Νομίζω ότι πλέον είναι φανερό σε όλους ότι η πανδημία βρήκε το δημόσιο σύστημα Υγείας σε συνθήκες σοβαρής υποστελέχωσης και υποχρηματοδότησης. Δύο χρόνια μετά η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη, οι συνθήκες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και οι όροι εργασίας μας έχουν επιδεινωθεί πάρα πολύ παρά τις προσπάθειες που κάνει η κυβέρνηση να εξωραΐσει την εικόνα, να εμφανίζει ότι βρισκόμαστε σε μία αποκλιμάκωση, ότι εδώ διανύουμε το τελευταίο μίλι. Οι αριθμοί δείχνουν την πραγματικότητα, χιλιάδες κρούσματα καθημερινά ενώ και ο αριθμός των συνανθρώπων μας που χάνουν τη ζωή τους παραμένει εξαιρετικά υψηλός.

Από τα αυστηρά lockdown της πρώτης περιόδου περάσαμε σε πολιτικές που ουσιαστικά αφήνουν την πανδημία να καλπάζει. Κοινή συνισταμένη και των δύο επιλογών το γεγονός ότι χρόνια τώρα δεν έχουμε ένα θωρακισμένο δημόσιο σύστημα Υγείας και κυρίως δεν έχουμε δομές παρέμβασης και επιτήρησης των επιδημιολογικών δεδομένων στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, ακόμα και μέσα στους χώρους των νοσοκομείων, ώστε έγκαιρα να αντιμετωπίζεται η πανδημία και να αναχαιτίζεται η διασπορά.

Παρά το γεγονός ότι ως υγειονομικοί βάζαμε συνεχώς τα αιτήματα ώστε να στελεχωθεί το ΕΣΥ με μαζικές προσλήψεις προσωπικού, να ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, (...) όλα αυτά αντιμετωπίστηκαν από την κυβέρνηση ως περιττό κόστος, ως πολυτέλεια.

Ακόμα και όταν τα κρούσματα ήταν χιλιάδες, αντί να προχωρήσει σε επίταξη των ιδιωτικών διαγνωστικών κέντρων έτσι ώστε να εξασφαλιστούν μαζικά δωρεάν τεστ για όλο τον λαό, αυτό που έγινε ήταν να πληρώνουν οι εργαζόμενοι, ξανά να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να κάνουν διαγνωστικό έλεγχο που δεν γινόταν στους χώρους δουλειάς δωρεάν και ταυτόχρονα αντί να προχωρήσει σε επίταξη του ιδιωτικού τομέα, επί της ουσίας έκανε μία αγορά υπηρεσιών και ο ιδιωτικός τομέας αποζημιώθηκε αδρά για τα κρεβάτια.

Καταλαβαίνουμε ότι όλη αυτή η κατάσταση η συνολικότερη, η υποστελέχωση, τα προβλήματα τα γενικότερα που υπάρχουν, δεν θα άφηναν ανέγγιχτα και τα νοσοκομεία στον Πειραιά. Τεράστιες ελλείψεις προσωπικού στο Τζάνειο και στη Νίκαια. Ξεκινάω με αυτά γιατί λειτούργησαν ως νοσοκομεία αναφοράς για ένα διάστημα (...)

Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε ότι πέρα από όλα τα συνολικά ζητήματα αυτό που επέφερε η πανδημία, τη συνέπεια να μετατρέπονται νοσοκομεία σε νοσοκομεία μιας νόσου είναι το παράδειγμα του «Μεταξά» (...) Αυτήν τη στιγμή από τις έξι χειρουργικές κλίνες στο «Μεταξά» λόγω των ελλείψεων λειτουργούν οι τρεις, και σε αναισθησιολόγους και σε νοσηλευτές.

Στο φαρμακείο σε λίγο θα εργάζεται μόνο ένας φαρμακοποιός. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι δεν θα μπορούν να γίνονται ούτε οι χημειοθεραπείες των ασθενών, ενώ υπάρχουν και τα άλλα προβλήματα, ακατάλληλες και απαρχαιωμένες υποδομές και οι επεκτάσεις στα ιδιωτικά συνεργεία.

Το προηγούμενο διάστημα κάναμε μια σειρά από κινητοποιήσεις προσπαθώντας να αντιδράσουμε σε όλη αυτήν την πολιτική, καλώντας και άλλα σωματεία και μαζικούς φορείς, αναδεικνύοντας ότι δεν είναι μόνο ζήτημα βελτίωσης των συνθηκών εργασίας των εργαζομένων στον χώρο των νοσοκομείων αλλά το να εξασφαλίσεις μία καλύτερη παροχή Υγείας είναι ζήτημα όλων των εργαζομένων. Βεβαίως σε αυτές μας τις προσπάθειες είχαμε απέναντί μας πέρα από την κυβερνητική πολιτική και τις λογικές των υπόλοιπων παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και παρατάξεων που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ που είτε προσπαθούσαν να κατευνάσουν και να δημιουργήσουν εφησυχασμό στον κόσμο είτε κινούνταν στο γνωστό «θα λογαριαστούμε μετά».

