοντας το εργατικό κίνημα των διαφόρων χωρών, προσπαθώντας να κατευθύνει στην κοίτη μιας κοινής δράσης τις διάφορες μορφές του μη προλεταριακού, του προμαρξικού σοσιαλισμού (Ματζίνι, Προυντόν, Μπακούνιν, αγγλικός φιλελεύθερος τρεϊντγιουνιονισμός, λασσαλικές ταλαντεύσεις προς τα δεξιά στη Γερμανία κ.λπ.) και καταπολεμώντας τις θεωρίες τους, σφυρηλάτησε μια ενιαία τακτική της προλεταριακής πάλης της εργατικής τάξης των διαφόρων χωρών.

Υστερα από την ήττα της Κομμούνας του Παρισιού («Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία του 1871») και ύστερα από τη διάσπαση της Διεθνούς από τους μπακουνιστές, έγινε αδύνατη η παραμονή της Διεθνούς στην Ευρώπη. Ετσι, μετά το συνέδριο της Διεθνούς στη Χάγη (1872) ο Μαρξ εξασφάλισε τη μεταφορά του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς στη Νέα Υόρκη.

Η Διεθνής εκπλήρωσε έτσι τη διεθνή της αποστολή και παραχώρησε τη θέση της σε μια εποχή απροσμέτρητα πιο μεγάλης ανόδου του εργατικού κινήματος σε όλες τις χώρες του κόσμου, συγκεκριμένα στην εποχή της ανάπτυξής του σε πλάτος, στην εποχή της δημιουργίας μαζικών σοσιαλιστικών εργατικών κομμάτων στο πλαίσιο κάθε εθνικού κράτους. Η εντατική δράση στη Διεθνή και η ακόμη πιο εντατική απασχόληση του Μαρξ υπέσκαψαν οριστικά την υγεία του, μέχρι το θάνατό του στο Λονδίνο.

Η ΤΕ Φθιώτιδας και οι ΚΟ Ανατ. Φθιώτιδας του ΚΚΕ με θλίψη γνωστοποιούν το θάνατο του συντρόφου Γιώργου Νικολάου και εκφράζουν τα θερμά συλλυπητήρια στη σύζυγό του Κατερίνα και στα παιδιά του Θωμά, Δημήτρη και Ασπασία, καθώς και σε όλους τους οικείους του. Στην ανακοίνωσή τους αναφέρουν οι Οργανώσεις:

«Ο σ. Γιώργος γεννήθηκε το 1947 στον Αχινό Φθιώτιδας και από τα πρώτα χρόνια της ζωής του γνώρισε τη βία και την εκδικητικότητα της αστικής εξουσίας μέσα από τις διώξεις και τις εξορίες του κομμουνιστή πατέρα του και συνολικότερα της οικογένειάς του.

Από μικρό παιδί μπήκε στο δρόμο του ταξικού κινήματος. Εντάχθηκε στη Νεολαία των Λαμπράκηδων και βίωσε τη στενή παρακολούθηση και την πίεση του μηχανισμού του αστικού κράτους. Η καταγωγή του και η ταξική του δράση τον ακολούθησαν και στη στρατιωτική του θητεία, όπου γνώρισε δυσμένεια και διώξεις.

Η ανάγκη της επιβίωσης τον οδήγησε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως βιομηχανικός εργάτης στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας. Το 1974 έγινε μέλος του ΚΚΕ και διετέλεσε μεταξύ άλλων μέλος της Αχτιδικής Επιτροπής Αιγάλεω και της Αχτιδικής Επιτροπής Περιστερίου. Ταυτόχρονα ανέπτυξε δραστήρια δράση στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και διετέλεσε πρόεδρος του Συνδικάτου Ιματισμού - Δέρματος Περιστερίου Αττικής και μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας Κλωστοϋφαντουργών.

Η δραστήρια συμμετοχή του στο ταξικό κίνημα είχε ως αποτέλεσμα να γνωρίσει το σκληρό πρόσωπο της εργοδοσίας και συνεχείς απολύσεις. Το 1977, απολυμένος τόσο ο ίδιος όσο και η σύζυγός του, με τις πόρτες των εργοστασίων και των βιοτεχνιών κλειστές γι' αυτούς, αναγκάστηκε να επιστρέψει στη γενέτειρά του, στον Αχινό της Ανατολικής Φθιώτιδας.

Εκεί εργάστηκε σκληρά ως αγρότης στο μικρό πατρικό του κτήμα και άμεσα καταπιάστηκε με το αγροτικό συνδικαλιστικό κίνημα. Διετέλεσε πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Αχινού, πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Αχινού, μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Φθιώτιδας και δραστήριο μέλος της ΠΑΣΥ. Παράλληλα συνέχισε την κομματική του δράση διατελώντας μέλος της Αχτιδικής Επιτροπής Ανατ. Φθιώτιδας, της Νομαρχιακής Επιτροπής Φθιώτιδας και Γραμματέας της ΚΟΒ Αχινού, ενώ ήταν υποψήφιος δήμαρχος με το ΚΚΕ στο δήμο Εχιναίων. Ενεργό και ανήσυχο μέλος του Κόμματος μέχρι την τελευταία στιγμή.

Ο σύντροφος Γιώργος ήταν πιστός στο Κόμμα και τον ταξικό αγώνα μέχρι το τέλος. Καθημερινός μελετητής του "Ριζοσπάστη" και της ΚΟΜΕΠ. Με την πραότητα του χαρακτήρα του, τον εκλαϊκευμένο λόγο του, κέρδιζε την εμπιστοσύνη και ενέπνεε τους συντρόφους του. Την ίδια στιγμή ωστόσο ήταν μαχητικός και ανυποχώρητος απέναντι στον ταξικό εχθρό. Μαχητικός και ασυμβίβαστος συνδικαλιστής του ταξικού εργατικού κινήματος και της φτωχής αγροτιάς.

Η πολιτική κηδεία του σ. Γιώργου θα γίνει το Σάββατο 14 Μάρτη στις 12 το μεσημέρι στον προαύλιο χώρο του σπιτιού του στον Αχινό της Ανατολικής Φθιώτιδας».