Φεστιβαλική βδομάδα κι αυτή για την πόλη της Θεσσαλονίκης, καθώς συνεχίζεται το 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, τόσο στις αίθουσες όσο και online στην πλατφόρμα του Φεστιβάλ. Η προσέλευση στις αίθουσες είναι αρκετά καλή, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη του την αύξηση των κρουσμάτων τόσο στην πόλη όσο και στην υπόλοιπη επικράτεια.

Το 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους επιστρέφει με ανυπομονησία στον φυσικό του χώρο: Στις αίθουσες του Πύργου και της Αμαλιάδας, από 27 Νοέμβρη μέχρι 4 Δεκέμβρη. Αμέσως μετά τη διεξαγωγή του Φεστιβάλ με φυσική παρουσία, οι δραστηριότητές του θα μεταφερθούν στο διαδίκτυο, στην πλατφόρμα online.olympiafestival.gr (4 - 12 Δεκέμβρη), προκειμένου να συμμετάσχουν παιδιά και νέοι από όλη την Ελλάδα. Φέτος στα διαγωνιστικά προγράμματα του 24ου Φεστιβάλ Ολυμπίας και της 21ης Camera Zizanio εκπροσωπούνται συνολικά 70 χώρες: 35 ευρωπαϊκές και 35 από τον υπόλοιπο κόσμο. Στα διαγωνιστικά προγράμματα του Φεστιβάλ Ολυμπίας θα προβληθούν 93 επαγγελματικές ταινίες από 53 χώρες σε 4 τμήματα και στη φετινή Camera Zizanio θα παρουσιαστούν 215 ταινίες που προέρχονται από 54 χώρες. Περισσότερες πληροφορίες για το Φεστιβάλ προσεχώς.

Το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών προσκαλεί τους σινεφίλ στο Διαδικτυακό Φεστιβάλ Σύγχρονου Ιταλικού Πολιτισμού «Italy On Stage». Ενα πλούσιο πρόγραμμα με δωρεάν online προβολές στην πλατφόρμα https://iicateneonline.gr θα διατρέξει τους μήνες από τον Νοέμβρη έως τον Γενάρη. Θα προβληθούν 93 ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, αλλά και επεισόδια επιλεγμένων τηλεοπτικών ή διαδικτυακών σειρών ποικίλης διάρκειας. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει ακόμα το 6ο αφιέρωμα στον ιταλικό κινηματογράφο μικρού μήκους και ένα αφιέρωμα στον Καραβάτζιο, με αφορμή τα 450 χρόνια από τη γέννηση του σπουδαίου ζωγράφου.

Για αυτήν τη βδομάδα 6 ταινίες βγαίνουν στις αίθουσες, δυστυχώς χωρίς πολλές αξιώσεις. «Ο Αρχηγός Από Κούνια 2: Οικογενειακή Υπόθεση» για τους μικρούς σινεφίλ δεν έχει την «αίγλη» του προκατόχου του, ενώ η ταινία τρόμου «Antlers» δεν εγείρει ιδιαίτερες αξιώσεις... Ακόμα η φετινή Αργυρή Αρκτος του Βερολίνου, η ιαπωνική σπονδυλωτή «Ιστορίες της Τύχης και της Φαντασίας» του Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι, αποτελούμενη από τρεις ερωτικές ιστορίες, δύσκολα καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον.

Θέμα της ταινίας, η ναζιστική θηριωδία στα Καλάβρυτα στις 13/12/1943.

Παρακολουθώντας την ταινία γινόμαστε μάρτυρες μιας προσπάθειας αντιστροφής της πραγματικότητας, ξαναγραψίματος της Ιστορίας και όχι μόνο εκεί που παρεμβάλλεται ο μύθος, όπως έχει αποδειχθεί, του περίφημου «καλού» ναζί στρατιώτη. Γιατί δεν είναι μια «μικρή λεπτομέρεια» εκείνη που καθορίζει το περιεχόμενο της ταινίας, αλλά πολλές ουσιαστικές πλευρές που συνθέτουν ένα κάδρο ουσιαστικής αποσιώπησης και «εξομάλυνσης» της βαρβαρότητας.

Πέρα από τα σεναριακά και σκηνοθετικά κενά που εντοπίζονται στην ταινία, ο μεγαλύτερος προβληματισμός που εγείρεται αφορά τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται όλη η «Επιχείρηση Καλάβρυτα», αλλά και οι συνθήκες που επικρατούσαν κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Τα σπίτια είναι πλούσια, με χαλαρή ευρωπαϊκή μουσική να ακούγεται στο βάθος... Ο ναζιστικός χαιρετισμός, όπως και ο χαρακτηριστικός εκφοβιστικός βηματισμός τους, ακόμα και η σβάστικα, απουσιάζουν από τα πλανά... Οι ναζί είναι ευγενέστατοι. Από την είσοδό τους στο χωριό, μέχρι και στους κατοίκους των σπιτιών που επίτασσαν. Ο ναζί αξιωματικός παίρνει το πρωινό του μαζί με την ελληνική οικογένεια, κάνοντας μαγικά κόλπα στο παιδί και μοιράζοντάς του γερμανικές σοκολάτες... Και αυτός ο ναζί αξιωματικός «αναγκάζεται» από τον ανώτερό του, για να μη χάσει την αίγλη της καριέρας του ναζί στρατιωτικού, να εκτελέσει εν ψυχρώ όλους τους άντρες και τα παιδιά άνω των 14 στα Καλάβρυτα, να πυρπολήσει ολόκληρο το χωριό μαζί με τα γυναικόπαιδα στο σχολείο του χωριού... Ηταν, βέβαια, και οι αντάρτες που πολεμούσαν για τη λευτεριά και δεν τους άφηναν σε ησυχία με την αντιστασιακή τους δράση...

