Από τις μεγάλες κινητοποιήσεις των φοιτητών την περασμένη Τετάρτη

Η κυβέρνηση «οργανώνει» το άνοιγμα του Τουρισμού την ώρα που τα πανεπιστήμια μοιάζουν να έχουν εξαφανιστεί από το χάρτη, οι φοιτητές έχουν για ένα χρόνο στερηθεί βασικές και απαραίτητες πλευρές της μόρφωσής τους. Επιδοτεί τους μεγάλους επιχειρηματίες στην Υγεία ενώ κλείνει τα αυτιά στα αιτήματα των υγειονομικών, των εργαζομένων και των φοιτητικών συλλόγων για επίταξη του ιδιωτικού τομέα στην Υγεία, για μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και τα πανεπιστήμια. Αυτή η πολιτική, λοιπόν, ξεμπροστιάζει κάθε προσπάθεια να παρουσιαστεί η ένταση της καταστολής ως μέτρο προστασίας από την πανδημία, βγάζει τη νεολαία στον δρόμο παρά τις κυβερνητικές απαγορεύσεις και τον κίνδυνο της πανδημίας.

Η αγανάκτηση που εκφράζεται από φοιτητές σε όλη τη χώρα μπορεί να εξελιχθεί σε δυνάμωμα του συλλογικού αγώνα, σε βήματα που συμβάλλουν στην ανασύνταξη του φοιτητικού κινήματος, ώστε να κερδίζει έδαφος η πάλη με επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες των φοιτητών και της κοινωνίας με βάση και τον πλούτο της ανάπτυξης της επιστήμης σήμερα. Αυτό σε τελική ανάλυση είναι η αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση του κινήματος, για την οποία παλεύουν σήμερα οι κομμουνιστές.

Τη δυνατότητα να δυναμώσει το κίνημα, να πάρει μορφές συσπείρωσης, να μαζικοποιηθεί ακόμα περισσότερο, να έχει διάρκεια, την ξέρουν πολύ καλά η τωρινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, γιατί έχουν επίγνωση της αντιλαϊκότητας και αντιδραστικότητας των πολιτικών τους. Γι' αυτό και εντείνουν την καταστολή σε βάρος όσων αγωνίζονται. Επιστρατεύουν αστυνομικές επιθέσεις σε βάρος φοιτητών που ζητούν το αυτονόητο: Να σπουδάσουν! Προχωρούν σε διώξεις συνδικαλιστών, ακόμη και υγειονομικών, προκειμένου να απονομιμοποιήσουν τα σωματεία, το περιεχόμενο της δράσης τους και τις μορφές της πάλης τους.

Τα ίδια τα μέτρα του πρόσφατου νόμου για τα πανεπιστήμια, άλλωστε, φωτογραφίζουν ως αξιόποινες, προβλέποντας μέχρι και φυλάκιση, όχι εγκληματικές πράξεις αλλά τη δράση των φοιτητικών συλλόγων, τις Γενικές Συνελεύσεις, τις κινητοποιήσεις.

Ολοι όσοι θέλουν να δώσουν απάντηση στο σχέδιο τρομοκράτησης της νέας γενιάς, όσοι αγωνιούν για το άνοιγμα των σχολών, το μέλλον τους, να προβληματιστούν για το πώς θα γίνει ο αγώνας πιο αποτελεσματικός, εύστοχος. Να σκεφτούν: Σε τι κατάσταση βρίσκεται ο φοιτητικός τους σύλλογος; Το τελευταίο διάστημα των φοιτητικών κινητοποιήσεων δείχνει ότι ο συσχετισμός που αποτυπώνεται και σε επίπεδο Διοικητικού Συμβουλίου παίζει σημαντικό ρόλο. Αυτός ο συσχετισμός σημαδεύει το αν θα περάσει το οργανωμένο χτύπημα στα μορφωτικά δικαιώματα ή οι σύλλογοι θα λειτουργήσουν ως οργανωτές της πάλης για την αντεπίθεση των φοιτητών, τη διεκδίκηση των αναγκών τους.

Γι' αυτό απέναντι στο σχέδιο κυβερνήσεων, της ΕΕ και των στηριγμάτων τους μέσα στις σχολές για τη διάλυση και την ενσωμάτωση της ριζοσπαστικής διεκδίκησης, μεγαλώνει η ευθύνη των μελών και φίλων της ΚΝΕ, των αγωνιστών φοιτητών μέσα στα πανεπιστήμια. Ευθύνη όχι μόνο για να εμποδίσουμε και να ανατρέψουμε το σχέδιο καταστολής και διάλυσης αλλά για να πληθύνουν οι εστίες αντίστασης, να σταθεροποιηθούν τα βήματα που μετριούνται στη λειτουργία και τη δράση των συλλόγων με στόχο τη συσπείρωση σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση περισσότερων φοιτητών.

