Γρηγοριάδης Κώστας

Ποια είναι η πραγματικότητα; Η επιδοματική πολιτική ζει και βασιλεύει. Οι αποδείξεις του επιδοματικού χάους δεν επιδέχονται πλέον την παραμικρή αμφισβήτηση, αφού περιέχονται στη λίστα - παρότι είναι ατελής - που παρέδωσε το υπουργείο Οικονομικών στην ΑΔΕΔΥ. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ συνεχίζουν... επαξίως τις πολιτικές της... επαράτου, των προηγούμενων δεκαετιών, όπως θα 'λεγε και ο Κ. Σημίτης, που αρέσκεται τελευταίως στις ιστορικές αναδρομές.

Βέβαια, μη νομίζετε πως ο θόρυβος που γίνεται τελευταία για τα επιδόματα είναι αθώος. Ούτε οι κυβερνώντες, ούτε η μεγάλη πλειοψηφία των σχετικών δημοσιευμάτων, που ζητούν την «εκλογίκευση του συστήματος αμοιβών στο δημόσιο», επιδιώκουν την προοδευτική και προς όφελος των εργαζομένων αντιμετώπιση του προβλήματος. Αλλα πράγματα έχουν κατά νου και δεν το κρύβουν. Πρώτον, θέλουν τη διατήρηση των βασικών αποδοχών στα σημερινά, απαράδεκτα επίπεδα και γι' αυτό ...βγάζουν σπυράκια, μόλις ακούσουν για ενσωμάτωση των επιδομάτων στο βασικό μισθό. Δεύτερον, θέλουν τη σύνδεση του μισθού με τη λεγόμενη παραγωγικότητα και τα συστήματα «αξιολόγησης» (διάβαζε: χειραγώγησης). Και επειδή γνωρίζουν ότι, όσο περισσότερο «οικονομικό βάρος» έχει η σύνδεση αυτή, τόσο αποτελεσματικότερη θα είναι η χειραγώγηση, θέλουν τη μετονομασία μέρους ή του συνόλου σχεδόν των επιδομάτων, σ' αυτό της λεγόμενης παραγωγικότητας.

Περιττό να πούμε πως τα σχέδια αυτά, κάθε άλλο, παρά ωφελούν τους δημόσιους υπάλληλους. Να σημειώσουμε, όμως, πως οι κυβερνητικές αυτές επιδιώξεις - μαζί με το «νέο μισθολόγιο» της κ. Παπανδρέου - δεν αντιμετωπίζονται με «διαλόγους» και «στρογγυλά τραπέζια», όπως έχει προκρίνει η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ.

«Θεαματική άνοδο των οικονομικών μεγεθών το πρώτο τρίμηνο 2001», διαβάζουμε σε Δελτίο Τύπου του ομίλου «Ιντρακόμ», του κ. Σ. Κόκκαλη. Και δεν το σημειώνουμε για να το αμφισβητήσουμε. Πολύ περισσότερο που στο ίδιο Δελτίο σημειώνεται πως τα κέρδη προ φόρων - πάντα στο πρώτο τρίμηνο του τρέχοντος έτους - σημείωσαν αύξηση 38%, φτάνοντας τα 11,4 δισεκατομμύρια δραχμές. Το σημειώνουμε, όμως, για να ρωτήσουμε τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας ή κάποιον της κυβέρνησης, τέλος πάντων, αν γνωρίζει κάποια κατηγορία εργαζομένων, που να πήρε ανάλογη αύξηση στους μισθούς της; Το ένα τρίτο ή τέταρτο ή πέμπτο έστω..;

Μια και μιλάμε για δισεκατομμύρια, όμως, σκόπιμο είναι να αναφερθούμε και στην προχτεσινή «βόμβα», όπως χαρακτήρισαν αρκετές εφημερίδες την πώληση της «Ιντεραμέρικαν» στην πολυεθνική «Eureko». Σύμφωνα, με όσα ανακοίνωσε δημόσια ο μέχρι προχτές ιδιοκτήτης της «Ιντεραμέρικαν», κ. Δ. Κοντομηνάς, πούλησε το 54,38% των μετοχών έναντι 333 δισ. δραχμών κι ένα ποσοστό μετοχών ακόμη (20,62%) έναντι 132,2 δισεκατομμυρίων δραχμών, ενώ για το υπόλοιπο 25% των μετοχών θα καταβληθούν άλλα 160 δισ. δραχμές. Εχουμε ένα άθροισμα, δηλαδή, 625,2 δισ. δραχμών.

Αναρωτιόμαστε, λοιπόν, πως έγινε δυνατή η δημιουργία του τεράστιου αυτού ποσού, πάνω από μισό τρισεκατομμύριο δραχμές. Σίγουρα, όχι από τον κόπο και τον ιδρώτα ενός ή δυο ανθρώπων. Δέκα ζωές, να έχει κάποιος και να δουλεύει από τα ξημερώματα μέχρι αργά το βράδυ, δε θα καταφέρει να συγκεντρώσει το αμύθητο αυτό ποσό. Οταν, όμως, εκμεταλλεύεσαι τον ιδρώτα και τον κόπο χιλιάδων άλλων ανθρώπων... Οταν έχεις την πολύμορφη αβάντα των γνωστών σε όλους αντιλαϊκών κυβερνητικών πολιτικών... Οταν η «ιδιωτική πρωτοβουλία», «οι νόμοι της αγοράς» και του ανταγωνισμού έχουν αναγορευτεί σε πρώτιστες και απαραβίαστες αρχές της κοινωνίας, τότε οι «έχοντες και κατέχοντες» μπορούν να συσσωρεύουν τόσα και ακόμη περισσότερα.

Αν κάποιοι ψάχνουν ακόμα για το ποιος θα πληρώσει τη «στρατηγική» εξαγορά της «Ιντεραμέρικαν» από την πολυεθνική «Eureko», την απάντηση την έδωσε προχτές ο Στ. Μάνος, μετά από τη συνάντηση που είχε με το Σύνδεσμο Ασφαλιστικών Συμβούλων. Ο πρόεδρος των Φιλελευθέρων δήλωσε πως «οι ασφαλιστικές επιχειρήσεις σε όλη την Ευρώπη συγκροτούν στρατηγικές συμμαχίες προετοιμαζόμενες για την εισαγωγή του κεφαλαιοποιητικού συστήματος ασφάλισης, το οποίο αργά ή γρήγορα θα υιοθετηθεί και από τη χώρα μας». Με άλλα λόγια, οι πολυεθνικές παίρνουν θέση για την επέλαση στην κοινωνική ασφάλιση, θεωρώντας προφανώς βέβαιο ότι αυτοί θα είναι οι κυρίαρχοι και σε αυτή την «αγορά». Καθόλου βέβαια δεν τους «προβληματίζει» η στάση της κυβέρνησης Σημίτη, αφού ξέρουν ότι στο τέλος θα τους κάνει όλα τα χατίρια. Το μόνο που φοβούνται βέβαια είναι οι αγώνες των εργαζομένων που αρνούνται να δεχτούν το θάψιμο των δικαιωμάτων τους.