Τι μας δείχνει λοιπόν η ταινία; Οτι η αντίσταση έφερε το ολοκαύτωμα, ότι δεν είναι όλοι ίδιοι, ότι αναγκάζονται εκ των συνθηκών να δείξουν το σκληρό τους πρόσωπο, ότι και τα ναζιστικά κτήνη έχουν ευαισθησίες. Και μάλιστα σε μια περίοδο που η χρονική απόσταση κάνει τις μνήμες να ξεθωριάζουν, που η ανιστόρητη θεωρία των «δύο άκρων» είναι επίσημο δόγμα της ΕΕ, που οι ναζί σε διάφορα μέρη «σηκώνουν κεφάλι»... Αρκεί όμως, έστω και κατά παράβαση, ένας καλός στρατιώτης να σώσει την «παρτίδα» για ολόκληρη τη σφαγή; Η απάντηση βρίσκεται στην ιστορία των αντιφασιστών Γερμανών και Ιταλών που πολέμησαν στο πλευρό του ΕΛΑΣ.

Ο Τζαφέρ είναι από το Κόσοβο και είναι χημικός μηχανικός σε φαρμακευτική εταιρεία στη Γερμανία, όπου και ζει με την Γερμανίδα σύζυγό του Νόρα και τα τρία παιδιά τους. Ωστόσο διατηρεί αποστάσεις τόσο από την οικογένεια της συζύγου όσο και στη δουλειά του, πιστεύοντας ότι ποτέ δεν έχει γίνει αποδεκτός. Μια μέρα, επιστρέφοντας από το γραφείο, ανακαλύπτει ένα νεκρό ποντίκι στην πόρτα του κήπου του. Αυτή είναι η αρχή μιας σειράς από γεγονότα που θα τον οδηγήσουν στη συνειδητοποίηση της θέσης του στη γερμανική κοινωνία, αλλά και στην ίδια την οικογένειά του, ξετυλίγοντας ταυτόχρονα τη δική του κρυφή ζωή και τον χαρακτήρα του.

Ο ιδιότυπος κοινωνικός σχολιασμός του Μορίνα κρατάει τον θεατή συνεχώς στο μεταίχμιο, αφού μας δείχνει ότι η εντύπωση που έχουμε για τη συμπεριφορά των άλλων απέναντί μας προκαλείται σε μεγάλο βαθμό από την ίδια μας την ιδιοσυγκρασία και συμπεριφορά απέναντί τους. Το σκηνοθετικό σημείωμα εστιάζει στο ότι «επειδή είσαι παρανοϊκός δεν σημαίνει ότι οι άλλοι δεν είναι όντως εναντίον σου», και πράγματι αυτή η αίσθηση διατρέχει όλη την ταινία. Το ρητορικό ερώτημα που τίθεται, όμως, είναι κατά πόσο αυτή η οπτική βοηθάει στην υπόθεση του δράματος της προσφυγιάς και μετανάστευσης.

Οταν ένας ντόπιος ολιγάρχης σε μια μικρή ρωσική πόλη ανακοινώνει την πτώχευση του εργοστασίου του, μια ομάδα εργατών αποφασίζει να τον απαγάγει ώστε να πάρει τα λύτρα - αποζημίωσή τους. Οι σωματοφύλακές του και η αστυνομία καταφθάνουν αμέσως και οι εργάτες παγιδεύονται στο εργοστάσιο. Πώς θα γλιτώσουν από ανθρώπους που δεν διστάζουν να σκοτώσουν για να υπερασπίσουν το μεγάλο αφεντικό της περιοχής;

Ο Μπίκοφ κατονομάζει την τρέχουσα πραγματικότητα με τα πιο γλαφυρά χρώματα. Ομως αυτή η γεμάτη οργή και απελπισία μαζί προσπάθεια μιας ομάδας εργατών να «κανονίσει» έτσι την αποζημίωσή της, ακόμα κι αν ήταν επιτυχής, είναι αποσπασματική και αδιέξοδη. Οχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημά τους, αλλά αφήνει στο απυρόβλητο την αιτία του, την ακόρεστη δίψα των καπιταλιστών να λεηλατούν τον κόπο των εργατών με κάθε τρόπο.

Εχει ενδιαφέρον, ίσως και καλές προθέσεις από τον Μπίκοφ σαν πολιτικό θρίλερ με κοινωνική χροιά, σαν περιεχόμενο όμως, συνολικά, απογοητεύει.