Υπάρχουν φοιτητικοί σύλλογοι σε όλη τη χώρα που πρωτοστατούν στην οργάνωση του αγώνα των φοιτητών τους, αναπτύσσουν δράση για όσα προβληματίζουν τους νέους. Είναι εκείνοι που συσπειρώνονται στο ΜΑΣ, που στα Διοικητικά τους Συμβούλια πλειοψηφούν οι εκλεγμένοι με την «Πανσπουδαστική ΚΣ». Είναι οι σύλλογοι στους οποίους δρουν πρωτοπόρες δυνάμεις, με την καθοριστική παρέμβαση των μελών και φίλων της ΚΝΕ.

Αναπτύσσουν πρωτοπόρα δράση με επίκεντρο τις ανάγκες των φοιτητών, κόντρα στην πολιτική ΕΕ - κυβερνήσεων. Πήραν πάνω τους την οργάνωση του αγώνα για να ανοίξουν ξανά οι σχολές. Εδωσαν απάντηση στα κυβερνητικά «επιχειρήματα» περί προστασίας από την πανδημία, με διεκδικήσεις που φωτίζουν όχι μόνο τις πραγματικές ανάγκες των φοιτητών για μέτρα προστασίας στις σχολές αλλά και τον δρόμο για να γίνουν αυτές πραγματικότητα. Αποκάλυψαν τα υπέρογκα ποσά που διατίθενται για την επιχειρηματική δραστηριότητα αλλά όχι για τις προσλήψεις προσωπικού και υποδομών, τη σταθερή υποχρηματοδότηση της Παιδείας, με ευθύνη όλων των τελευταίων κυβερνήσεων. Βρέθηκαν απέναντι στις πραγματικές επιδιώξεις του νομοσχεδίου αναδεικνύοντας την κοινή στόχευση των μέτρων που περιλαμβάνει. Δεν αποδέχτηκαν τη χρονιά που πέρασε τα οξυμένα προβλήματα ως «κανονικότητα». Κινητοποιήθηκαν για την πλήρη πρόσβαση των φοιτητών στην τηλεκπαίδευση και την εξεταστική, τα δικαιώματα των εστιακών φοιτητών, των πρακτικάριων. «Εψαξαν τις απαντήσεις» σε όσα κρύβουν υπουργείο και διοικήσεις πίσω από «την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών πανεπιστημίων». Μέσα από εκδηλώσεις ανέδειξαν την ανάγκη και δυνατότητα για ένα πτυχίο υψηλού επιπέδου για κάθε επιστημονικό αντικείμενο που να αποτελεί τη μόνη προϋπόθεση για την πλήρη πρόσβαση στο επάγγελμα με όλα τα δικαιώματα, σε αντίθεση με την πολυκατηγοριοποίηση των διαφορετικών τίτλων σπουδών και το αέναο κυνήγι προσόντων που συναντούν οι απόφοιτοι σήμερα.

Εχουν έγνοια για την αναβάθμιση της λειτουργίας τους, του καθρέφτη της δράσης που αναπτύσσουν με σκοπό την άνοδο της συμμετοχής φοιτητών και το ζωντάνεμα των συλλογικών διαδικασιών. Στις νέες συνθήκες πραγματοποίησαν διαδικτυακές εκδηλώσεις, κάλεσμα σε διά ζώσης συνελεύσεις. Αξιοποιώντας όλα τα διαθέσιμα μέσα συνέβαλαν στο να μην κυριαρχήσει η λογική «ο καθένας μόνος του». Συγκρούστηκαν αποφασιστικά με τα εμπόδια στη λειτουργία των Διοικητικών Συμβουλίων που μπαίνουν διαχρονικά από τις δυνάμεις του εκφυλισμού, τις κυβερνητικές παρατάξεις.

