Αυτά που ακούγονται για τον νέο συνδικαλιστικό νόμο που ετοιμάζει η κυβέρνηση, φέρνουν στη μνήμη μου καταστάσεις και δυσκολίες που τις έβρισκα μπροστά μου εγώ, όπως και εκατοντάδες άλλοι και άλλες, ιδιαίτερα νέα παιδιά, που πιάναμε δουλειά και προσπαθούσαμε να καλυτερεύσουμε τις συνθήκες, τους μισθούς μας, συνολικά τη ζωή μας.

Αυτά που συνέβαιναν στη δεκαετία του 1970, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1980 στα εργοστάσια, όπου δούλεψα, Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και Ελευσίνας, «Σκαπανέας» στην ΠΥΡΚΑΛ Υμηττού και σε όλες σχεδόν τις εταιρείες του Ιδρύματος Μποδοσάκη (Λιπάσματα, ΛΑΡΚΟ κ.λπ.) ήταν ο γενικός κανόνας κι όχι η εξαίρεση.

Δεν σου αναγνώριζαν κανένα δικαίωμα να συζητάς με τους συναδέρφους για τα προβλήματα. Αν έπαιρνες το θάρρος να το κάνεις, σε καλούσε ο εργοδηγός, ο τμηματάρχης και σου έλεγε: «Συμμαζέψου, αν έχεις κάτι πες το σε μας και κοίτα τη δουλειά σου!».

Η πρωτοβουλία για τη δημιουργία Σωματείου, η εγγραφή σε αυτό τιμωρούνταν επί ποινή απόλυσης. Εκτός κι αν τα Σωματεία ελέγχονταν από την εργοδοσία, συνήθως άμαζοι μηχανισμοί στα χέρια της και ήθελε ως έναν βαθμό να τους διατηρεί και να τους ανανεώνει (και τέτοια είχε πολλά).

Το να φύγεις από το τμήμα σου και να πας σε άλλο τμήμα να συζητήσεις με τους συναδέρφους σου απαγορευόταν, ακόμα και στο διάλειμμα. Εμπαιναν πρόστιμα, κόβονταν μεροκάματα, κ.λπ.

Θυμάμαι σε κάθε απεργία και στην περιφρούρησή της την αστυνομία και τους μπράβους των επιχειρήσεων να προσπαθούν να εμποδίσουν και να συλλάβουν τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου.

Οι απολύσεις, όχι μόνο όσων γράφονταν στα Σωματεία, ήταν χιλιάδες. Ακόμα και των εκλεγμένων στις διοικήσεις των Σωματείων.

Μου ήρθαν στη μνήμη αυτά που άκουγα τότε εγώ και όλοι όσοι παλεύαμε: «Δεν χρειάζεται το Σωματείο, εδώ είμαστε μια οικογένεια. Αν έχεις κάποιο πρόβλημα, πες το στον διευθυντή σου». «Εξω από τη μάντρα ο συνδικαλισμός και μάλιστα σε ένα εργοστάσιο που ασχολείται με την άμυνα της χώρας». «Δεν μπορείτε να αποφασίζετε και να κάνετε απεργίες μόνο όσοι είστε γραμμένοι στο Σωματείο. Δεν μπορείτε να αποφασίζετε και να κάνετε απεργίες ενώ υπάρχουν συμβάσεις με ξένες εταιρείες, με ξένες χώρες, υποχρεώσεις στο ΝΑΤΟ, κ.ά.». «Υπάρχουν τμήματα στο εργοστάσιο που δεν πρέπει να σταματήσουν, εξαιρέστε τους εργαζόμενους σε αυτά».

Θυμάμαι όταν με μετέθεταν από εργοστάσιο σε εργοστάσιο του ιδρύματος Μποδοσάκη, λέγοντάς μου ότι οφείλεις να πας όπου υπάρχουν δουλειές της εταιρείας, σε όλη την επικράτεια. Που όταν με απέλυσαν και το εργοστάσιο έκανε 48ωρη απεργία (το τμήμα όπου εργαζόμουν, με 300 εργαζόμενους, συνέχισε την απεργία για σχεδόν ένα μήνα), έλεγαν: «Τι απεργείτε και χάνετε μεροκάματα γι' αυτόν; Αυτός είναι κομματόσκυλο, πληρώνεται!».

Αυτά συνέβαιναν στις αρχές μιας περιόδου όπου ένα σημαντικό κομμάτι εργαζομένων, και ιδιαίτερα νέων, έμπαιναν ορμητικά στα Συνδικάτα, βγαίνοντας από προηγούμενες πιο δύσκολες περιόδους. Η «συνδικαλιστική πυκνότητα» ξεπερνούσε ως μέσο όρο το 45%.

