Στις 21 Οκτώβρη, ο Ρώσος Πρόεδρος, Βλ. Πούτιν, πήρε μέρος στις εργασίες της «Λέσχης Βαλντάι», όπως ονομάζεται η «δεξαμενή σκέψης» που πατρονάρουν οι σημερινές ρωσικές αρχές σε αντιστοιχία με τις «δεξαμενές σκέψης», τις οποίες πατρονάρουν άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αυτήν τη φορά ο Πρόεδρος της Ρωσίας προσπάθησε να δώσει το νέο ιδεολογικοπολιτικό στίγμα, με το οποίο πορεύεται η αστική τάξη της Ρωσίας κι αυτό είναι «η ιδεολογία του υγιούς συντηρητισμού», σύμφωνα με τα λόγια του.

Στην κατεύθυνση αυτή εμφανίστηκε λάβρος όχι μονάχα ενάντια στην Οκτωβριανή Επανάσταση, που εκτίμησε πως «οδήγησε στη διάλυση μια μεγάλη χώρα» αλλά ενάντια σε κάθε επανάσταση, λέγοντας πως «η επανάσταση δεν είναι διέξοδος από την κρίση, αλλά ένας τρόπος να επιδεινωθεί αυτή η κρίση. Καμία επανάσταση δεν άξιζε τη ζημιά που προκάλεσε στο ανθρώπινο δυναμικό».

Στην προσπάθειά του να τεκμηριώσει τα λεγόμενά του, για πολλοστή φορά επιτέθηκε στους μπολσεβίκους και στη Σοβιετική Ενωση, καταφεύγοντας μάλιστα σε λαθροχειρίες και ταυτίζοντας τις προσπάθειες των Ρώσων επαναστατών για τη χειραφέτηση της γυναίκας στην επαναστατική Ρωσία με τις σημερινές ανορθολογικές απόψεις περί «κοινωνικού φύλου», που αναπτύσσονται στις δυτικές χώρες.

Είπε συγκεκριμένα: «Οι συνταγές που προσφέρουν δεν είναι καθόλου νέες, όλα αυτά - παρά το ότι μπορεί να φαίνεται απροσδόκητο σε κάποιον - τα έχουμε περάσει ήδη στη Ρωσία, τα είχαμε ήδη. Μετά την Επανάσταση του 1917, οι μπολσεβίκοι, στηριζόμενοι στα δόγματα του Μαρξ και του Ενγκελς, ανακοίνωσαν επίσης ότι θα άλλαζαν ολόκληρο τον συνηθισμένο τρόπο ζωής, όχι μόνο τον πολιτικό και οικονομικό, αλλά και την ίδια την ιδέα τού τι είναι η ανθρώπινη ηθική, τα θεμέλια της υγιούς ύπαρξης της κοινωνίας. Η καταστροφή των αιωνόβιων αξιών, της πίστης, των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων μέχρι την πλήρη απόρριψη της οικογένειας - κι αυτό υπήρξε -, η επιβολή και η ενθάρρυνση των καταγγελιών σε κοντινά πρόσωπα, όλα αυτά κηρύχθηκαν βήμα προόδου και, παρεμπιπτόντως, στον κόσμο αυτά είχαν μεγάλη υποστήριξη τότε και ήταν της μόδας, όπως και σήμερα. Παρεμπιπτόντως, οι μπολσεβίκοι έδειξαν επίσης απόλυτη μισαλλοδοξία σε οποιεσδήποτε άλλες απόψεις».

Δεν απέφυγε δε και γελοιότητες του είδους: «Σε αρκετές δυτικές χώρες, η συζήτηση για τα δικαιώματα των ανδρών και των γυναικών έχει μετατραπεί σε τέλεια φαντασμαγορία. Κοιτάξτε, θα φτάσετε έως το σημείο των μπολσεβίκων, που πρότειναν όχι μόνο την κοινωνικοποίηση κοτόπουλων αλλά και την κοινωνικοποίηση των γυναικών. Ενα ακόμη βήμα και θα είσαστε εκεί».