Ελπιδοφόρα παραδείγματα αυτής της προσπάθειας είναι φοιτητικοί σύλλογοι όπως της Ιατρικής Αθήνας, του ΠΑΜΑΚ, του Πάντειου, της ΣΕΥΠ και των Τροφίμων στο ΔΙΠΑΕ στη Θεσσαλονίκη. Συνδικαλιστές, εκλεγμένοι εκπρόσωποι έδρασαν πρωτόβουλα μαζί με αγωνιστές φοιτητές μικρών ετών που ανέλαβαν ευθύνες τους τελευταίους μήνες για να καλύψουν κενά εκπροσώπησης στα Διοικητικά Συμβούλια εξαιτίας της μη πραγματοποίησης φοιτητικών εκλογών. Σχεδίασαν τη δράση τους πολύμορφα λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες της πανδημίας και των κλειστών σχολών, χωρίς να παραπέμπουν τη διεκδίκηση για «όταν περάσει το κακό», ανοίγοντας έτσι δρόμο στην κυβερνητική πολιτική.

Μπαίνουν μπροστά για τον συντονισμό, την κοινή δράση ανάμεσα στους συλλόγους. Ξεχωρίζουν τα μεγάλα συλλαλητήρια σε πόλεις όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, που οργανώθηκαν από δεκάδες συλλόγους, μέσα από συσκέψεις συντονισμού της δράσης τους όπου σε εβδομαδιαία βάση και μέσα από ανακοινώσεις - δελτία Τύπου σχεδίαζαν τα επόμενά τους βήματα. Πρωτοβουλίες όπως αυτές των φοιτητών Ιατρικών και Νοσηλευτικών Σχολών και των επιτροπών τους για αξιοποίησή τους στα νοσοκομεία της χώρας έστειλαν ξεκάθαρο μήνυμα στήριξης των υγειονομικών, διεκδίκησης ουσιαστικής θωράκισης του συστήματος Υγείας.

Δρουν για όσα απασχολούν τους φοιτητές, με τελευταίο παράδειγμα την καταδίκη για την πολύμορφη βία σε βάρος των γυναικών, αναδεικνύοντας τις πραγματικές αιτίες.

Η προσπάθεια που καταβάλλουν οι φοιτητές αυτών των συλλόγων, οι συνδικαλιστές, τα μέλη και οι φίλοι της ΚΝΕ σε κάθε Σχολή για να αποκτήσουν και να σταθεροποιήσουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά βρίσκει μπροστά της τα διαχρονικά και εφήμερα εμπόδια του συστήματος.

Η παράταξη της ΔΑΠ διατήρησε και μέσα στην πανδημία την επί 30 και πλέον χρόνια πρωτοκαθεδρία της στη μεθόδευση της διάλυσης και του εκφυλισμού στους φοιτητικούς συλλόγους, με πρακτικές που τροφοδοτούν την απέχθεια και απαξίωση της συλλογικής οργάνωσης. Οι εκπρόσωποί της όχι μόνο δεν πήραν καμία πρωτοβουλία και είναι άγνωστοι στους ίδιους τους φοιτητές των σχολών τους, αλλά είναι στην πλειοψηφία τους εξαφανισμένοι ακόμη και από τις συνεδριάσεις των Διοικητικών Συμβουλίων. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που «ψέλλισαν» κάτι για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές βιάζονταν να «τονίσουν» ότι η κυβέρνηση έχει πάρει όλα τα μέτρα για την προστασία της υγείας και την αναβάθμιση των ΑΕΙ. Η συζήτηση για ενιαίο ψηφοδέλτιο τους λύνει τα χέρια για να προωθήσουν συλλόγους - «αδελφότητες», που θα στέλνουν τους φοιτητές σαν τα πρόβατα στη σφαγή των δικαιωμάτων τους. Ετσι, άλλωστε, θα μπορούν να κρύψουν καλύτερα τους φασίστες στους οποίους κατά καιρούς δίνει χώρο η παράταξή τους. Χειροκροτούν τα μέτρα ποινικοποίησης των συλλογικών διαδικασιών γιατί θέλουν να αντικαταστήσουν τις διεκδικήσεις με παζάρεμα ελεγχόμενο από υπουργείο και πρυτανικές αρχές, με τη «συνεργασία» των εκπροσώπων τους.