Η σύγκρουση για το δικαίωμα στην οργάνωση, για το δικαίωμα να παλέψεις για τους όρους εργασίας κι αμοιβής, για τη βελτίωση της ζωής συνολικά, παρά τις θυσίες, έφερε καρπούς σε μια περίοδο με πιο ευνοϊκούς συσχετισμούς για το κίνημα συνολικά.

Εκτός των άλλων, καρπός αυτής της σύγκρουσης ήταν και ο νόμος 1264/82, που, αφήνοντας πολλά περιθώρια στην εργοδοσία, αναγνώριζε μερικώς το δικαίωμα στην οργάνωση, στην απεργία, παρείχε μια ορισμένη προστασία σε όσους έπαιρναν πρωτοβουλίες ίδρυσης Συνδικάτου, στα μέλη των ΔΣ και άλλα και ακύρωσε τις απολύσεις χιλιάδων συνδικαλιστών, μελών Διοικητικών Συμβουλίων (3.000 συνολικά, και μαζί και τη δική μου).

Βέβαια, από τότε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι. Νέοι νόμοι προστέθηκαν σε βάρος της απεργίας και του συνδικαλισμού, η εργοδοσία αξιοποίησε στο έπακρο τις δυνατότητες που της έδινε ο 1264/82 για περιορισμούς στη συνδικαλιστική δράση, ενισχύθηκε παραπέρα το πλαίσιο της καταστολής. Με το συνδικαλιστικό νόμο που έρχεται τώρα, τις δυσκολίες που βρίσκαμε μπροστά μας οι σημερινοί παππούδες και γιαγιάδες, τις βάζουν εκ νέου οι εργοδότες και η κυβέρνηση μπροστά στα παιδιά και τα εγγόνια μας. Γι' αυτό πρέπει να δώσουμε όλοι μαζί, παλιότεροι και νεότεροι, μάχη για να τους δυσκολέψουμε. Με νόμους και απαγορεύσεις δεν σταματά η ταξική πάλη.

Η επίθεση της εργοδοσίας προς το Συνδικάτο και σε πρωτοπόρους εργαζόμενους αυξάνεται όσο εντείνεται η αντεργατική πολιτική. Στην επιχείρηση «Αφοί Βλάχου», όπου η εργοδοσία προσπάθησε να ξεμπερδέψει με τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής, οι εργαζόμενοι έδωσαν την απάντηση και απέτρεψαν την απόλυση με 10ήμερη απεργία, αν και τέσσερις φορές το δικαστήριο έβγαλε παράνομες τις απεργιακές κινητοποιήσεις.

Ο επιχειρηματίας συνέχισε κόβοντας τα κουπόνια από τα μέλη της Σωματειακής Επιτροπής Υγείας και Ασφάλειας. Για να στείλει μήνυμα αδιαλλαξίας, έκανε μήνυση στον πρόεδρο του Συνδικάτου, στον πρόεδρο του ΕΚ Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής και σε δύο ακόμη πρωτοπόρους εργαζόμενους.

Οι εργαζόμενοι με απόφαση που πήραν σε Γενική Συνέλευση δίνουν από τα δικά τους κουπόνια στους συναδέλφους της Επιτροπής, έκαναν στάση εργασίας τη μέρα που οι συνδικαλιστές σύρθηκαν στον ανακριτή και ζητούν να έρθουν μαζικά ως μάρτυρες υπεράσπισης των συναδέλφων τους στο δικαστήριο, αν χρειαστεί. Ταυτόχρονα, προβάλλουν αποφασιστικά το αίτημα για αυξήσεις, σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους.

Σε άλλη επιχείρηση που απέλυσε πρωτοπόρα συναδέλφισσα, μέσα στην πανδημία, γκρεμίστηκε το παραμύθι της κυβέρνησης για «απαγόρευση» των απολύσεων. Στην τριμερή συνάντηση, η εργοδοσία δήλωσε προκλητικά ότι η απόλυση δεν έγινε για λόγους συνδικαλιστικούς, αλλά λόγω οικονομικής κρίσης και για να αποδείξει ότι οι νόμοι γράφονται καθ' υπόδειξη του ΣΕΒ παραδέχτηκε ότι έκανε μια απόλυση από την παραγωγή αλλά έκανε δύο προσλήψεις στο τμήμα μάρκετινγκ, άρα καμία παρανομία.

Συμπέρασμα: Οι ανατροπές στα Εργασιακά πάνε πάντα πακέτο με το χτύπημα στα ταξικά συνδικάτα. Ομως ό,τι και να κάνουν οι βιομήχανοι και το κράτος τους δεν πρόκειται να μας βάλουν στο χέρι και να εμποδίσουν τους αγώνες για διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών της τάξης μας. Εχουμε και την εμπειρία να τους αντιμετωπίσουμε, με σωστό προσανατολισμό, και την εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους.