Αυτήν τη στιγμή μπροστά μας, ακόμα και μέσα στην πανδημία, έχει ξεκινήσει ο σχεδιασμός για το «Νέο Εθνικό Σύστημα Υγείας», που σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της δημόσιας Υγείας, περαιτέρω Συμπράξεις Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα και μετατροπή του ΕΟΠΥΥ σε μία μεγάλη ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία, στη λογική τού ό,τι δίνεις παίρνεις. Λίγες μέρες πριν, σε επίσκεψη σε νοσοκομεία της Αχαΐας η υφυπουργός Υγείας είχε δηλώσει πως, ναι, θα προχωρήσουμε στο «Νέο ΕΣΥ» γιατί έχει αλλάξει η ιατρική, έχει αλλάξει η πρόσβαση, έχουμε σύγχρονους αυτοκινητόδρομους, internet, οπότε δεν χρειάζονται τόσο νοσοκομεία. Ζήσαμε νομίζω τα γεγονότα της προηγούμενης Δευτέρας και είδαμε πώς με ένα έντονο αλλά πολύ σύντομο καιρικό φαινόμενο, δεν είναι ζήτημα μόνο προστασίας της υγείας από την πανδημία, είναι ότι εδώ δεν λαμβάνονται τα μέτρα προστασίας συνολικότερα για τους εργαζομένους ούτε απέναντι σε ένα καιρικό φαινόμενο ούτε σε μία φυσική καταστροφή. Γιατί όλα αυτά αυτό που μπαίνει ως πρόταγμα είναι η επιχειρηματική δραστηριότητα (...)

Θα συνεχίσουμε να δίνουμε τη μάχη για αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Υγεία με μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, με μονιμοποίηση όλων των συναδέλφων, των συμβασιούχων, και άρση των αναστολών, με γενναία κρατική χρηματοδότηση, με μαζικά δωρεάν τεστ σε όλους τους εργασιακούς χώρους, επίταξη των ιδιωτικών δομών Υγείας και των διαγνωστικών κέντρων, μαζικούς εμβολιασμούς με πρόγραμμα και προσωποποιημένη πληροφόρηση, ενίσχυση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας.

Εκ μέρους της Ενωσης Γονέων Μαθητών Νίκαιας - Α. Ι. Ρέντη, θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε για τη δυνατότητα που μας δίνετε να μεταφέρουμε την εικόνα γύρω από το πρόβλημα της Υγείας.

Ενα πρόβλημα που με οξύτητα εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, τα τελευταία δυο χρόνια, αλλά - με τον έναν ή τον άλλο τρόπο - οι γονείς συναντάμε και συναντήσαμε το τείχος της υποστελέχωσης, της ανυπαρξίας κρατικών υποδομών πολλές φορές.

Πρόσφατα μάλιστα η Ενωση Γονέων πραγματοποίησε παράσταση διαμαρτυρίας στην 2η ΥΠΕ για το πρόβλημα της Υγείας, με επίκεντρο το αίτημα για δωρεάν και απρόσκοπτη πρόσβαση σε διαγνωστικούς ελέγχους. Οπως επίσης θέσαμε τα αιτήματα για προσλήψεις γιατρών, για προσλήψεις σχολικών νοσηλευτών, για ουσιαστική σύνδεση των δομών της Πρωτοβάθμιας Υγείας με τα σχολεία.

Ακόμα αναμένουμε απάντηση...

Ομως τα προβλήματα είναι εδώ.

Σε μια πόλη με χιλιάδες μαθητές, σε σχολεία που λειτουργούν με τα προκλητικά πρωτόκολλα υπερμετάδοσης και οι μαθητές κολλούν ο ένας μετά τον άλλον, με ανοιχτά παράθυρα και πόρτες, εν μέσω χιονιά.

Κι όλα αυτά χωρίς προσλήψεις εκπαιδευτικών, όχι μόνο για να αραιώσει ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη αλλά και για να καλυφθούν κενά που υπάρχουν ή εμφανίζονται...

Σε αυτήν την κατάσταση, λοιπόν, οι γονείς αναγκάζονται να βάζουν το χέρι στην τσέπη, γιατί πότε να προλάβουν να πάνε στις λιγοστές δημόσιες δομές που λειτουργούν το πρωί;

Και δεν είναι μόνο η πανδημία.

