Παπαγεωργίου Βασίλης

Στη βάση ποιων κοινών αντιλήψεων «θα ανταλλάσσουμε πληροφορίες για πρόληψη όλων των πράξεων τρομοκρατίας» με την Τουρκία; Το ίδιο πράγμα εννοούν με τον όρο «τρομοκρατία» η ελληνική και η τουρκική κυβέρνηση; Και αν όχι, ποιος θα ισχύει;

Ποια θα είναι και τι είδους η «αμοιβαία συνδρομή», σχετικά με τα «αναγνωρισμένα δικαιώματα»; Και για ποια «αναγνωρισμένα» μιλάμε, τα όσα ισχύουν στην Ελλάδα ή στην Τουρκία;

Τι είδους εμπειρίες - ακόμη και για τις μεθόδους ανακρίσεως - θα ανταλλάσσουμε με το καθεστώς της γειτονικής χώρας; Υπάρχουν σκέψεις, μήπως, για τη μεταφορά κι εδώ των «λευκών κελιών» ή, μήπως, διαπιστώνεται ανεπάρκεια στις μεθόδους αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου»;

Τα ρωτάμε όλ' αυτά, γιατί, προχτές, στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, η κυβέρνηση έφερε για κύρωση τη σύμβαση αστυνομικής συνεργασίας των χωρών - μελών της Οικονομικής Συνεργασίας Εύξεινου Πόντου - ανάμεσά τους και η Τουρκία - και όσα έχουμε σε εισαγωγικά περιλαμβάνονται σ' αυτή. `Η, μήπως, όλες οι απαντήσεις συμπεριλαμβάνονται στα σχετικά αμερικανικά... λεξικά;

Ο «Ριζοσπάστης» δεν έχει διστάσει ποτέ να αναγνωρίσει τη μεγάλη προσφορά του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και να διαφωνήσει μαζί του, όταν το έκρινε σκόπιμο. Δυστυχώς, αρκετά απ' όσα είπε προχτές, στη διάρκεια της παρουσίας του βιβλίου «Μίκης Θεοδωράκης: Το χρονικό μιας Επανάστασης 1960 - '67», του Φώντα Λάδη, δε μας βρίσκουν σύμφωνους και αδικούν κατάφωρα την πραγματικότητα, που γνωρίζουν οι πάντες.

Δε νομίζουμε πως χρειάζεται τίποτε περισσότερο από εμάς. Αρκεί και μόνο η παράθεση ορισμένων χαρακτηριστικών αποσπασμάτων, απ' όσα δήλωσε ο Μ. Θεοδωράκης: «Η πεμπτουσία της (σ.σ. της Εθνικής Αντίστασης) το ξαναλέω, δεν πέρασε στη νεότερη γενιά. Χάρη στον Ευάγγελο Γιαννόπουλο, για παράδειγμα, που συνέδεσε το όνομά του με το Γοργοπόταμο, έμαθε ο ελληνικός λαός για τον Γοργοπόταμο. Αν ήταν μόνο οι κουκουέδες δε θα μάθαιναν απολύτως τίποτε γι' αυτό... Δεν καταλαβαίνω γιατί οσάκις μιλάνε σήμερα για νεολαίους "πηδάνε" τους Λαμπράκηδες! Πάνε από την ΟΚΝΕ, στην ΕΠΟΝ, στην ΚΝΕ και... πουθενά η περίοδος εκείνη. Το πολύ "πήδημα", όμως, κάποτε πληρώνεται! Η νεολαία της Αριστεράς είναι θύμα μιας πολιτικής γενιτσαρισμού. Τους σκοτώνουν τις "μάνες", τον Ρίτσο, τον Αναγνωστάκη, τον Θεοδωράκη, τον Γλέζο... Αν τους χτυπάς τις μάνες που τους έχουν γαλουχήσει, αυτό κάποτε πληρώνεται...».