Αλλωστε, παρά τις δυσκολίες, έχουμε καταφέρει να γραφτούν στο Συνδικάτο μόνο το τελευταίο χρονικό διάστημα πάνω από 30 εργαζόμενοι και, το κυριότερο, πέρα από την ποσοτική υπάρχει και ποιοτική αύξηση, της συμμετοχής στη δράση του Συνδικάτου.

ΥΓ: Στην επιχείρηση που εργάζομαι κι εγώ, μόνιμος στόχος της εργοδοσίας είναι το χτύπημα της συνδικαλιστικής δράσης. Η εργοδοσία έχει κάνει μηνύσεις στο παρελθόν και φέτος καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας. Είναι προφανές ότι περιμένει με ανυπομονησία όσα φέρνει ο «νέος» συνδικαλιστικός νόμος: Απόλυση συνδικαλιστή μετά από μήνυση και μετά βρες το δίκιο σου στα δικαστήρια...

Η καταγραφή ορισμένων μόνο περιστατικών που είχε να αντιμετωπίσει το σωματείο μας το τελευταίο διάστημα, είναι αποκαλυπτική για το πώς η εργοδοσία προσπαθεί να ξεμπερδέψει με τη συνδικαλιστική δράση και τους αγώνες των εργαζομένων, υπαγορεύοντας στην πραγματικότητα και το νέο συνδικαλιστικό νόμο. Εχουμε και λέμε:

• Αμέσως μετά τη γνωστοποίηση από το σωματείο μας ότι συνδικαλιστής του εργάζεται στα «JUMBO», η εργοδοσία ζήτησε εκφοβιστικά να της κοινοποιήσουμε στοιχεία όπως το καταστατικό του σωματείου, πρακτικό Γενικής Συνέλευσης για τη διενέργεια εκλογών, πρωτόκολλο για την ανάδειξη των εκλεγμένων μελών της διοίκησης «και κάθε άλλο πρόσφορο έγγραφο». Η ίδια εταιρεία αντιμετώπισε με κλήση της αστυνομίας παρέμβαση του σωματείου έξω από κατάστημα, επικαλούμενη «παρεμπόδιση πολιτών»! Αντίστοιχα, στα σούπερ μάρκετ «Θανόπουλος» η εργοδοσία κάλεσε την αστυνομία για να εμποδίσει διαμαρτυρία έξω από το κατάστημα, με αφορμή απόλυση συναδέλφου, αλλά και την ενημέρωση των εργαζομένων από το σωματείο, μέσα στο κατάστημα.
• Σε κατάστημα της «Praktiker» η εργοδοσία κάλεσε την αστυνομία προκειμένου να εμποδίσει εκπροσώπους σωματείων να ενημερώσουν τους εργαζόμενους για τις εκλογές του κλαδικού Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων και Εμποροϋπαλλήλων Δυτικής Αττικής. Η αστυνομία μάλιστα ζήτησε να ελέγξει την κάλπη του σωματείου η οποία βρισκόταν σε χώρο εκτός της επιχείρησης. Οι αστυνομικές δυνάμεις ανέφεραν πως βρίσκονται στις εκλογές λόγω μήνυσης/καταγγελίας, απευθείας από την εργοδοσία της «Praktiker», για «παραβίαση ιδιωτικού χώρου» και «διατάραξη κοινωνικής ειρήνης»! Παρόμοια τακτική ακολούθησε και η εργοδοσία των σούπερ μάρκετ «ΑΒ Βασιλόπουλος» στις αποθήκες που διατηρεί στη Μάνδρα.
• Στο «Εκπτωτικό Χωριό» στα Σπάτα η εργοδοσία αφού αρνήθηκε να παραχωρήσει χώρο στο σωματείο για τη διεξαγωγή των εκλογών του και μην μπορώντας με άλλον τρόπο να τις εμποδίσει, κάλεσε την αστυνομία επικαλούμενη την «παραβίαση ιδιωτικού χώρου». Στο συγκεκριμένο εργασιακό χώρο πάντα καλείται η αστυνομία όταν εκπρόσωποι του σωματείου βρίσκονται εκεί είτε για περιοδεία - εξόρμηση είτε για παρέμβαση - κινητοποίηση. Ταυτόχρονα, άνδρες της ασφάλειας παρακολουθούν κατά πόδας τα μέλη του σωματείου.

Τι δείχνουν όλα αυτά, αν όχι την απέχθεια της εργοδοσίας για τη συλλογικά οργανωμένη δράση και την παρέμβαση των ταξικών συνδικάτων στους χώρους δουλειάς, που είναι στο στόχαστρο και του νέου συνδικαλιστικού νόμου;