Πριν από μερικές μέρες, σε δημοτικό σχολείο της Αττικής, ένας μαθητής φεύγει στο σχόλασμα για το σπίτι του. Λίγη ώρα αργότερα, η μητέρα του ειδοποιεί το σχολείο ότι η ίδια και ο σύζυγός της έκαναν το τεστ για τον κορονοϊό και μόλις τους ενημέρωσαν ότι ήταν και οι δύο θετικοί. Αν και ασυμπτωματικοί, έκαναν το τεστ επειδή ήρθαν σε επαφή με εξακριβωμένο κρούσμα. Ο μικρός μαθητής δεν παρουσίασε κανένα σύμπτωμα τις τελευταίες μέρες, αλλά όπως οι γονείς του, είναι πολύ πιθανό να είναι και αυτός ασυμπτωματικός και να μεταδίδει τον ιό. Σύμφωνα με το «πρωτόκολλο», αν ο μαθητής είχε εκδηλώσει συμπτώματα και εξακριβωνόταν ότι νοσεί, το τμήμα του θα έκλεινε για 14 μέρες και θα γινόταν απολύμανση στην τάξη. Σε κάθε άλλη περίπτωση, ο μαθητής μένει στο σπίτι του, όπως μένει και η αμφιβολία στην τάξη και σε όλο το σχολείο αν έχει μεταδώσει τον ιό, όντας μέχρι τώρα ασυμπτωματικός.

Ποιος θα λύσει τον «γόρδιο δεσμό», για να διαπιστωθεί αν υπάρχει κίνδυνος για τους υπόλοιπους μαθητές, τις οικογένειές τους, τους δασκάλους του σχολείου; Πώς θα σπάσει ο κρίκος ώστε να μην υπάρξει παραπέρα διασπορά, αν ο μαθητής είναι θετικός, αλλά ασυμπτωματικός; Την απάντηση θα μπορούσε να δώσει ένα τεστ στον ίδιο τον μαθητή. Το οποίο, όμως, όπως λέει το «πρωτόκολλο», δεν είναι υποχρεωτικό να του γίνει με ευθύνη του κράτους, επειδή ο μαθητής δεν έχει εκδηλώσει συμπτώματα, αν και είναι «άμεση επαφή» με εξακριβωμένο κρούσμα. Αρα, είναι στην ευθύνη της οικογένειας να κάνει ή όχι το τεστ, προφανώς σε ιδιώτη, αφού κανένα Ταμείο δεν αναλαμβάνει το κόστος. Αν πάλι απευθυνθεί σε δημόσια δομή, τα διαθέσιμα ραντεβού ξεπερνούν τη βδομάδα, που σημαίνει «δώρον άδωρον» για το εμπόδισμα της διασποράς στο σχολείο. Η οικογένεια του μαθητή, όμως, έχει ξοδέψει ήδη δύο 80άρια για να διαπιστώσουν η μάνα και ο πατέρας αν είναι οι ίδιοι ασθενείς. Στην οικογένεια υπάρχει κι ένα ακόμα παιδί, που θα πρέπει επίσης να ελεγχθεί. Δηλαδή, άλλα δύο 80άρια. Σύνολο 320 ευρώ με το «καλημέρα», τα οποία φυσικά η οικογένεια δεν διαθέτει και δηλώνει αδυναμία να κάνει το τεστ στα παιδιά, αν και αντιλαμβάνεται πλήρως τη χρησιμότητά του.