Αξίζει να σημειωθεί πως αυτές οι αντικομμουνιστικές και αντισοβιετικές συκοφαντίες ακούγονται σε μια στιγμή που το σημερινό αστικό καθεστώς της Ρωσίας δείχνει την ανικανότητά του στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Οταν κάθε μέρα καταρρίπτεται το ρεκόρ θανάτων. Οταν, παρά τη δυνατότητα ύπαρξης των ντόπιων εμβολίων, λιγότερο από το 40% του πληθυσμού έχει εμβολιαστεί. Οταν τα στοιχεία των δικών τους στατιστικών υπηρεσιών δείχνουν πως το 1% των πλουσιότερων Ρώσων έχει στη διάθεσή του το 50% των χρημάτων που κυκλοφορούν στη χώρα.

Πιο αποκαλυπτική έγινε η παρέμβαση του Βλ. Πούτιν όταν, απαντώντας σε ερώτηση, επιδίωξε να προσδιορίσει τους «θεωρητικούς» αυτού του «υγιούς συντηρητισμού». Ανέφερε δύο γνωστούς Ρώσους αντικομμουνιστές φιλοσόφους, τους Νικολάι Μπερντιάεφ και Ιβάν Ιλίν. Ο πρώτος ήταν φανατικός υποστηρικτής του μοναρχικού πολιτεύματος και καλούσε σε έναν «νέο μεσαίωνα», όπου θα εξουσιάζουν τα απολυταρχικά, αυταρχικά καθεστώτα, απορρίπτοντας την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας.

Ο δεύτερος ήταν απολογητής του φασισμού. Εγραφε συγκεκριμένα: «Ο φασισμός εμφανίστηκε ως αντίδραση στον μπολσεβικισμό, ως συσπείρωση των κρατικών δυνάμεων ασφάλειας προς τα δεξιά. Κατά τη διάρκεια του αριστερού χάους και του αριστερού απολυταρχισμού ήταν ένα φαινόμενο υγιές, αναγκαίο και αναπόφευκτο. Αυτή η συσπείρωση θα επανεμφανιστεί και πάλι, ακόμη και στα πιο δημοκρατικά κράτη. Την ώρα του εθνικού κινδύνου οι υγιείς δυνάμεις του λαού θα συσπειρωθούν...».

Με την άνοδο των ναζί στην εξουσία είχε γράψει το άρθρο «Εθνικοσοσιαλισμός. Ενα νέο πνεύμα», στο οποίο σημείωνε ενδεικτικά: «Αρνούμαι κατηγορηματικά να αξιολογήσω τα γεγονότα των τελευταίων τριών μηνών στη Γερμανία από τη σκοπιά των Γερμανών Εβραίων (...) Αυτό που συμβαίνει στη Γερμανία είναι μια τεράστια πολιτική και κοινωνική αναταραχή (...) Τι έκανε ο Χίτλερ; Σταμάτησε τη διαδικασία του μπολσεβικισμού στη Γερμανία και έτσι προσέφερε τη μεγαλύτερη υπηρεσία σε ολόκληρη την Ευρώπη (...) Η φιλελεύθερη - δημοκρατική ύπνωση της μη αντίστασης πετάχτηκε στην άκρη. Ενώ ο Μουσολίνι οδηγεί την Ιταλία και ο Χίτλερ τη Γερμανία, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός έχει μια ανάσα (...)». Οι σημερινές ρωσικές αρχές τού έχουν στήσει από το 2012 μνημείο στην πόλη Εκατερίνεμπουργκ.

Την ίδια ώρα, βέβαια, ο Βλ. Πούτιν, όπως συνηθίζει, αναφέρθηκε, χωρίς ίχνος ντροπής, στην Αντιφασιστική Νίκη, στη συμβολή του Κόκκινου Στρατού και της Σοβιετικής Ενωσης. Ωστόσο, αυτή η επιλεκτική αναφορά στη συμβολή τους δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός πως το σημερινό ρωσικό καθεστώς, που δραστηριοποιείται προς όφελος των ντόπιων καπιταλιστών και για τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης της Ρωσίας, επιδιώκει να καπηλευτεί την ηρωική Αντιφασιστική Νίκη, την ώρα που προωθεί τις πιο σκοτεινές ιδέες της αστικής φιλοσοφικής και πολιτικής σκέψης. Βρίσκεται, πλέον, σε άμιλλα αντικομμουνισμού και αντισοβιετισμού με την ΕΕ και τις ΗΠΑ.