Σχεδόν σε κάθε σχολείο θα συναντήσουμε και την ανάγκη παιδιών με γνωμάτευση για σχολικό νοσηλευτή. Τι θα γίνει με το παιδί με διαβήτη, που χρειάζεται σταθερή φροντίδα και παρακολούθηση; Δεν είναι πολυτέλεια και δεν αφορά μόνο αυτά τα παιδιά. Σκεφτείτε τα καθημερινά ατυχήματα που συμβαίνουν στα σχολεία μας. Σε αυτά τα σχολεία που συντηρούνται όπως - όπως και αν. Αυτά τα σχολεία που κλείνουν γιατί κανείς δεν εγγυάται την ασφάλεια των παιδιών μας.

Τι θα γίνει όμως με το πρόβλημα των προβλημάτων στην περιοχή μας, να μην υπάρχει σε όλους τους δήμους του Πειραιά ένα δημόσιο παιδιατρικό νοσοκομείο; Να πρέπει να τρέχουμε στου Ζωγράφου, στα γνωστά Παίδων σε περίπτωση ανάγκης.

Μήπως όμως και σήμερα δεν πληρώνουμε το ουσιαστικό έλλειμμα ενημέρωσης, ανυπαρξίας δομών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας για να βοηθήσει εμάς τους γονείς, ανεξάρτητα αν υπάρχει η πανδημία; 'Η για να πάρουμε μέτρα για να ανασχέσουμε μια επόμενη; Ποιος θα οργανώσει την πρόληψη, την ενημέρωση γονιών και μαθητών για τον αναγκαίο εμβολιασμό, που είναι δώρο της επιστήμης αλλά από μόνος του δεν αρκεί;

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Επιτρέψτε μου να αναφερθώ και σε ένα άλλο ζήτημα Υγείας. Αυτό της ψυχικής. Λείπουν σήμερα κρατικές σταθερές δομές επιμόρφωσης, ενημέρωσης των γονιών για κάθε ζήτημα που αφορά την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των μαθητών, τις οικογενειακές σχέσεις κ.λπ.

Λείπουν σήμερα κρατικά εργαλεία για να βοηθιούνται οι γονείς να παρεμβαίνουν, να επιβλέπουν τη συνεχόμενη έκθεση μικρών παιδιών στο διαδίκτυο. Δεν μπορούν αυτά να είναι επί πληρωμή ή να επαφίενται στην ατομική ευθύνη. Κι όλα αυτά σε συνθήκες που τα ψυχοκοινωνικά προβλήματα εντείνονται. Τα άγχη των παιδιών μας εμφανίζονται πιο έντονα, κάτι που πιθανώς καθρεφτίζει και την κατάσταση μέσα στο σπίτι. Οι εξαρτήσεις πολλαπλασιάζονται. Είτε αυτές που αφορούν τα ναρκωτικά είτε αυτές που αφορούν το διαδίκτυο, τον τζόγο, το αλκοόλ.

Για όλα αυτά λοιπόν που μας προβληματίζουν, θεωρούμε ότι πρέπει να αποτελέσουν κοινές διεκδικήσεις των κατοίκων της περιοχής, των εκπαιδευτικών, των γονιών, των εργαζομένων, για να μην αφήσουμε τη ζωή και το μέλλον των παιδιών μας απροστάτευτα.

Ευχαριστώ πολύ.

Η παρουσία μας στη σημερινή σύσκεψη σωματείων και μαζικών φορέων ήταν απαραίτητη.

Γιατί το σωματείο ΕΝΕΔΕΠ, από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του, παλεύει, διεκδικεί, αγωνίζεται για τη βελτίωση των συνθηκών δουλειάς μέσα στο κάτεργο της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά.

Και ο αγώνας αυτός αφορά σε μεγάλο βαθμό τη διεκδίκηση για μέτρα προστασίας της ζωής μας και της υγείας μας, για μέτρα ασφάλειας στο λιμάνι ώστε να μη θρηνήσουμε ξανά νεκρό συνάδελφο, να μην κινδυνεύει κανένας μας να σακατεύεται στη δουλειά του.

Αυτά τα ζητήματα μπήκαν άλλωστε στο επίκεντρο του πολυήμερου απεργιακού μας αγώνα, τον οποίο πυροδότησε το τραγικό εργοδοτικό έγκλημα.

Και όλα αυτά τα αυτονόητα τα διεκδικούμε απέναντι σε μια λυσσασμένη εργοδοσία που σπάει το ένα μετά το άλλο τα ρεκόρ της κερδοφορίας της και ένα κράτος που τη στηρίζει με χέρια και με πόδια!