Πώς χειρίζεται το όλο ζήτημα το σχολείο; Επειδή έτσι προβλέπει το «πρωτόκολλο», δεν ενημερώνεται καμιά από τις υπόλοιπες οικογένειες των μαθητών της τάξης, αν και είναι βέβαιο ότι η ενημέρωση θα μπορούσε να βοηθήσει στην πρόληψη: Οι γονείς των υπόλοιπων παιδιών θα μπορούσαν για κάποιες μέρες να πάρουν ορισμένα επιπλέον μέτρα προστασίας, ειδικά αν στο ίδιο σπίτι υπάρχουν ευπαθείς ομάδες ή αν τα παιδιά βλέπουν συχνά γιαγιάδες και παππούδες. Ομως, το σχολείο, ακολουθώντας το «πρωτόκολλο», επιλέγει το «κουκούλωμα». Δεν ενημερώνονται ούτε οι δάσκαλοι! Οταν πλέον το περιστατικό γίνεται γνωστό (παιδί έλειψε από το σχολείο, δεν έλειψε μυρμήγκι...), στην εύλογη απορία των υπόλοιπων γονιών γιατί δεν ενημερώθηκαν, η απάντηση είναι ότι «δεν το προβλέπει το πρωτόκολλο». Καμιά έγνοια από το κράτος για το πώς θα στηριχτεί η οικογένεια του μικρού μαθητή να κάνει το τεστ, ούτε βέβαια από τη διεύθυνση της τοπικής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, η οποία στην ανησυχία των γονιών απαντάει ότι «αυτό είναι το πρωτόκολλο» και ότι η ίδια «δεν διαθέτει κανέναν κουμπαρά» για να κάνει τεστ σε μαθητές που οι οικογένειές τους δεν έχουν τη δυνατότητα. Οπως ενημέρωνε μάλιστα, τέτοιες περιπτώσεις πολλαπλασιάζονται το τελευταίο διάστημα και δεν μπορεί κανείς να ασχολείται με την καθεμιά ξεχωριστά, πέρα και έξω από το «πρωτόκολλο».

Με αυτά τα «πρωτόκολλα» λειτουργούσαν λοιπόν τα σχολεία μέχρι να κλείσουν χτες Δευτέρα. Και είναι φανερό ότι μιλάμε για πρωτόκολλα κουκουλώματος της πραγματικής έκτασης της πανδημίας στα σχολεία, αλλά και πρωτόκολλα ...διασποράς, αφού και στο συγκεκριμένο παράδειγμα, το αν θα μπει φραγμός στην εξάπλωση του ιού επαφίεται στην ατομική και την οικογενειακή ευθύνη, αφαιρώντας κάθε ευθύνη από το κράτος να μεριμνήσει και να διαπιστώσει το πιθανό κρούσμα, προστατεύοντας ταυτόχρονα και τους υπόλοιπους μαθητές, τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς. Αυτά τα «πρωτόκολλα» επικαλείται η κυβέρνηση, όταν μιλάει για «μικρής έκτασης» διασπορά του ιού στα σχολεία, ενώ δεν γίνονται συχνά και επαρκή τεστ, δεν υπάρχει ιχνηλάτηση (ακόμα και με διαπιστωμένο κρούσμα στην τάξη!), δεν υπάρχει ουσιαστική υγειονομική στήριξη των σχολείων και όλα αφήνονται στην τύχη τους. Με 25άρια τμήματα και με μοναδικό μέσο προστασίας τη μάσκα. Αλλωστε, και μόνο το γεγονός ότι τα σχολεία έκλεισαν, πέρα από τις προφάσεις και τις δικαιολογίες του υπουργείου Παιδείας, δείχνει ότι το πρόβλημα ήταν πολύ μεγαλύτερο απ' όσο το παρουσιάζει η κυβέρνηση.

Το ζήτημα είναι όμως ότι θα ξανανοίξουν με τα ίδια αδιέξοδα πρωτόκολλα, που μετατρέπουν τους γονείς σε γιατρούς, ψυχολόγους, ακόμα και σε ...μέντιουμ, για να προβλέψουν αν το παιδί τους νοσεί ή όχι, από πού κινδυνεύει και πώς. Που φορτώνουν στην κάθε οικογένεια την ευθύνη για την υγεία του παιδιού της και των συμμαθητών του. Που δεν δίνουν την παραμικρή στήριξη στις οικογένειες για να αντεπεξέλθουν σε αυτήν τη δύσκολη καθημερινή δοκιμασία. Αυτά τα πρωτόκολλα, παράλληλα με το αδιέξοδο της κυβερνητικής διαχείρισης της πανδημίας, επιβεβαιώνουν και το δίκαιο των διεκδικήσεων που πρόβαλλαν όλο το προηγούμενο διάστημα οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί, το γονεϊκό κίνημα, τις οποίες η κυβέρνηση απέρριπτε συστηματικά. Γι' αυτά τα αιτήματα λοιπόν πρέπει να δυναμώσουν η διεκδίκηση και ο αγώνας. Γιατί η κυβέρνηση παίζει στα ζάρια την υγεία μαθητών, γονιών και εκπαιδευτικών και αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψει κανείς!