Με τις εργαζόμενες στο εργοστάσιο «Μπετίνα»

Απαντώντας σε ερώτηση για το Ασφαλιστικό και το «διάλογο» τόνισε ότι αυτό που πρέπει να κυριαρχεί δεν είναι η αντίληψη για το «διάλογο», αλλά η κλιμάκωση του αγώνα και μέσα σ' αυτή η διεκδίκηση συγκεκριμένων λύσεων. Αναρωτήθηκε: «Δηλαδή ο αγώνας ήταν αγώνας 30 ημερών κι έγινε για να βρεθούν προσχήματα του λεγόμενου διαλόγου;» Και υπογράμμισε: «Διάλογος μεταξύ κράτους και εργοδοσίας από τη μια και εργαζομένων από την άλλη δεν μπορεί να υπάρξει με την έννοια του "κοινωνικού εταιρισμού". Δεν είναι κοινωνικοί εταίροι, είναι αντίπαλοι. Το συνδικαλιστικό κίνημα όταν διαπραγματεύεται με το κράτος και την εργοδοσία πρέπει να ξέρει ότι έχει να κάνει με έναν αντίπαλο... Εμείς τον "κοινωνικό εταιρισμό" τον καταγγέλλουμε».

Στη συνέχεια η ΓΓ του ΚΚΕ υπογράμμισε: «Δεν υπάρχει κανένας λόγος η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ να πάνε να κάνουν συζητήσεις, έστω και με τη μορφή της διαπραγμάτευσης. Πρέπει να εξαντληθούν όλα τα μέσα πίεσης. Αλλά, απ' ό,τι φαίνεται ορισμένοι θέλουν έναν αγώνα ελεγχόμενο, να μην ξεφεύγει από κάποια πλαίσια. Και μ' αυτή την έννοια, ως κόμμα που έχουμε δικαίωμα να έχουμε γνώμη γι' αυτά, αλλά και οι κομμουνιστές μέσα σ' αυτούς τους χώρους είχαν αρνητική γνώμη γι' αυτές τις εξελίξεις».

Αναφερόμενη στο πλαίσιο των διεκδικήσεων η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε ότι συνεχώς συρρικνώνεται. «Ξεκίνησαν - είπε - με δέκα σημεία και φτάσανε στο εξής ένα: την τριμερή χρηματοδότηση. Αυτό είναι το θέμα; Είναι ξεπερασμένο στη γενικότητά του αυτό το σύνθημα. Το ζήτημα είναι τι και πώς θα δώσει το κράτος κι από πού θα τα πάρει. Τι η εργοδοσία και πώς θα εξασφαλιστεί να δοθούν». Και τόνισε πως «η επίλυση του προβλήματος της Κοινωνικής Ασφάλισης συνδέεται με την ευθεία αντιπαράθεση και σύγκρουση με το κεφάλαιο και τα κέρδη».

Απαντώντας στη συνέχεια σε ερώτηση σχετική με τις προσπάθειες για την «ενότητα της Αριστεράς», η Αλέκα Παπαρήγα αναρωτήθηκε: «Το κίνημα για το δικαίωμα στην Κοινωνική Ασφάλιση, το κίνημα για τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες κατά του τρομονόμου, το ΠΑΜΕ, το κίνημα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου - για να πω ορισμένα τέτοια ζητήματα - δεν είναι ένα κίνημα ενωτικό, το οποίο δημιουργείται και με τις προσπάθειες του ΚΚΕ για την κοινή δράση;». Και σημείωσε: «Το ΚΚΕ, τα τελευταία χρόνια έχει δώσει δείγματα συγκεκριμένα, ότι παλεύει για την κοινή δράση και η κοινή δράση κρίνεται στο αν ανεβαίνει το κίνημα».

Στη συνέχεια υπογράμμισε: «Θα σας καλέσω να διαβάσετε τα υλικά του λεγόμενου φόρουμ που έγινε για το διάλογο, για την ενότητα της Αριστεράς. Να τα διαβάσετε από το πρωτότυπο, γιατί οι περιλήψεις που δημοσιεύονται δε λένε τίποτα. Και βγάλτε εσείς ένα συμπέρασμα. Λέει: "Κάνουμε ένα φόρουμ για να κάνουμε διάλογο". Αυτό πραγματικά είναι παγκόσμια πρωτοτυπία. Ενας διάλογος ο οποίος δεν έχει αρχή, δεν έχει βάση, δεν έχει άξονες. Δεν ξέρω αν αυτό που λέμε εμείς είναι λίγο ντεμοντέ. Αυτό που είναι το φυσιολογικό, είναι κάποιοι που έχουν διαπιστώσει κάποιες κοινές θέσεις, έχουν και διαφορές, μαζεύονται και, είναι δικαίωμά τους, κάνουν διάλογο έναν, δύο, τρεις μήνες και κοινοποιούν το αποτέλεσμα του διαλόγου και λένε συμφωνήσαμε σ' αυτά κι ελάτε κι υπόλοιποι, που για κάποιο λόγο δεν ήρθατε. Εδώ υπάρχει ένας διάλογος που δεν έχει αντίπαλο, που δεν έχει βάση. Δηλαδή για ποιο λόγο; Γιατί να κάνουμε διάλογο και από πού και ως πού η πολιτική συμμαχιών εξαντλείται σε ένα "διάλογο του καναπέ"; Λέει: "Ελάτε στο διάλογο και είμαστε ανοιχτοί να αναθεωρήσουμε μερικά πράγματα και να τ' αλλάξουμε», ενώ, εν τω μεταξύ δεν έχει βάση και κανένα άξονα. "Ελάτε - λέει - και να τ' αναθεωρήσουμε". Αυτό δεν είναι διάλογος. Η συμμαχία είναι μια πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση, είναι στρατηγικής σημασίας υπόθεση, δεν είναι ούτε χαρτί προπαγάνδας, ούτε μέσο προπαγάνδας, ούτε σπορ να επιδοθούμε. Δεν είναι περιηγητική λέσχη η συμμαχία να πάμε να κάνουμε περιήγηση, ούτε φιλοτελικό σωματείο. Επομένως, εμείς παλεύουμε για τη συμμαχία. Οταν απορρίπτουμε κάποιες προτάσεις, τις απορρίπτουμε για συγκεκριμένους λόγους».