Η COSCO μετράει κέρδη και εμείς οι λιμενεργάτες τις πληγές μας, μετράμε συναδέλφους νεκρούς και σακατεμένους από τα εργατικά «ατυχήματα» και εξουθενωμένους από τις επαγγελματικές ασθένειες που δεν αναγνωρίζονται ακόμη.

Αποδεικνύεται κάτι πολύ σημαντικό δηλαδή: Οτι οι ανάγκες των λιμενεργατών και τα κέρδη της εργοδοσίας είναι δύο πράγματα ασυμβίβαστα. Πάνω στο δικό μας ξεζούμισμα κοκορεύονται για τους δείκτες των κερδών τους, για τις πρωτιές του Πειραιά σε σχέση με τα άλλα λιμάνια. Και εμείς τι βλέπουμε από όλα αυτά;

Βλέπουμε τον μισθό μας να εξανεμίζεται από τις πρώτες μέρες του μήνα, στο νοίκι, στο πανάκριβο ρεύμα, στα αναγκαία είδη για τη ζωή της οικογένειάς μας.

Μετράμε καθημερινά νεκρούς από την πανδημία. Μετράμε κρούσματα σε συναδέλφους στο λιμάνι που αποσιωπώνται από την εργοδοσία, αλλά και στα σχολεία του πάνε τα παιδιά μας.

Βλέπουμε τα νοσοκομεία γονατισμένα και τις δομές Πρωτοβάθμιας Υγείας σμπαραλιασμένες. Εδώ στον Πειραιά, δίπλα σε έναν τεράστιο εργασιακό χώρο που είναι το λιμάνι και περιλαμβάνει χιλιάδες λιμενεργάτες στις προβλήτες και χιλιάδες μεταλλεργάτες στη ζώνη του Περάματος, το μοναδικό Κέντρο Υγείας που άνοιξε πριν από λίγο καιρό είναι τραγικά υποστελεχωμένο, ανίκανο να αντιμετωπίσει άμεσα ένα πιθανό εργατικό ατύχημα.

Την ίδια ώρα βλέπουμε τις γειτονιές μας να μολύνονται από την επιχειρηματική δράση, με τα καζάνια που ζέχνουν βρώμα και φέρνουν κινδύνους βιομηχανικού ατυχήματος μεγάλης έκτασης μέσα στις κατοικημένες περιοχές του Περάματος και της Δραπετσώνας.

Ολα αυτά μας εξοργίζουν!

Και επειδή δεν είναι μονόδρομος να τσακιζόμαστε στον χώρο δουλειάς και να μολύνονται οι γειτονιές μας, όλο το προηγούμενο διάστημα βρεθήκαμε στους αγώνες μαζί με τους μαζικούς φορείς των γειτονιών του Πειραιά και τα άλλα σωματεία! Και αυτοί βρέθηκαν έμπρακτα δίπλα μας, στηρίζοντάς μας στον πολυήμερο απεργιακό αγώνα και σε κάθε μάχη που δώσαμε.

Αυτήν την κοινή δράση θα την δυναμώσουμε και θα τη συνεχίσουμε. Δυναμώνοντας τη διεκδίκηση για να υλοποιηθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής μας στο λιμάνι. Για την υπογραφή ΣΣΕ με ουσιαστικές αυξήσεις και μόνιμη και σταθερή δουλειά για να μπορέσουμε να ζήσουμε εμείς και οι οικογένειές μας. Για την αποφασιστική αναβάθμιση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και ειδικά στις περιοχές δίπλα στο λιμάνι. Για την προστασία και την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής στις γειτονιές που δουλεύουμε και πολλοί από εμάς μένουμε κιόλας. Για να φύγουν τα «καζάνια του θανάτου» και να μην φτιαχτεί εργοστάσιο σκουπιδιών.

Χαιρετίζουμε τη σημερινή σύσκεψη και καλούμε σε συντονισμό της δράσης, της πάλης μας όλους τους εργαζόμενους του Πειραιά, της Αττικής, συνολικά τους εργάτες όλης της χώρας.

Αποδείχτηκε στην πράξη ότι όταν θέλουμε μπορούμε να κερδίσουμε κατακτήσεις, όταν όλοι μαζί αγωνιζόμαστε μπορούμε να φέρουμε αποτελέσματα μέσα σε αυτήν την κατάσταση.

Η μαχητική πείρα από την απεργία στο λιμάνι, η έκφραση αλληλεγγύης σπάει δεσμά, σπάει την τρομοκρατία.

Καλούς αγώνες!