Πολλά γράφονται και λέγονται, τις μέρες αυτές, για τις πρόσφατες ιταλικές εκλογές και, ιδιαίτερα, την ανάδειξη του Σ. Μπερλουσκόνι σε πρωθυπουργό της γειτονικής χώρας, σκόπιμο είναι να θυμίσουμε τα παρακάτω:

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έβαλε τα θεμέλια της οικονομικής αυτοκρατορίας του στη δεκαετία του 1980, όταν πρωθυπουργός της Ιταλίας ήταν ο αρχηγός του σοσιαλιστικού κόμματος, Μπετίνο Κράξι, με τη στήριξη των χριστιανοδημοκρατών. Την ίδια περίπου περίοδο οι εγχώριοι ομοϊδεάτες του Κράξι μιλούσαν για «νέα τζάκια». Τότε, ο Σ. Μπερλουσκόνι ήταν υποστηριχτής του Κράξι και ο τελευταίος τον «αντάμειψε», με την παραχώρηση μιας σειράς αδειών τηλεοπτικών καναλιών και ραδιοφωνικών σταθμών. Λίγα χρόνια αργότερα, η επιχείρηση «καθαρά χέρια» αποκάλυπτε σωρεία «διαπλοκών», περίεργων διαδρομών, φακελάκια και χαριστικές πράξεις, αλλά η μόνη ουσιαστική συνέπειά της ήταν το «καθάρισμα» του δρόμου, για την πολιτική ανάδειξη του Μπερλουσκόνι. Ο τελευταίος, παρ' ότι κατηγορούμενος, μεγάλωνε συνεχώς την αυτοκρατορία του, τόσο γενικά όσο και ειδικά στο χώρο των ΜΜΕ και το 1996 αναδείχνεται πρωθυπουργός. Η τότε πρωθυπουργία του κράτησε μόνο εφτά μήνες, αλλά επανήλθε δριμύτερος, αφού προηγήθηκε η «κεντροαριστερά», για να αφοπλίσει ακόμη περισσότερο το λαϊκό κίνημα και να του ανοίξει διάπλατα την πόρτα της κυβερνητικής εξουσίας.

«... Χρόνια τώρα η κεντροαριστερά ήθελε απεγνωσμένα να μοιάσει με το αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα. Προέκυψε νίκη των Ρεπουμπλικανών. Η κεντροαριστερά διεκδίκησε με πάθος τον φιλελεύθερο μοντερνισμό, τη νέα οικονομία και τον ενταφιασμό της "παρωχημένης" εργατικής και αριστερής Ιταλίας; Το αποτέλεσμα ήταν ο κόσμος να προτιμήσει αυτόν που ενσαρκώνει αυτό το αμερικανο-ιταλικό όραμα στην πιο μεγαλομανή και χυδαία εκδοχή του».

Αυτά γράφει ο Ν. Σεβαστάκης, στη χτεσινή «Αυγή». Και τα σημειώνουμε, κυρίως, για δυο λόγους: Πρώτον, γιατί οι πάντες γνωρίζουν ποιοι πανηγύριζαν με το «πείραμα» της ιταλικής «κεντροαριστεράς», πριν λίγα μόλις χρόνια και συνεχίζουν να επιδοκιμάζουν το αντίστοιχο στη Γαλλία. Και δεύτερο, γιατί οι εξελίξεις στη γειτονική μας χώρα προσφέρουν μια ακόμη απόδειξη πως η σύγχρονη Αριστερά δεν μπορεί να είναι δύναμη ταξικής συνεργασίας και «κοινωνικού εταιρισμού», διαχείρισης και «νοικοκυρέματος» των «νόμων της αγοράς» και της «παγκοσμιοποίησης» ή «εξανθρωπισμού» του ιμπεριαλισμού.

Τι λένε, άραγε, για τα παραπάνω, όσοι τον τελευταίο καιρό ασχολούνται ιδιαίτερα με την Αριστερά και την ενότητα δράσης της;