Και κατέληξε, τονίζοντας: «Οποιος καλεί σε συμμαχία δε σημαίνει ότι τη θέλει και πραγματικά. Μπορεί και να είναι ένα μέσο προπαγάνδας για να μη γίνει συμμαχία. Κι όποιος θέλει να γίνει μια συμμαχία παίρνει τα μέτρα, τα πρώτα μέτρα, τ' αρχικά για να έχει αυτή η συμμαχία ένα αποτέλεσμα. Δεν την ξεκινάει σα «ραντεβού στα τυφλά». Πρέπει να πω, ότι μπορεί ορισμένοι να ξεκινούν καλοπροαίρετα, αλλά, εν πάση περιπτώσει, δε μας ενδιαφέρουν οι προθέσεις. Μπορεί να είναι πάρα πολύ καλές κι αγαθές οι προθέσεις, όμως, σημασία έχει ότι αυτή η υπόθεση, η συγκεκριμένη, δεν έχει σοβαρότητα».

Τον φετινό Μάη συμπληρώνονται 130 χρόνια από τη στιγμή που η εργατική τάξη επιχείρησε την πρώτη της «έφοδο στον ουρανό», σύμφωνα με την έκφραση του ίδιου του Καρλ Μαρξ: 130 χρόνια από την ηρωική δράση, το μεγαλείο και την τραγωδία της Κομμούνας του παρισινού προλεταριάτου.

Το Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών, τιμώντας αυτή την - πιο επίκαιρη παρά ποτέ - επέτειο, διοργανώνει εκδήλωση-αφιέρωμα στην Κομμούνα του Παρισιού, την Τετάρτη, 30 του Μάη, στις 6 μ.μ., στην Αίθουσα Συνεδρίων της ΚΕ του ΚΚΕ. Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο πρόεδρος του ΚΜΕ, ιστορικός Τηλέμαχος Λουγγής, ενώ θα ακολουθήσει καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

Στη σχετική πρόσκληση του ΚΜΕ αποτυπώνεται συνοπτικά αλλά περιεκτικά μια αναδρομή στην Παρισινή Κομμούνα, στις κατακτήσεις της και στο τραγικό της τέλος: «Στον ένα περίπου μήνα που η εργατική τάξη του Παρισιού κράτησε την εξουσία στα χέρια της, ήρθε σε ρήξη με το αστικό καθεστώς, τους θεσμούς και τους μηχανισμούς του, με τα μέτρα που πήρε, εντελώς πρωτοπόρα για την εποχή της, ανακούφισε τον εαυτό της και τα άλλα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα, βελτιώνοντας αισθητά τις συνθήκες ζωής τους.

Διαμόρφωσε πρωτόφαντους θεσμούς στους τομείς της λαϊκής υγείας και της λαϊκής παιδείας. Αναδιοργάνωσε το στρατό, σύμφωνα με τα πρότυπα της λαϊκής πολιτοφυλακής. Κατέστησε τον πολιτισμό λαϊκό, μαζικό αγαθό. Οι επαναστάτες της Κομμούνας έδωσαν, πέρα από όλα τα άλλα, σπουδαία δείγματα ενός νέου, ταξικού ήθους, του ήθους της εργατικής τάξης, του ηρωισμού, της μαχητικότητας, της διεθνιστικής αλληλεγγύης της.

Το τέλος της Κομμούνας ήταν τραγικό: Η πρώτη "έφοδος στον ουρανό" τελείωσε μέσα σε λίμνες αίματος που προκάλεσαν οι δυνάμεις της αντίδρασης. Η κληρονομιά της όμως έμεινε ζωντανή και χρήσιμη, ίσως περισσότερο από ποτέ, στις μέρες μας, που το προλεταριάτο με τη συσσωρευμένη πείρα από τις νίκες και τις ήττες του έχει όλες τις αντικειμενικές προϋποθέσεις για να επιτελέσει τον ιστορικό του ρόλο: Την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής και της κομμουνιστικής κοινωνίας».