Είναι διαχρονικοί εκπρόσωποι των κυβερνήσεων και των υπουργείων μέσα στις σχολές. Εδώ και χρόνια πιάνουν πρώτοι «στασίδι» στη στήριξη των μέτρων που αφορούν γενίκευση διδάκτρων, ιδιωτικοποίηση της φοιτητικής μέριμνας, εξάρτηση της χρηματοδότησης και λειτουργίας των πανεπιστημίων από το συμφέρον μεγάλων επιχειρήσεων. Για τη ΔΑΠ η κρατική χρηματοδότηση για υποδομές και προσωπικό είναι από ανέφικτη μέχρι αχρείαστη! Το «σύγχρονο» πανεπιστήμιο είναι αυτό στο οποίο διαγράφονται όσοι δεν μπορούν να ακολουθήσουν την κούρσα του ανταγωνισμού και να βάλουν το χέρι στην τσέπη, ενώ όσοι θέλουν να σπουδάσουν ολοκληρωμένα το αντικείμενό τους και να δουλέψουν πρέπει να μην ανήκουν στις παραπάνω κατηγορίες! Εδώ και ένα χρόνο, μάλιστα, «σύγχρονο» είναι το κλειστό πανεπιστήμιο της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και διά ζώσης καταστολής. Αυτό στο οποίο χιλιάδες βλέπουν τις σπουδές τους να υποβαθμίζονται.

«Καταδικάζουν τη βία» αρκεί αυτή να μην προέρχεται από το κράτος και την κυβέρνηση. Υπερασπίζονται ανοιχτά την πανεπιστημιακή αστυνομία, την καταστολή, τις επιθέσεις και διώξεις σε βάρος των συμφοιτητών τους, ανακυκλώνοντας παράλληλα ότι εναντίωση στην αστυνομοκρατία μέσα στα πανεπιστήμια σημαίνει υπεράσπιση της «ανομίας». Η δημοκρατία που μας «θυμίζουν» συχνά ότι υπερασπίζονται δεν χωρά διεκδίκηση κόντρα στην κυβέρνηση, δεν χωρά τον αγώνα των φοιτητών του ΑΠΘ για άνοιγμα των σχολών.

Οι φοιτητές δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου. Καταλαβαίνουν το ρόλο διαφόρων καλοθελητών που νομίζουν ότι θα «ξεπλυθούν» από τις ευθύνες χρόνων πετώντας την μπάλα στην εξέδρα.

Η ΠΑΣΠ είναι η παράταξη των προηγούμενων κυβερνήσεων που υλοποίησαν κατά γράμμα τις κατευθύνσεις της ΕΕ, μείωσαν την κρατική χρηματοδότηση για την Ανώτατη Εκπαίδευση, ψήφισαν νόμους που προώθησαν την κατηγοριοποίηση των πτυχίων και των αποφοίτων, τη λειτουργία των Ιδρυμάτων με επιχειρηματικά κριτήρια, σε βάρος των μορφωτικών αναγκών των φοιτητών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση γενίκευσε τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, ίδρυσε το πρώτο προπτυχιακό πρόγραμμα με δίδακτρα, προώθησε την αναγνώριση των ιδιωτικών κολεγίων. Πρόσφατα, αποδείχθηκε στην πράξη, με τη συμβολή της Πρυτανείας του ΑΠΘ στην επίθεση προς τους φοιτητές, ότι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για πανεπιστημιακή αστυνομία με την ευθύνη των πρυτανικών αρχών εξυπηρετεί τον αποπροσανατολισμό από το πραγματικό περιεχόμενο του νόμου. Οι φοιτητές των μεγαλύτερων ετών, άλλωστε, θυμούνται τόσο το Πόρισμα Παρασκευόπουλου που άνοιξε το δρόμο για την ποινικοποίηση των αγώνων ταυτίζοντας μορφές πάλης των φοιτητών με τη «βία και την ανομία», τις αστυνομικές επιθέσεις σε βάρος αγωνιστών στις αντιιμπεριαλιστικές και άλλες διαδηλώσεις.

Το επόμενο διάστημα είναι κρίσιμο να δυναμώσει η δίκαιη φωνή αγωνίας των φοιτητών που θέλουν να επιστρέψουν στις σχολές τους. Απαραίτητη προϋπόθεση γι' αυτό είναι να πληθύνουν δίπλα στα φοιτητικά συλλαλητήρια οι πολύμορφες πρωτοβουλίες με σύνθημα «Θέλουμε να γίνουμε ξανά φοιτητές», να ανοίξει πλατιά η συζήτηση, να φτιαχτούν σε κάθε έτος και σχολή επιτροπές για την επαναλειτουργία των σχολών με όλα τα απαραίτητα μέτρα, να δυναμώσει η αντιπαράθεση για το τι φοιτητικό κίνημα χρειάζεται, με ποια γραμμή, ώστε να συγκρούεται με την εφαρμογή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής και την όξυνση της καταστολής.